10 Redenen om je kind niet te slaan

10 Redenen om je kind niet te slaan

Het slaan van kinderen

Er is een klassiek verhaal over de moeder die geloofde in slaan als een noodzakelijk onderdeel van discipline, totdat ze op een dag zag hoe haar driejarige dochter haar eenjarige zoon sloeg. Toen ze haar dochter ermee confronteerde, zei ze: “Ik speel maar mama.” Deze moeder heeft nooit meer een kind geslagen. Kinderen imiteren graag, vooral mensen van wie ze houden en die ze respecteren. Ze denken dat het goed voor hen is om te doen wat jij doet. Ouders, denk eraan, u voedt de moeder of vader, en vrouw of man van iemand anders op. Dezelfde disciplinaire technieken die u met uw kinderen toepast, zijn de technieken die zij het meest waarschijnlijk in hun eigen opvoeding zullen toepassen. Het gezin is een trainingskamp om kinderen te leren hoe ze met conflicten moeten omgaan. Studies tonen aan dat kinderen uit spanking gezinnen meer kans hebben om agressie te gebruiken om met conflicten om te gaan als ze volwassen zijn.

Spanking laat zien dat het goed is voor mensen om mensen te slaan, en vooral voor grote mensen om kleine mensen te slaan, en sterkere mensen om zwakkere mensen te slaan. Kinderen leren dat als je een probleem hebt, je dat oplost met een flinke mep. Een kind wiens gedrag door slaan onder controle wordt gehouden, zal deze omgangsvorm waarschijnlijk overdragen op andere relaties met broers en zussen en leeftijdgenoten, en uiteindelijk op een echtgenoot en nakomelingen.

Slaan laat blijvende indrukken na

Maar, zegt u, “Ik sla mijn kind niet zo vaak of zo hard. Meestal toon ik hem veel liefde en zachtheid. Af en toe een tik op z’n billen vindt hij niet erg.” Deze redenering gaat op voor sommige kinderen, maar andere kinderen onthouden eerder een pak slaag dan een koesterende. U kunt thuis een verhouding van 100:1 hebben tussen knuffels en klappen, maar u loopt het risico dat uw kind zich meer herinnert en beïnvloed wordt door die ene klap dan door de 100 knuffels, vooral als die klap gegeven werd uit boosheid of ten onrechte, wat maar al te vaak gebeurt.

Fysieke straf laat zien dat het in orde is om je boosheid te uiten of een fout recht te zetten door andere mensen te slaan. Daarom laat de houding van de ouder tijdens het slaan net zo’n grote indruk achter als de mep zelf. Hoe je je boze impulsen moet beheersen (swat control) is een van de dingen die je je kinderen probeert te leren. Slaan saboteert dit onderwijs. Richtlijnen voor billenkoek geven meestal de waarschuwing om nooit in woede te billenkoek te geven. Als deze richtlijn trouw zou worden nageleefd, zou 99 procent van de spanking niet voorkomen, omdat de ouder, zodra hij of zij gekalmeerd is, een geschiktere methode van correctie kan bedenken.

VERBAL EN EMOTIONEEL “SLAGEN”

Fysiek slaan is niet de enige manier om de grens met mishandeling te overschrijden. Alles wat we zeggen over fysiek straffen geldt ook voor emotioneel/verbaal straffen. Tongen en scheldtirades kunnen een kind in feite meer psychologische schade toebrengen. Emotioneel misbruik kan heel subtiel zijn en zelfs zelfingenomen. Bedreigingen om een kind tot medewerking te dwingen kunnen zijn ergste angst aanwakkeren – het kind in de steek laten. (“Ik ga weg als je je niet gedraagt.”) Vaak wordt dreigen met achterlating geïmpliceerd door het kind de boodschap te geven dat je het niet kunt uitstaan om bij haar te zijn of een smak emotionele achterlating (door haar te laten weten dat je je liefde terugtrekt, te weigeren met haar te praten, of te zeggen dat je niet van haar houdt als ze je blijft ontstemmen). Littekens op de geest kunnen langer meegaan dan littekens op het lichaam.

