De V-Chip en TV-beoordelingen: Monitoring Children’s Access to TV Programming

admin 0 Comments Articles

De V-Chip en TV-beoordelingen: Monitoring Children’s Access to TV Programming

Background

Uit door de Kaiser Family Foundation (KFF) gepubliceerd onderzoek blijkt dat tweederde van de ouders zegt “zeer” bezorgd te zijn dat kinderen in dit land worden blootgesteld aan te veel ongepaste inhoud in de media, en een aanzienlijk deel denkt dat seks (55%) en geweld (43%) in de media “veel” bijdragen aan het gedrag van jongeren. Tweeëndertig procent van de ouders noemt tv als het medium waarover zij zich het meest zorgen maken, maar het percentage dat internet noemt is de afgelopen twee jaar gestegen van 16% naar 21%. Zesenzestig procent van de ouders zegt voorstander te zijn van overheidsregulering om de hoeveelheid seks en geweld op tv in de vroege avonduren te beperken, een percentage dat vrijwel ongewijzigd is ten opzichte van 2004.1

Hoewel blootstelling aan ongepast materiaal ouders al lang zorgen baart, is er pas sinds de Telecommunicatiewet van 19962 een landelijke inspanning om ouders een instrument in handen te geven om het televisiekijken van hun kinderen te controleren – de V-chip.3 De V-chip, die een elektronische code leest die samen met het televisiesignaal (kabel of radio) wordt uitgezonden,4 wordt gebruikt in combinatie met een classificatiesysteem voor televisieprogramma’s. Met behulp van een afstandsbediening kunnen ouders een wachtwoord invoeren en vervolgens in het televisietoestel programmeren welke kijkcijfers aanvaardbaar en welke niet aanvaardbaar zijn. De chip blokkeert automatisch de weergave van programma’s die onaanvaardbaar worden geacht; het gebruik van de V-chip door de ouders is volledig optioneel.5

Sinds 1 januari 2000 moeten alle nieuwe televisietoestellen met een beeldscherm van 13 inch of groter die in de Verenigde Staten worden verkocht, met de V-chip zijn uitgerust.6 Daarnaast bieden sommige bedrijven ook apparaten aan die kunnen werken met televisietoestellen zonder V-chip.

Ontwikkeling van het V-Chip beoordelingssysteem

Het oorspronkelijke beoordelingssysteem werd ontwikkeld in 1996 en 1997, maar stuitte op kritiek vanuit het Congres en van groeperingen als de National Parent-Teacher Association. In antwoord op deze bezwaren werd op 10 juli 1997 een uitgebreid classificatiesysteem goedgekeurd, dat op 1 oktober 1997 in werking trad.

Initial Ratings System

De eerste stap bij de tenuitvoerlegging van het mandaat van de wet was het creëren van een classificatiesysteem voor televisieprogramma’s, analoog aan het systeem dat in 1968 door de Motion Picture Association of America (MPAA) werd ontwikkeld en goedgekeurd voor films. De wet drong er bij de televisie-industrie op aan om binnen een jaar na de inwerkingtreding van de wet een vrijwillig classificatiesysteem te ontwikkelen dat aanvaardbaar is voor de FCC, alsmede de regels voor het doorgeven van de classificatie. Het classificatiesysteem is bedoeld om informatie te verstrekken over seksueel, gewelddadig of ander onfatsoenlijk materiaal waarover ouders moeten worden geïnformeerd voordat het aan kinderen wordt getoond, met dien verstande dat niets in de wet zo mag worden geïnterpreteerd dat het een classificatie van videoprogramma’s toestaat op basis van de politieke of religieuze inhoud.

Na aanvankelijk verzet ontmoetten leidinggevenden uit de media- en entertainmentindustrie op 29 februari 1996 de toenmalige president Clinton, en stemden ermee in het classificatiesysteem te ontwikkelen vanwege de politieke druk om dat te doen. Velen in de televisie-industrie waren tegen de V-chip, omdat ze vreesden dat het kijkerspubliek zou verminderen en de reclame-inkomsten zou doen dalen. Zij vroegen zich ook af of het in strijd was met het Eerste Amendement. Executives uit de industrie zeiden dat zij de wet niet onmiddellijk zouden aanvechten, maar lieten de optie open als zij dat nodig achtten.

