De boeken van de Bijbel
Natuurlijke literaire structuur in plaats van hoofdstukken en verzenEdit
De traditionele hoofdstukindelingen in de Bijbel werden rond het jaar 1200 ingevoerd door Stephen Langton, de latere aartsbisschop van Canterbury, toen hij aan de universiteit van Parijs was verbonden. De indeling in verzen werd toegevoegd door Robert Estienne, een Franse drukker en geleerde, in het midden van de 16e eeuw.
Bijbelse en literaire geleerden hebben opgemerkt dat de nummering van hoofdstukken en verzen de eigenlijke vorm van de bijbelse geschriften verhult en de handeling van het lezen hindert. Ernest Sutherland Bates schreef: “Zeker, geen enkele literaire vorm was ooit minder bevorderlijk voor het plezier of het begrip dan de merkwaardige en gecompliceerde panoplie waarin de Schriften tot ons zijn gekomen. Alleen een werk van een bovenmatig literair genie zou zo’n handicap hebben kunnen overleven.” Richard Moulton merkte op: “Wij zijn het er allen over eens om over de Bijbel te spreken als een buitengewoon grote literatuur. Toch zoeken wij, wanneer wij onze gewone uitgaven openslaan, tevergeefs naar de liedteksten, epossen, drama’s, essays, sonnetten, verhandelingen, die de andere grote literaturen van de wereld vormen; in plaats daarvan treft het oog niets dan een monotone eenvormigheid van genummerde zinnen.” De nieuwtestamenticus Hermann von Soden drong er bij de uitgevers op aan: “Het wordt hoog tijd dat in alle uitgaven die het begrip van de lezer van de geschriften van het Nieuwe Testament willen vergemakkelijken in plaats van belemmeren, niet alleen de versindelingen… maar ook de conventionele hoofdstukindelingen geheel uit de tekst verdwijnen. Zonder rekening te houden met deze indelingen moet de tekst zo worden afgedrukt dat visueel duidelijk wordt welke eenheden de auteurs zelf binnen hun werken hebben gecreëerd.”
In antwoord op deze bezorgdheid werden in verschillende 20e-eeuwse versies van de Bijbel, waaronder twee grote commissievertalingen, de hoofdstuk- en versnummers naar de marge verplaatst, maar zij bleven het ordenende kenmerk van de tekst. In één individuele vertaling en één verkorting werden de nummers geheel verwijderd, maar in het eerste geval werd de tekst nog steeds verdeeld in de traditionele hoofdstukken en in het tweede werden topische indelingen geïntroduceerd.
De Boeken van de Bijbel gebruikt, volgens het Voorwoord, kenmerken zoals “veranderingen in onderwerp, beweging in plaats of tijd, of verschuivingen van het ene soort schrift naar het andere” om de natuurlijke literaire indelingen binnen bijbelse boeken te identificeren. Het baseert zich ook op de neiging van auteurs om “bepaalde zinnen te herhalen… telkens wanneer ze de overgang maken van het ene deel naar het andere.” De plaatsing van deze zinnen “versterkt een structuur die al impliciet herkend kan worden aan de hand van andere kenmerken.” De Bijbelboeken gebruiken regelafstanden van verschillende breedtes om natuurlijke literaire secties op verschillende niveaus af te bakenen. Het biedt nog steeds een hoofdstuk en versbereik, in vervaagde letters, onderaan elke pagina.
Gesplitste boeken opnieuw samengevoegdEdit
Het bijbelse boek Samuel-Koningen werd in het oorspronkelijke Hebreeuws in twee delen gesplitst, zodat het gemakkelijk op oude rollen zou passen. Toen het in het Grieks werd vertaald, werd het met een derde uitgebreid (omdat in het Griekse schrift gemiddeld meer letters per woord worden gebruikt dan in het Hebreeuwse), en dus werd elk deel in tweeën verdeeld, waardoor de boeken ontstonden die nu bekend staan als 1 Samuël en 2 Samuël en 1 Koningen en 2 Koningen. (In de Septuagint wordt het gehele werk, ook al is het in vier delen verdeeld, beschouwd als het “Boek der heerschappijen”). In De Boeken van de Bijbel wordt het werk behandeld als “één lang boek” dat “het verhaal vertelt van de Israëlitische monarchie van begin tot eind”. Het is georganiseerd door “een consistent structurerend patroon,” een reeks mededelingen over de regeerperioden van koningen, dat “door het hele boek loopt”.
Kronieken-Ezra-Nehemia is een ander lang bijbels werk dat in de oudheid in vier delen werd verdeeld vanwege beperkingen in de lengte van de boekrollen. De eerste twee delen, 1 en 2 Kronieken, vormen nog steeds één boek in de Hebreeuwse Bijbel, net als de andere twee delen, Ezra en Nehemia. G.F. Hasel schrijft: “Het is vrij algemeen aanvaard in de huidige wetenschap dat Ezra-Nehemia een voortzetting vormt van Kronieken.” De vier boeken werden samen gepresenteerd als “De Kronieken” in The Modern Reader’s Bible, 1907. The Books of the Bible presenteert dit werk als “één lang boek, dat één doorlopend verhaal vertelt.”
