De Sepoy Rebellion and the Threat to British India
Door Patrick N. Allitt, PhD, Emory University
De Sepoy Rebellion – een opstand van duizenden Indiase soldaten – vormde de grootste bedreiging voor Brits India sinds de Slag bij Plassey in 1757. Maar deze opstand was veel meer dan een eenvoudige militaire muiterij of een nationalistische opstand.
De Indiase muiterij en grote opstand van 1857 tot 1858 stond bekend als de Sepoy Rebellion, naar het Perzische woord voor soldaat, sipahi. Om deze periode beter te begrijpen, is het belangrijk de context van die tijd te kennen.
De bronnen van vervreemding kunnen het best worden begrepen tegen de historische achtergrond – massale veranderingen in India van de jaren 1820 tot en met de jaren 1850. De gebeurtenissen van 1857 en 1858 waren veel complexer, gelaagder en gekleurd door klasse, kaste en regio dan eenvoudige etiketten doen vermoeden.
Inzicht in de externe en interne factoren zal ons een beter begrip geven van de opstand, en ons doen inzien hoe deze gezien moet worden als een onvermijdelijk gevolg van de manier waarop de compagnie India bestuurde – waarbij haar fiscale verplichtingen haar politieke verantwoordelijkheden als politiek vorst in India in de weg stonden.
Dit is een transcript uit de videoserie Victorian Britain. Bekijk het nu op The Great Courses Plus.
Religieuze rancune
Religieuze en culturele rancunes liepen door het hele land. De periode van “liberale hervormingen” door Britse ambtenaren, missionarissen en waarnemers had India bekritiseerd als nooit tevoren. Indiërs van vele gezindten begonnen zich te ergeren aan de Britse inmenging in hun religieuze, culturele en sociale aangelegenheden.
De religieuze grieven waren het meest uitgesproken. De gestage stroom missionarissen na de jaren 1810 viel het hindoeïsme en de islam theologisch aan in een mate die zijn weerga niet kende. Veel Indianen, waaronder de sipahi’s die de compagnie dienden, voelden zich “aangevallen”.”
Het hielp niet dat sommige Britse officieren die sympathiseerden met het evangelische christendom, missionarissen toestonden om in de kazernes te preken. Omdat hun methoden confronterend en polemisch waren, hadden veel Indiërs en sipahi’s het gevoel: “Niet alleen wordt ons land veranderd, maar de Britten willen ons ook nog christelijk maken.” Of zoals het soms werd gezegd: “De compagnie heeft ons land geplunderd en wil nu onze ziel plunderen.”
Omdat dit gebeurde op een hoogtepunt van de Britse imperiale en wereldmacht, begrepen de Britten deze reactie maar langzaam en waren zij vaak verblind door hun eigen arrogantie. Er waren ook economische grieven. De voortdurende verhoging van de schuldenlast trof de Indiase soldaten. Om de kosten te drukken zagen de sipahi’s van hoge kaste hun loonsbonussen, of battas, verlaagd. De militaire en politieke ambities van de compagnie waren altijd groter dan haar fiscale middelen; loyale Indiase soldaten werd nu gevraagd de rekening te betalen.
Lees meer over de details van wat de oorzaak was van de beroemde sepoy rebellie
Economische onvrede
Voeg dit bij de erbarmelijke situatie van de landbouweconomie, van boeren en akkerbouwers, en we kunnen achteraf zien dat de economische onvrede reëel was en door velen werd gevoeld. Er waren ook politieke grieven die zich hadden opgehoopt. Ten eerste was er de symboliek van de vreemde overheersing. De bedrijfsheerschappij en de hervormingen na de jaren 1820 hadden een zichtbaar “moderniserend” effect: Rechtbanken, regeringskantoren, de telegraaf, spoorwegen en Britse handel.
Er was ook een spervuur van snelle annexaties vanaf het eind van de jaren 1830, waardoor veel regio’s waar de Britten nog niet waren geweest, onrust begonnen te stoken. Als gevolg van de financiële schulden die de compagnie voortdurend probeerde terug te vorderen, was de periode tussen het verlies van het handelsmonopolie in 1833 en de annexatie van Awadh in 1856 een Janus-face. De “liberale verbetering” van India was tevens het hoogtepunt van het meest militante expansionisme van de compagnie. Het was geen ironie dat de compagnie het meest agressief was toen ze fiscaal het roodst stond.