Het slaan beschadigt het kind

Het zelfbeeld van het kind begint met hoe het waarneemt dat anderen – vooral zijn ouders – hem waarnemen. Zelfs in de meest liefdevolle gezinnen, geeft billenkoek een verwarrende boodschap, vooral aan een kind dat te jong is om de reden voor de mep te begrijpen. Ouders besteden veel tijd aan het opbouwen van het gevoel van waardering van hun baby of kind en helpen het kind zich “goed” te voelen. Dan breekt het kind een glas, u geeft het een pak slaag, en het voelt: “Ik ben vast slecht.”

Zelfs een schuldverlichtende knuffel van een ouder na een pak slaag neemt de angel niet weg. Het kind zal de klap waarschijnlijk nog lang na de knuffel voelen, zowel van binnen als van buiten. De meeste kinderen die in deze situatie zitten zullen knuffelen om genade te vragen. “Als ik hem knuffel, zal papa me niet meer slaan.” Wanneer billenkoek keer op keer wordt herhaald, wordt één boodschap aan het kind overgebracht: “Je bent zwak en weerloos.”

Joan, een liefhebbende moeder, geloofde oprecht dat billenkoek een ouderlijk recht was en een verplichting die nodig was om een gehoorzaam kind op te voeden. Ze vond dat billenkoek “voor het welzijn van het kind” was. Na een aantal maanden van spanking-gecontroleerde discipline, werd haar peuter teruggetrokken. Ze zag hem alleen in de hoek spelen, niet geïnteresseerd in speelkameraadjes, en oogcontact met haar vermijdend. Hij had zijn vroegere sprankeling verloren. Naar buiten toe was hij een “goede jongen.” Maar van binnen dacht Spencer dat hij een slechte jongen was. Hij voelde zich niet goed en hij gedroeg zich niet goed. Door het pak slaag voelde hij zich kleiner en zwakker, overmeesterd door mensen die groter waren dan hij.

SLAPPING HANDS

Hoe verleidelijk is het om die uitdagende kleine handjes te slaan! Veel ouders doen het zonder na te denken, maar denken aan de gevolgen. Maria Montessori, een van de vroegste tegenstanders van het slaan van kinderhanden, geloofde dat kinderhanden hulpmiddelen zijn om te ontdekken, een verlengstuk van de natuurlijke nieuwsgierigheid van het kind. Het geven van klappen geeft een krachtige negatieve boodschap af. Gevoelige ouders die wij hebben geïnterviewd zijn het er allemaal over eens dat de handen verboden moeten worden voor lichamelijke straf.

Onderzoek ondersteunt dit idee. Psychologen bestudeerden een groep van zestien veertien-maanden-oude kinderen die met hun moeders speelden. Wanneer een groep peuters probeerde een verboden voorwerp te pakken, kregen ze een klap op de hand; de andere groep peuters kreeg geen fysieke straf. In vervolgstudies met deze kinderen zeven maanden later, bleken de gestrafte baby’s minder bedreven te zijn in het verkennen van hun omgeving. Beter is het om het kind van het voorwerp te scheiden of toezicht te houden op zijn verkenningstocht en de handjes ongedeerd te laten.

Het slaan ontgoochelt de ouder

Ouders die hun kinderen billenkoek geven of op een andere manier onrechtmatig straffen, voelen zich vaak zelf gedevalueerd omdat ze diep van binnen geen goed gevoel hebben over hun manier van disciplineren. Vaak slaan (of schreeuwen) ze uit wanhoop omdat ze niet weten wat ze anders moeten doen, maar daarna voelen ze zich nog machtelozer als ze merken dat het niet werkt. Zoals een moeder die billenkoek van haar correctielijst schrapte het uitdrukte: “Ik heb de strijd gewonnen maar de oorlog verloren. Mijn kind is nu bang voor me, en ik heb het gevoel dat ik iets kostbaars ben kwijtgeraakt.”