Begin maart 1996 kwam een groep executives7 uit de televisie-industrie onder leiding van Jack Valenti, toenmalig voorzitter van de MPAA (en een leider in het creëren van de film ratings), bijeen om een TV ratingsysteem te ontwikkelen. Op 19 december 1996 stelde de groep zes leeftijdsclassificaties voor (TV-Y, TV-Y7, TV-G, TV-PG, TV-14 en TV-M), met tekstuele uitleg over wat elke classificatie inhield voor de inhoud van het programma. In januari 1997 verschenen de leeftijdsclassificaties vanaf het begin van de programma’s gedurende 15 seconden in de linkerbovenhoek van het televisiescherm en werden zij gepubliceerd in sommige televisiegidsen. Het classificatiesysteem werd dus al gebruikt voordat de V-chips in nieuwe televisietoestellen werden ingebouwd.

Ratings worden aan programma’s toegekend door de TV Parental Guidelines Monitoring Board. Deze raad bestaat uit een voorzitter en zes leden, elk afkomstig uit de televisie-industrie, de kabelindustrie en de programmaproducerende gemeenschap. De voorzitter selecteert ook vijf niet-industriële leden uit de belangengemeenschap, voor een totaal van 24 leden.

Nieuwsuitzendingen en sportprogramma’s worden niet beoordeeld. Lokale omroeporganisaties kunnen de classificatie van een bepaald programma terzijde schuiven en een andere classificatie toekennen.

Het huidige “S-V-L-D” classificatiesysteem

Critici van het oorspronkelijke classificatiesysteem voerden aan dat de classificaties geen informatie gaven over de reden waarom een bepaald programma een bepaalde classificatie had gekregen. Sommigen pleitten voor een “S-V-L” systeem (sex, geweld, taal) om met letters aan te geven waarom een programma een bepaalde classificatie had gekregen, eventueel met een numerieke indicator of samen met een leeftijdsclassificatie. Een ander alternatief was het Home Box Office/Showtime systeem van 10 classificaties zoals MV (mild geweld), V (geweld), en GV (grafisch geweld).

In reactie op de kritiek stemde het grootste deel van de televisie-industrie in met een herzien classificatiesysteem (zie kader, hieronder) op 10 juli 1997, dat op 1 oktober 1997 in werking trad. In het herziene classificatiesysteem werden aanduidingen toegevoegd om aan te geven of een programma een bepaalde classificatie kreeg wegens seks (S), geweld (V), taal (L), of suggestieve dialoog (D). Een aanduiding voor fantasiegeweld (FV) werd toegevoegd voor kinderprogramma’s in de categorie TV-Y7. Op 12 maart 1998 keurde de FCC het herziene classificatiesysteem goed, samen met de technische normen voor de V-chip en de ingangsdatum voor de installatie ervan.8 De bijlage bevat een beschrijving van het herziene tv-classificatiesysteem van de industrie.

In mei 1999 richtte de FCC een V-chip Task Force op, voorgezeten door toenmalig commissaris Gloria Tristani. De taskforce kreeg onder meer de opdracht ervoor te zorgen dat de blokkeringstechnologie beschikbaar was en dat beoordelingen werden doorgegeven (“gecodeerd”) met tv-programma’s; ouders voor te lichten over V-chip; en informatie te verzamelen over de beschikbaarheid, het gebruik en de effectiviteit van de V-chip. De task force bracht verschillende rapporten en onderzoeken uit.9 Uit een onderzoek van de task force van februari 2000 bleek dat de meeste omroep-, kabel- en premium kabelnetwerken, en syndicators, kijkcijfers uitzonden (“codeerden”) en dat de netwerken die dit niet deden, van plan waren dit in de nabije toekomst te doen of vrijgesteld waren van sport- of nieuwsuitzendingen. Van de grote omroep- en kabelnetwerken gebruiken alleen NBC en Black Entertainment Television de S-V-L-D-indicatoren niet, en gebruiken in plaats daarvan het oorspronkelijke classificatiesysteem.

