Denk er bij het zien van ‘The Last Dance’ aan dat Dennis Rodman niet altijd gek was
21 augustus 1996 in New York City. Rodman arriveerde in een door paarden getrokken koets, gekleed in een bruidsjurk, om zijn nieuwe boek “Bad as I Wanna Be” te lanceren. (Foto: Evan Agostini/Liaison) Getty Images
Het kopstoten van een NBA-scheidsrechter kostte meer dan 200.000 dollar, inclusief de boete en het gederfde loon als gevolg van een schorsing.
Madonna.
Het schoppen van een fotograaf nadat hij over de kerel was gestruikeld op weg naar in wezen een schikking van $1,5 miljoen.
Oh, en die witte trouwjurk, compleet met een sluier, lange handschoenen en een boeket voor de lieftallige (ahem) bruid.
Sorry dat ik je dit vertel, maar als je aflevering 3 van “The Last Dance” bekijkt, ESPN’s 10-delige documentaire over de 1997-98 Chicago Bulls, moet je jezelf van begin tot eind de volgende vraag stellen.
Is dat echt Dennis Rodman, of is dat de ANDERE man die Barnum & Bailey was, gecombineerd met het beste of het slechtste van Broadway en verschillende afleveringen van The Simpsons?
De waarheid is, voor, tijdens en na Rodman’s drie jaar bij de Bulls tot en met dat seizoen 1997-98, was hij vaak een oplichter.
Ik ontdekte zo veel in een haast.
Daar stond ik, tussen een horde verslaggevers rond Rodman’s kluisje na een play-offwedstrijd op de weg voor zijn Bulls in de late jaren negentig, en ik kreeg een tik op mijn schouder.
Het was van wijlen Bryan Burwell, een sportjournalist en goede vriend die ooit de Detroit Pistons versloeg tijdens Rodman’s dagen met The Bad Boys van Isiah Thomas, Joe Dumars en Bill Laimbeer.
“Wacht tot dit voorbij is,” zei Burwell, fluisterend in mijn oor.
Ik knikte terwijl The Dennis Rodman Show maar doorging en doorging, met de ster die zijn publiek vermaakte met dank aan zijn gekleurde haar (kan me niet herinneren of het oranje, blauw of paars was), lichaamspiercings en tatoeages die bijna elke millimeter van zijn 6-foot-7 frame bedekten.
Ik weet niet meer wat Rodman zei, maar ik herinner me wel dat zijn antwoorden van schandalig naar belachelijk gingen.
Toen was het voorbij.
Toen verslaggevers zich verspreidden nadat een onzichtbaar gordijn over Rodman’s kluisje was gevallen, zei Burwell dat ik moest blijven wachten.
Rodman knoopte het laatste koordje aan zijn geklede schoenen, en toen zwaaide hij ons door het onzichtbare gordijn. Ondanks de piercings, de tatoeages en het gekke haar, zag hij er anders uit dan eerder, en hij klonk als iemand anders.
Hij klonk als een normaal persoon.
Basketballer Dennis Rodman bezoekt “Varney & Co.” met gast-presentator David Asman in de Fox Business Network Studios op 18 september 2019 in New York City. (Foto door Roy Rochlin/Getty Images)
Getty Images
Er was echter een enorm verschil. Rodman klonk als een normaal mens met een onnatuurlijk gevoel voor basketbal.
Zelfs Phil Jackson, de Zen Master-coach van de Bulls, had op dat moment geen beter inzicht kunnen geven dan de man die uiteindelijk in zijn 14 jaar in de NBA de meest efficiënte rebounder ooit is geworden.
Rodman leidde de competitie zeven keer in rebounding, dat was hetzelfde aantal jaren dat hij het all-defensive first team van de NBA maakte.
Dat brengt ons naar 1986, toen Rodman meestal een bankspeler werd nadat hij bij de NBA kwam met de geladen Pistons. Ze groeiden uit tot een tweevoudig wereldkampioen tegen het einde van het decennium, met veel hulp van Rodman’s rebounding, verdediging en felheid.
Zelfs toen, had Rodman problemen. Hij zei in zijn boek uit 1997 genaamd “Bad as I wanna be” dat hij in het voorjaar van 1993 zo depressief was dat hij een zelfmoordpoging deed. Hij eiste een handel van de Pistons, en in oktober, was hij op weg naar San Antonio, waar hij eerst zijn hoofd scheerde met de Spurs op weg naar het veranderen van zijn haarkleur, dating Madonna en evoluerend in een meester van het bizarre.
Jah, maar gewoon zodat je weet tijdens het kijken naar aflevering 3, dat Dennis Rodman niet altijd Dennis Rodman is.
Volg me op Twitter of LinkedIn. Bekijk mijn website.