De toekomst van het onderwijs in de vrije kunsten met Lawrence Bacow
Lawrence Bacow: In een wereld waarin meer en meer beslissingen waarschijnlijk door machines zullen worden genomen, denk ik dat een deel van wat we onderwijzen in instellingen als Gettysburg en Harvard is, wat betekent het eigenlijk om mens te zijn in zo’n wereld?
Robert Iuliano: Tijdens deze debuutaflevering zijn we via de telefoon verbonden met Harvard University’s 29ste president Lawrence Bacow, een vriend en iemand met wie ik het genoegen had vele jaren samen te werken. Larry is sinds 2018 de president van Harvard en heeft veel ervaring in het hoger onderwijs. Larry was van 2001 tot 2011 ook president van Tufts University, en drie jaar lang kanselier en voorzitter van de faculteit van het Massachusetts Institute of Technology. In de afgelopen jaren heeft Larry zijn tijd gewijd aan het begeleiden van nieuwe en aspirant-leiders in het hoger onderwijs, zoals ikzelf, het begeleiden van studenten die geïnteresseerd zijn in carrières en onderwijs, het geven van programma’s in executive education, en het schrijven en spreken over actuele onderwerpen in het hoger onderwijs.
Robert Iuliano: Larry, bedankt dat je vandaag bij ons bent. Dit is onze inaugurele podcast en deze serie heeft als doel, het brengen van de vitaliteit van onze campus aan vrienden, alumni, en anderen. Wat ik vandaag hoop te doen is de tafel te dekken voor de gesprekken die zullen volgen in toekomstige podcasts. Ik hoop de leden van de uitgebreide Gettysburggemeenschap een goed beeld te geven van de toestand van het hoger onderwijs, en ik kan me geen betere persoon indenken dan u om dat te doen, gezien uw ruime ervaring in het hoger onderwijs. Dus hartelijk dank voor uw komst naar ons vandaag.
Robert Iuliano: Laat me beginnen met de meest algemene vraag. U bent al meer dan 30 jaar betrokken bij het hoger onderwijs. Wat ziet u als de belangrijkste veranderingen in de Academie in die periode, vooral die veranderingen die van invloed zijn op liberal arts hogescholen?
Lawrence Bacow: Ik denk waarschijnlijk dat de grootste verandering de manier is geweest waarop het publiek tegenwoordig tegen hoger onderwijs aankijkt. Ik denk dat er een aantal dingen zijn gebeurd nu de werkelijke kosten van het hoger onderwijs zijn gestegen. Ik denk dat studenten en hun ouders het meer zien als een investering die een zeer specifiek rendement oplevert in termen van toekomstige vooruitzichten op een baan. Ik zeg altijd dat hoger onderwijs zowel een investering als een consumptie is. We studeren sommige dingen omdat ze ons toekomstige inkomen zullen verbeteren, maar we studeren ook sommige dingen omdat ze ons zullen helpen om de wereld waarin we leven en onze rol daarin veel beter te begrijpen. Aangezien ik denk dat de prijzen en de kosten zijn gestegen, richten de mensen zich veel meer op het eerste dan op het tweede.
Lawrence Bacow: De tweede grote verandering is, en ik denk dat ze niet los van elkaar staan, is dat ik denk dat we een erosie hebben gezien van de publieke steun voor het hoger onderwijs in het algemeen. Ik denk dat er velen zijn die sceptisch staan tegenover instellingen voor hoger onderwijs om een hele reeks redenen, die u waarschijnlijk minstens zo goed begrijpt als ik.
Robert Iuliano: Nou, laten we die draad een beetje volgen. Dus er is scepsis en afname van vertrouwen, en ik maakte dit punt kort in mijn inauguratie, gericht op alle instellingen, inclusief het hoger onderwijs. Wat zijn volgens u de redenen voor het afnemende vertrouwen in het hoger onderwijs? En wat kunnen instellingen als Harvard en Gettysburg en leiders als u en ik doen om te beginnen met het aanpakken van enkele van deze zorgen?
Lawrence Bacow: Nou, ik denk dat er een aantal redenen zijn dat we een daling hebben gezien. Ik denk dat een reden die ik al heb gesuggereerd, en dat is dat er een perceptie is dat we niet bereid of niet in staat zijn om onze eigen kosten te beheersen. Dus daar zou ik mee beginnen.