Luke-Acts was oorspronkelijk ook één enkel boek. In The New Testament in Its Literary Environment beschrijft David Aune het als een voorbeeld van het genre “algemene geschiedenis” dat “zich richtte op de geschiedenis van een bepaald volk… vanaf het mythische begin tot een punt in het recente verleden”. Het boek werd in twee delen verdeeld, niet vanwege de lengte, maar om de eerste helft, Lucas, te kunnen groeperen met de andere verhalen over Jezus’ leven (de evangeliën van Mattheüs, Marcus en Johannes). De tweede helft, Handelingen, wordt traditioneel na de evangeliën geplaatst, zodat het boek Johannes een barrière vormt tussen de helften. De Bijbelboeken herenigen Lukas en Handelingen en behandelen ze als “twee delen van één enkel werk”. Lucas-Acten werd ook als één enkel boek gepresenteerd in The Original New Testament (1985). In 2006 publiceerde het International Bible Society Lucas-Acts als een apart deel in het formaat van The Books of the Bible onder de titel Kingdom Come, Kingdom Go.
Een nieuwe boekvolgordeEdit
De gebruikelijke volgorde van de boeken van de Bijbel werd pas in het midden van de 15e eeuw vastgelegd met de komst van de boekdrukkunst. Daarvóór werden de boeken in verschillende volgordes gepresenteerd of opgesomd. In het geval van het Eerste Testament of het Oude Testament verklaart Roger Beckwith dat “deze vaste volgorde een betrekkelijk modern verschijnsel is, dat voor een groot deel te danken is aan de uitvinding van de boekdrukkunst. Het werd voorafgegaan door een tijdperk van fluïditeit, zowel onder de Joden (de voornaamste bewakers van de Hebreeuwse Bijbel) als onder de Christenen (de voornaamste bewakers van de Griekse Bijbel)”. In het geval van het Nieuwe Testament merkt Bruce M. Metzger op dat naast de vertrouwde volgorde van vandaag, “Vóór de uitvinding van de boekdrukkunst… er vele andere volgordes waren, niet alleen van de vijf hoofdgroepen van boeken, maar ook van de verschillende boeken binnen elke groep. …Dergelijke zaken waren niet van groot belang voor de oude en middeleeuwse Kerk; zij werden pas een probleem voor latere uitgevers en uitgevers.” De volgorde van de bijbelse boeken verschilt vandaag de dag nog steeds tussen sommige kerkelijke tradities.
Sommige vroegere edities van de Bijbel presenteerden de boeken ook in niet-traditionele volgorde: The Modern Readers’ Bible; The Bible Designed to Be Read as Living Literature; The Twentieth Century New Testament; and The Original New Testament.
The Books of the Bible, opnieuw volgens het Voorwoord, tracht “de boeken zodanig te ordenen dat hun literaire typen, de historische omstandigheden waarin zij werden gecomponeerd en de theologische tradities van waaruit zij spreken duidelijk zullen zijn.” Deze nieuwe volgorde is ingevoerd omdat “de volgorde waarin de lezers van vandaag gewend zijn de boeken van de Bijbel tegen te komen nog een factor is die hun begrip belemmert.”
De volgorde van de boeken in The Books of the Bible, en de beweegredenen daarvoor, is als volgt:
First TestamentEdit
The Covenant History
“Het eerste kwart van de Bijbel ontvouwt zich als één doorlopende vertelling.”
Genesis
Exodus
Leviticus
Numeri
Deuteronomium
Joshua
Judges
Ruth
Samuel-Koningen
De Profeten
De profeten worden gepresenteerd in “wat… aannemelijk is hun historische volgorde.”
Jonah
Amos
Hosea
Micah
Isaiah
Zephaniah
Nahum
Habakkuk
Jeremia
Obadja
Ezechiël
Haggai
Zecharia
Joel
Malachi
De Schriften
“De Schriften… vertegenwoordigen een veel lossere groepering… Ze zijn bijeengebracht uit een breder scala van tradities, genres… en tijdsperioden.” Ze zijn “gegroepeerd per genre, zodat elk zinvol kan worden gelezen naast andere voorbeelden van hetzelfde soort literatuur.”
Palmen
Lamentaties
Songs
Proverzen
Kerkelijken
Job
Kronieken-Ezra-Nehemia
Esther
Daniël
Nieuw TestamentEdit
“De volgorde van de boeken van het Nieuwe Testament in deze editie probeert het oude concept van het viervoudige evangelie op een nieuwe manier tot uitdrukking te brengen. De traditionele prioriteit van de verhalen van Jezus is gehandhaafd, maar nu is elk evangelie geplaatst aan het begin van een groep van gerelateerde boeken.”
Luke-Acts en de Paulinische epistels
Luke-Handelingen
1 Thessalonicenzen
2 Thessalonicenzen
1 Korintiërs
2 Korintiërs
Galaten
Romeinen
Colossenzen
Efeziërs
Philemon
Philippiërs
1 Timotheüs
Titus
2 Timotheüs
Merk en werken gericht tot Joodse gelovigen in Jezus
Merk
Hebreüs
James
Markus en werken gericht aan een Romeins publiek
Markus
1 Petrus
2 Petrus
Jude
Johannes en de brieven van Johannes
Johannes
1 Johannes
2 Johannes
3 Johannes
Openbaring
(Openbaring staat enigszins op zichzelf vanwege het unieke perspectief en de literaire vorm, maar de plaatsing hier erkent ook de gebruikelijke associatie met de Johannijnse literatuur.)
Other featuresEdit
The Books of the Bible verwijdert ook de NIV sectie koppen en plaatst de aantekeningen van de vertalers aan het eind van elk boek. Het presenteert de tekst in een enkele kolom. Deze veranderingen, samen met het verwijderen van hoofdstuk- en versnummers en het opnieuw samenvoegen van gedeelde werken, zijn ontworpen om “het lezen van betekenisvolle eenheden in hun geheel aan te moedigen en zo met een grotere waardering en begrip.”