Albert DeSalvo

Albert DeSalvo

Albert DeSalvo

Geboren

Albert Henry DeSalvo
3 september 1931
Chelsea, Massachusetts

Overdorven

25 november 1973 (42 jaar oud)
Walpole, Massachusetts

Andere namen

The Boston Strangler
Mad Strangler of Boston
The Measuring Man
The Green Man

Albert Henry DeSalvo (3 september 1931 – 25 november 1973) was een misdadiger in Boston, Massachusetts, die bekende de “Boston Strangler” te zijn, de moordenaar van 13 vrouwen in de omgeving van Boston tussen 1962 en 1964. DeSalvo zat echter in de gevangenis voor een reeks verkrachtingen. Zijn moordbekentenis is betwist, en er wordt nog steeds gedebatteerd over welke misdaden DeSalvo daadwerkelijk heeft gepleegd.

In juli 2013, een DNA-match tussen zaadvloeistof gevonden op de plaats van de verkrachting en de moord op Mary Sullivan en DNA verkregen van DeSalvo’s neef linkte DeSalvo aan die misdaad en sloot 99,9% van de resterende bevolking uit. Autoriteiten groeven later die maand DeSalvo’s stoffelijk overschot op en bevestigden de DNA-match.

Vroege leven

DeSalvo werd geboren in Chelsea, Massachusetts, als zoon van Frank en Charlotte DeSalvo. Zijn vader was een gewelddadige alcoholist, die op een gegeven moment al de tanden van zijn vrouw uitsloeg en haar vingers naar achteren boog tot ze braken voor de ogen van hun kinderen. DeSalvo martelde als kind dieren en begon in zijn vroege puberteit te stelen en winkeldiefstallen te plegen, waarbij hij regelmatig in aanraking kwam met de wet.

In november 1943 werd de 12-jarige DeSalvo voor het eerst gearresteerd voor mishandeling en beroving. In december van datzelfde jaar werd hij naar de Lyman School for Boys gestuurd. In oktober 1944 werd hij voorwaardelijk vrijgelaten en ging hij werken als loopjongen. In augustus 1946 keerde hij terug naar de Lyman School voor het stelen van een auto. Na het uitzitten van zijn tweede straf ging DeSalvo in het leger. Na zijn eerste diensttijd werd hij eervol ontslagen. Hij nam opnieuw dienst en ondanks een proces voor de krijgsraad werd DeSalvo opnieuw eervol ontslagen. DeSalvo diende als sergeant van de militaire politie bij het 2e eskadron, 14e regiment van de gepantserde cavalerie. Foto’s van DeSalvo’s arrestatie op zaterdag 25 februari 1967 tonen hem in U.S. Navy Dress Blue Uniform met Petty Officer 3rd Class insignes op zijn mouw.

Strangler-moorden

Tussen 14 juni 1962 en 4 januari 1964 werden 13 alleenstaande vrouwen tussen 19 en 85 jaar vermoord in de omgeving van Boston; ze werden uiteindelijk in verband gebracht met de Boston Strangler. De meeste vrouwen werden seksueel misbruikt in hun appartement, en daarna gewurgd met kledingstukken. Het oudste slachtoffer stierf aan een hartaanval. Twee anderen werden doodgestoken, een van hen was ook zwaar mishandeld. Zonder enig teken van braak, werden de vrouwen verondersteld hun moordenaar te hebben gekend of hem vrijwillig in hun huizen te hebben toegelaten. De politie was er niet van overtuigd dat al deze moorden het werk waren van één enkel individu, vooral vanwege het grote verschil in leeftijd tussen de slachtoffers; een groot deel van het publiek accepteerde daarentegen gemakkelijk dat de misdaden door één persoon waren gepleegd.