Actie van de Federal Communications Commission

Op 25 april 2007 bracht de FCC een rapport uit over de “presentatie van gewelddadige programmering en de impact ervan op kinderen.”10 In het rapport concludeerde de FCC-

• dat per saldo onderzoek sterk bewijs levert dat blootstelling aan geweld in de media agressief gedrag bij kinderen kan verhogen, althans op korte termijn;
• merkte op dat, hoewel door kijkers geïnitieerde blokkering en verplichte classificaties minder lasten zouden opleggen aan beschermde spraak, scepsis blijft bestaan dat zij de belangen van de overheid volledig zullen dienen bij het bevorderen van ouderlijk toezicht en het beschermen van het welzijn van minderjarigen;
• verklaarde dat de V-chip slechts in beperkte mate doeltreffend is om kinderen tegen gewelddadige televisie-inhoud te beschermen;
• merkte op dat door kabelexploitanten verstrekte geavanceerde ouderlijke controle niet beschikbaar lijkt te zijn op een voldoende aantal op de kabel aangesloten televisietoestellen om op dit moment als een doeltreffende oplossing te worden beschouwd;
• gesteld dat verdere maatregelen om door de kijker geïnitieerde blokkering van gewelddadige televisie-inhoud mogelijk te maken, in het belang zouden zijn van de overheid bij de bescherming van het welzijn van kinderen en de vergemakkelijking van ouderlijk toezicht, en redelijkerwijs grondwettelijk zouden kunnen worden bevonden;
• vastgesteld dat studies en onderzoeken aantonen dat het vrijwillige tv-waarderingssysteem slechts in beperkte mate doeltreffend is om kinderen tegen gewelddadige televisie-inhoud te beschermen;
• verklaarde dat het Congres een passende definitie van buitensporig gewelddadige programma’s zou kunnen ontwikkelen, maar dat een dergelijke formulering eng moet worden toegesneden en in overeenstemming moet zijn met de jurisprudentie;
• suggesties dat de industrie zich er op eigen initiatief toe kan verbinden de hoeveelheid buitensporig gewelddadige programma’s die door kinderen worden bekeken, te beperken (bijv.g., omroepen zouden bijvoorbeeld aan het begin van prime time een gezinsuur kunnen instellen waarin zij geen gewelddadige programma’s uitzenden);
• merkte op dat de aanbieders van videoprogramma’s op meerdere kanalen (MVPD’s) de consumenten meer keuze zouden kunnen bieden bij de aankoop van hun programma’s, zodat zij gewelddadige programma’s zouden kunnen vermijden. (b.v. een a la carte-regeling zou kijkers in staat stellen hun televisiekanalen afzonderlijk of in kleinere bundels te kopen); en
• vond dat het Congres een oplossing voor tijdskanalisatie zou kunnen implementeren en/of een andere vorm van consumentenkeuze bij het verkrijgen van videoprogrammering zou kunnen opleggen, zoals het aanbieden door MVPD’s van videokanalen die op gezinsniveau of op a la carte-basis worden aangeboden (b.v., Op 2 maart 2009 heeft de FCC een Notice of Inquiry (NOI) goedgekeurd en vrijgegeven om de Child Safe Viewing Act van 2007 ten uitvoer te leggen. De Child Safe Viewing Act droeg de FCC op om binnen 90 dagen na de datum van inwerkingtreding een procedure te starten om “het bestaan en de beschikbaarheid van geavanceerde blokkeringstechnologieën die compatibel zijn met verschillende communicatieapparaten of -platforms” te onderzoeken. Het Congres definieerde “geavanceerde blokkeertechnologieën” als “technologieën die een ouder beter of beter in staat kunnen stellen zijn of haar kind te beschermen tegen onfatsoenlijke of aanstootgevende video- of audioprogramma’s, zoals door die ouder bepaald, die via draadverbindingen, draadloze verbindingen of radiocommunicatie worden doorgegeven”. De bedoeling van het Congres met de goedkeuring van de wet was de ontwikkeling van de “volgende generatie van technologie voor ouderlijk toezicht” aan te moedigen. In het kader van deze procedure zal de FCC blokkerstechnologieën onderzoeken die geschikt zijn voor een groot aantal distributieplatforms en -toestellen, die taal kunnen filteren op basis van informatie in gesloten ondertiteling, die onafhankelijk van vooraf toegewezen kijkcijfers kunnen werken, en die effectief kunnen zijn om een ouder beter in staat te stellen zijn of haar kind te beschermen tegen onfatsoenlijke of aanstootgevende programma’s, zoals bepaald door de ouder. Het NOI had niet alleen betrekking op omroep-, kabel- en satelliettelevisie, maar ook op draadloze apparaten, niet-netwerkapparaten en internetcontent.

