Chasing Paper: Basketball Cards In The 90s and Their Future
Voordat je Pau Gasol $200 kon geven voor een shout-out, verzamelden kinderen uit de jaren 90 plaatjes van basketballers gemaakt van karton, plastic en inkt. Scheur een oogverblindende folieverpakking open, inhaleer de frisse geur van chemische print, en je was in het bezit van jeugdige harde valuta. Je zou een “zeldzame” holografische Michael Jordan kaart kunnen scoren. Je zou ook besprongen kunnen worden omdat je te opzichtig met de buit omgaat. Pre-internet, b-bal collectibles waren de jeugd aandelenmarkt, en tiener beleggers waren all in.
Sportkaarten werden bedacht ver terug in de jaren 1900. Sigaretten kwamen met collectible inserts om merkloyaliteit te smeden (alsof nicotine niet genoeg was). Kaarten hadden vaak feiten over de speler op de achterkant, die misschien de geboorte van de moderne stat-head. In een tijdperk waarin mensen zich geen boeken konden veroorloven en het internet klonk als een abstract visapparaat, werden ruilkaarten “The Working Man’s Encyclopedia” genoemd.
Nadat de Tweede Wereldoorlog een papiertekort veroorzaakte, vervaagden de sigarettenverzamelobjecten. De volgende golf waren kauwgom kaarten. De meest waardevolle ooit is een Bowman 1948 George Mikan, die je naar verluidt meer dan een miljoen zal opbrengen. Niet slecht voor een kerel die onderhands schoot en een bril droeg in het spel.
Rond deze tijd, kwam Topps in het spel. Als je bal kaarten verzamelde uit de jaren ’90, zijn deze jongens de OGs. Topps heeft van alles gedrukt, van barbershop kwartetten tot Spongebob pictorials, maar sport is hun kenmerk. Samen met concurrenten Upper Deck en Fleer, heeft de hoepelkaart Hydra de popcultuur doorbroken.
Sommigen hielden van de bedazzled stijl van Fleer’s Metal series met hun esoterische ontwerpen en in reliëf aangebrachte laser-print. Denk: Een foto van Clyde “The Glide” Drexler dunking, gezien door de ogen van piek acid trip. Anderen hielden van de minimale, hoogwaardige esthetiek van Upper Deck, waar je misschien een profiel van Shaq op college-leeftijd ziet, compleet met persoonlijke quote. Dan hadden we Skybox.
Terwijl andere merken wreed een kans van één op 20 (of zelfs op 30) boden op een zeldzaam verzamelobject, gaf Skybox een speciale kaart in bijna elk pakket. Dit was het einde van goedkope cornflakes doos knock-offs, of collecties met een dozijn Mookie Blaylock-pictorials. Niet meer geplaagd worden door oudere broers en zussen voor onze zwakke sets. Eindelijk konden degenen onder ons die overleefden op zakgeld zich aansluiten bij de hamster-elite. Je hoefde je geen zorgen te maken dat je derde weekend gras moest maaien voor weer een mislukte aankoop. Skybox bood KWALITEIT, fam. Zelfs Gunna weet het.
Op zijn hoogtepunt, waren ruilkaarten een miljarden-dollar-industrie. Elke stad had een gespecialiseerde winkel. Ze verkochten zeldzaamheden aan de hamsterende bovenlaag, en hadden een koopje voor de leek. Tijdschriften zoals Card Crazy drukten prijsdatabases af, en amateur boekhouders betoogden de waarde van hun verzameling op speelplaatsen over de hele wereld. Oh, en als je ouders een kiosk of een winkel hadden en je konden voorzien van gratis spullen? Dan was je een G-O-D.
Kaarten met beperkte oplagen zoals gouden vlakken, rookie-profielen of hyper-negentiger jaren zinnen zoals “net-tastisch!” konden honderden waard zijn. Dit was Elon Musk geld voor een kind. Iedereen had wel een vriend, wiens broer iemand kende, die een neef had die zwoer dat hij de zeldzaamste Dennis Rodman-kaart aller tijden had. Je weet wel… degene met de luipaard-print geverfd haar, in plaats van de roze of groene.
Toen kaarten maximale culturele valuta bereikten, werd de hobby gedemocratiseerd. Verschillende bedrijven infiltreerden in de markt, de drukpersen draaiden op volle toeren en plotseling was iedereen een aspirant pack-rat. Mensen wier inkomen niet bestond uit de munten van hun vader, ruilden nu dozen tegelijk.
In een spannende (of niet) machtsruil, nam Marvel comics Fleer over en fuseerde het met God-merk Skybox. Sommigen zeggen dat de ontwerpen eronder leden, hoe dan ook de zeepbel barstte.
De machtige 3-inch print ging van bijna wettig betaalmiddel naar waardeloze papyrus. Basketbal kaarten bereikten officieel hun hoogtepunt. Plus het was moeilijk voor pre-tienerhersenen om bij te blijven met Tazos, Odd Bodz, Pokemon, Garbage Pail Kids, stenen, knikkers, munten en welke andere vorm van collectieve overconsumptie dan ook trending was.