Globalisering en het milieu | Globalization101
Deze vragen zijn vooral gerezen als gevolg van de toegenomen economische integratie, maar globalisering heeft ook een belangrijke conceptuele verandering betekend in de manier waarop we over het milieu denken. Velen van ons zien milieuproblemen nu als een zaak van internationaal belang, niet alleen van nationaal belang – zoals de bescherming van de oceanen en de atmosfeer tegen vervuiling. Het milieu wordt nu beschouwd als het “gemeenschappelijk erfgoed van de mensheid,” en milieuproblemen zijn steeds vaker het onderwerp van internationale inspanningen vanwege hun grensoverschrijdende effecten en de onmogelijkheid dat slechts één of enkele naties deze problemen alleen kunnen oplossen (Baslar, 2011).
Een legioen van publieke internationale en particuliere niet-gouvernementele organisaties zoekt daarom naar oplossingen voor milieuproblemen, zoals het Milieuprogramma van de Verenigde Naties, Greenpeace en het Worldwatch Institute. Er is een groot aantal verdragen gesloten om het regeringsbeleid inzake milieubescherming te harmoniseren. Sommige milieuactivisten hebben zelfs voorgesteld een “wereldmilieuorganisatie” op te richten om het internationale milieubeleid te coördineren.
Er is een groeiende hoeveelheid literatuur van milieuactivisten en NGO’s over het belang van een dergelijk mondiaal milieubeheer (Esty, 2001). Een voorstel uit 2007 van de voormalige Franse president Jacques Chirac voor de oprichting van een dergelijk orgaan binnen de VN kon rekenen op de steun van meer dan veertig andere landen. Een dialoog over zo’n oprichting heeft ook de top van de WTO bereikt, waar het talloze malen is voorgesteld door directeuren en wordt besproken in jaarlijkse openbare fora en conferenties. Het VN-milieuorgaan is er niet gekomen, vooral vanwege de onwil van de Verenigde Staten en China. In januari 2012 heeft Frankrijk opnieuw opgeroepen tot de oprichting van een Wereldmilieuorganisatie om conflicten over hulpbronnen en de groeiende dreiging van de wereldwijde klimaatverandering te voorkomen, maar dit werd op de Rio+20-conferentie opnieuw verworpen. De conferentie resulteerde wel in sterkere
voorstellen om het huidige milieuprogramma van de Verenigde Naties te versterken (Johnson, 2012).
Anderen hebben de noodzaak van rigoureuze milieubescherming echter in twijfel getrokken, op wetenschappelijke, economische en soevereiniteitsgronden. Critici van milieubescherming stellen dat vermeende gevaren, zoals de opwarming van de aarde, zijn overdreven en dat de economische schade van regulering van natuurlijke hulpbronnen is geminimaliseerd, in het streven naar een radicale, antikapitalistische agenda. Zij stellen dat te veel regulering zowel onnodig als uiteindelijk schadelijk is, omdat het mensen arm houdt door een concurrerend gebruik van hun hulpbronnen te verhinderen (Murray, 2006).
Voorstanders van milieubescherming zeggen daarentegen dat ongereguleerde economische activiteit tot milieuvernietiging heeft geleid en moet worden afgeremd, en zij zeggen dat hun critici eenvormig zijn en hun eigen agenda van onbelemmerde kapitalistische expansie nastreven (Malakoff, 2007).
Milieubescherming kan op de korte termijn een rem op de economische groei betekenen. Industrieën die zich moeten aanpassen aan milieuregelgeving krijgen te maken met verstoring en hogere kosten, waardoor hun concurrentiepositie wordt geschaad. De vraag is wat men hiervan moet denken. Sommigen stellen dat het de moeite waard kan zijn de economische groei te vertragen om het milieu te beschermen. Anderen zeggen dat de vrije markt en technologische vooruitgang de beste middelen zijn om milieuproblemen op te lossen en mensen uit de armoede te halen, in plaats van meer regelgeving.
Het verband tussen milieu en economische ontwikkeling kan echter complexer zijn dan dat. In feite zijn de bescherming van het milieu en de bevordering van de economische groei in vele opzichten complementaire doelstellingen. Armoede in ontwikkelingslanden is een belangrijke oorzaak van aantasting van het milieu. Zo is het kappen van land door zelfvoorzienende boeren een belangrijke oorzaak van de uitputting van het Amazoneregenwoud (Butler, 2012). Het stimuleren van de economische groei kan dan een effectief middel zijn om de bescherming van het milieu te bevorderen. Dit is het idee achter de beweging voor duurzame ontwikkeling, die probeert om de economische kansen voor armere landen op milieuvriendelijke manieren te vergroten.
Bron: The Guardian News
Volgens het Nationaal Instituut voor Ruimteonderzoek is de ontbossing in het Amazonewoud gedaald tot het laagste niveau in 24 jaar, wat samenvalt met de beloften van Brazilië om de ontbossing tegen 2020 met 80 procent te verminderen. Verder hebben betere handhaving van milieuwetten en bewakingstechnologie de daling van de ontbossing veroorzaakt (Associated Press, 2012). Ondanks deze daling blijft ontbossing een probleem in andere delen van de wereld waar wetten niet worden gehandhaafd of gecontroleerd.
Deze Issue in Depth onderzoekt de kritieke milieu-uitdagingen waarmee de aarde wordt geconfronteerd binnen dit kader dat milieuproblemen nu worden erkend als mondiale problemen die oplossingen vereisen die door veel naties worden gecoördineerd. Meningsverschillen over hoe het verder moet, met name over de afweging tussen milieubescherming en economische ontwikkeling, hebben deze inspanningen echter belemmerd.
In de eerste plaats zullen wij enkele specifieke geschillen bekijken waarbij milieu en vrijhandel een rol spelen, als middel om te illustreren hoe moeilijk het is een evenwicht tussen deze problemen te vinden en om te zien hoe het internationale handelsstelsel het probleem heeft benaderd. Ten tweede zullen wij de milieuproblemen in de ruimere context van de internationale politiek bezien en de multilaterale pogingen om milieuproblemen op te lossen bespreken. Tenslotte zullen wij het idee van duurzame ontwikkeling onder de loep nemen om te zien of dit het evenwicht tussen economische groei en milieuhygiëne kan opleveren dat de voorstanders ervan hopen te bereiken.