  De FCC bracht haar rapport op basis van het NOI uit op 29 augustus 2009.11 In het rapport concludeerde de FCC dat er een markt bestaat voor geavanceerde blokkeertechnologieën en andere instrumenten om ouders mondiger te maken, hoewel er gegevens ontbreken op bepaalde belangrijke gebieden, zoals bewustzijn en gebruiksniveaus, die nader onderzoek rechtvaardigen. Educatieve programma’s om de bekendheid van technologieën voor ouderlijk toezicht te vergroten, kunnen het tempo van de ontwikkeling, toepassing en adoptie van deze technologieën versnellen. Technologieën voor ouderlijk toezicht verschillen sterk tussen mediaplatforms, en zelfs tussen verschillende aanbieders binnen hetzelfde mediaplatform, met betrekking tot verschillende criteria. Hoewel er technologieën bestaan voor elk mediaplatform, bestaat er momenteel geen universele technologie voor ouderlijk toezicht die werkt voor alle mediaplatforms. Om deze kwesties te onderzoeken en hoe de voordelen te maximaliseren en de schade voor kinderen te minimaliseren, heeft de FCC op 23 oktober 2009 een tweede NOI gepubliceerd waarin deze kwesties en andere kwesties met betrekking tot de bescherming van kinderen en de empowerment van ouders in het digitale tijdperk worden onderzocht.12

  In de tweede NOI vroeg de FCC in welke mate kinderen elektronische media gebruikten, welke voordelen en risico’s dit met zich meebrengt, en de manieren waarop ouders, leerkrachten en kinderen kunnen helpen de voordelen te benutten en tegelijkertijd de risico’s van het gebruik van deze technologieën tot een minimum te beperken. De FCC erkent ook dat er een schat aan academisch onderzoek en studies over deze kwesties bestaat en vraagt de respondenten om aanvullende gegevens en studies te identificeren en aan te geven waar verder onderzoek nodig is. In het NOI wordt ook om commentaar gevraagd over de doeltreffendheid van mediageletterdheid om kinderen in staat te stellen van de voordelen van media te genieten en tegelijkertijd de potentiële nadelen te beperken. In de NOI wordt erkend dat andere federale agentschappen zich met soortgelijke kwesties bezighouden, in ieder geval met betrekking tot online-veiligheid, en wordt gevraagd wat de FCC kan doen om deze inspanningen te ondersteunen. Er is geen rapport uitgebracht naar aanleiding van deze NOI, maar sinds begin 2011 zijn er hernieuwde discussies geweest bij de FCC over een mogelijke actualisering van het classificatiesysteem met gebruikmaking van deze procedure als vehikel.13

  Actie van het Congres-111e en 112e Congres

  Er was geen wetgevende actie met betrekking tot het V-Chip in het 111e Congres en tot nu toe geen wetgevende actie in het 112e Congres.

  Actie van het Congres – 10e Congres

  Op 2 december 2008 ondertekende toenmalig president Bush de wet “Child Safe Viewing Act of 2007. “14 Deze wet was oorspronkelijk ingediend door senator Mark Pryor en vereist, zoals hierboven besproken, dat de FCC het bestaan en de beschikbaarheid onderzoekt van geavanceerde blokkeringstechnologieën die ouders zouden kunnen gebruiken op een verscheidenheid aan communicatieapparaten of -platforms.

