Buzz Aldrin vocht tegen depressie en alcoholverslaving na de maanlanding
In de maanden die volgden op zijn terugkeer op aarde van zijn historische reis met de Apollo 11, worstelde Buzz Aldrin met het beantwoorden van de vraag die overal waar hij kwam werd gesteld: “Hoe was het om op de maan te zijn?”
In zijn eerste indruk, had de astronaut het beroemd beschreven als “prachtige verlatenheid.” Nu, zoals hij later herinnerde in zijn memoires met dezelfde titel, realiseerde hij zich dat hij had geen diepgaande follow-up aan de mensen te bieden, geen manier om te verwoorden de omvang van deze levensveranderende ervaring.
Toen hij de wereld rondreisde met mede Apollo 11 reizigers Neil Armstrong en Michael Collins, met geen idee hoe hij zijn maanwandelavontuur zou gaan overtreffen, drong het tot hem door dat “magnifieke verlatenheid” een treffende manier was om zijn gemoedstoestand te beschrijven.
LEES MEER: Hoe Neil Armstrong en Buzz Aldrin werden geselecteerd voor de Apollo 11-missie
Aldrin voelde zich uitgeput en onvervuld na het toeren voor NASA
In het begin onthulde Aldrin zich in de ticker-tape parades en ontmoetingen met staatshoofden, maar de uitputting had zich tegen het einde van 1969 ingezet. Met de tournees en toespraken gepland om door te gaan tot in het volgende jaar, begon Aldrin zich te voelen als een publiciteitspion voor NASA.
Verschillende mogelijkheden dienden zich aan: Aldrin trad in februari 1970 toe tot de raad van bestuur van de verzekeringsmaatschappij Mutual of Omaha, en dat voorjaar probeerde hij een “Conferentie over de vertegenwoordiging van de jeugd” te organiseren die studenten een forum gaf om hun politieke standpunten te ventileren.
Deze activiteiten waren echter niet bevredigend of niet succesvol, en na bijna 20 jaar bij de luchtmacht en nog eens zeven bij de NASA, besefte de carrièremilitair dat hij op een afgrond afstevende. “Ik wilde mijn taken hervatten, maar er waren geen taken om te hervatten,” schreef hij in Magnificent Desolation. “Er was geen doel, geen gevoel van roeping, geen project dat de moeite waard was om mezelf in te storten.”
Treurig begon Aldrin meer te drinken, nam op sommige dagen niet de moeite om uit bed te komen, en zette zijn huwelijk op wankele bodem door troost te zoeken in de armen van een andere vrouw.
Buzz Aldrin op de maan in juli 1969
Foto: Met dank aan NASA
Hij nam een nieuwe baan en begon een behandeling te zoeken
In juli 1971 begon Aldrin aan een nieuwe functie als commandant van de testpilootschool op de Edwards Air Force Base in Californië. Hij had zijn hart verpand aan het leiden van de Air Force Academy – en had nul testpiloot ervaring – maar het maakte niet uit, hier was de volgende stap waar hij op had gewacht.
Toen de nieuwigheid eraf was, werd Aldrin weer overmand door de gevreesde gevoelens van hopeloosheid en wanhoop, deze keer vergezeld van rug- en nekpijn. Hij nam de vluchtchirurg van de basis in vertrouwen, die hem doorverwees naar een andere dokter in het Brooks Medical Center in San Antonio, Texas.
Tijdens zijn verlof om in te checken in Brooks, ogenschijnlijk voor zijn lichamelijke pijnen, had Aldrin eindelijk de gelegenheid om open te zijn over de doelloosheid die hem bijna twee jaar had overspoeld en zich te verdiepen in dieper liggende problemen, waaronder de druk van het behagen van zijn vader en een familiegeschiedenis van geestesziekten die de zelfmoorden van zijn moeder en grootvader omvatte.
Het was verhelderend, maar Aldrin was nog niet klaar om het probleem te verkennen dat hand in hand ging met depressie – een die hem ertoe had gebracht een fles Scotch in zijn bagage te verstoppen voor de reis.