Lawrence Bacow: Ten tweede, ik denk dat er een perceptie is dat we niet echt open staan voor ideeën van over het ideologische spectrum als we misschien zouden moeten zijn. En de opvatting dat we institutioneel gezien naar links neigen. En dan denk ik dat bij sommige instituten, en zeker bij Harvard, de perceptie heerst dat we meer bezig zijn onszelf groot te maken dan de wereld beter. Als ik zou geloven dat ze allemaal waar waren, zou ik waarschijnlijk niet doen wat ik doe. Maar ik denk dat het is hoe we worden gezien.
Robert Iuliano: Dus laat me een beetje van versnelling veranderen als ik mag. En dat is, u had het eerder over de toenemende impuls achter de notie van een opleiding als instrumenteel of beroepsmatig. Zowel Harvard als Gettysburg geloven in een brede kunstopleiding. Wat ziet u als de sterke punten van de vrije kunst opleiding? Wat ziet u als de blijvende vitaliteit ervan? En als het belangrijk is, zoals ik denk dat het is, hoe kunnen we helpen om aanstaande ouders en studenten, en in feite aan de overheid en aan andere toeschouwers duidelijk te maken dat het belangrijk is en enorm belangrijk voor de samenleving?
Lawrence Bacow: Nou, dus het eerste wat ik zou zeggen is dat ik eigenlijk denk dat de waarde van een liberal arts onderwijs is eigenlijk nog nooit hoger geweest. Wat we studenten leren in het liberal arts onderwijs is om kritische denkers en kritische consumenten van informatie te zijn. We leren ze hoe ze moeten schrijven. We leren ze communiceren. We leren hen hoe ze enorme hoeveelheden informatie moeten doorzoeken. We leren hen de juiste vragen te stellen. We leven vandaag in een wereld waarin we allemaal voortdurend worden overspoeld met informatie. En bovendien wordt die informatie in toenemende mate door niemand anders bewerkt. En dus is de terugkeer naar kritisch redeneervermogen, het vermogen om het signaal van de ruis te onderscheiden, volgens mij nog nooit zo groot geweest.
Lawrence Bacow: Ten tweede, ik weet niet of je het gezien hebt, maar er was een recent artikel dat werd gepubliceerd door David Deming, een econoom hier op Harvard. David bekeek wat er gebeurt met het levensinkomen en het inkomen van afgestudeerden in de vrije kunsten, geesteswetenschappen en sociale wetenschappen versus afgestudeerden in de bèta- en technische wetenschappen. En hoewel het waar is dat afgestudeerden van bèta-technische opleidingen aanvankelijk een hoger salaris hebben, is dat verschil halverwege of aan het eind van hun dertigste bijna geheel verdwenen. En er zijn een paar goede verklaringen voor.
Lawrence Bacow: De banen in de STEM velden, de halfwaardetijd van die banen wordt steeds korter en korter. En dus de baan waar men vandaag voor wordt opgeleid, bestaat over een aantal jaren misschien niet meer. Maar de studenten die uiteindelijk de humaniora en de sociale wetenschappen gaan studeren, gaan meestal naar posities die niet zo gemakkelijk, zo u wilt, door de technologie worden uitgeschakeld als sommige van de andere, of naar posities die waarschijnlijk zullen blijven bestaan en duurzamer zijn in de tijd. Zij hebben ook de neiging om in een sneller tempo meer leidinggevende functies te gaan bekleden, en na verloop van tijd kunnen hun salarissen die van anderen niet alleen inhalen, maar zelfs overtreffen. Ik denk dus dat je de wereld op korte termijn kunt bekijken, maar er is veel voor te zeggen om de zaak op langere termijn te bekijken, zelfs als je alleen geïnteresseerd bent in de instrumentele waarde van een opleiding.
Lawrence Bacow: Het laatste punt dat ik zou willen zeggen is dat in een wereld waarin meer en meer beslissingen waarschijnlijk door machines zullen worden genomen, ik denk dat een deel van wat we onderwijzen in instellingen als Gettysburg en Harvard is: wat betekent het om eigenlijk mens te zijn in zo’n wereld? Hoe waarderen we de essentiële kwaliteiten die bijdragen aan een zinvol leven, die ons helpen te begrijpen wat onze rol in de wereld is en hoe we die kunnen vormgeven, die ons helpen te waarderen wat mooi is, wat betekenis heeft, wat het leven werkelijk zin geeft? En ik denk dat dat is wat we onderwijzen op plaatsen als Gettysburg en Harvard.