  De Senaat en het Huis van Afgevaardigden hielden elk één hoorzitting over kwesties in verband met het V-chip tijdens het 110e Congres:

  • De Senaatscommissie voor Handel, Wetenschap en Vervoer hield op 26 juni 2007 een hoorzitting, “Impact of Media Violence on Children,”.15 De hoorzitting was gewijd aan kwesties in verband met het effect van gewelddadige televisieprogramma’s op kinderen, waaronder kwesties die aan de orde zijn gesteld in het FCC-rapport, “Violent Television Programming And Its Impact On Children.”
  • De subcommissie voor telecommunicatie en internet van de House Committee on Energy and Commerce hield op 22 juni 2007 een hoorzitting, “Images Kids See on the Screen,”.16 Tijdens de hoorzitting werd onder meer gesproken over op kinderen gerichte reclame voor junkfood en over het onvermogen van de V-chip om ongewenste reclame te weren.

  Effectiviteit van de V-Chip

  Van 1998 tot 2007 heeft de Kaiser Family Foundation (KFF) onderzoek gedaan naar de impact van mediageweld op kinderen en de effectiviteit van de V-chip en tv-waarderingen als instrumenten voor ouders om de toegang tot ongewenste televisie-inhoud te controleren.17 In het meest recente rapport van de Foundation, gepubliceerd in juni 2007, zegt tweederde van de ouders dat ze “zeer” bezorgd zijn dat kinderen in dit land worden blootgesteld aan te veel ongepaste inhoud in de media, en een aanzienlijk deel denkt dat seks (55%) en geweld (43%) in de media “veel” bijdragen aan het gedrag van jongeren. Tweeëndertig procent van de ouders noemt tv als het medium waarover zij zich het meest zorgen maken, maar het aandeel dat internet noemt is de afgelopen twee jaar gestegen van 16% naar 21%. Zesenzestig procent van de ouders zegt voorstander te zijn van overheidsregulering om de hoeveelheid seks en geweld op tv in de vroege avonduren te beperken, een percentage dat vrijwel ongewijzigd is ten opzichte van 2004.18

  Over het geheel genomen verklaarden de voor de studie ondervraagde ouders dat zij zich meer zorgen maakten over ongepaste inhoud op tv dan in andere media: 32% zei het meest bezorgd te zijn over tv, tegenover 21% over internet, 9% over films, 7% over muziek en 8% over videospelletjes. De helft (50%) van alle ouders zei dat ze de tv-beoordelingen hebben gebruikt om hun kinderen te helpen kijken, waaronder iets meer dan een op de vier (28%) die zeiden dat ze ze “vaak” gebruikten. “19

  Daarnaast bleek uit het onderzoek dat, hoewel het gebruik van de V-chip aanzienlijk is toegenomen sinds 2001, toen 7% van alle ouders zei dat ze het gebruikten, het nog steeds bescheiden is bij slechts 15% van alle ouders, of ongeveer vier op de tien (42%) van degenen die een V-chip in hun televisie hebben en het weten. Bijna tweederde (61%) van de ouders die de V-chip hebben gebruikt, zegt deze “zeer” nuttig te vinden.20

  Andere belangrijke bevindingen die werden gemeld, waren onder meer:

  • Na de argumenten van beide kanten van de zaak te hebben gelezen, zei bijna tweederde van de ouders (63%) dat ze voorstander waren van nieuwe regelgeving om de hoeveelheid seks en geweld in tv-programma’s tijdens de vroege avonduren te beperken, wanneer kinderen de meeste kans hebben om te kijken (35% is tegen).21
  • Een meerderheid (55%) van de ouders vindt dat de classificaties duidelijker moeten worden aangegeven en 57% zegt liever de huidige classificatiesystemen te behouden dan over te stappen op één enkele classificatie voor tv, films, videospelletjes en muziek (34% is voorstander van één enkele classificatie).22
  • Toen men de tegenstrijdige argumenten las om kabeltelevisie aan dezelfde inhoudsnormen te onderwerpen als omroepen, zei de helft van alle ouders (52%) dat de kabel op dezelfde manier moet worden behandeld, terwijl 43% zei dat dit niet moest.23
  • De meeste ouders die de tv-beoordelingen hebben gebruikt, zeiden dat ze deze “zeer” (38%) of “enigszins” (50%) nuttig vonden.24
  • Bijna de helft (52%) van alle ouders zei dat de meeste tv-programma’s nauwkeurig worden beoordeeld, terwijl ongeveer vier op de tien (39%) zei dat de meeste niet worden beoordeeld.25
  • Veel ouders begrijpen niet wat de verschillende beoordelingsrichtlijnen betekenen. Zo wist 28% van de ouders van jonge kinderen (2-6 jaar) wat de classificatie TV-Y7 betekende (gericht op kinderen van 7 jaar en ouder), terwijl 13% dacht dat het het tegenovergestelde betekende (gericht op kinderen jonger dan 7); en slechts 12% wist dat de classificatie FV (“fantasiegeweld”) betrekking heeft op gewelddadige inhoud, terwijl 8% dacht dat het “familiekijken” betekende.”26