In de herfst van 1964 probeerde de politie, naast de moorden op de Strangler, ook een reeks verkrachtingen op te lossen, gepleegd door een man die de bijnaam “Measuring Man” of de “Green Man” had gekregen. Op 27 oktober 1964 drong een vreemdeling het huis van een jonge vrouw in East Cambridge binnen, zich voordoende als een detective. Hij bond zijn slachtoffer vast aan haar bed, begon haar seksueel aan te randen en vertrok plotseling, terwijl hij “het spijt me” zei terwijl hij wegging. Aan de hand van de beschrijving van de vrouw identificeerde de politie de aanrander als DeSalvo en toen zijn foto werd gepubliceerd, identificeerden veel vrouwen hem als de man die hen had aangerand. Eerder op 27 oktober had DeSalvo zich voorgedaan als een automobilist met autopech en geprobeerd een huis in Bridgewater, Massachusetts binnen te dringen. De eigenaar van het huis, toekomstig Brockton Police Chief Richard Sproles, werd achterdochtig en vuurde uiteindelijk een jachtgeweer af op DeSalvo.

Onder arrestatie voor zijn rol in de “Green Man” verkrachtingen, werd DeSalvo er niet van verdacht betrokken te zijn bij de moorden. Pas nadat hij beschuldigd was van verkrachting gaf hij een gedetailleerde bekentenis van zijn activiteiten als de Boston Wurger, zowel onder hypnose opgewekt door William Joseph Bryan en ook zonder hypnose tijdens interviews met assistent procureur-generaal John Bottomly. Hij bekende aanvankelijk aan medegevangene George Nassar, die vervolgens zijn advocaat, F. Lee Bailey, inlichtte. Bailey nam DeSalvo’s zaak aan. Hoewel er enkele tegenstrijdigheden waren, was DeSalvo in staat details te noemen die niet openbaar waren gemaakt. Er was echter geen fysiek bewijs om zijn bekentenis te staven. Daarom stond hij terecht voor eerdere, ongerelateerde misdrijven van beroving en seksuele misdrijven. Bailey bracht de bekentenis van de moorden naar voren als onderdeel van de geschiedenis van zijn cliënt tijdens het proces als onderdeel van een ontoerekeningsvatbaarheidsverdediging, maar het werd door de rechter niet-ontvankelijk verklaard.

Voor zijn proces in 1967 werd DeSalvo’s geestelijke toestand beoordeeld door Dr. Harry Kozol, een neuroloog die het eerste behandelingscentrum voor zedendelinquenten in Massachusetts had opgericht. Bailey sloot een pleidooi om de schuld van zijn cliënt vast te leggen in ruil voor het van tafel halen van de doodstraf en ook om de mogelijkheid van een eventuele ontoerekeningsvatbaarheidsuitspraak open te houden. Bailey was woedend over de beslissing van de jury om DeSalvo levenslang in de gevangenis te stoppen: “Mijn doel was om de Wurger in een ziekenhuis te zien belanden, waar doktoren konden proberen uit te vinden wat hem tot moorden aanzette. De maatschappij is verstoken van een studie die zou kunnen helpen andere massamoordenaars af te schrikken die onder ons leefden, wachtend tot de trekker in hen zou afgaan.”

Gevangenisstraf en dood

DeSalvo werd in 1967 veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. In februari van dat jaar ontsnapte hij met twee medegevangenen uit het Bridgewater State Hospital, wat een grootscheepse klopjacht ontketende. Op zijn bed werd een briefje gevonden, gericht aan de hoofdinspecteur. Daarin verklaarde DeSalvo dat hij was ontsnapt om de aandacht te vestigen op de omstandigheden in het ziekenhuis en zijn eigen situatie. Drie dagen na de ontsnapping belde hij zijn advocaat om zichzelf aan te geven. Zijn advocaat stuurde vervolgens de politie om hem opnieuw te arresteren in Lynn, Massachusetts. Na de ontsnapping werd hij overgebracht naar de maximaal beveiligde gevangenis die toen Walpole heette, waar hij later zijn bekentenissen van de Wurger herriep. Op 25 november 1973 werd hij doodgestoken aangetroffen in de ziekenboeg van de gevangenis. Robert Wilson, die banden had met de Winter Hill Bende, werd berecht voor de moord op DeSalvo, maar het proces eindigde in een onbesliste jury – niemand werd ooit veroordeeld voor zijn moord. F. Lee Bailey beweerde later dat DeSalvo was vermoord omdat hij amfetamines (algemeen bekend als speed) in de gevangenis verkocht voor minder dan de door de gevangenen opgelegde prijs van het syndicaat. Walpole gevangenen blijven niets zeggen over de misdaad en het blijft vandaag de dag onopgelost.

