Digoxine op het elektrocardiogram
Digoxinetoxiciteit
Digoxine heeft een smalle therapeutische range, wat betekent dat de toxische dosis zeer dicht bij de therapeutische dosis ligt.
Digoxinetoxiciteit is dus een frequent voorkomend probleem en bovendien een ernstig en potentieel dodelijk probleem.
De klinische symptomen van digoxinetoxiciteit treden gewoonlijk op bij serumconcentraties boven 2,0 ng/ml. De klinische symptomen van digoxinetoxiciteit zijn gewoonlijk misselijkheid, braken, diarree, visuele stoornissen, verwardheid en zelfs ernstige hyperkaliëmie 1.
De belangrijkste cardiale manifestaties van digoxinetoxiciteit variëren. De meest frequente zijn de premature ventriculaire complexen, AV junctie-extrasystolen of atriale fibrillatie met excessief trage ventriculaire respons 6.
Sinoatriale blokken, atrioventriculaire blokken, ventriculaire tachycardie, en ventriculaire fibrillatie kunnen ook optreden 1.
.
Behandeling van digoxinetoxine-toxiciteit
Wanneer hoge serumspiegels van digoxine worden vastgesteld in afwezigheid van symptomen, moet worden nagegaan of de analytische test binnen 6 uur na de laatste dosis digoxine is uitgevoerd, aangezien dat de oorzaak van de hoge analytische waarden kan zijn.
Indien de gegevens juist zijn, moet de behandeling met digoxine worden gestaakt en moeten hypokaliëmie en hypomagnesiëmie worden gecorrigeerd als ze aanwezig waren. Toediening van intraveneus calcium is gecontra-indiceerd omdat dit dodelijke aritmieën kan veroorzaken.
Behandeling met geneesmiddelen die digoxineconcentraties verhogen of de effecten ervan versterken, moet ook worden opgeschort.
Asymptomatische bradyaritmieën moeten nauwlettend in de gaten worden gehouden en atropine moet worden toegediend bij symptomatische bradyaritmieën.
Bij patiënten met letale aritmieën moet anti-igoxine immunotherapie worden toegediend (digoxine-specifieke antilichaam (Fab)-fragmenten) 1 6.
Patiënten die ernstige hyperkaliëmie vertonen secundair aan digoxinetoxine toxiciteit moeten worden gedialyseerd.