Slaan devalueert ook de rol van een ouder. Een autoritaire figuur zijn betekent dat je vertrouwd en gerespecteerd wordt, maar niet gevreesd. Blijvend gezag kan niet gebaseerd zijn op angst. Ouders of andere verzorgers die herhaaldelijk billenkoek gebruiken om kinderen te controleren, komen in een verlies-verlies situatie terecht. Niet alleen verliest het kind respect voor de ouder, maar de ouders verliezen ook omdat zij een mentaliteit van billenkoek ontwikkelen en minder alternatieven hebben voor billenkoek. De ouder heeft minder vooraf geplande, op ervaring geteste strategieën om potentieel gedrag om te buigen, dus misdraagt het kind zich meer, wat vraagt om meer billenkoek. Dit kind wordt niet geleerd om innerlijke controle te ontwikkelen.

Slaan devalueert de ouder-kind relatie. Lijfstraffen plaatsen een afstand tussen de spanker en de spankee. Deze afstand is vooral verontrustend in thuissituaties waar de ouder-kind relatie al gespannen kan zijn, zoals in eenoudergezinnen of gemengde gezinnen. Sommige kinderen zijn vergevingsgezind en komen terug zonder een negatieve indruk op lichaam of geest, maar voor anderen is het moeilijk om te houden van de hand die hen slaat.

Het slaan van kinderen kan leiden tot mishandeling

Straffen escaleert. Als je eenmaal begint met een kind “een beetje” te straffen, waar stop je dan? Een peuter reikt naar een verboden glas. Je tikt op zijn hand als een herinnering om het niet aan te raken. Hij reikt weer, je slaat de hand. Nadat hij zijn hand even heeft teruggetrokken, grijpt hij weer naar de waardevolle vaas van zijn oma. Je slaat harder op de hand. Je bent een spel begonnen dat niemand kan winnen. De vraag is nu wie sterker is – de wil van uw kind of uw hand – niet het probleem van het aanraken van de vaas. Wat doe je nu? Harder en harder slaan tot de hand van het kind zo pijnlijk is dat hij onmogelijk kan doorgaan met “ongehoorzaam zijn?”

Het gevaar van beginnen met lijfstraffen is dat je het gevoel krijgt dat je grotere wapens tevoorschijn moet halen: je hand wordt een vuist, de schakelaar wordt een riem, de opgevouwen krant wordt een houten lepel, en nu escaleert wat begon als schijnbaar onschuldig in kindermishandeling. Straf zet de toon voor kindermishandeling. Ouders die geprogrammeerd zijn om te straffen stellen zichzelf in staat om harder te straffen, vooral omdat ze geen alternatieven hebben geleerd en onmiddellijk in de strafmodus klikken wanneer hun kind zich misdraagt.

Slaan VERBETERT HET GEWELD

Vele malen hebben we ouders horen zeggen: “Hoe meer we slaan, hoe meer hij zich misdraagt.” Slaan maakt het gedrag van een kind erger, niet beter. Hier is waarom. Denk aan de basis voor het bevorderen van gewenst gedrag: Het kind dat zich goed voelt, gedraagt zich goed. Slaan ondermijnt dit principe. Een kind dat geslagen wordt voelt zich van binnen verkeerd en dit uit zich in zijn gedrag. Hoe meer hij zich misdraagt, hoe meer hij wordt geslagen en hoe slechter hij zich voelt. De cyclus gaat door. We willen dat het kind weet dat het verkeerd heeft gehandeld en dat het spijt heeft, maar dat het nog steeds gelooft dat het een persoon is die waarde heeft.

De cyclus van wangedrag

Eén van de doelen van disciplinaire maatregelen is om het wangedrag onmiddellijk te stoppen, en spanking kan dat doen. Het is belangrijker bij het kind de overtuiging te creëren dat hij het wangedrag niet wil herhalen (d.w.z. interne in plaats van externe controle). Een van de redenen voor de ineffectiviteit van billenkoek bij het creëren van interne controle is dat het kind tijdens en onmiddellijk na de billenkoek zo in beslag genomen wordt door de waargenomen onrechtvaardigheid van de lichamelijke straf (of misschien de mate waarin hij die krijgt) dat hij de reden “vergeet” waarom hij billenkoek kreeg.

