Als vrouw van gemengd ras ben ik nerveus over de koninklijke baby

Als vrouw van gemengd ras ben ik nerveus over de koninklijke baby

Toen de hertog en hertogin van Sussex aankondigden dat ze in oktober hun eerste kind verwachtten, volgden al snel speculaties over het uiterlijk van de baby. Zal deze “mooie gemengde baby” gemberkleurig haar hebben? Zal hun kind lijken op Blake Griffin, de onofficiële ambassadeur voor biraciale roodharigen? Zal hun kleine Lord of Lady, gezien Meghan’s lichte huid, er überhaupt zwart uitzien? Het was alsof iedereen weddenschappen afsloot op een exotisch nieuw showpaard, en om eerlijk te zijn, het was niet verrassend.

Als vrouw van gemengd ras – ik ben half Jamaicaans en half Filipijns – heb ik Meghan’s traject met een nieuwsgierig oog gevolgd. Ik ben geen royal watcher of zelfs maar een fan van haar vroegere tv-show; maar zien dat iemand zoals ik geaccepteerd wordt in een al lang bestaande blanke, elitaire instelling maakte me zowel opgewonden als nerveus. Opgewonden, omdat het zien van zwarte vrouwen op plaatsen die van oudsher alleen door blanke vrouwen werden bezet, me eraan herinnert dat er dingen aan het veranderen zijn. (Hoewel haar aanwezigheid zeker niets verandert aan de lange geschiedenis van racisme in de koninklijke familie). Tegelijkertijd was het zenuwslopend om te zien hoe hoog de inzet werd voor Meghan, alleen al vanwege haar huidskleur.

In oktober, toen het koninklijk paar officieel aankondigde dat ze een baby kregen, voelde ik diezelfde angst. Ik maak me zorgen over hoe deze biraciale baby de complexe wateren van het begrijpen van hun identiteit zal navigeren terwijl ze onder zo’n intense publieke controle staat.

In feite, zelfs voordat deze baby is geboren, heeft het al een van de meest frustrerende lasten op zich genomen waarmee mensen van gemengde rassen worden geconfronteerd: fetisjisering.

Volgens Sharon Chang, auteur van het boek Raising Mixed Race uit 2015, begonnen multiraciale kinderen rond de millenniumwisseling te worden gezien als “schattiger” en idealer dan kinderen van één ras, toen de populaties van gemengde rassen begonnen toe te nemen in Noord-Amerika en het VK. Statistics Canada meldt dat het aantal gemengde-ras-huwelijken in Canada steeg van 2,6% van alle paren in 1991 tot 3,1% in 2001. In 2011 was dat aantal gestegen tot 4,6% van alle gehuwde of samenwonende paren en het zal nu zeker nog veel hoger liggen.

Chang noemt het fetisjeren van gemengde kinderen dat we nu zien “behoorlijk racistisch.”

“We hebben het over kinderen die meestal lichter zijn, die lichter haar hebben, een lichtere huid, lichtere ogen, die meestal gemengd blank zijn. Bepaalde soorten gemengde kinderen zijn mooier,” zegt ze. “Ze zijn slimmer, ze zijn gezonder – en ik ben het niet eens met deze dingen, laat dat duidelijk zijn – maar dat is nu het verhaal. Dat is het fetisjeren.”

Dus het feit dat Meghan nauwelijks haar derde trimester heeft bereikt en het uiterlijk van haar ongeboren kind al het onderwerp van veel discussie is, is niet schokkend. Hoewel de Britse koninklijke manie een fenomeen op zich is (Kate en William’s eerste kind kreeg dezelfde, super rare forensische mock-ups die we nu zien voor baby Sussex), is deze koninklijke baby aftelling besmet met raciale ondertonen.

Toen ik sprak met Sasha Exeter, een model en influencer uit Toronto en moeder van een dochter van gemengde rassen, zei ze dat ze zich niet had gerealiseerd hoezeer gemengde kinderen werden gefetisjeerd totdat ze zwanger werd. Exeter, die zwart is, zei dat wanneer mensen te weten kwamen dat haar man een blanke Frans-Canadees is, dit vaak aanleiding gaf tot speculaties over het uiterlijk van haar ongeboren baby.