DeSalvo’s papieren zijn ondergebracht in de Lloyd Sealy Library Special Collections aan het John Jay College of Criminal Justice in New York City. Zijn papieren bevatten zijn correspondentie, voornamelijk met de leden van de familie Bailey, en geschenken die naar de Baileys zijn gestuurd van juwelen en leerwerk vervaardigd door DeSalvo terwijl hij in de gevangenis zat.

DNA-bewijs

Op 11 juli 2013 kondigden ambtenaren van de politie van Boston aan dat DNA-bewijs DeSalvo had gekoppeld aan de verkrachting en moord op de 19-jarige Mary Sullivan. DeSalvo’s stoffelijk overschot werd opgegraven, en de Suffolk District Attorney Daniel F. Conley zei dat hij verwachtte dat onderzoekers een exacte match zouden vinden wanneer het bewijsmateriaal wordt vergeleken met zijn DNA.

Op 19 juli 2013, Suffolk County DA Daniel F. Conley, Mass. Attorney General Martha Coakley en Boston Police Commissioner Edward F. Davis aangekondigd dat DNA-testresultaten bewezen dat DeSalvo de bron was van de zaadvloeistof die werd teruggevonden op de plaats van Sullivans moord in 1964.

Controverses

Twijfels

Blijvende twijfels over de vraag of DeSalvo inderdaad de Boston Strangler was – en of de echte moordenaar nog steeds op vrije voeten zou kunnen zijn. Toen hij bekende, geloofden mensen die hem persoonlijk kenden hem niet in staat tot de misdaden. Er werd ook opgemerkt dat de vrouwen die door “De Wurger” zouden zijn vermoord van zeer verschillende leeftijden, sociale lagen en etniciteiten waren, en dat hun dood gepaard ging met inconsistente modi operandi.

Susan Kelly, een auteur die toegang heeft gehad tot de dossiers van het “Wurger Bureau” van de Commonwealth of Massachusetts, betoogde in haar boek dat de moorden het werk waren van verschillende moordenaars, in plaats van dat van één enkel individu. Een andere auteur, voormalig FBI-profiler Robert Ressler, heeft gezegd: “Je voegt zoveel verschillende patronen samen dat het gedragsmatig ondenkbaar is dat deze allemaal op één individu zouden kunnen passen.”

In 2000 begon Elaine Whitfield Sharp, een advocate gespecialiseerd in forensische zaken uit Marblehead, Massachusetts, de families van DeSalvo en van Mary A. Sullivan – een 19-jarige die tot de laatste slachtoffers van de Wurger behoorde in 1964 – te vertegenwoordigen, zowel om DeSalvo’s naam te zuiveren als om de pogingen om haar echte moordenaar te vinden nieuw leven in te blazen. Als voormalig journalist verkreeg Sharp toestemming van de rechtbank om zowel Sullivan als DeSalvo op te graven voor DNA-onderzoek, spande zij diverse processen aan om informatie en fysiek bewijsmateriaal van de regering te verkrijgen en werkte zij met diverse filmproducenten samen om documentaires te maken en zo het publiek beter voor te lichten. Door deze inspanningen was Sharp in staat om verschillende inconsistenties tussen DeSalvo’s bekentenissen en het bewijsmateriaal op de plaats delict te identificeren, waardoor nog meer twijfel ontstond over DeSalvo’s identiteit als de Boston Wurger.