Na de billenkoek met hem gaan zitten en praten om er zeker van te zijn dat hij zich bewust is van wat hij deed, kan net zo goed (zo niet beter) gedaan worden zonder het billenkoek-gedeelte. Alternatieven voor billenkoek kunnen een kind veel meer aan het denken zetten en tot nadenken stemmen, maar ze kunnen meer tijd en energie van de ouder vergen. Dit is de belangrijkste reden waarom sommige ouders de voorkeur geven aan billenkoek: het is gemakkelijker.

Slaan IS ECHT NIET BIJBELOOS

Gebruik de Bijbel niet als een excuus om billenkoek te geven. Er heerst verwarring onder mensen van joods-christelijke afkomst die, op zoek naar hulp uit de Bijbel in hun poging om godvruchtige kinderen op te voeden, geloven dat God hen gebiedt te slaan. Zij nemen “spaar de roede en verwen het kind” serieus en vrezen dat als zij hun kind niet slaan, zij de zonde zullen begaan van het verliezen van de controle over hun kind. In onze counseling ervaring, vinden we dat deze mensen toegewijde ouders zijn die God liefhebben en hun kinderen liefhebben, maar zij begrijpen het concept van de roede verkeerd.

Rode Verzen – Wat Zij werkelijk betekenen

De volgende zijn de bijbelse verzen die de grootste verwarring hebben veroorzaakt:

“Dwaasheid is gebonden in het hart van een kind, maar de roede der tucht zal het ver van hem drijven.” (Spr. 22:15)

“Wie de roede spaart, haat zijn zoon, maar wie hem liefheeft, is voorzichtig hem te tuchtigen.” (Spr. 13:24)

“Wees een kind niet on tuchtig; als gij hem met de roede straft, zal hij niet sterven. Bestraf hem met de roede en red zijn ziel van de dood.” (Spr. 23:13-14)

“De roede der tucht brengt wijsheid voort, maar een kind dat aan zichzelf is overgelaten, maakt zijn moeder te schande.” (Spr. 29:15)

Bijbelse Interpretatie

Op het eerste gezicht klinken deze verzen misschien pro-straffen. Maar je zou een andere interpretatie van deze leer kunnen overwegen. “Stok” (shebet) betekent verschillende dingen in verschillende delen van de Bijbel. Het Hebreeuwse woordenboek geeft dit woord verschillende betekenissen: een stok (voor straf, schrijven, vechten, regeren, lopen, etc.). Hoewel de roede gebruikt kon worden om te slaan, werd hij vaker gebruikt om ronddwalende schapen te leiden. Herders gebruikten de roede niet om hun schapen te slaan – en kinderen zijn zeker waardevoller dan schapen. Zoals herder-aut Philip Keller zo goed leert in A Shepherd Looks At Psalm 23, werd de herderstaf gebruikt om prooien te bestrijden en werd de staf gebruikt om schapen zachtjes langs het juiste pad te leiden. (“Uw roede en uw staf, zij troosten mij” – Psalm 23:4).

Joodse gezinnen die wij hebben geïnterviewd, en die zorgvuldig de richtlijnen van de Schrift volgen op het gebied van voeding en levensstijl, oefenen geen “roede correctie” uit met hun kinderen omdat zij die interpretatie van de tekst niet volgen.

Het boek Spreuken is er een van poëzie. Het is logisch dat de schrijver een bekend instrument zou hebben gebruikt om een beeld van gezag te vormen. Wij geloven dat dit het punt is dat God maakt over de roede in de Bijbel – ouders neem de leiding over uw kinderen. Wanneer je de “roede verzen” herleest, gebruik dan het concept van ouderlijk gezag wanneer je bij het woord “roede” komt, in plaats van het concept van slaan of slaan. Het is in alle gevallen waar.

