Het originele Fire Emblem is geweldig op de Switch, maar Nintendo’s retrostrategie blijft verwarrend
Net als veel lange Fire Emblem-fans heb ik het eerste spel in de serie eigenlijk nooit gespeeld. Fire Emblem: Shadow Dragon and the Blade of Light uit 1990 was de aftrap van wat langzaam is uitgegroeid tot een van Nintendo’s belangrijkste franchises, een serie die gespannen tactische gevechten mengt met karaktergedreven verhaalvertelling. Het is echter niet mijn schuld: het originele spel is nooit echt buiten Japan gelanceerd.
Drie decennia later komt daar eindelijk verandering in met de release van Shadow Dragon and the Blade of Light op de Nintendo Switch. Het is een solide, no-frills port voor slechts $ 5,99, waardoor het een verleidelijke optie is voor fans die op zoek zijn naar een geschiedenisles. Maar het wijst ook op Nintendo’s steeds verwarrender strategie voor zijn grote bibliotheek van klassieke games.
First, het spel zelf. Als je naar Shadow Dragon and the Blade of Light komt na het spelen van een recenter deel in de serie – zoals, zeg, 2019’s Three Houses – zul je waarschijnlijk geschokt zijn door hoe rechttoe rechtaan het originele spel is. Het heeft niets van de relatie-opbouw die uiteindelijk een hoofdbestanddeel van de franchise werd. In plaats daarvan ligt de nadruk bijna volledig op turn-based, strategische gevechten. Je bestuurt Marth en een klein leger soldaten en reist naar verschillende koninkrijken om vijanden af te weren. Dit betekent bijna altijd het verslaan van elke soldaat en het veroveren van het kasteel.
Er zijn een aantal leuke wendingen in termen van je doelen en de geografie van de kaart, en het spel netjes verweeft verhaal met gevechten. Ik vond het eigenlijk verrassend hoe goed Shadow Dragon and the Blade of Light zich handhaaft. Het is vooral geweldig als een Switch-game, waar ik een gevecht of zelfs maar een paar beurten kan uitspelen wanneer ik maar even tijd heb. Hoewel het grotendeels een rechte port is, zijn er een aantal leuke moderne accenten, waaronder een terugspoelfunctie, de mogelijkheid om midden in de strijd te bookmarken en een optie om snel vooruit te spoelen door de ongelooflijk trage vijandelijke beurten.
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/22134242/Switch_FireEmblemShadowDragonBladeofLight_Screenshot__2__2.jpg)
Hoezeer ik ook geniet van het spel, ik vraag me af waarom het geen onderdeel is van Switch Online. Klassieke spellen individueel verkopen is natuurlijk hoe Nintendo vroeger te werk ging, met zijn Virtual Console op platformen als de Wii en Wii U. Maar dat veranderde met de Switch. Om spelers naar zijn prille online abonnementsdienst te lokken, voegde Nintendo een Netflix-achtige functie toe, met een groeiende bibliotheek van NES- en SNES-titels om door te spelen. Het is uitgegroeid tot een van mijn favoriete dingen aan de Switch.
In het verleden heeft Nintendo zelfs nog niet uitgebrachte games toegevoegd, met name Star Fox 2, een geannuleerd SNES-spel dat voor het eerst debuteerde als onderdeel van de SNES Classic-minicomputer, evenals Mario Picross, dat oorspronkelijk niet in Noord-Amerika is gelanceerd. Dit soort verrassingsreleases zijn belangrijk om een streamingdienst enthousiast te maken. Het is de reden waarom Netflix zoveel uitgeeft aan originele series en Microsoft $ 7,5 miljard op Bethesda liet vallen om Xbox Game Pass te versterken.
Switch Online is niet helemaal hetzelfde als die, maar het heeft nog steeds een gestage stroom van nieuwe (retro) releases nodig om mensen geabonneerd te houden. En het is in de unieke positie waar de meeste van de games die het aankondigt als binnenkort, of het nu Donkey Kong Country of Super Metroid, zijn degenen die fans al bekend zijn met. Een release als Shadow Dragon and the Blade of Light verandert dit. Het is een zeldzame verrassing.
Ik begrijp volledig dat het opnieuw uitbrengen van de originele Fire Emblem meer betrokken is dan de meeste Switch Online-titels. Niet alleen heeft het een aantal nieuwe quality-of-life-functies, maar het is ook een tekst-zwaar spel dat moest worden gelokaliseerd. Dus in sommige opzichten is het logisch als een standalone release. Maar het zou ook een zegen zijn voor de abonnementsdienst, een die Nintendo’s vaak frustrerende aanpak van zijn eigen geschiedenis, die verspreid is over platforms en apparaten, zou helpen vereenvoudigen. (Om het nog vreemder te maken, net als Super Mario 3D All-Stars, zal het spel slechts tot 31 maart 2021 te koop zijn.)
Nintendo Switch Online loste een deel van dit probleem op, met een gestaag groeiende bibliotheek die gemakkelijk toegankelijk was voor abonnees, allemaal op een ongelooflijk populair stuk hardware. Het is ook niet moeilijk om je een toekomst voor te stellen waarin dat abonnement je volgt naar toekomstige Nintendo-apparaten, wat die ook mogen zijn. Misschien hoef ik op een dag Super Metroid niet opnieuw aan te schaffen voor elke nieuwe Nintendo-console.
Ik raad Shadow Dragon and the Blade of Light ten zeerste aan voor fans die willen graven in hoe de serie is geëvolueerd. Het spelen van de originele Fire Emblem in 2020 is een fascinerende ervaring die al lang had moeten plaatsvinden. Ik wou alleen dat het proces om het te spelen, en de rest van Nintendo’s benijdenswaardige line-up van klassieke games, een beetje meer rechttoe rechtaan was. Waar is Mother 3.
Fire Emblem: Shadow Dragon and the Blade of Light lanceert op 4 december op de Nintendo Switch.