Lees meer over het Victoriaanse Groot-Brittannië en de Amerikaanse Burgeroorlog
De gebeurtenissen van de Opstand
In 1857 vuurde Mangal Pandey op luitenant Baugh, waarmee de reeks gebeurtenissen begon die tot de opstand leidde. (Afbeelding: Door Gilliat, Edward/Publiek domein)Het begon in Barrackpore in maart van 1857, net voor de zomerhitte van Hindoestan aanbrak. Mangal Pandey, van de 34e Native Infantry, maakte op een avond amok, high van bhang (marihuana vermengd met melk). Hij probeerde een religieuze opstand tegen de Britten te ontketenen en viel zijn Britse officieren aan. Hij werd gearresteerd en vervolgens opgehangen. Na deze gebeurtenis werd de term “pandy” door de Britten gebruikt om elke muiter of rebel aan te duiden.
Twee maanden later, in mei, begonnen de gebeurtenissen pas echt in Meerut. De compagnie had ergens in april een nieuw Enfield geweer voor soldaten geïntroduceerd, maar er waren geruchten dat de patronen waren ingevet met varkens- en koeienvet. Bovendien moesten de uiteinden van de patronen worden afgebeten om goed te kunnen vuren, wat natuurlijk mondeling contact noodzakelijk maakte. Dit beledigde zowel Hindoes als Moslims.
Ook al waren de patronen waarschijnlijk ingevet met lijnzaadolie en bijenwas, het maakte niet uit. Hindoe en Moslim soldaten interpreteerden dit als een clandestien complot om India te bekeren tot het Christendom, of in ieder geval om hun geloof te ondermijnen. Je kunt zien waarom het logisch zou zijn geweest, gezien de gestage opeenstapeling van grieven. Veel sipahis weigerden de nieuwe patronen te laden, waardoor velen voor de krijgsraad kwamen.
Lees meer over hoe Groot-Brittannië zich aanpaste aan snelle veranderingen zonder de onrust die andere Westerse landen teisterde
Op 10 en 11 mei muitte het 11e Native Cavalry Regiment de hele avond en vroege ochtend door. Ze overvielen snel hun Britse officieren en plunderden de wapenkamer.
Teruggrijpend op de bestaande wrok, overspoelden de sipahis al snel het grootste deel van Noord-India met wapens. Het gezag van de compagnie verdween snel in grote delen van Noord-India. De Sipahi’s en anderen marcheerden naar Delhi en riepen de oude Mughal keizer, Bahadur Shah Zafar, uit tot “Keizer van Hindoestan.” Een muiter zei hem botweg: “Oude man, we hebben je koning gemaakt!”
Waarom zouden ze zich rond de Mughal-keizer scharen? Waren de Mughal-keizers niet al min of meer uitgerangeerd? De Mughal-keizer was nog steeds het symbool van soevereiniteit en een die de massa’s kon mobiliseren. De sipahi’s en degenen die zich bij hen aansloten, namen vele stukken platteland ten westen van Delhi in. Daar vonden zij steun bij boeren, akkerbouwers en ontheemde wevers, die allen de economische pijn van de Britse overheersing voelden.
Het onlangs geannexeerde Awadh kwam in regelrechte opstand. Mensen in steden en dorpen hadden plotseling iets gemeen. Ze kregen gezelschap van zamindars en boeren, en het pas geïnstalleerde Britse bestuur van Awadh was weg… zomaar.
Gemeenschappelijke vragen over de Sepoy Rebellion
De Sepoy Rebellion kwam voort uit de grove behandeling door de Britse Oost-Indische Compagnie van de culturele identiteit van de Indiase soldaten. Ze waren aanstootgevend ongevoelig en hadden geen enkel respect voor de Hindoe- en Moslimcultuur en de Indiase tradities, en omdat de Britten aan de macht waren, konden de Indiërs voorzien dat hun cultuur zou worden uitgeroeid. Dus kwamen ze in opstand.
Tijdens de Sepoy Rebellion weigerden de Indianen nieuwe munitiepatronen aan te nemen omdat deze dierlijke vetten bevatten die zij cultureel niet tot zich namen. Zij werden in de boeien geslagen en toen hun kameraden hen kwamen redden, brak er muiterij en geweld uit.
De Sepoy Rebellion begon op 10 mei 1857, en eindigde officieel op 8 juli 1859. Het was een kortstondige hoewel belangrijke opstand; maar het mislukte uiteindelijk omdat de Britse Oost-Indische Compagnie daarna de macht weer overnam.
De Sepoy Rebellion mislukte als gevolg van een paar belangrijke elementen. Een van de belangrijkste redenen was dat de twee Indiase groepen, de Moslims en de Hindoes, niet bevriend waren. Hoewel ze een gemeenschappelijke vijand hadden, leidde hun wrok tegen elkaar tot vechten in plaats van fuseren. Bovendien was er weinig tot geen planning. In plaats van een geplande opstand was het vooral een chaotische opstand.