Old Testament en Nieuw Testament

Hoewel Christenen en Joden geloven dat het Oude Testament het geïnspireerde woord van God is, is het ook een historische tekst die door de eeuwen heen op vele manieren is geïnterpreteerd, soms op onjuiste wijze om de overtuigingen van die tijd te ondersteunen. Deze “roede” verzen zijn belast met interpretaties over lijfstraffen die menselijke ideeën ondersteunen. Andere delen van de Bijbel, vooral het Nieuwe Testament, suggereren dat respect, autoriteit en tederheid de heersende houding zou moeten zijn ten opzichte van kinderen onder gelovige mensen.

In het Nieuwe Testament wijzigde Christus het traditionele oog-voor-een-oog systeem van gerechtigheid met zijn “draai de andere wang” benadering. Christus predikte zachtmoedigheid, liefde en begrip, en leek tegen elk hardhandig gebruik van de roede, zoals Paulus verklaart in 1 Kor. 4:21: “Zal ik tot u komen met de zweep (roede), of in liefde en met een zachtmoedige geest?” Paulus ging verder met vaders te onderwijzen over het belang van het niet opwekken van woede bij hun kinderen (wat spanking meestal doet): “Vaders, maak uw kinderen niet boos” (Ef. 6:4), en “Vaders, maak uw kinderen niet boos, anders zullen zij ontmoedigd worden” (Kol. 3:21).

Naar onze mening staat er nergens in de Bijbel dat je je kind moet slaan om een godvruchtige ouder te zijn.

SPARE THE ROD!

Er zijn ouders die niet moeten slaan en kinderen die niet geslagen moeten worden. Zijn er factoren in uw verleden, uw temperament, of uw relatie met uw kind die u in gevaar brengen voor het misbruiken van uw kind? Zijn er kenmerken in uw kind die spanking onverstandig maken?

• Werd u als kind mishandeld?
• Verliest u gemakkelijk de controle over uzelf?
• Slaat u meer, met minder resultaat?
• Slaat u harder?
• Werkt spanking niet?
• Heeft u een kind met hoge behoeftes? Een wilskrachtig kind?
• Is uw kind ultragevoelig?
• Is uw relatie met uw kind al afstandelijk?
• Zijn er huidige situaties die u boos maken, zoals financiële of huwelijksproblemen of een recent verlies van een baan? Zijn er factoren die uw zelfvertrouwen aantasten?

Als het antwoord op een van deze vragen ja is, doet u er verstandig aan thuis een ‘geen slaag’-mentaliteit te ontwikkelen en uw best te doen om niet-corrupte alternatieven te bedenken. Als u merkt dat u dit niet alleen kunt, praat dan met iemand die u kan helpen.

Het geven van billenkoek werkt woede in de hand – bij kinderen en bij ouders

Kinderen ervaren straffen vaak als oneerlijk. Zij komen eerder in opstand tegen lijfstraffen dan tegen andere disciplinaire technieken. Kinderen denken niet rationeel zoals volwassenen, maar zij hebben wel een aangeboren gevoel voor eerlijkheid – hoewel hun normen niet dezelfde zijn als die van volwassenen. Dit kan ervoor zorgen dat straffen niet zo werken als je had gehoopt en kan ertoe bijdragen dat je kind boos wordt. Vaak escaleert het gevoel van oneerlijkheid tot een gevoel van vernedering. Als straf kinderen vernedert, komen ze in opstand of trekken ze zich terug. Hoewel billenkoek het kind bang lijkt te maken om het wangedrag te herhalen, is het waarschijnlijker dat het kind bang wordt voor de billenkoek.

