1970 Plymouth Superbird
Met hun hoge vleugels en gestroomlijnd ontwerp domineerden deze big block monsters de NASCAR-races in 1969-70. We hebben onze auto op een eBay-veiling gekocht.
DEZE CARS
Plymouth introduceerde de Superbird om te winnen in NASCAR door een Roadrunner aan te passen en ofwel een 426 Hemi, een 440 Super Commando, of een 440 Commando met een six-pack carburateur te installeren. Voortbordurend op de eerdere ervaring in 1969 met de Dodge specials wisten ze dat bepaalde stroomlijnopties de prestaties zouden verbeteren. Door een langgerekte, taps toelopende neus toe te voegen, waardoor de totale afmetingen met 19 inch toenamen, en een hoog paar staartvinnen, samen met intrekbare koplampen om de windweerstand verder te vermijden, was er een verhoging van de topsnelheid, maar alleen aan de hoge kant van de snelheidscurve. Om in aanmerking te komen moesten 1.920 van deze auto’s worden geproduceerd, op basis van een nieuwe formule die, in plaats van 500 productie-exemplaren, nu twee auto’s voor elke dealer in de Verenigde Staten verplicht stelde. Deze enigszins onpraktische auto’s, op dat productieniveau, waren moeilijk te verkopen en zaten maandenlang op dealerterreinen.
Niettemin was de Superbird een succes bij NASCAR en daarbuiten. Met de 426 Hemi die 425 pk produceerde, bedroeg de acceleratie van nul tot zestig slechts 4,8 seconden, maar er werden er slechts 135 van geproduceerd. Met een luchtweerstandscoëfficiënt van slechts 0,28 zijn er maar weinig auto’s die vandaag de dag kunnen opscheppen over een vergelijkbare gladheid. Zijn 200 mijl per uur snelheid in maart 1970 in Talladega was een NASCAR record. Dit schijnt de eerste geadverteerde 200 mijl per uur van een standaard Amerikaanse auto te zijn, net zoals de Paige Daytona uit 1921 de eerste standaard 100 opeiste. De combinatie van front-end styling en de verbeterde neerwaartse kracht uitgeoefend door de staart speelde een rol in zijn prestaties.
Op het circuit trokken ze Richard Petty terug naar Plymouth met het Superbird-ontwerp, en hij won acht NASCAR-races en plaatste zich hoog in andere. In 1971 had NASCAR de regels veranderd, zodat auto’s een cilinderinhoud van slechts vijf liter of minder mochten hebben. Als een team ervoor koos om een grote motor te gebruiken, werden er gewichtstraffen opgelegd, waardoor de auto’s in feite uit de competitie werden genomen. NASCAR voldeed aan zijn opdracht om de snelheid te verlagen om veiligheidsredenen, een thema dat zich tot ver in de toekomst zou uitstrekken. Als gevolg hiervan doofde de racegeschiedenis van de Superbird.
Er zijn geruchten geweest dat men de hierboven genoemde stroomlijnkenmerken te opzichtig of “uit de mode” vond om deel uit te maken van het NASCAR-thema. Gezien de vage relatie tussen een echte stock car en een huidige concurrerende NASCAR, is dit moeilijk te geloven, maar ik heb het meer dan eens gehoord.
Toen de Superbird op de markt verscheen, wezen sportwagenbladen erop dat voor de eigenaar die erop staat een productieprestatieauto te bezitten die zo onderscheidend is dat hij zelden een andere op de snelweg zou zien, de ’70 Plymouth Superbird en de bijna identieke Dodge Daytona Chargers tot de beste keuzes behoorden. Destijds ging Road Test Magazine ervan uit dat, omdat er slechts een schaarse 2.000 van deze “limited edition” auto’s werden gebouwd, “de meeste, zo niet vrijwel alle, al op bestelling waren voordat de oplage zelfs maar begon. Speciaal gebouwde “Birds” zullen Plymouth terug in de grote stock car race business brengen, en zonder twijfel weer in het nieuws – als een winnaar.”
Zoals we weten, kwam de auto aan het eind van het 1970 raceseizoen niet meer in aanmerking voor NASCAR, en omdat het onpraktisch was voor gebruik op de weg, werden veel Superbirds niet verkocht op de kavels van dealers, en vaak weggegeven tegen dramatisch gereduceerde prijzen.
Uw auto
Om het verhaal van de amateurgeschiedenis van NASCAR te vertellen, dat deel uitmaakt van ons thema van sportwagenraces in Amerika, vond ik een Superbird een essentieel ingrediënt. Zijn geregistreerde 200mph snelheid met een Hemi was een mijlpaal. Omdat ik niet verwachtte een van de weinige Hemi’s te vinden die er nog waren, zou ik tevreden zijn geweest met de Super Commando, zolang die maar een versnellingspook had met die fraaie pistoolgreep. Een ander kenmerk dat coureurs in die tijd graag gebruikten, zowel voor het uiterlijk als voor de stroomlijning en de constructie, was het opvullen van de naad waar de neuskegel van de Superbird aan de voorkant van de Roadrunner body is bevestigd. In de stock auto’s leidt deze verticale naad visueel af, en het leek erop dat de auto’s waarin die naad werd ingelood er gewoon beter uitzagen. Ik heb begrepen dat Petty’s auto’s ook dat kleine detail hadden.
Het duurde niet lang voordat we, op eBay, een uitstekende Superbird vonden, met al deze kenmerken, in mijn favoriete kleur meest begeerlijke keuze van kleuren, Tor Red. Grondig gecontroleerd op matching nummers, stick shift, en een sympathieke deze auto brengt nu de kijkers zowel terug in de muscle car tijdperk en helpt ons definiëren de amateur geschiedenis van NASCAR. Nu NASCAR een professionele sport wordt, wijkt het af van het thema van onze collectie, maar de Superbird was een NASCAR die iedereen kon kopen en waarvan iedereen kon genieten, en dat geldt ook voor de onze.
In het schema van de heilige graal muscle cars, moet dit er één van zijn.
Hotrod.com
Bekijk Gerelateerde Video’s
BELuister DE AUDIO TOUR