In tegenstelling tot DeSalvo’s verklaring dat hij Sullivan als eerste had verkracht, bracht het forensisch onderzoek bijvoorbeeld geen bewijs aan het licht dat die bewering ondersteunde. Ook wurgde hij haar niet, zoals hij beweerde, met zijn blote handen; in plaats daarvan werd ze gewurgd met een ligatuur. Forensisch patholoog Michael Baden merkte op dat DeSalvo het tijdstip van overlijden van het slachtoffer verkeerd had opgegeven – een detail dat DeSalvo bij meerdere moorden fout had, aldus Susan Kelly. Belangrijker nog, James Starrs, professor in de forensische wetenschap aan de George Washington University, vertelde op een persconferentie dat een sperma-achtige substantie op haar lichaam niet overeenkwam met het DNA van DeSalvo en hem niet in verband kon brengen met haar moord.

De neef van het slachtoffer, Casey Sherman, schreef ook een boek, A Rose for Mary (2003), waarin hij voortborduurde op het bewijsmateriaal en de aanwijzingen uit Kelly’s boek om tot de conclusie te komen dat DeSalvo niet verantwoordelijk kon zijn voor haar dood, en om te proberen de identiteit van haar moordenaar te achterhalen. Sharp blijft aan de zaak werken voor de familie DeSalvo.

Op 11 juli 2013 verklaarde de openbare aanklager van Suffolk County, Daniel F. Conley, dat DNA-testen een “familiaire overeenkomst” hadden onthuld tussen DeSalvo en forensisch bewijs in de moord op Sullivan, wat de autoriteiten ertoe bracht om de opgraving van DeSalvo’s lichaam aan te vragen om een definitief forensisch verband te leggen tussen DeSalvo en de moord op Mary Sullivan.

George Nassar

George Nassar, de gevangene aan wie DeSalvo naar verluidt zou hebben bekend, is een van de verdachten in de zaak. Hij zit momenteel een levenslange gevangenisstraf uit voor het doodschieten in 1967 van een pompbediende in een tankstation in Andover, Massachusetts. In 2008 en opnieuw in 2009, verwierp het Hooggerechtshof van Massachusetts Nassar’s beroep tegen zijn veroordeling in 1967. In 2006 voerde Nassar aan dat hij niet in staat was geweest zijn zaak te bepleiten in een eerder beroep, omdat hij in de jaren ’80 in de federale gevangenis in Leavenworth, Kansas zat en daarom geen toegang had tot juridische middelen in Massachusetts. De rechtbank merkte op dat Nassar in 1983 naar Massachusetts was teruggekeerd, maar dat hij zijn zaak meer dan twee decennia lang niet had bepleit. Nassar diende ook een motie in voor een nieuw proces in Essex County, die werd afgewezen, net als zijn petitie uit 2011 aan het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten voor een writ of certiorari.

Ames Robey, een voormalig gevangenis psycholoog die zowel DeSalvo als Nassar analyseerde, heeft Nassar een misogynistische, psychopathische moordenaar genoemd en een veel waarschijnlijker verdachte dan DeSalvo. Verscheidene volgelingen van de zaak hebben ook verklaard dat Nassar de echte Strangler is, bewerend dat hij details van de moorden doorgaf aan DeSalvo. DeSalvo, zo speculeerden zij, wist dat hij de rest van zijn leven in de gevangenis zou doorbrengen voor de “Green Man” aanvallen, en “bekende” zodat Nassar het beloningsgeld kon innen dat zij zouden verdelen – en zo DeSalvo’s vrouw en twee kinderen te ondersteunen. Een ander motief was zijn enorme behoefte aan bekendheid-DeSalvo hoopte dat de zaak hem wereldberoemd zou maken; Robey getuigde dat “Albert zo graag de Wurger wilde zijn.”

