De geschiedenis van reanimatie

admin 0 Comments Articles

De geschiedenis van reanimatie

Eén van de interessantste dingen van de algemene geneeskunde is het bestuderen van haar geschiedenis: De experimenten, de aannames, de soms barbaarse methodes, allemaal geboren uit de wens om meer te weten te komen over het menselijk lichaam. Als je weet hoe vaak de medische gemeenschap in haar lange geschiedenis op het verkeerde spoor zat (of er helemaal naast zat), dan is de uitvinding van de reanimatie des te opmerkelijker. Deze ene ontwikkeling, ontstaan uit de behoefte van een stad om het hoge aantal verdrinkingsdoden te verminderen, heeft ontelbare levens gered. Dus waar kwam het vandaan? Hoe zijn we van vroege, experimentele methoden gekomen tot het punt waarop we elk een gestandaardiseerd reanimatiecertificaat kunnen krijgen? Goede vraag.

1740 – 1761

De Amsterdamse grachten zijn talrijk, en gedurende een groot deel van de geschiedenis van de stad was het de belangrijkste manier van reizen in bepaalde gebieden. Het leven in Amsterdam, van reizen tot zaken doen, concentreerde zich op deze grachten, en ongeveer 400 mensen per jaar stierven door verdrinking in de stad. Om te proberen dit aantal te verminderen, wijdde een groep mensen, die zichzelf de Maatschappij tot Herstel van Verdronkenen noemden, zich aan het redden van de levens van mensen die anders door de grachten zouden verdrinken.

Sommige van hun methoden waren, zoals ik al eerder zei, gewoon ronduit verkeerd, waarbij de meest onjuiste methode waarschijnlijk het aderlaten was. Veel van wat zij ontwikkelden zou echter levensvatbaar blijven en kan, in verschillende mate, vandaag de dag nog steeds in gebruik worden gezien. Deze methoden omvatten het uitoefenen van druk op de buik en het plaatsen van de voeten boven het hoofd.

Het succes van deze methoden heeft bijgedragen tot het ontstaan van organisaties zoals The Royal Humane Society in Londen, die een voorloper was van de moderne medische hulpdiensten.

1900 – 1960

Na 1761 verliep de evolutie van wat uiteindelijk bekend zou worden als cardiopulmonale reanimatie traag. In het begin van de 20e eeuw begon het echter beter te gaan. Tegen 1904 had een arts met de naam Friedrich Maass hartmassage bij mensen uitgevoerd; Dr. George Crile rapporteerde succes met het gebruik van uitwendige hartmassage en hartmassage met gesloten hart.

In de jaren 1950 begonnen Dr. James Elam, Dr. Peter Safar, en Dr. Archer S. Gordon moderne cardiopulmonale reanimatiemethoden te perfectioneren, zoals de reddingsademhalingstechniek. Tegen 1959 had Elam een instructieboekje geschreven genaamd “Rescue Breathing,” dat nationaal werd verspreid. Moderne publicatiemethoden hadden massale training mogelijk gemaakt op een manier die veel verder ging dan eerdere, door de kerk geleide inspanningen.

Reddingsademhaling werd aangenomen door de National Academy of Science, American Society of Anesthesiologists, de Medical Society of New York, en, tegen 1960, het Rode Kruis. Tegen die tijd was CPR de geaccepteerde methode geworden voor onmiddellijke behandeling van zowel verdrinking als plotselinge hartstilstand.

De jaren zeventig tot nu

In het begin van de jaren zeventig beschikte een groot deel van Amerika over de infrastructuur om CPR als levensreddend hulpmiddel op grote schaal in te zetten. Mensen kregen steeds meer kennis, defibrillatie was op grote schaal beschikbaar, en ambulante diensten maakten een snelle interventie in levensbedreigende situaties mogelijk. Hoewel er nog veel werk moest worden verzet om reanimatie over de hele wereld te verspreiden, was de basis gelegd.

Om nog sneller te kunnen ingrijpen, ontstond er een programma in King County, Washington, waarbij centralisten van hulpdiensten werden opgeleid om reanimatie-instructie te geven via de telefoon. Op die manier kon de behandeling beginnen nog voor de hulpdiensten ter plaatse waren. Hoewel het behalen van een reanimatiecertificaat nog steeds de voorkeur had, is gebleken dat vroegtijdig ingrijpen in ieder geval slachtoffers levensvatbaar houdt totdat getraind personeel arriveert.

De jaren 1990 en 2000 hebben zich gericht op een combinatie van het verfijnen van methoden en het verspreiden van bewustzijn. Er zijn task forces en comités (waaronder het International Committee on Resuscitation) opgericht en conferenties georganiseerd.