“Ik kreeg de meest bizarre opmerkingen. Eén die me zo is bijgebleven, was een vrouw die zei: ‘Je weet wat ze zeggen… gemengde kinderen zijn Gods photoshop.’ En ik kon niet anders dan de verwarring en de schrik op mijn gezicht registreren,” vertelde Exeter. “Ik vroeg haar om te verduidelijken wat ze bedoelde en ze had zoiets van: ‘Nou heb je ooit een lelijke gemengde baby gezien?'”

Exeter’s dochter is nu 17 maanden oud, en de opmerkingen over haar uiterlijk zijn nog niet gestopt. “Mensen praten graag over haar haar. Zo van: ‘O, ze lijkt vast meer op haar vader, want haar haar is steil en heeft geen knik.’ Waarom is dat belangrijk?” zegt Exeter. Voor haar hebben mensen van alle rassen opmerkingen gemaakt over het uiterlijk van haar dochter, maar ze zegt dat het gebruikelijker is om het van niet-zwarte mensen te horen.

“Ik denk dat zwarte mensen een beetje gevoeliger zijn – er zijn een paar mensen die opmerkingen hebben gemaakt, maar de meer bizarre en ik heb het gevoel dat het meer niet-zwarten zijn die kinderen van gemengde rassen lijken te fetisjeren.” Vanwege het aantal opmerkingen dat haar dochter te horen krijgt over haar uiterlijk, praten Exeter en haar man thuis niet over het uiterlijk van hun dochter. In plaats daarvan proberen ze zich te concentreren op de waarden die ze veel liever willen bijbrengen, zoals zelfvertrouwen, kracht en intelligentie.

Als ik terugkijk op mijn eigen jeugd, herinner ik me niet het precieze moment waarop ik begreep dat ik gemengd was, maar ik herinner me wel de eerste keer dat een leraar op school tegen me zei dat “gemengde kinderen er altijd beter uitzien.” Als kind vatte ik dat op als een compliment. Maar toen ik eenmaal op de universiteit zat en er minstens één keer per week naar mijn etniciteit werd gevraagd, realiseerde ik me hoezeer mijn “exotische” uiterlijk – mijn lichtere huid, mijn amandelvormige ogen en mijn dikke krullende haar – ongewenste aandacht opriep en me het gevoel gaf dat mijn uiterlijk het enige was dat me zou definiëren.

Net als de dochter van Exeter gingen de opmerkingen die ik kreeg, en vaak nog steeds krijg, over mijn haar. Het is echt verbazingwekkend hoe vaak niet-zwarte vreemden de behoefte voelen om me te vertellen hoe “gelukkig” ik ben om “goed haar” te hebben of dat ze verbaasd zijn dat het echt is. Het is nooit vleiend als mannen op straat “Blackanese!” of “Asian Persuasion!” naar me roepen (ja, dat is gebeurd). En wat nog erger is, is wanneer Aziatische vrienden me vertellen dat ze een zwarte partner willen, speciaal om baby’s te krijgen die op mij lijken.

Al deze gevallen zijn ontmenselijkend, maar desondanks niet verrassend – maar wanneer zullen mensen voorzichtiger zijn met het overschrijden van de grens van onschuldige complimenten naar regelrechte fetisjisering?

In het geval van deze koninklijke baby – die voornamelijk in blanke, Britse sociale kringen zal navigeren – zullen deze opmerkingen over hun uiterlijk waarschijnlijk de zwartheid van het kind versterken. Immers, dat is grotendeels hoe het is geweest voor Meghan sinds ze lid werd van de koninklijke familie. Van Harry die racistische opmerkingen over Meghan in een formele verklaring moest adresseren toen hun relatie in de openbaarheid kwam, tot mediakanalen die hun relatie voortdurend “modern” en “onconventioneel” noemen, het is duidelijk dat er nog een lange weg te gaan is voordat Meghan niet alleen wordt gezien als de zwarte hertogin™ .