Robert Iuliano: Dus jij en ik geloven beiden in die stelling. Hoe overtuigen we de sceptici dat wat jij en ik denken dat fundamenteel waar is, iets is dat ze serieus moeten nemen?
Lawrence Bacow: Nou, een manier om hen te overtuigen is eigenlijk om te citeren wat de leiders van enkele van de grootste bedrijven van het land zeggen dat ze zoeken als ze mensen aannemen. Want wat ze routinematig zullen zeggen is dat de echt schaarse vaardigheden op de werkplek de zachte vaardigheden zijn, nogmaals, kritische redeneervaardigheden, communicatievaardigheden, het vermogen om in teams te werken, het vermogen om duidelijk te schrijven. Dit zijn de vaardigheden die het meest gewaardeerd worden op een werkplek. En ik denk dat het het soort vaardigheden zijn die we studenten op campussen als de onze daadwerkelijk aanleren.
Robert Iuliano: Een paar jaar geleden gaf u de Kerr lezing en sprak over de economie van het hoger onderwijs. En als ik me de scriptie goed herinner, is een van de punten die u maakte dat er geen kiesdistrict is voor de beheersing van de kosten in het hoger onderwijs. Kunt u nog iets meer zeggen, ten eerste of ik de stelling juist heb, ten tweede, als dat zo is, hoe u zou kunnen denken over het aanpakken van die zorg in de toekomst, en meer in het algemeen hoe u denkt over de kosten van het hoger onderwijs?
Lawrence Bacow: Zeker. Nou eerst heb je de stelling goed. Dat was de kern van mijn betoog, en dat is dat een van de redenen dat kostenbeheersing zo moeilijk is op een hogeschool of universiteitscampus, is dat er geen natuurlijke achterban is voor kostenbeheersing. Ik zeg graag dat er drie belangrijke groepen zijn waar elke collegevoorzitter op elk moment aandacht aan moet schenken: studenten, docenten en alumni. En het bestuur is vaak een goede proxy voor alumni. En het blijkt dat geen van hen natuurlijke voorstanders zijn van kostenbeheersing. Dus een paar voorbeelden. Als je kijkt naar studenten en faculteit, hun belangen zijn vaak vrij dicht bij elkaar. Weet je, studenten willen graag kleine klassen. Docenten geven graag les in kleine klassen. Studenten willen graag praktijkgericht leren, en docenten geven graag op die manier les. Ik zou door kunnen gaan, al deze dingen zijn eigenlijk duurder, niet minder duur om te doen.
Lawrence Bacow: En het blijkt dat de belangen van ouders nauw aansluiten bij de belangen van studenten. Dus als ouders hun kinderen meenemen op college tour, waar kijken ze dan naar? Ze willen kleinere klassen, ze willen meer betrokkenheid met de faculteit, ze willen betere faciliteiten, ze willen betere ondersteuning voor het co-curriculaire leven. Al deze dingen drijven de kosten omhoog, niet omlaag.
Lawrence Bacow: En ik denk dat alumni en besturen ook zeer, zeer geïnteresseerd zijn om te doen wat ze kunnen om de reputatie van hun instellingen te verbeteren. En meestal als ze de keuze hebben om dat te doen door iets meer uit te geven om de boel op te leuken, of om beter les te geven, om studenten op verschillende manieren te betrekken, zullen ze dat doen in plaats van heel hard na te denken over wat de beste manier is om de diensten die we aanbieden misschien efficiënter te leveren. Dus er is niet echt een natuurlijk kiesdistrict voor kostenbeheersing op een universiteitscampus. En voor mensen in een positie als de uwe of de mijne, om iets gedaan te krijgen, heb je steun nodig, en het is moeilijk om in het gezicht van alle drie van deze groepen te vliegen op verschillende tijdstippen. Dat betekent niet dat we niet in staat zijn om dingen te doen, maar het betekent dat het moeilijk is.
Robert Iuliano: Dus laat me een beetje drukken op de vraag van met name klasgrootte en dergelijke. Een centrale premisse van een residentiële liberal arts college gaat echt over de intieme relatie tussen de faculteit en studenten. Suggereert u dat dat model moet worden heroverwogen? Of hoe denk je over wat historisch gezien in ieder geval een centraal uitgangspunt is geweest van dit soort colleges?
