Het leven van Samuel Crompton

Het leven van Samuel Crompton

Vroeger leven

Samuel Crompton werd op 3 december 1753 in Firwood Fold geboren in een familie die al generaties lang kleine boeren en wevers in de streek was.

Traditioneel behoorden de wevers in Lancashire tot de rijkste kleine boeren in Groot-Brittannië. Halverwege de 17e eeuw ging hun beroep en manier van leven echter achteruit en de grootvader van Samuel had de familieboerderij al verloren door schulden.

In 1758 verhuisde de familie Crompton uit Firwood Fold en vestigde zich uiteindelijk in Hall i’ th’ Wood.

Samuels vader stierf kort daarna op slechts 32-jarige leeftijd, zijn moeder Betty achterlatend om voor het gezin te zorgen. Ze deed dit door te doen wat ze kon. Zij zette de familiehandel in spinnen en weven voort en in 1764 pachtte zij wat land voor kleinschalige landbouw.

De huisnijverheid is een familie-aangelegenheid en Samuel zou al op vijfjarige leeftijd begonnen zijn met het spinnen van garen om de familie te helpen de eindjes aan elkaar te knopen en op 10-jarige leeftijd werkte hij al aan het weefgetouw.

Ondanks de moeilijke tijden kenden de Cromptons onder Betty’s leiding een periode van financiële stabiliteit.

Het probleem van het spinnen van fijne katoen

De mechanisatie van het spinnen was al begonnen, maar nog niemand had een machine ontwikkeld die het probleem oploste van het produceren van sterke fijne garens in hoeveelheden die groot genoeg waren om te voldoen aan de eisen van de gemechaniseerde weefgetouwen.

Crompton werkte op een jenny uit 1769, een machine die in 1767 was uitgevonden door James Hargreaves om katoen te spinnen. Samuel was zich terdege bewust van de beperkingen van de machine.

Hij stelde zichzelf tot taak uit te vinden hoe hij fijn sterk katoengaren in massaproductie kon nemen. De markt was hongerig naar fijn katoen, als de Engelse weefgetouwen het maar konden weven, kon er een fortuin verdiend worden.

Op de veranda van Hall i’th’ Wood bevindt zich een kleine studeerkamer die Crompton de “bezwerende kamer” noemde. Hier bracht hij vele uren door met nadenken over hoe dit probleem op te lossen.

Zijn oplossing was het maken van een machine die de bewegingen van de vingers van een handspinner zou simuleren.

De uitvinding van de muilezel

De uitvinding die hieruit voortkwam, de spinnende muilezel, bestond als prototype al in 1779.

De spinnende ezel combineerde kenmerken van twee eerdere uitvindingen in één ontwerp: rollen die het garen platdrukten en uitrekten, vergelijkbaar met Arkwrights waterframe, en spindels op een bewegende wagen die het garen uittrokken en in elkaar draaiden zoals Hargreaves’ Jenny.

Helaas voor Samuel had Richard Arkwright het waterframe al gepatenteerd, en beschermde hij het kopiëren van de uitvinding met kracht. Als gevolg daarvan werd Samuel overgehaald om niet te proberen zelf een patent aan te vragen.

Geen financiële beloning

Samuel had niet onmiddellijk praktisch voordeel van de muilezel. Net toen hij hem af had, brak er een machinebreuk uit in de fabriek van Richard Arkwright in Chorley en in de kaardmolen van Mr Kay op de Folds in Bolton.

Lokaal was bekend dat Samuel een nieuwe machine aan het ontwikkelen was. Uit voorzorg haalde hij het muildier uit elkaar en verborg het op de zolder van Hall i’th’ Wood tot de rust was weergekeerd.

In 1780 trouwde Samuel met Mary Pimlot en het paar gebruikte het muildier om hun eigen garens te produceren in Hall.

Toen het fijnere katoen van de Crompton’s opkwam, werden lokale concurrenten en kapitalisten steeds nieuwsgieriger naar de manier waarop het werd geproduceerd.

