Duitsland en de America First beweging
Na een verblijf van zes maanden in Groot-Brittannië reisden de Lindberghs naar Duitsland, waar zij als eregasten van het Derde Rijk werden behandeld. Charles bezocht centra van de militaire luchtvaart, waar hij het tempo van de Duitse herbewapening beoordeelde, terwijl Anne werd gefêteerd in Berlijn. Lindbergh prees de ontwerpen van de Luftwaffe voor jachtvliegtuigen en bommenwerpers, en hij beweerde dat “Europa, en de hele wereld, het geluk heeft dat nazi-Duitsland op dit moment tussen communistisch Rusland en een gedemoraliseerd Frankrijk ligt”. Lindbergh beschouwde de Sovjet-Unie als de grootste bedreiging voor de westerse beschaving, en zijn geloof in de suprematie van de luchtmacht bracht hem tot de conclusie dat Groot-Brittannië en Frankrijk in feite aan de grond lagen tegen de groeiende macht van de Luftwaffe.
Library of Congress, Washington, D.C.
Tijdens de late jaren dertig reisde Lindbergh de hele wereld over als ambassadeur zonder portefeuille. In oktober 1938 keerde hij terug naar Duitsland, waar Hermann Göring hem decoreerde met het Duitse Adelaarskruis. Hoewel dit tot veel kritiek leidde, bleef Lindbergh enorm populair bij het Amerikaanse publiek. De Lindberghs waren bezig met de aankoop van een huis in de Berlijnse buitenwijk Wannsee toen de nazi’s in de nacht van 9 op 10 november 1938 de pogroms uitvoerden die bekend zouden worden als de Kristallnacht. In plaats daarvan verhuisde Lindbergh met zijn gezin naar Parijs, om enkele maanden voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten te verhuizen.
Na zijn terugkeer werd Lindbergh een uitgesproken voorstander van de Amerikaanse neutraliteit. Hij beschouwde het Europese conflict als een broedertwist tussen een opkomend Duitsland en de landen die het een plaats van macht en prestige wilden ontzeggen; Duitsland alleen, zo betoogde Lindbergh, kon “de Aziatische horden indammen” en de overrompeling van Europa voorkomen. In een essay voor Reader’s Digest in november 1939 waarschuwde Lindbergh voor “een oorlog binnen onze eigen familie van naties, een oorlog die de kracht zal verminderen en de schatten van het blanke ras zal vernietigen,” en hij pleitte er verder voor “laat ons geen raciale zelfmoord plegen door een intern conflict.” Lindbergh was niet de enige die pleitte voor Amerikaans isolationisme gebaseerd op noties van blanke suprematie, noch was hij uniek in het suggereren dat Joden de enige groep waren die het meest geïnteresseerd was in het betrekken van de Verenigde Staten in de oorlog in Europa. De antisemitische radioprediker Charles Coughlin omarmde Lindbergh’s boodschap, en Lindbergh’s publieke verklaringen zouden dienen als een belangrijke impuls voor de oprichting van het America First Committee in 1940. De groep, met een ledental van 800.000, was tegen Amerikaanse hulp aan de Geallieerden en beschouwde Lindbergh als haar meest prominente woordvoerder.
In deze tijd trad Lindbergh ook op als adviseur op hoog niveau van het U.S. Army Air Corps, en onderhield hij een persoonlijke correspondentie met de bevelvoerende generaal, Henry (“Hap”) Arnold. Lindbergh’s pleidooi voor het vergroten van de Amerikaanse defensiecapaciteit vond bijval bij militaire planners, maar zijn strategische visie werd verblind door zijn overtuiging dat de luchtvaart een uniek Westerse innovatie was, “een van die onbetaalbare bezittingen die het Blanke ras in staat stellen om überhaupt te leven in een drukkende zee van Geel, Zwart, en Bruin.” Op een bijeenkomst van America First in oktober 1940 verklaarde Lindbergh dat “geen enkel land in Azië zijn luchtvaart voldoende heeft ontwikkeld om op dit moment een serieuze bedreiging voor de Verenigde Staten te vormen”. Iets meer dan een jaar later zou de Japanse aanval op Pearl Harbor aantonen hoe fataal gebrekkig die conclusie was.
Het publieke debat over de oorlog werd een persoonlijke strijd tussen Lindbergh en president Franklin D. Roosevelt. In april 1941, toen Roosevelt Lindbergh vergeleek met Confederatie-sympathisant Clement Vallandigham, reageerde Lindbergh met het neerleggen van zijn reservetaak bij het Air Corps. Gedurende heel 1941 stortte Lindbergh zich op de anti-oorlogsbeweging en sprak hij voor duizenden mensen van kust tot kust. Harold Ickes, minister van Binnenlandse Zaken in de regering Roosevelt, die zich ontpopte als Lindbergh’s meest effectieve en hardnekkige tegenstander, daagde Lindbergh publiekelijk uit om Nazi-Duitsland aan de kaak te stellen. Lindbergh weigerde. Zelfs naaste vrienden en medestanders zoals Robert E. Wood smeekten Lindbergh om in te gaan op het koor van pro-Nazi-beschuldigingen tegen hem, maar in plaats daarvan ging Lindbergh in de aanval.
Everett Collection/age fotostock
Op 11 september 1941, tijdens een America First toespraak in Des Moines, Iowa, noemde Lindbergh “de Britten, de Joden en de regering Roosevelt” als “oorlogsopruiers” die “verkeerde informatie” en “propaganda” hadden gebruikt om het Amerikaanse publiek te misleiden en angst aan te jagen. De reactie was onmiddellijk. De publieke steun voor Lindbergh verdampte, en de toespraak in Des Moines werd aan de kaak gesteld als antisemitisch en on-Amerikaans. Op een massale America First bijeenkomst in Madison Square Garden op 30 oktober 1941, gaven veel aanwezigen openlijk blijk van nazi-sympathieën. Lindbergh’s volgende toespraak was gepland voor 10 december, maar deze werd uitgesteld door de Pearl Harbor aanval. America First aanhangers spraken hun overtuiging uit dat Roosevelt een “achterdeur naar oorlog had gevonden.”