Lawrence Bacow: Nou, ik denk dat we moeten nadenken over hoe we de productiviteit van de faculteit op bepaalde manieren kunnen verhogen, zodat de faculteit daadwerkelijk zijn tijd kan besteden aan de relatie met de studenten en niet wordt afgeleid door andere dingen. Laat me een paar voorbeelden geven. Zoals ik in mijn Clark Kerr-lezing al zei, toen ik nog faculteit was, zeiden we altijd: “We geven gratis les. Ze betalen ons om te beoordelen.” Niemand geniet echt van het beoordelen. Ik denk dat er manieren zijn waarop we technologie kunnen gebruiken om het beoordelingsproces te verbeteren, zodat het in feite minder belastend is voor de faculteit. Ik denk niet dat een faculteitslid daar bezwaar tegen zou hebben. Als we dat zouden doen, zou dat tijd vrijmaken die de faculteit zou kunnen besteden aan een productievere omgang met studenten. Dat is een voorbeeld van iets wat we zouden kunnen doen.
Lawrence Bacow: Wij, denk ik, zijn vaak te bereid om ons te onderwerpen aan wat ik soms omschrijf als curriculaire entropie. Het feit dat we meer en meer smaken van verschillende soorten cursussen en opties voor studenten aanbieden. Dat legt in feite een zware last op de faculteit om steeds nieuwe cursussen te creëren, om voortdurend nieuwe manieren te bedenken om dingen te onderwijzen. En hoewel een deel daarvan zeker goed onderwijs oplevert, willen we dat niet ontmoedigen, maar we zijn er niet erg goed in om te zeggen: “Prima, als je dat gaat doen, laat ons je dan verlossen van het feit dat je ook een iets andere versie van hetzelfde materiaal moet aanbieden, maar onder een ander jasje.” Ik denk dus dat we doelgericht en gedisciplineerd te werk moeten gaan bij het uitbreiden van het curriculum. Soms willen we het leerplan veranderen zonder het uit te breiden. En dan denk ik dat we in staat moeten zijn om echte keuzes te maken voor onze faculteit en studenten.
Lawrence Bacow: Nou, het is belangrijk om een paar redenen. Ten eerste, het is belangrijk omdat we leren van onze verschillen. Elke universiteit zou een zeer, zeer saaie plaats zijn als elke student die naar de universiteit kwam uit dezelfde plaats kwam, precies dezelfde levenservaring had en hetzelfde onderwerp wilde bestuderen, dezelfde carrière wilde nastreven. We hebben veel meer nodig om een interessante studentenpopulatie te creëren. En onze studenten leren evenveel van elkaar als zij van ons leren. Dus omarmen we diversiteit deels omdat het een veel interessantere, rijkere leeromgeving creëert voor iedereen. Dat is een van de redenen.
Lawrence Bacow: De tweede reden is omdat elke campus de leiders wil opleiden van de wereld die we zullen bewonen, en dat is een meer diverse wereld, en ik geloof dat we een verplichting, een verantwoordelijkheid hebben om te proberen ervoor te zorgen dat we de mensen voor die wereld opleiden die de wereld weerspiegelen die ze zelf zullen bewonen. En dat is een serieuze verantwoordelijkheid, waarvan ik denk dat al onze instellingen die moeten nemen.
Lawrence Bacow: Er was een krachtig moment in het proces aan het allereerste, allereerste begin, dat u waarschijnlijk bekend is en dat Bill Lee, die onze hoofdadvocaat in de zaak was en zelf Aziatisch-Amerikaans is, aan het eind van zijn openingspleidooi tegen de rechter zei, en ik parafraseer, maar ik denk dat ik het aardig goed weergeef, hij zei: “Edelachtbare, ik herinner me de allereerste zaak die ik hier in het Federale District Court probeerde als jonge advocaat, zo’n 40 jaar geleden. Op die dag was er één vrouw in de rechtszaal, zij was de rechtbank verslaggever. Ik was de enige gekleurde persoon in de rechtszaal. Edelachtbare, kijk naar deze rechtszaal vandaag. Deze rechtszaal ziet er anders uit dan toen, dankzij het goede werk van Amerika’s instellingen voor hoger onderwijs die de diversiteit van dit land proberen te weerspiegelen, en daardoor zijn we een beter land geworden.” Dat is wat er op het spel stond in deze zaak, en ik denk dat dat een van de redenen is waarom diversiteit zo belangrijk is.
