Help… Is het normaal dat mijn peuter opspeelt en terugvalt tijdens mijn zwangerschap?
“Hij heeft veel meer driftbuien, stampt met zijn voeten naar me, jankt veel meer, slaat me als hij boos wordt, wil meer gedragen worden, wil tijdens het eten met de lepel worden gevoed, wat we al maanden niet meer hebben gedaan. Hij heeft zelfs een paar ongelukjes gehad, ook al is hij al zes maanden zindelijk, en zo kan ik nog wel even doorgaan.”
Ik vraag me de laatste tijd af of het normaal is dat mijn peuter tijdens mijn zwangerschap opspeelt en achteruitgaat. Is dit echt een ding? Ik weet zeker dat er andere zwangere en uitgeputte mama’s zijn die zich hetzelfde afvragen.
Ik herinner me heel duidelijk dat toen ik zwanger was van Paxton, Harper een klein “ding” doormaakte voordat hij werd geboren. Ze was pas 18 maanden, maar ze voelde zeker de verandering. Misschien was het een vroeg begin van “de verschrikkelijke tweeën”, maar ik herinner me dat de vrouw die de kindergymzaal leidde waar we naartoe gingen, tegen me zei dat ze het vaak zag.
Dreumesen spelen tijdens de zwangerschap vaak op tegen hun moeder omdat ze de verandering aanvoelen en een beetje bezorgd zijn over wat er met hen zal gebeuren als de baby er is. Haar advies aan mij op dat moment was om Harper te troosten en haar te helpen zich geliefd en veilig te voelen.
Ik ben nu 33 weken zwanger van baby nummer drie en Paxton, die tweeënhalf is, gaat nu ook door dit “ding”. Ik weet niet echt hoe ik het moet noemen, misschien is het een regressie, misschien zijn het de verschrikkelijke tweeën of misschien is het omdat hij begint te voelen dat zijn wereld op zijn kop wordt gezet door deze aanstaande komst.
Hij is begonnen met het gooien van veel meer driftbuien, stampen met zijn voeten naar me, zeurt veel meer, slaat me als hij boos wordt, wil meer gedragen worden, wil met de lepel gevoed worden tijdens het eten, wat we al maanden niet hebben gedaan. Hij heeft zelfs een paar ongelukjes gehad, ook al is hij al zes maanden zindelijk, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Begrijp me niet verkeerd, hij is enthousiast over het krijgen van een broertje, hij toont geen agressie tegen de baby of zijn nieuwe broertje dat komt, in feite is hij dol op mijn buik – hij kust het, leest het voor en zingt het toe, het is echt heel schattig. Maar zijn gedrag tegenover mij is absoluut veranderd en veel uitdagender geworden. En ik weet dat sommige van mijn vrienden dit ook hebben meegemaakt!
Dus, het heeft me aan het denken gezet.
Plaatje: iStock
Is dit allemaal normaal?
Zit er een verklaring achter? Hoe kunnen wij, als zwangere, hormonale en uitgeputte mama’s dit voor elkaar krijgen? Ik heb wat onderzoek voor ons gedaan, en ja, het is een ding! Het komt vaak voor, het is normaal en zoals alles gaat het voorbij! Volgens ouderschapsexpert Janet Landsbury kan onze peuter “begrijpelijkerwijs bezorgd, onzeker en onrustig zijn over de naderende, enigszins mysterieuze verandering in zijn leven, en dat zorgt ervoor dat hij een beetje terugvalt – zich terugtrekt, zich aanhankelijk en behoeftig voelt. De beste manier om hiermee om te gaan, naar mijn mening, is om te beseffen dat zijn gedragsveranderingen normaal, natuurlijk en tijdelijk zijn, en ze te verwelkomen.”
Ze gaat verder met te zeggen dat, het belangrijkste voor ons moeders, we moeten proberen te ontspannen, diep adem te halen en proberen om geen van onze eigen angst, zorgen, schuld of angst aan de vergelijking toe te voegen. “Dit gaat voorbij, ik zweer het, en je peuter zal snel weer zijn vriendelijke, welbespraakte, spontane en grappige zelf zijn. Sommige kinderen kalmeren aanzienlijk zodra de baby is geboren. Anderen hebben een paar maanden meer nodig om zich aan te passen aan een verandering die ze als positief en negatief ervaren. Accepteer het allemaal met open armen. Probeer te genieten van alle ups en downs van dit spannende hoofdstuk in je leven.”