Verhalen doen de ronde over spionnen die ladders beklommen om door het raam op de eerste verdieping naar de muilezel te gluren. Samuel en zijn vrouw namen zelfs hun toevlucht tot het spinnen achter schermen om zijn geheim te beschermen.

Het was duidelijk dat Samuels uitvinding veel verder reikte dan zijn kleinschalige spinnerij in de Hall.

Samuel besloot advies in te winnen over de situatie en raadpleegde John Pilkington, een gerespecteerde plaatselijke koopman.

Pilkington was lid van de Manchester Council of Manufacturers, een groep die tegen patenten was en de monopolies die daardoor ontstonden. Hij bood Samuel de gelegenheid zijn machine aan andere leden van de Raad te tonen op de beurs van Manchester.

Een contributie van £200 werd gewoonlijk toegekend aan iedere uitvinder die modellen van zijn machine op de beursvloer tentoonstelde. Helaas waren slechts weinigen onder de indruk van Cromptons bescheiden ogende machine en weigerden velen te betalen.

Zij waren zich ook bewust van het octrooiprobleem en zelfs als zij een muilezel wilden installeren, zouden zij dat niet doen voordat Arkwrights octrooi in 1785 was verlopen.

Samuel verdiende slechts 60 pond aan de vertoning.

Samuel Cromptons zakhorloge

In plaats van dit geld te investeren in het bouwen van meer of betere muilezels, nam Samuel zijn vrouw en nieuwe zoon mee naar een nieuw onderkomen bij de Oldhams in Sharples. Zij vestigden zich daar in 1782, waar hij landbouw bedreef en weefde op de traditionele manier van de huiswever.

Hij installeerde twee muilezels in de boerderij, maar vond het moeilijk om personeel voor hem aan het werk te houden. Telkens wanneer hij een nieuwe ezelspinner opleidde, werden zij gelokt door beter betaald werk.

Niet in staat om met de nieuwe fabrieken te concurreren, bleef het met Samuel bergafwaarts gaan. Hij sloeg ook aanbiedingen van Sir Robert Peel uit Bury in 1780 en een soortgelijk aanbod van Mr. W. McAlpine in 1785 af.

Samuel was vastbesloten om zelfstandig te blijven, hoewel het gestage tempo van de industrialisatie zijn onafhankelijke weversideaal snel irrelevant en onrendabel maakte.

Crompton verhuisde in 1790 naar Bolton en woonde in 1791 in King Street. Hij en zijn gezin hadden moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.

Hij had vijf zonen en een dochter die van een laag inkomen moesten rondkomen. Erger nog, in 1796 kreeg Samuel een emotionele klap te verwerken toen zijn vrouw Mary overleed.

Crompton trok zich terug in zijn religie, een non-conformistische groepering die bekend stond als de Swedenbourgians. Ondertussen was de katoenboom in volle gang met machinebouwers als Isaac Dobson, oprichter van de Bolton firma Dobson and Barlow, die handelden op basis van Samuel’s uitvinding.

Samuel Crompton’s viool

In 1802 besloot een groep fabrikanten die hadden geprofiteerd van Crompton’s uitvinding, een nieuwe contributie voor hem in te zamelen. Misschien had hun geweten hen parten gespeeld.

Zelfs dit gebaar leek halfhartig, want ze slaagden er slechts in 444 pond in te zamelen van de 872 pond die ze hadden beloofd. Geen enkele betaling kwam van Bolton fabrikanten.

Desondanks verzamelde Crompton zich en investeerde dit geld in zijn werkplaats om de capaciteit te vergroten en hoogwaardige stoffen te gaan verkopen. De muilezel in de collectie van het Bolton Museum komt uit deze werkplaats.