In een interview uit 1999 met The Boston Globe, ontkende Nassar betrokken te zijn bij de moorden, zeggende dat de speculaties zijn kansen op voorwaardelijke vrijlating om zeep hadden geholpen. “Ik had er niets mee te maken,” zei hij, “Ik ben veroordeeld onder de tafel, achter de schermen.”

Overig

In 1971 nam de Texaanse wetgevende macht unaniem een resolutie aan waarin DeSalvo werd geëerd voor zijn werk in “bevolkingsbeheersing” – na de stemming, gaf Waco afgevaardigde Tom Moore, Jr. na de stemming, dat hij de wetgeving had ingediend als een 1 april grap tegen zijn collega’s – zijn verklaarde bedoeling was om te bewijzen dat ze wetgeving aannemen zonder de nodige ijver gegeven aan het onderzoek van de kwesties vooraf. Toen hij zijn punt had gemaakt, trok hij de resolutie in.

In de populaire cultuur

• DeSalvo was het onderwerp van de Hollywoodfilm The Boston Strangler uit 1968, met in de hoofdrollen Tony Curtis als DeSalvo, en Henry Fonda en George Kennedy als de rechercheurs van de moordzaken die hem arresteren. De film was sterk gefictionaliseerd. Er werd aangenomen dat DeSalvo schuldig was, en hij werd afgeschilderd als iemand die leed aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis en de moorden pleegde in een psychotische toestand. DeSalvo werd nooit gediagnosticeerd of zelfs maar verdacht van het hebben van die stoornis.
• De tekst in het liedje “Midnight Rambler” (1969), van The Rolling Stones, is gebaseerd op de geschiedenis van DeSalvo.
• De artiest Mark Morrisroe zou regelmatig beweren dat hij DeSalvo’s onwettige zoon was.
• Death metal/grindcore band Macabre verklaart DeSalvo’s moorden in hun nummer “The Boston Strangler” op het album Sinister Slaughter (1993).
• Het nummer “Dirty Water,” van de Standells, maakt ook een verwijzing naar de Boston Strangler.

Verdere lectuur

• Albert DeSalvo Papers, Lloyd Sealy Library Special Collections at John Jay College of Criminal Justice (inzage op afspraak)
• Frank, Gerold. The Boston Strangler. The New American Library, Inc. 1966. ISBN 0-451-16625-6.
• Junger, Sebastian. A Death in Belmont. Norton, W. W. & Company, Inc. April 2006. ISBN 0-393-05980-4.
• Kelly, Susan. The Boston Stranglers: De publieke veroordeling van Albert Desalvo en het ware verhaal van elf schokkende moorden. Citadel. Oktober 1995. ISBN 1-55972-298-3.
• Landay, William. The Strangler. Dell Publishing. Januari 2007. ISBN 978-0-385-33615-4.
• Rogers, Alan. New England Herinnert: The Boston Strangler. Commonwealth Editions. Mei 2006. ISBN 1-889833-52-5.
• Sherman, Casey and Dick Lehr. Een roos voor Maria: De jacht op de Boston Wurger. Northeastern University Press. September 2003. ISBN 1-55553-578-X.
• Sherman, Casey en Dick Lehr. Op zoek naar de Wurger: Mijn jacht op Boston’s beruchtste moordenaar. Grand Central Publishing. 1 april 2005. ISBN 0-446-61468-8.

• Albert DeSalvo-The Boston Strangler?
• “Boston Strangler”, Encyclopædia Britannica
• The Boston Strangler-Court TV’s Crime Library
• The Boston Strangler at the Internet Movie Database
• The Boston Strangler
• Artikel over Sebastian Junger’s boek A Death in Belmont, TIME magazine, 10 april 2006
• “Albert DeSalvo”. Zoek een Graf. http://www.findagrave.com/memorial/2480. Opgehaald 3 september 2010.
• Boston Strangler Gedicht

Deze pagina maakt gebruik van Creative Commons-gelicenseerde inhoud van Wikipedia (bekijk auteurs).