Aldrin keerde in de late herfst terug naar Edwards in een betere gemoedstoestand, maar een paar testvliegtuig crashes bezegelden zijn lot op de school, en hij stemde ermee in om na negen maanden terug te treden als commandant.
Aldrin onthulde publiekelijk zijn persoonlijke worstelingen
Kort voordat hij formeel met pensioen ging bij de luchtmacht op 1 maart 1972, onthulde Aldrin publiekelijk zijn moeilijkheden in een L.A. Times artikel met de titel, “Troubled Odyssey – ‘Buzz’ Aldrin’s Saga: Tough Role for Hero.”
Het was een gewaagde zet – weinig publieke figuren waren bereid om in het begin van de jaren 1970 met dit soort bekentenissen naar buiten te treden, vooral een man met zijn dichtgetimmerde, militaire achtergrond. Maar hij werd bemoedigd door de brieven van aanmoediging die hij ontving en stemde ermee in om in de raad van bestuur van de National Association for Mental Health (NAMH) te gaan zitten. Hij plukte ook de financiële vruchten van zijn beslissing door het tekenen van een boekcontract met Random House.
De publicatie van Return to Earth in oktober 1973 bracht een andere gemengde zak met resultaten. De tell-all bevatte zijn herinneringen aan huwelijkse ontrouw, wat leidde tot een gedwongen vertrek bij Mutual of Omaha. Het legde ook meer druk op zijn vrouw, Joan, die het hele verhaal kende maar het niet leuk vond om het onderwerp voortdurend te herhalen met de pers. Kort na de dood van Aldrin’s vader, eind 1974, scheidde het echtpaar.
Op dat moment was Aldrin nationaal voorzitter van de NAMH, waarmee hij door het land toerde om te spreken over zijn persoonlijke ervaringen met depressie. Zijn drankgebruik was echter ook uit de hand gelopen, waardoor hij niet meer opdaagde voor geplande afspraken.
Buzz Aldrin
Foto: Met dank aan Buzz Aldrin
Hij ging afkicken en ging naar Anonieme Alcoholisten
Door zijn nieuwe vriendin Beverly werd Aldrin in augustus 1975 opgenomen in een afkickcentrum voor alcohol. De 28 dagen waren genoeg om zijn ogen te openen voor de omvang van zijn problemen, maar lang niet genoeg om hem op een stabiele weg naar herstel te zetten.
Aldrin trouwde met Beverly op oudejaarsavond 1975, een verbintenis die hij beschreef als een “tumultueus huwelijk vanaf het begin.” Toch zag het er beter uit tegen de lente: Samen met de uitzending van de TV-film Return to Earth in mei 1976, nam Aldrin deel aan het “Operation Understanding” banket in Washington, D.C., met andere beroemdheden die trots verklaarden dat ze “gecontroleerde alcoholisten” waren.
Maar Aldrin viel al snel weer van de wagen, wat leidde tot zijn eerste uitgebreide betrokkenheid bij de Anonieme Alcoholisten. Tegen het einde van 1976 stevende hij af op zijn tweede echtscheiding.
Hij vond tenminste een solide steunpunt bij de AA, waarbij een lid hem aan een baan hielp als Cadillac-dealer in Beverly Hills. Helaas was Aldrin te eerlijk tegen mensen om een overtuigende verkoper te zijn, en hij bracht een groot deel van zijn tijd door met het uitdelen van handtekeningen en het verblijden van klanten met anekdotes over zijn NASA-dagen.
Het dieptepunt kwam toen Aldrin, in een dronken bui, werd gearresteerd omdat hij de deur van het appartement van zijn vriendin had ingegooid. Verontwaardigd over zichzelf omdat hij weer terug bij af was, gaf hij in oktober 1978 voorgoed de fles op.
Er zouden nog meer moeilijkheden en hartzeer volgen, maar vanaf dat moment was Aldrin in staat om een doel in zijn leven te hervinden, als een hulp voor herstellende alcoholisten, een auteur, een voortdurende bijdrager aan het Amerikaanse ruimtevaartprogramma en, ten slotte, als een symbool van het grote tijdperk van de ruimteverkenning die ooit een last op hem had gelegd die bijna te groot was om te dragen.
Bekijk een verzameling afleveringen met Apollo 11 op History Vault