Lawrence Bacow: Nou, ik denk dat dit heel erg een werk in uitvoering is en we begrijpen nog steeds hoe we ervoor kunnen zorgen dat de klas niet alleen, zoals je zegt, divers is, maar dat de ervaringen van onze studenten die naar campussen als de onze komen, elk de kans krijgt om te gedijen. In sommige gevallen vereist dit veel meer middelen dan we in het verleden hebben begrepen. Studenten die de eersten in hun familie zijn die naar de universiteit gaan, worden geconfronteerd met uitdagingen die studenten met oudere broers en zussen, die ouders hebben die naar de universiteit zijn gegaan, niet hebben. Daar moeten we aandacht aan besteden. We moeten erkennen dat studenten weliswaar royale financiële steun kunnen krijgen om naar de universiteit te gaan, maar dat dit niet noodzakelijkerwijs betekent dat ze allemaal dezelfde kans hebben om dezelfde ervaring op te doen als ze daar zijn. Er zijn vele soorten ervaringen die kinderen hebben, weet je, klasgenoten die gewoon naar de stad gaan om een broodje of een hamburger te halen, studenten die volledige financiële steun krijgen, kunnen zich dat misschien niet veroorloven. Kinderen maken graag deel uit van een groep. En dus moeten we alert zijn om ervoor te zorgen dat we niet onbedoeld zorgen voor zeer verschillende soorten ervaringen voor studenten op basis van ofwel hun sociaaleconomische status of de vraag of ze al dan niet toegang hebben gehad tot het soort advies en begeleiding voordat ze naar de campus komen, zoals sommige van onze studenten doen.
Robert Iuliano: Dank u. Dit is werk dat het hele hoger onderwijs moet ondernemen met een echt doel, en ik weet dat Harvard veel van dit werk doet, net als Gettysburg. Nog een paar vragen, Larry, en nogmaals, ik ben dankbaar voor je tijd vandaag. Je zei eerder dat er een perceptie bestaat dat instellingen voor hoger onderwijs niet openstaan voor het volledige scala aan perspectieven. Wat doen we om die perceptie te bestrijden en is het slechts een perceptie vanuit jouw perspectief?
Lawrence Bacow: Nou, weet je ik denk dat er een aantal dingen zijn die we kunnen doen om het te bestrijden. Ik denk dat we ons uiterste best moeten doen om ervoor te zorgen dat elke stem op de campus het gevoel heeft gehoord te worden, en wat we op Harvard hebben geleerd is dat sommige van de studenten die het meest terughoudend zijn om zich te uiten conservatieve studenten zijn uit angst dat ze veroordeeld zullen worden. Ik denk dat we goed moeten opletten hoe sociale media in de klas worden gebruikt en dat we het gebruik ervan moeten ontmoedigen. Ik denk dat we duidelijk moeten zijn over de basisregels, zodat studenten zich op hun gemak voelen om zich te uiten en zich geen zorgen hoeven te maken dat ze zullen worden uitgescholden op sociale media. Iemand tweet iets dat iemand zegt, om vervolgens het onderwerp van aandacht te worden van mensen buiten onze campussen voor iets dat ze misschien op de campus hebben gezegd, dat moedigt een open en eerlijk debat niet aan.
Lawrence Bacow: Ik denk dat we ervoor moeten zorgen dat onze campussen plaatsen zijn waar sprekers uit het hele ideologische spectrum welkom zijn en zich op hun gemak voelen om te komen en te debatteren over de grote kwesties van onze tijd. Ik maak er een punt van om iedereen te vertellen dat, zoals u weet, ons motto op Harvard Veritas is, en de waarheid moet worden ontdekt, onthuld, getest op het aambeeld van ideeën. En dus moeten we bereid zijn om met mensen om te gaan die anders denken dan wij.
Lawrence Bacow: Dus ik denk dat we als leiders een verplichting hebben om mensen naar de campus te halen die de conventionele wijsheid over bijna elk onderwerp in twijfel trekken. Dus dat zijn dingen die we kunnen en die we moeten doen. Ik denk ook dat we standvastig moeten zijn in situaties waarin sommigen het recht op vrije meningsuiting van anderen proberen te beperken. Wanneer mensen sprekers of openbare evenementen verstoren, moeten we niet toestaan dat het veto van de onderbreker zegeviert. Ik denk ook dat het ons aller plicht is ervoor te zorgen dat de vrijheid van meningsuiting niet wordt uitgeoefend ten nadele van enkelen, en dat die enkelen niet zelf soms de lasten moeten dragen van de vrije meningsuiting van anderen. Want vrije meningsuiting kan soms kwetsend zijn voor anderen en dat moeten we ook erkennen.
