Een analyse van Emily Dickinsons Much Madness is Divinest Sense
Geschreven in de 19e eeuw, is ‘Much Madness is Divinest Sense’ een gedicht van acht regels dat de gevoelens uitdrukt van ieder individu dat tenminste één keer heeft gedacht aan een leven vrij van de slaafsheid van de maatschappij. In dit artikel hebben we geprobeerd om de betekenis van elke regel van dit gedicht te analyseren en elke emotie van Emily Dickinson te verklaren.
Slechte werkelijkheid…
Emily Dickinson had tijdens haar leven ongeveer 1800 gedichten geschreven, waarvan er voor haar dood nog geen dozijn waren gepubliceerd.
Een vrouw uit de 19e eeuw, Emily Dickinson, een Amerikaanse dichteres, was haar tijd ver vooruit met het schrijven van gedichten op een onconventionele manier. Het meeste van haar werk werd in haar tijd om die reden niet erkend, en de gepubliceerde gedichten werden zwaar bewerkt en gewijzigd om ze volgens de conventionele normen van de poëzie te laten tellen.
Emily schreef honderden korte gedichten, met een diepe betekenis en prominentie. Ze werden pas ontdekt bij haar overlijden, toen haar zuster een aantal boeken ontdekte die boordevol stonden met haar gedichten. Emily koos voor het leven van een kluizenaar, afgesloten van de maatschappij, en schreef enkele van de beste gedichten van haar leven. Na haar dood op 56-jarige leeftijd in het jaar 1886, werd de eerste bundel van haar gedichten gepubliceerd in 1890. Hoewel erkenning van haar werk bij leven uitbleef, staat zij postuum bekend als een grote invloed in de wereld van de poëzie voor de schrijvers van de 21e eeuw.
Het gedicht van Emily Dickinson, Much Madness is Divinest Sense, gaat als volgt:
Much Madness is divinest Sense –
To a discerning Eye –
Much Sense – the starkest Madness –
‘Tis the Majority
In this, as all, heerst –
Assent – en je bent gezond –
Demur – je bent meteen gevaarlijk –
And handled with a Chain –
Samenvatting
Emily Dickinson begint dit gedicht met te zeggen dat de waanzin in jou inderdaad geen waanzin is. Het is de echte jij, in de ‘goddelijkste zin’. Dit is een feit dat alleen bekend is bij jou en bij de persoon met ‘een opmerkzaam oog’ die dit ware zelf in jou kan begrijpen.
Ze vergelijkt zin (die van de maatschappij) met ‘grimmigste waanzin’, waarmee ze pure krankzinnigheid bedoelt. Dan slaat ze toe op ‘de meerderheid’, dat wil zeggen de maatschappij waarin we leven, die wil dat we gezond zijn en hun snobistische levensstijl volgen, en dit is wat zindelijkheid voor hen betekent. Dit verstand dat je aan de wereld toont, is in feite alleen dat wat de wereld in jou wil zien. De waanzin waarin wij ‘allen heersen’. Dit is waar we leven, dit is waar we thuishoren.
Als je instemt met wat de maatschappij denkt of gelooft, word je beschouwd als een deel van de maatschappij. U wordt geaccepteerd en weldenkend genoemd, gezond behandeld. Maar als u het tegendeel durft te doen, u afwijzend opstelt, in opstand komt tegen de waanzin van de maatschappij, wordt u niet alleen afgewezen, of krankzinnig genoemd, maar ‘meteen’ als ‘gevaarlijk’ bestempeld. Gevaarlijk zijn maakt je tot een bedreiging, dus word je ‘aangepakt met een ketting’, kettingen die je binden aan het feit dat je iemand anders bent, en die je dwingen je te gedragen zoals zij dat willen, tot slaaf gemaakt door sociale slavernij!
Analyse
De geschiedenis van Emily Dickinson onthult veel woede die in haar is ingebakken ten opzichte van de maatschappij. Dit gedicht moet gebaseerd zijn op haar echte verhaal, over hoe ze door de maatschappij werd afgewezen omdat ze zichzelf was. Zij geloofde dat de maatschappij niet het recht heeft om beslissingen te nemen over iemands leven en te oordelen op basis van zijn manier van leven. In deze analyse wordt regel voor regel uitgelegd wat Emily in dit gedicht van haar heeft uitgebeeld.
