Anterieure heupprothese: An Overview
Totale heupprothese-operaties worden beschouwd als een van de meest gewaardeerde ontwikkelingen in de geschiedenis van de orthopedie. De procedure verlicht de pijn en herstelt de mobiliteit van mensen van wie de gewrichten beschadigd zijn door een trauma of door degeneratieve ziekten zoals heupartritis. In dit artikel wordt een bepaalde methode voor totale heupprothese besproken, die de anterieure benadering wordt genoemd.
- Chirurgische benaderingen voor totale heupprothese
- Posterieure benadering
- Anterieure benadering
- Wie kan een anterieure heupprothese ondergaan?
- Voordelen van de voorste benadering
- Voordelen en risico’s van de voorste benadering
- Uitkomsten van de voorste heupprothese
Chirurgische benaderingen voor totale heupprothese
Chirurgen en onderzoekers van het Hospital for Special Surgery, waar meer knieprotheses en heupoperaties worden uitgevoerd dan in enig ander ziekenhuis in de Verenigde Staten, werken voortdurend aan het verbeteren van het succes van gewrichtsvervangende operaties door het ontwikkelen, evalueren en verfijnen van bestaande en nieuwe chirurgische procedures en processen. Als gevolg hiervan beschikken orthopedische chirurgen tegenwoordig over een scala aan chirurgische benaderingsmogelijkheden. Tijdens de operatie kan het heupgewricht worden benaderd via:
- de achterkant van de heup – de posterieure benadering
- de zijkant van de heup – laterale of anterolaterale benadering
- de voorkant van het been – anterieure benadering
- een combinatie van de bovenstaande benaderingen
Van deze benaderingen is de posterieure benadering de meest voorkomende. De laatste jaren is de voorste benadering echter opnieuw opgedoken als een optie die voor bepaalde patiënten de voorkeur verdient. Dit komt omdat deze met kleinere incisies kan worden uitgevoerd door gespecialiseerde instrumenten te gebruiken.
Posterieure benadering
De posterieure benadering, die jarenlang de dominante chirurgische methode is geweest, wordt gebruikt bij de meerderheid van de operaties die in de Verenigde Staten worden uitgevoerd. Hierbij wordt toegang tot het heupgewricht verkregen via een incisie die dicht bij de billen wordt gemaakt. Deze benadering geeft artsen een goed zicht op het heupkapsel, waardoor implantaten optimaal kunnen worden geplaatst. In de loop der jaren hebben artsen deze procedure verfijnd zodat ze minder invasief is voor het lichaamsweefsel door de grootte van de insnijdingen te verkleinen, terwijl de veiligheid en doeltreffendheid van de techniek toch behouden blijven. Deze minimaal invasieve technieken – waarmee bij HSS baanbrekend werk is verricht – hebben geholpen om het trauma te verminderen, de duur van het verblijf in het ziekenhuis te verkorten en de bijwerkingen van de anesthesie te beperken.
Anterieure benadering
De anterieure benadering (soms de “mini-anterieure benadering” of “spierbesparende heupprothese” genoemd) wordt tot op zekere hoogte al sinds de jaren 1980 gebruikt. Het was echter de introductie van nieuwe instrumenten die het mogelijk maken deze methode uit te voeren met kleinere incisies, waardoor het steeds meer een levensvatbaar alternatief werd voor de meer populaire posterieure benadering. Bij deze ingreep maakt de chirurg een incisie van vier inch aan de voorkant van het been in plaats van aan de achterkant.
Wie kan een anterieure heupprothese krijgen?