Uit het onderzoek dat ik heb gedaan, zijn dit de top vijf manieren waarop je je peuter kunt helpen om door deze onzekere en onrustige tijd in zijn leven heen te komen:
1. Zoek alternatieve manieren om hem de aandacht te geven waar hij naar hunkert: Je denkt misschien dat je leven (nog!) niet veel veranderd is, maar je peuter heeft waarschijnlijk gemerkt dat je vermoeider bent dan anders. Of dat je te ziek bent voor je gebruikelijke dansfeestje in de huiskamer. Je best doen om de routine van je peuter aan te houden, terwijl je voor jezelf zorgt, is een van de beste manieren om met deze peuterregressie om te gaan. Als je geen zin hebt in een spelletje verstoppertje, doe dan samen iets anders, lees een boek of speel met auto’s of poppen en als alles mislukt, knuffel dan samen voor de tv.
2. Toon hem dat extra beetje liefde: Laat hem zien dat hij zich niet als een baby hoeft te gedragen om je aandacht te krijgen. Ik weet dat ik tijdens mijn zwangerschap korter van stof was dan normaal, maar het is belangrijk om het hoofd koel te houden, diep adem te halen en te proberen niet boos te worden. Laat je peuter zien dat je van hem houdt, in plaats van boos te worden. Soms is zijn driftbui of schreeuw om hulp eigenlijk een teken dat hij gewoon een knuffel van jou nodig heeft. Ik heb een artikel geschreven over het belang van minder schreeuwen en meer knuffelen. Ik denk dat ik hier wat van mijn eigen advies moet overnemen.
3. Beloon en prijs de volwassen/zelfstandige acties: Wijs hem op de voordelen van groter zijn. Prijs hem als hij volwassen is en juich zijn grote-jongens-prestaties toe (zoals een lepel gebruiken, zichzelf aankleden of een puzzel oplossen). Moedig onafhankelijkheid aan en beloon het. Op dit moment proberen we onze beide kinderen te leren zichzelf aan te kleden, hun eigen billen af te vegen en hun bed op te maken, al die kleine dingen die het leven een beetje makkelijker zullen maken als de baby er is. Dus als ze het proberen, laten we ze weten hoe trots we zijn.
4. Wijs de gevoelens van je peuter niet af: Laat je kleintje weten dat het oké is om boos of verdrietig te zijn. Als hij je toch probeert te slaan of met zijn voeten naar je stampt, zeg dan dingen als “Dat meen je toch niet echt” en moedig hem in plaats daarvan aan om over zijn gevoelens te praten. Zeg dingen als: “Je kunt me altijd vertellen hoe je je voelt. Ik voel me altijd beter als ik over mijn gevoelens praat.” In plaats van te zeggen dat hij niet moet huilen of niet boos mag zijn. Het uiten van gevoelens is belangrijk.
5. Beperk het aantal andere grote levensveranderingen tot een minimum: Met zo’n grote op handen zijnde verandering aan de basis van de regressie van je peuter, is het vooral belangrijk om andere veranderingen in zijn leven te beperken. Blijf zo veel mogelijk bij zijn gebruikelijke schema en routines. Vlak voordat ik Paxton kreeg, ging Harper bijvoorbeeld naar de kinderopvang en we verhuisden. Het was allemaal een beetje veel voor haar. Dus deze keer zorgden we ervoor om grote veranderingen voor Paxton te spreiden. Hij zindelijk ongeveer zes maanden geleden en hij verhuisde naar een grote jongens bed twee maanden geleden. Dus genoeg tijd om zich aan te passen voor de komst van zijn nieuwe broer. Ik ga hier dieper op in in in een artikel dat ik heb geschreven over het voorbereiden van je peuter op een nieuwe baby, dus klik hier om het te lezen.
Wat ik van dit alles heb meegekregen, is dat onze peuters kunnen aanvoelen dat hun wereld op z’n kop staat. Het is een ontmoedigende tijd voor hen, dus het is onze taak om ervoor te zorgen dat ze zich geliefd en veilig voelen. Ook al heb je het misschien wat drukker als de baby er is, zorg ervoor dat ze weten dat je altijd van ze houdt en er voor ze bent!
Zoals alles wat met het moederschap en ouderschap in het algemeen te maken heeft, gaat ook deze moeilijke periode weer voorbij. Met jouw hulp, liefde en steun zal je peuter er wel overheen groeien. Veel succes! Ga door en neem gerust contact op.
Dit bericht verscheen oorspronkelijk op Cooper and Kids en is hier met toestemming herpubliceerd. Je kunt Mel volgen op Facebook of Instagram.