  Bij het vrijgeven van de enquêteresultaten merkte Vicky Rideout, vicevoorzitter en directeur van het Kaiser Family Foundation’s Program for the Study of Entertainment Media and Health, op: “Hoewel veel ouders de ratings of de V-chip hebben gebruikt, weten te veel ouders nog steeds niet wat de ratings betekenen of zelfs dat hun tv een V-chip bevat.”27

  Een aantal groepen heeft onderzoek gedaan en opiniestukken gepubliceerd waarin het nut en/of de wettigheid van de V-chip en het classificatiesysteem in twijfel werden getrokken nadat de Telecommunicatiewet van 1996 was aangenomen (bijv, de Progress and Freedom Foundation, de American Civil Liberties Union, Cato Institute, Morality in Media). Sedertdien is het verzet afgenomen en zelfs de controverses over de rechtstreekse uitzending van ongepaste inhoud hebben het verzet niet vernieuwd. Hoewel de V-chip en het classificatiesysteem samen aanstootgevende of onfatsoenlijke programma’s kunnen blokkeren, zouden, aangezien de incidenten “live” werden uitgezonden en geen classificaties hadden die ze zouden hebben geblokkeerd, noch de V-chip noch het classificatiesysteem in beide gevallen effectief zijn geweest. Daarom zouden sommigen kunnen beweren dat de V-chip en het classificatiesysteem, hoewel nuttige hulpmiddelen in veel gevallen, onbetrouwbare hulpmiddelen voor ouders blijven omdat zij niet kunnen garanderen dat alle verwerpelijke inhoud wordt geblokkeerd.

  Kwesties voor het Congres

  In de Child Safe Viewing Act heeft het Congres de meeste kwesties behandeld die door verschillende belangengroepen over de V-chip aan de orde zijn gesteld. De kwestie die niet via wetgeving lijkt te kunnen worden aangepakt, namelijk het voorlichten van ouders en hen bewust maken van de instrumenten die hun ter beschikking staan, blijft echter bestaan.

  Volgens de KFF-studie van 2004 gaven ouders ook aan dat zij de classificaties graag prominenter zouden zien afgebeeld, zodat ze gemakkelijker kunnen worden opgemerkt. Dergelijke bevindingen zijn consistent met een gebrek aan wijdverspreid gebruik of zelfs bewustzijn van de V-chip. Zoals hierboven vermeld, bleek uit de KFF-studie van 2004 dat zelfs na jaren van beschikbaarheid slechts 42% van de ouders die een V-chip hebben en ervan op de hoogte zijn, deze ook daadwerkelijk gebruiken. Van de ouders die de V-chip wel hadden gebruikt, vond 89% hem echter “enigszins” tot “zeer” nuttig.28 Deze cijfers zouden erop wijzen dat een betere kennis van de V-chip de perceptie van de ouders van controle over het televisiekijken van hun kinderen aanzienlijk zou verhogen.

  Een van de gemakkelijkste benaderingen om het gebruik van de V-chip te verhogen, is waarschijnlijk het opvoeren van de bewustmakingsprogramma’s voor ouders door middel van, bijvoorbeeld, publieke aankondigingen op televisie, educatief materiaal op de website van de FCC en mogelijk publieke advertenties in gedrukte media. Bovendien zou dergelijk voorlichtingsmateriaal beschikbaar kunnen worden gesteld op websites van congresleden, zodat kiezers het kunnen downloaden. Dergelijke acties zouden geen nieuwe wetgeving of extra werk van de beoordelingsraad of verwante entiteiten vereisen; sommige aanvankelijk kunnen echter financiering vereisen.