De beslissing wordt geval per geval genomen, maar bepaalde patiënten zijn niet geschikt voor deze ingreep, en als ze deze toch ondergaan, kunnen er langere incisies nodig zijn. Dit omvat mensen met:
- implantaten of metalen hardware in de heup van eerdere operaties
- een zeer gespierd of zwaarlijvig lichaamstype
- een breed bekken
“Ik zal een minimaal invasieve benadering gebruiken wanneer dit het beste resultaat voor de patiënt oplevert,” zegt Michael Alexiades, MD, een orthopedisch chirurg in het Hospital for Special Surgery en een vroege aanhanger van de voorste techniek. “De anterieure benadering is relatief nieuw in zijn nieuwe vorm, dus het is belangrijk voor patiënten om een ervaren chirurg te vinden om hun procedure uit te voeren die ook bedreven is in de juiste selectie van patiënten. Hoewel veel patiënten kandidaat zijn voor de techniek, moet deze selectief worden toegepast bij zeer zware personen, of grote mannen met aanzienlijke spiermassa.”
Animatie: Anterieure benadering
Voordelen van de anterieure benadering
Frontale toegang maakt het mogelijk om het heupgewricht te bereiken door de spieren te scheiden in plaats van ze door te snijden en vervolgens opnieuw vast te maken. De anterieure heupprothese kan ook resulteren in een sneller herstel en een korter verblijf in het ziekenhuis voor patiënten, misschien door minder spierschade. De beenlengte en de positie van het implantaat kunnen ook worden gemeten met de voorste benadering.
Door de verschillende aard van de benadering zijn er minder maar andere voorzorgsmaatregelen te volgen om dislocatie te voorkomen, die vaker kan voorkomen bij de achterste benadering.
“De voorste benadering maakt een goed zicht op de heupkom mogelijk en behoudt alle spieren,” zegt Dr. Alexiades. “Fluoroscopie is vereist en men hoeft bij deze benadering geen specifiek implantaat te gebruiken. Ook ervaren patiënten die de anterieure heupprothese ondergaan vaak een sneller herstel en een korter ziekenhuisverblijf dan bij andere technieken.”
Voordelen en risico’s van de anterieure benadering
De nadelen van de anterieure benadering zijn zowel praktisch als medisch.
- Voor medische deskundigen zijn een speciale operatietafel of gespecialiseerde retractors en specifiek gereedschap vereist.
- Patiënten lopen ook een iets groter risico op dijbeen- en enkelfracturen als de speciale tafel wordt gebruikt.
- Er is een aanzienlijk risico op een doof, tintelend of branderig gevoel langs het bovenbeen, aangeduid als laterale femorale-cutane zenuwbeschadiging.
Uitkomsten van heupprothesen
Het is belangrijk op te merken dat de resultaten van totale heupartroplastiek uitstekend zijn in termen van verlichting van pijn en verbetering van functie. Tot op heden is er geen klinische studie geweest die de superioriteit van de ene chirurgische benadering over de andere heeft aangetoond. De mogelijke voordelen op korte termijn van de ene chirurgische benadering ten opzichte van de andere moeten altijd worden afgewogen tegen de mogelijke ongewenste neveneffecten die uniek zijn voor die benadering.
Samenvatting
De laatste tijd hebben verbeteringen in de chirurgische techniek, het instrumentarium en de patiëntenselectie ervoor gezorgd dat de anterieure heupprothese een haalbare optie is geworden voor patiënten die een totale heupprothese overwegen. Momenteel kan een anterieure heupprothese, indien uitgevoerd door een ervaren chirurg bij een juist geselecteerde patiënt, resulteren in een snel herstel gedurende de weken na de operatie en verschillende voorzorgsmaatregelen voor de patiënt om dislocatie te voorkomen, wat vaker voorkomt bij de posterieure benadering. De selectie van de geschikte patiënt voor anterieure artroplastie is van cruciaal belang voor het algemene succes van de operatie. Zoals bij alle chirurgische ingrepen, moeten de voor- en nadelen van een specifieke benadering met uw chirurg worden besproken.
Geplaatst: 1/18/2012
Samenvatting door Andrea Disario
Auteurs
Associate Attending Orthopedic Surgeon, Hospital for Special Surgery
Associate Professor of Clinical Orthopedic Surgery, Weill Cornell Medical College