De bijdrage van de muilezel aan de economie

In 1809 kende het Parlement Edmund Cartwright, de uitvinder van het weefgetouw, een beloning van 10.000 pond toe voor zijn uitvinding. Crompton vond dat het tijd werd dat zijn inspanningen op dezelfde manier beloond werden. In 1811 maakte hij een rondreis langs de 650 katoenfabrieken in een straal van 60 mijl rond Bolton om bewijsmateriaal te verzamelen over hoe wijdverbreid de spinnende ezel was ingevoerd. Hij zou dit gebruiken om een petitie voor compensatie in te dienen bij het parlement.

Hij ontdekte dat:

• Van de in gebruik zijnde spindels waren er 155.880 op Hargreave’s jenny, 310.516 op Arwright’s waterframe, en 4.600.000 op Crompton’s muilezel
• Het in de katoenindustrie geïnvesteerde kapitaal was bijna vier miljoen pond waard
• Er werd jaarlijks voor 40 miljoen pond aan katoenwol gesponnen
• Duty paid to H.M. Government was £350,000 per jaar
• Rond 80% van de katoenproducten die in Lancashire werden gebleekt, werden geweven van met muilezels gesponnen katoen

Hij concludeerde dat ongeveer 700.000 mensen direct of indirect afhankelijk waren van met muilezels gesponnen garen voor hun levensonderhoud

Ter ondersteuning getuigde James Watt dat tweederde van alle stoommachines die door zijn bedrijf in spinnerijen werden geïnstalleerd, dienden om muilezels te laten draaien. De spinnende ezel, zo concludeerde Crompton, was de steunpilaar geworden van het katoenspinnen in Groot-Brittannië.

Samuel ging in 1812 met zijn getuigenis naar het parlement en verwachtte 50.000 pond compensatie.

Opnieuw zat de timing hem tegen, de nationale economie was bezig de Napoleontische oorlogen te financieren. Samuel’s aanhangers overtuigden hem om 10.000 tot 20.000 pond te vragen.

Een andere tegenslag deed zich voor toen Spencer Percival, de eerste minister, werd vermoord. Volgens de legende was hij op weg om Crompton aan te bevelen het gevraagde bedrag toe te kennen.

Uiteindelijk kende de nieuwe voorzitter van de commissie die toezicht hield op Samuel’s claim hem slechts £5,000 toe.

Crompton achtervolgd door pech

Crompton investeerde opnieuw en ging een partnerschap aan met twee van zijn zonen, George en James. Zij zetten een blekerij en een katoenhandel op.

Het lot bracht hem een dubbele klap toe: de bron die de bleekfabriek in Darwen van water voorzag, werd drooggepompt en het pakhuis in Delph waar de succesvolle katoenhandel was gevestigd, werd door een overstroming weggespoeld.

Onthulling van het standbeeld van Crompton op Nelson Square

Opnieuw had Samuel schulden en werkte hij vanuit huis als huisvlijtproducent.

Hij weefde ingewikkelde doeken die te duur waren om commercieel levensvatbaar te zijn en opnieuw werden zijn ontwerpen gestolen en werden versies van mindere kwaliteit gemaakt tegen concurrerender prijzen.

In 1823 kreeg een plaatselijke groep medelijden met hem. De Black Horse Prosecution Club richtte een lijfrente van £63, 15 shillings voor hem op. Hij werd op zijn oude dag verzorgd door zijn dochter en stierf met schulden die hoger waren dan zijn schamele vermogen van slechts £ 25.

Publiekelijk vereerd

Dertig jaar na zijn dood publiceerde Gilbert French een biografie van Samuel Crompton waarin hij zijn verdiensten roemde.

French overtuigde de inwoners van Bolton van het belang van Samuels bijdrage aan de plaatselijke welvaart. Zijn tragische verhaal sprak de plaatselijke bevolking aan en zijn levensverhaal kreeg een plaatselijk cultureel belang dat tot het einde van de katoenindustrie in de stad, ruim een eeuw later, standhield.

Het standbeeld dat werd opgericht om zijn prestaties te herdenken, was het eerste standbeeld in Bolton.

Hoewel Crompton tijdens zijn leven slechts schoorvoetend werd erkend, kreeg hij eindelijk de erkenning die hij verdiende.