Cavour, Camillo Benso, Conte di (1810-1861)
Cavour, Camillo Benso, conte di (1810-1861), Italiaans staatsman. Cavour zette zich in voor de bevrijding van Noord-Italië van de Oostenrijkse overheersing. Hij was een briljant en standvastig diplomaat en speelde een hoofdrol in de eenwording van Italië.
Camillo Benso di Cavour werd op 1 aug. 1810 te Turijn geboren. Als jongere zoon in een adellijke familie werd hij opgeleid tot officier in het leger. Maar gedreven door een rusteloos ongenoegen over de Italiaanse sociale en politieke omstandigheden, legde hij in 1831, toen hij pas 21 jaar oud was, zijn functie neer. Hij legde zich toe op de verbetering van de landbouw op het landgoed van zijn familie. Daarna breidde hij zijn werkterrein uit, richtte de Piemontese landbouwvereniging op en werd een van de belangrijkste promotors van spoorwegen en stoomschepen in Italië. De liberale Cavour werd steeds wantrouwiger ten opzichte van de reactionaire politiek die in heel Europa van kracht was, met name hun manifestatie in de repressieve heerschappij van Oostenrijk over een groot gebied van Italië.
De Journalist. Cavour geloofde dat liberalisme en liefde voor het land gecombineerd konden worden om een opstand te veroorzaken tegen de Oostenrijkse overheersing in het noorden en vervolgens een Italiaanse constitutionele monarchie te vestigen. Om zijn opvattingen te verspreiden richtte hij in 1847 in Turijn de krant Il Risorgimento op (de wederopstanding, de naam die gegeven werd aan de Italiaanse beweging voor eenwording en vrijheid).
In januari 1848 brak er inderdaad revolutie uit, maar op Sicilië, tegen het oude en decadente Bourbon-regime, in plaats van in het noorden. Cavour zag dit echter als een gelegenheid om in openbare redevoeringen en in Il Risorgimento aan te dringen op een grondwet voor de Piëmont. Karel Albert, koning van Piemonte, gaf aan deze druk toe en verleende op 8 februari een handvest van vrijheden aan zijn koninkrijk. Binnen 6 weken na deze gedenkwaardige dag werd Cavour’s voornaamste hoop bewaarheid toen de Milanezen tegen de Oostenrijkers in opstand kwamen. Hij wierp toen al zijn journalistieke kracht in de strijd om de koning over te halen mee te doen aan de oorlog. Meer dan wie ook was Cavour verantwoordelijk voor de oorlogsverklaring van Piemonte aan Oostenrijk op 25 maart.
Tijdens de vijandelijkheden werden verkiezingen gehouden, en Cavour werd lid van het Parlement, waarmee hij een carrière in de openbare dienst begon die pas met zijn dood zou eindigen. Op 23 maart 1849, bijna precies een jaar na het begin van de oorlog, werden de Piemontese troepen verslagen. Koning Karel Albert deed afstand van de troon ten gunste van zijn zoon Victor Emmanuel II, die geen andere keuze had dan een verliezersvredes met Oostenrijk te sluiten. Hoewel de poging om het buitenlandse juk af te werpen was mislukt, liet Cavour zijn inspanningen om de Italiaanse onafhankelijkheid te bereiken niet verslappen.
Diplomatieke activiteit. In 1851 was Cavour minister van landbouw, industrie, handel en financiën. Op 4 november werd hij premier. Hij piekerde over de Oostenrijkse onderdrukking van Lombardije als vergelding voor de mislukte opstand in dat gebied. Hij wachtte op een situatie waarin hij zich met succes tegen Oostenrijk zou kunnen verzetten, en zijn kans deed zich voor met de Krimoorlog (1853-1856). Dit conflict stelde de Piemontese staatsman in staat de diplomatie op grote internationale schaal in te zetten en zo de grote mogendheden te dwingen kennis te nemen van de benarde toestand van Italië. Hij besloot de oorlog tegen Rusland te beginnen, en op 10 januari 1855 werd, ondanks ernstige bezwaren binnen de Piemontese regering, een verdrag met Frankrijk en Engeland ondertekend. Een contingent Piemontese soldaten werd naar de Krim gezonden, en de uitstekende staat van dienst van deze troepen stelde Cavour in staat na de oorlog een vooraanstaande plaats in te nemen op het Congres van Parijs. Door zijn diplomatieke vaardigheid op deze bijeenkomst slaagde hij erin de Italiaanse kwestie tot een hoofdonderwerp van discussie te maken en Oostenrijk in een ongunstig daglicht te stellen.
Afwachtend van een oorlog met Oostenrijk begon Cavour het Piemontese leger te versterken en te onderhandelen over een alliantie met de Franse keizer, Napoleon III. Hij stemde ermee in Nice en Savoye aan Frankrijk af te staan in ruil voor Franse hulp bij het verdrijven van Oostenrijk uit Noord-Italië. In 1859 waren de plannen klaar, en vrijwilligers onder leiding van Cavour en Giuseppe Garibaldi stonden klaar om in heel Italië in actie te komen. Maar Napoleon III bracht Cavour tot wanhoop door een Russisch voorstel te aanvaarden om een congres bijeen te roepen om de Italiaanse kwestie te regelen.
De Oostenrijkers maakten echter de vergissing dit plan af te wijzen en stuurden op 23 april 1859 een ultimatum naar Piëmont. Dit had tot gevolg dat het bondgenootschap tussen die staat en Frankrijk werd bezegeld, en Cavour leidde de Piemontese met groot genoegen de oorlog in. Toen de Fransen op 8 juli onverwacht een wapenstilstand met Oostenrijk sloten, maakte Victor Emmanuel II, tegen de bezwaren van Cavour in, een einde aan de Piemontese vijandelijkheden na slechts een gedeeltelijke overwinning. Lombardije werd aan Piemonte afgestaan en Venetië bleef Oostenrijks.
Omdat Cavour zo’n goed begin niet verloren wilde zien gaan, moedigde hij in het geheim revoluties aan tegen de kleine tirannen van Midden-Italië. Hij bleef ook in contact met Garibaldi. In mei 1860 voer Garibaldi, uit naam van koning Victor Emmanuel, die Cavour tot samenwerking had overgehaald, met zijn troepen “roodhemden” naar Sicilië en sloopte in een paar dagen de wankele structuur van de Bourbonse regering. Toen Garibaldi de oversteek naar het vasteland maakte en Napels innam, vreesde Cavour dat de roodhemden de zaak nog ingewikkelder zouden maken door de Pauselijke Staten aan te vallen. Om dat te voorkomen, stuurde hij troepen om de pauselijke bezittingen te annexeren. Cavour geloofde in een vrije Kerk, maar niet in een Kerk waarvan het grondgebied Italië in tweeën sneed.
Cavour leefde nog totdat Victor Emmanuel II in 1861 tot koning van een verenigd Italië werd uitgeroepen. Maar de kracht van de staatsman nam af, en op 6 juni 1861 stierf hij. Er waren nog veel onopgeloste problemen in Italië, maar Cavour had zijn land met zijn genialiteit omgevormd van een verzameling feodale vorstendommen tot een moderne staat.
EWB