Blinde vlek (visie)
Vind bronnen: “Blinde vlek” visie – nieuws – kranten – boeken – scholar – JSTOR (november 2011) (Leer hoe en wanneer u dit sjabloonbericht verwijdert)
Een blinde vlek, scotoma, is een vertroebeling van het gezichtsveld. Een bepaalde blinde vlek, die in de medische literatuur bekend staat als de fysiologische blinde vlek, “blind punt”, of punctum caecum, is de plaats in het gezichtsveld die overeenkomt met het ontbreken van lichtdetecterende fotoreceptorcellen op de oogschijf van het netvlies waar de oogzenuw door de oogschijf loopt. Omdat er geen lichtdetecterende cellen zijn op de optische schijf, is het overeenkomstige deel van het gezichtsveld onzichtbaar. Processen in de hersenen interpoleren de blinde vlek op basis van omliggende details en informatie van het andere oog, zodat deze normaal niet wordt waargenomen.
Hoewel alle gewervelde dieren deze blinde vlek hebben, hebben de ogen van koppotigen, die er slechts oppervlakkig op lijken, dit niet. Bij hen nadert de oogzenuw de receptoren van achteren, zodat er geen breuk in het netvlies ontstaat.
De eerste gedocumenteerde waarneming van het verschijnsel dateert uit de jaren 1660 van Edme Mariotte in Frankrijk. In die tijd werd algemeen gedacht dat het punt waar de oogzenuw het oog binnenkomt eigenlijk het gevoeligste deel van het netvlies zou moeten zijn; de ontdekking van Mariotte ontkrachtte deze theorie echter.
De blinde vlek bevindt zich ongeveer 12-15° in de tijd en 1,5° onder het horizontale vlak en is ruwweg 7,5° hoog en 5,5° breed.