  Verwante lectuur

  Andere rapporten en documenten

  “The Perils of Mandatory Parental Controls and Restrictive Defaults,” Progress and Freedom Foundation, april 2008, http://www.pff.org/issues-pubs/pops/pop15.4defaultdanger.pdf.

  “Parents, Media, and Public Policy: A Kaiser Family Foundation Survey,” Kaiser Family Foundation, herfst 2004, http://www.kff.org/entmedia/entmedia092304pkg.cfm.

  “V-chip Frequently Asked Questions,” Children Now, http://www.childrennow.org/media/vchip/vchip-faq.html.

  “Summary of Focus Group Research on Media Ratings Systems,” Een onderzoek in opdracht van PSV Ratings, Inc, Spring 2003, http://www.independentratings.org/Parents_Views.pdf.

  Websites

  Federal Communications Commission V-chip Information, http://www.fcc.gov/vchip/.

  Appendix. U.S. Television Industry’s Revised TV Ratings System

  	TV-Y All Children Dit programma is ontworpen om geschikt te zijn voor alle kinderen. Of het nu tekenfilm of live-action is, de thema’s en elementen in dit programma zijn speciaal ontworpen voor een zeer jong publiek, inclusief kinderen van 2-6 jaar. Het is niet de bedoeling dat dit programma jongere kinderen angst aanjaagt.
  	TV-Y7 Gericht op oudere kinderen Dit programma is ontworpen voor kinderen van 7 jaar en ouder. Het kan meer geschikt zijn voor kinderen die de ontwikkelingsvaardigheden hebben verworven die nodig zijn om een onderscheid te maken tussen fantasie en werkelijkheid. Thema’s en elementen in dit programma kunnen milde fantasie of komisch geweld bevatten, of kunnen kinderen onder de leeftijd van 7 bang maken. Ouders kunnen daarom overwegen of dit programma geschikt is voor hun zeer jonge kinderen.
  	TV-Y7-FV Gericht op oudere kinderen-Fantasiegeweld Voor programma’s waarbij het fantasiegeweld heftiger of strijdlustiger kan zijn dan bij andere programma’s in de categorie TV-Y7, worden dergelijke programma’s aangeduid als TV-Y7-FV.
  	TV-G Algemeen publiek De meeste ouders zullen dit programma geschikt vinden voor alle leeftijden. Hoewel deze classificatie niet betekent dat het programma speciaal voor kinderen is gemaakt, kunnen de meeste ouders jongere kinderen zonder toezicht naar dit programma laten kijken. Het bevat weinig of geen geweld, geen grof taalgebruik en weinig of geen seksuele dialogen of situaties.
  	TV-PG Parental Guidance Suggested Dit programma bevat materiaal dat ouders ongeschikt kunnen vinden voor jongere kinderen. Veel ouders willen het misschien samen met hun jongere kinderen bekijken. Het thema zelf kan ouderlijke begeleiding vereisen en/of het programma bevat een of meer van de volgende elementen: matig geweld (V), enkele seksuele situaties (S), niet vaak voorkomend grof taalgebruik (L), of enkele suggestieve dialogen (D).
  	TV-14 Ouders ten zeerste gewaarschuwd Dit programma bevat materiaal dat veel ouders ongeschikt zouden vinden voor kinderen onder de 14 jaar. Ouders wordt dringend verzocht dit programma met grotere zorgvuldigheid te volgen en wordt geadviseerd kinderen onder de 14 jaar niet zonder toezicht te laten kijken. Dit programma bevat een of meer van de volgende elementen: intens geweld (V), intense seksuele situaties (S), grof taalgebruik (L), of een intens suggestieve dialoog (D).
  	TV-MA Mature Audience Only Dit programma is speciaal ontworpen om door volwassenen te worden bekeken en kan daarom ongeschikt zijn voor kinderen onder de 17 jaar. Dit programma bevat een of meer van de volgende elementen: grafisch geweld (V), expliciete seksuele activiteit (S), of grof onfatsoenlijk taalgebruik (L).