Broken Glas
Maandag 10/17/16: Ik zat achter mijn computer op deze mooie oktobermorgen nadat ik een kristallen glazen schaal op het bureau had gezet waar ik aan het werk was. Het bevatte opgevouwen stukjes papier met schrift erin en het aandenken van een geliefde om me te leiden. Ik sloeg de bladzijde van mijn aantekeningen om terwijl ik op mijn toetsenbord tokkelde en de glazen schaal viel van het bureau op de vloerbedekking. Ik dacht dat de vloerbedekking de klap zou verzachten en het glas zou beschermen tegen breken, maar de kom kwam tegen de poot van een stoel en verbrijzelde in een miljoen stukjes. Toen ik klaar was met het oprapen van alle scherpe glassplinters, het in meerdere lagen van een oude TriCity had gewikkeld en het zo stevig had vastgeplakt dat er geen glas uit kon ontsnappen, merkte ik dat er bloed op mijn hand zat; een kleine snee aan de bovenkant van mijn handpalm. Een klein teken om de gebeurtenis te herdenken en me te herinneren aan de betekenis ervan. Het enige probleem was dat ik niet wist wat het betekende, metaforisch gesproken.
Later die avond, toen ik aan het eten was in Medusa’s het nieuwe pizzeria-restaurant op de hoek van 4th en Main Street, kwam ik een paar mensen tegen die ik kende uit de stad; Marshall en Donna, en haar moeder die op bezoek was uit Arizona. Donna ging naar de twee jonge eigenaars, Aimee en Lauren, om hen te begroeten. Terwijl ze daar stonden te praten, brak er een glas vlak voor hun neus. Zoals verwacht, trok dit ieders aandacht. Ik keek naar het gebroken glas dat op de grond lag en moest denken aan mijn eigen voorval die ochtend. Toen zij kwam zitten, vertelde zij mij over een ander voorval dat kort daarvoor had plaatsgevonden in La Tapatia, waar zij op weg naar Medusa waren gestopt. Ze zei dat ze aan de bar zaten en dat er een glas viel en brak. Het leek wel uit de lucht te vallen, riep ze uit. Ze vroeg de barman waar het glas vandaan kwam, en de jonge vrouw antwoordde bijna fluisterend: “Ik heb geen idee.”
“Ik denk dat La Tapatia een spookachtige bezoeker heeft,” zei ik – zoals veel van de etablissementen in deze stad. Ik vertelde hen over mijn ervaring die ochtend, en hoe ik de dag begon met het snijden van mijn hand bij het oprapen van gebroken glas. Het zette me aan het denken over het idee van een soort metafoor of symboliek voor al dat glas dat op dezelfde dag brak.
Ik herinnerde me hoe een wijnglas ooit op een avond zelfmoord pleegde op mijn aanrecht. Ik bereidde me voor op gasten en was in de eetkamer de tafel aan het dekken. Ik had een paar wijnglazen op het aanrecht staan, en één ervan sprong zijn dood tegemoet en belandde op de keukenvloer, in verschillende stukken gebroken. Ik keek naar mijn afspraakje die in de woonkamer zat, en toen weer naar de keuken. Niemand was in de buurt. Ik dacht er toen niet over na wat het betekende, maar nu was ik wel nieuwsgierig.
Toen ik thuiskwam van Medusa deed ik wat onderzoek en begon met Joodse bruiloften. Het is een traditie dat de 
bruidegom na de ceremonie een glas breekt door erop te stappen. Er zijn eigenlijk een paar betekenissen achter dit ritueel, maar de meest populaire dient om de verwoesting van de Tempel in Jeruzalem te herdenken. En een herinnering aan het feit dat zelfs op een moment van grote vreugde, er nog steeds groot lijden is. In een meer romantische versie wordt geloofd dat jij en je zielsverwant één ziel waren voordat je werd geboren. Toen het tijd werd om deze wereld te betreden, brak God de ene ziel in twee delen. Deze twee halfzielen werden toen in de wereld geboren met de missie elkaar te vinden en te herenigen. Bij de vreugdevolle viering van hun huwelijk breek je een glas en zeg je meteen de felicitatiewens “Mazel Tov!”
Ondanks dat beide versies een grote betekenis hebben, zag ik geen verband. Dus deed ik meer onderzoek. Het lijkt erop dat er niet één concrete verklaring is, hoewel ik wel een aantal interessante theorieën tegenkwam.
Er is een mythe dat glas de scheiding symboliseert tussen de fysieke en de spirituele vlakten – Hemel en Aarde – en dat glas breken de spirituele kant is die probeert te communiceren of onze aandacht te krijgen. Misschien was dat het scenario bij La Tapatia. Een andere theorie is dat het breken van glas staat voor het loskomen van iets of iemand. Een vrouw zag het symbolische verband van het breken van verschillende glazen in de loop van een paar weken met het feit dat ze zich losmaakte van bepaalde mensen in haar leven. Een ander zag het breken van een glas als een verschuiving in je energie, die positieve verandering brengt, een teken van het einde van een bestaande cyclus en het begin van een nieuwe. Toevallig was er een ‘wegbreken’ met de persoon met wie ik omging, niet lang nadat dat glas de dood tegemoet sprong.
Een rode draad die ik vond is dat glas vaak relaties vertegenwoordigt, of de relatie nu tussen het fysieke en het spirituele is, tussen god en mens, tussen twee zielen. Net als relaties kan glas kristalhelder zijn, het kan kleurrijk en ondoorzichtig zijn, of het kan doorschijnend en troebel zijn. Hoe het er ook uitziet, het is altijd breekbaar en moet met grote zorg worden behandeld.