Onze ervaring, en die van velen die grondig onderzoek hebben gedaan naar lijfstraffen, is dat kinderen wier gedrag gedurende de kindertijd wordt beheerst door billenkoek, zich van buiten wel meegaand lijken op te stellen, maar van binnen zieden van woede. Ze hebben het gevoel dat hun persoonlijkheid is geschonden, en ze maken zich los van een wereld waarvan ze denken dat die oneerlijk tegen hen is geweest. Ze vinden het moeilijk vertrouwen te hebben en worden ongevoelig voor een wereld die ongevoelig voor hen is geweest.

Parenten die hun gevoelens onderzoeken na een pak slaag, realiseren zich vaak dat het enige wat ze hebben bereikt is dat ze hun woede hebben bevrijd. Deze impulsieve ontlading van woede wordt vaak verslavend – waardoor een cyclus van ineffectieve discipline in stand wordt gehouden. Wij hebben ondervonden dat de beste manier om te voorkomen dat we ingaan op de impuls om te slaan, is om onszelf twee overtuigingen bij te brengen: 1. 1. Dat we onze kinderen niet zullen slaan. 2. 2. Dat we ze discipline zullen bijbrengen. Als we besloten hebben dat slaan geen optie is, moeten we op zoek gaan naar betere alternatieven.

Slaan BRENGT SLECHTE HERINNERINGEN

De herinneringen van een kind aan een pak slaag kunnen een litteken vormen op anderszins vreugdevolle scenes van het opgroeien. Mensen herinneren zich eerder traumatische gebeurtenissen dan prettige. Ik groeide op in een zeer opvoedend gezin, maar ik kreeg af en toe en “verdiend” billenkoek. Ik herinner me nog levendig de wilgentak taferelen. Als ik iets verkeerd had gedaan, stuurde mijn grootvader me naar mijn kamer. Hij vertelde me dan dat ik een pak slaag zou krijgen. Ik weet nog dat ik uit het raam keek en hem over het gazon zag lopen en een wilgentak uit de boom zag pakken. Hij kwam terug naar mijn kamer en sloeg me met de tak op de achterkant van mijn dijen.

De wilgentak leek een effectief middel te zijn. Het prikte en maakte indruk op me, lichamelijk en geestelijk. Hoewel ik me herinner dat ik opgroeide in een liefdevol gezin, herinner ik me specifieke gelukkige scènes lang niet zo gedetailleerd als ik me de spanking scènes herinner. Ik heb altijd gedacht dat één van onze doelen als ouders is om het geheugen van onze kinderen te vullen met honderden, misschien wel duizenden, plezierige scènes. Het is verbazingwekkend hoe de onplezierige herinneringen aan billenkoek die positieve herinneringen kunnen blokkeren.

Aantrekkelijk slaan heeft slechte effecten op de lange termijn

Onderzoek heeft aangetoond dat billenkoek mogelijk littekens achterlaat die dieper en langduriger zijn dan een vluchtige roodheid van de billen. Hier volgt een samenvatting van het onderzoek naar de langetermijneffecten van lijfstraffen:

• In een prospectieve studie van negentien jaar ontdekten onderzoekers dat kinderen die opgroeiden in gezinnen met veel lijfstraffen, antisocialer en egocentrischer bleken te zijn, en dat fysiek geweld de geaccepteerde norm werd voor deze kinderen toen ze tieners en volwassenen werden.
• Hogeschoolstudenten vertoonden meer psychische stoornissen als ze opgroeiden in een gezin met minder lof, meer schelden, meer lijfstraffen en meer verbaal geweld.
• Een enquête onder 679 hogeschoolstudenten toonde aan dat degenen die zich herinneren als kind te zijn geslagen, billenkoek accepteerden als een manier van discipline en van plan waren hun eigen kinderen billenkoek te geven. Studenten die als kind geen billenkoek hadden gekregen, accepteerden de praktijk aanzienlijk minder dan degenen die wel billenkoek hadden gekregen. De leerlingen die een pak slaag kregen, herinnerden zich ook dat hun ouders boos waren tijdens het pak slaag; ze herinnerden zich zowel het pak slaag als de houding waarmee het werd toegediend.
• Spanking lijkt de meest negatieve langetermijneffecten te hebben wanneer het de plaats inneemt van positieve communicatie met het kind. Spanking had minder schadelijke langetermijneffecten als het werd gegeven in een liefdevol gezin en een verzorgende omgeving.
• Een studie naar de effecten van fysieke straf op het latere agressieve gedrag van kinderen toonde aan dat hoe vaker een kind fysieke straf kreeg, hoe waarschijnlijker het was dat hij zich agressief zou gedragen tegenover andere gezinsleden en leeftijdsgenoten. Slaan veroorzaakte minder agressie als het werd gedaan in een algehele verzorgende omgeving en het kind altijd een rationele verklaring kreeg waarom de spanking plaatsvond.
• Een studie om te bepalen of slaan met de hand effecten op de lange termijn had, toonde aan dat peuters die werden gestraft met een lichte klap op de hand, zeven maanden later een vertraagde verkennende ontwikkeling vertoonden.
• Volwassenen die als tieners veel fysieke straf kregen, hadden een percentage echtgenoten die vier keer zo vaak sloegen als degenen van wie de ouders hen niet sloegen.
• Echtgenoten die opgroeiden in ernstig gewelddadige gezinnen hebben zes keer meer kans om hun vrouwen te slaan dan mannen die opgroeiden in niet-gewelddadige gezinnen.
• Meer dan 1 op de 4 ouders die waren opgegroeid in een gewelddadig gezin was gewelddadig genoeg om het risico te lopen hun kind ernstig te verwonden.
• Studies van gevangenispopulaties tonen aan dat de meeste gewelddadige criminelen opgroeiden in een gewelddadige thuisomgeving.
• De levensgeschiedenis van beruchte, gewelddadige criminelen, moordenaars, overvallers, verkrachters, etc., vertonen waarschijnlijk een geschiedenis van buitensporige fysieke discipline in de kindertijd.

In Conclusie

Het bewijs tegen spanking is overweldigend. Honderden studies komen allemaal tot dezelfde conclusies:

1. Hoe meer lichamelijke straf een kind krijgt, hoe agressiever het zal worden.
2. Hoe meer kinderen een pak slaag krijgen, hoe groter de kans dat ze hun eigen kinderen mishandelen.
3. Spanking plant zaadjes voor later gewelddadig gedrag.4.Spanking werkt niet.

SPANKING DOESN’T WORK

Veel studies tonen de nutteloosheid aan van spanking als een disciplinaire techniek, maar geen enkele toont het nut ervan aan. In de afgelopen vijftig jaar in de pediatrische praktijk, hebben we duizenden gezinnen geobserveerd die billenkoek hebben geprobeerd en die vonden dat het niet werkt. Onze algemene indruk is dat ouders minder slaan naarmate hun ervaring toeneemt. Slaan werkt niet voor het kind, voor de ouders, of voor de maatschappij. Slaan bevordert geen goed gedrag. Het schept een afstand tussen ouder en kind, en het draagt bij aan een gewelddadige samenleving. Ouders die vertrouwen op straffen als hun primaire manier van discipline, groeien niet in hun kennis van hun kind. Het weerhoudt hen ervan betere alternatieven te creëren, die hen zouden helpen hun kind te leren kennen en een betere relatie op te bouwen.

In het proces van het opvoeden van onze eigen acht kinderen, hebben we ook geconcludeerd dat slaan niet werkt. We merkten dat we steeds minder sloegen naarmate onze ervaring en het aantal kinderen toenamen. In ons huis hebben we onszelf geprogrammeerd tegen billenkoek. We zijn vastbesloten om een houding bij onze kinderen te creëren, en een atmosfeer in ons huis, die billenkoek overbodig maakt. Omdat billenkoek geen optie is, zijn we gedwongen om met betere alternatieven te komen. Dit heeft ons niet alleen betere ouders gemaakt, maar wij geloven dat het op de lange duur ook meer gevoelige en goed opgevoede kinderen heeft gecreëerd.