Lijn #1
Much Madness is divinest Sense
Emily gelooft dat ieder mens waanzin in zich heeft. ‘Waanzin’ is slechts een definitie die de wereld heeft gegeven voor die mensen die zichzelf willen zijn. Het is, maar de zuiverste vorm van onszelf. De keuze tussen het zijn van de echte wij, en dat wat van ons verwacht wordt te zijn, ligt in onze handen.
Lijn #2
Aan een onderscheidend oog
Als wij ervoor kiezen de echte wij te zijn, zal niemand ons begrijpen, behalve wijzelf en degenen met ‘een onderscheidend oog’, de mensen die een gevoel hebben voor het ware oordeel over goed en kwaad. Zulke mensen zullen we misschien maar weinig vinden, vanwege de slaven die anderen graag zijn van de maatschappij die zij zelf hebben opgebouwd. Er zijn er maar heel weinig, die zichzelf zouden zijn ongeacht wat de maatschappij te zeggen heeft.
Lijn #3
Zoveel zin – de grimmigste waanzin
Naarmate wij verder leven in een maatschappij, begint zij veel plichtsgevoel van ons ten opzichte van hen te verwachten. Maar we zijn niet allemaal gelijk, en willen ons niet aan hun regels houden. Deze maatschappij maakt haar regels op basis van wat zij denkt dat juist is, en de mensen volgen die blindelings, ook al is het het domste ooit. Zij willen iedereen voor gek zetten en hen in dit bedrog houden tot zij er bij neervallen. Hun wanhoop om te willen dat alles volgens hen verloopt, hun behoefte aan acceptatie van gelijk of ongelijk, is pure waanzin. Als dit niet zo is, wat dan wel?
Lijn #4 & #5
‘Tis the majority
In deze, als alle, heerst
Emily spreekt over de meerderheid, als die mensen van de maatschappij, die haar religieus volgen. Zij zijn geboren om er slaven van te zijn, en aangezien zij de weinigen onder ons overtreffen, die zich willen losmaken van deze valse hebzucht om ons voor te doen als het toppunt van pretentieuze wezens, is hun manier van leven het enige dat overheerst. Wij worden gedwongen deel uit te maken van de waanzin die de maatschappij ons in een zilveren lepel aanbiedt om onze systemen op te slokken en ons ware zelf eronder te onderdrukken. Ze zullen uiteindelijk uit je halen wat ze willen, zelfs als dat niet in het beste belang van je is.
Lijn #6
Instemmen – en je bent gezond
Emily waarschuwt ons dat alleen als we instemmen met de onlogische overtuigingen van de meerderheid, we veilig zijn voor elke vorm van mentale marteling. Onze daden en ons denken moeten in overeenstemming zijn met die van de maatschappij. Dan worden we beschouwd als gelijkwaardig, gezond en een van hen.
Lijn #7
Demur – je bent regelrecht gevaarlijk
Maar als we ook maar tegen hen protesteren, zullen we worden onderworpen aan verraad aan hun heilige geometrie van dwaasheid. Er zal op ons worden neergekeken, met ogen vol haat en boosaardigheid, die ons niet in vrede zullen laten leven. We zullen niet alleen voor gek worden verklaard, maar ook als een bedreiging voor de samenleving worden beschouwd. Elke verandering die ten goede komt, is nooit door de samenleving geaccepteerd totdat er een paar levens zijn opgeofferd en gemarteld.
Line #8
And handled with a Chain
Zodra we tot een bedreiging zijn verklaard, een gevaar voor het starre denken van deze samenleving, zullen ze met alle mogelijke middelen proberen ons te onderdrukken en ons te dwingen één van hen te worden. Hun is een sociale gebondenheid, die ons allen bindt aan hun bekrompenheid.
Thema
Het thema van dit gedicht kan rebellie zijn, hetzij tegen de zogenaamd gezonde maatschappij die het niet erg zou vinden zich te bemoeien met het leven van mensen die zij krankzinnig noemen, hetzij de revolutie die hun gedachten kunnen teweegbrengen in de geesten van mensen waardoor zij het hele idee van een maatschappij laten varen.
Het kan ook de woede en frustratie zijn van een huilend geweten dat gebonden is door de ketenen van de maatschappij die haar de lucht van de vrijheid niet laat inademen tot zij tot stof afbrokkelt.