“Ik weet zeker dat iedereen met ingehouden adem wacht om te zien, weet je, hoe zwart ziet dit kind eruit? Hoe wit-passend zien ze eruit? Er zal veel gewicht aan die dingen hangen voor dit kind,” zegt Chang. “En dat is een gemeenschappelijke ervaring voor gemengde mensen; gewoon het krijgen van je uiterlijk ontleed … dat is zeer ontmenselijkend.”

Voor mij, die ontleding is maar al te vertrouwd, en gebeurt het vaakst wanneer anderen erachter te komen wat mijn achtergrond is. Veel mensen voelen de behoefte om commentaar te geven op welk van mijn rassen meer op de voorgrond treedt, zoals: “Je ziet er gewoon zwart uit” of “Ik zie het Aziatische in je” of “Ik wist het wel! De ogen waren wat me op het verkeerde been zette” – alsof ik een zeldzaam specimen ben dat erom vraagt onderzocht te worden. Hoewel deze woorden zelden kwaadaardig bedoeld zijn, geven ze me het gevoel dat ik op een vreemde manier losgekoppeld ben van mijn lichaam en me ongemakkelijk voel.

Meghan zelf reflecteerde op haar reis met haar identiteit in een ELLE-essay uit 2015. Ze vertelde over de eerste volkstelling die ze ooit moest invullen en haar verwarring over welk ras ze moest kiezen. “Daar zat ik (mijn krullende haar, mijn sproetengezicht, mijn bleke huid, mijn gemengde ras) neer te kijken op deze vakjes, niet te willen verknoeien, maar niet wetend wat te doen,” schreef ze. Nadat haar leraar haar had verteld dat ze “Kaukasisch” moest aankruisen omdat dat “was hoe ze eruit zag” koos ze geen vakje. “Ik liet mijn identiteit blanco – een vraagteken, een absoluut incompleet – net als hoe ik me voelde.”

Aan het eind van de dag weet ik dat we niet te veel medelijden moeten hebben met de koninklijke baby. Hun moeder heeft haar eigen multiraciale achtergrond kritisch onderzocht, zowel in de privésfeer als in het openbaar. Ze zal haar kind ongetwijfeld opvoeden om hun zwarte wortels te omarmen, hoe ver weg ook.

Chang is ook onvermurwbaar dat boven alles het voorrecht van het kind als een Britse royal altijd voorrang zal hebben.

“Dit kind zeer, zeer bevoorrecht, ongeacht hoe ze eruit zien. Ze worden geboren in een zeer geïsoleerde situatie en dus hebben ze een heleboel middelen in principe om te gaan met dingen die op hen afkomen en ik denk dat we moeten onthouden dat,” zegt ze. Met een enorm koninklijk ondersteuningsteam en een hoop connecties, zal baby Sussex niet alleen zijn in hun reis.

Maar ongeacht voorrechten, zal dit Brits-Amerikaanse, gemengde-ras individu op een dag hun complexe identiteit onder ogen moeten zien en verkennen, net als velen van ons voor hen hebben gedaan – en dat is niet vaak een gemakkelijke taak.

Dus nu deze koninklijke geboorte nadert, onthoud dat de manier waarop we over hen (of elk ander kind van gemengd ras) kiezen te praten, een belangrijk effect heeft op de manier waarop zij door de wereld zullen navigeren en zichzelf zullen leren begrijpen. En de volgende keer dat je ervoor kiest om je te concentreren op hun uiterlijk, denk dan eens na over de raciale implicaties van wat je eigenlijk zegt. Denk na over de boodschap die je niet alleen naar hun gekleurde ouders stuurt, maar naar alle POC.

Ten slotte smeek ik je: zeg alsjeblieft geen f*cking woord over hun haar.

‘Mama, ben ik blank?’ Wat ik heb geleerd over het opvoeden van biraciale kinderen
Ik dacht dat een liefdevol thuis genoeg zou zijn voor mijn biraciale kind