Robert Iuliano: Zeer goed gezegd. Zoals u weet, omdat ik blij was dat u de inauguratie bijwoonde, waren dit enkele van de thema’s die ik in mijn commentaar liet doorklinken, en het was in feite geruststellend voor mij om naar beneden te kijken, en aangezien de afgevaardigden waren gerangschikt in volgorde van de leeftijd van de instelling, om u in uw puriteinse gewaad op de eerste stoel te zien zitten. Ik dank u nogmaals voor uw komst naar het installatie- en inwijdingsweekend. Welke indrukken van Gettysburg heeft het weekend bij u achtergelaten?
Lawrence Bacow: De belangrijkste is hoe doordrenkt en gevormd door de geschiedenis Gettysburg is. Ik was erg ontroerd en geroerd door uw beschrijving van de ervaring van eerstejaars studenten die naar de plaats lopen waar Lincoln de Gettysburg toespraak hield, hoe dat de gemeenschap bindt, maar ook hoe de waarden die werden vertegenwoordigd in Lincolns iconische toespraak nog steeds waarden zijn die de mensen op uw campus, denk ik, dagelijks proberen te omarmen en na te leven. Zijn woorden zijn in veel opzichten nog nooit zo belangrijk geweest, en daarom denk ik dat de missie van het college vandaag de dag even belangrijk is, dat meer dan wat dan ook is wat er voor mij doorheen kwam.
Lawrence Bacow: Het andere wat ik moet zeggen is hoe enthousiast de Gettysburg gemeenschap jouw leiderschap omarmt en ook Susan. Dat was prachtig om te zien, maar geen verrassing.
Robert Iuliano: Nou, dank u. Het was, nogmaals, geweldig om u daar te hebben. En ik voelde me ongelooflijk gelukkig om te worden verwelkomd door de gemeenschap zoals ik heb gedaan.
Robert Iuliano: Dus ik heb nog een laatste vraag van een zeer ervaren president aan iemand die nu in zijn derde en een halve maand zit. Enig advies voor mij?
Lawrence Bacow: Let op je taille.
Lawrence Bacow: Ja, we eten voor de kost in deze banen. Ik zeg vaak dat mijn echte titel niet president is, maar universiteitsmaag.
Robert Iuliano: Nou, Larry, heel erg bedankt dat je vandaag bij ons bent om deze podcastserie te beginnen. Ik weet dat we wijzer zijn geworden door de woorden die je ons vandaag hebt aangeboden. Ik ben er dankbaar voor. Dus bedankt dat je de tijd van je dag hebt genomen om bij ons te zijn.
Lawrence Bacow: Geweldig om met je te praten, Bob, en veel geluk voor jou en Gettysburg.
Robert Iuliano: Dank je, Larry.
Robert Iuliano: Laat me afsluiten met een stukje van het leven op Gettysburg College. Ik had onlangs het voorrecht om de Hall of Athletic Honors Ceremony bij te wonen, waar elk van de ingewijden zo’n krachtige persoonlijke getuigenis gaf van wat atletiek voor hen betekende, maar nog meer wat teamwork voor hen betekende en de gemeenschap die ze op Gettysburg College vonden. Een van de ontroerende aspecten van de ceremonie was het aantal teamgenoten, voormalige teamgenoten die samen met de genomineerden kwamen vieren. Maar het hoogtepunt van de hele avond was misschien wel dat één van de genomineerden, Joe Cordova, naar voren kwam om zijn onderscheiding te erkennen en zijn twee jonge kinderen bij zich had. Zijn zoon was de hele tijd zo duidelijk trots op zijn vader en hield het bord met het gezicht van zijn vader erop gegraveerd omhoog, met de grootste glimlach die je je maar kunt voorstellen. Het was zo’n verklaring over familie en zo’n verklaring over Gettysburg. Het was zo leuk om daar te zijn.
Robert Iuliano: Bedankt voor het luisteren. Als u genoten heeft van dit gesprek en op de hoogte gehouden wilt worden van toekomstige afleveringen, abonneer u dan op Conversations Beneath the Cupola door een bezoek te brengen aan Gettysburg.edu. Als u een onderwerp of suggestie heeft voor een toekomstige podcast, stuur dan een e-mail naar [email protected]. Dank u. Tot de volgende keer.