Ik kon niet stoppen mijn ex te haten – Totdat ik eindelijk accepteerde dat hij nooit zou veranderen
“Vasthouden aan woede is als het drinken van vergif en verwachten dat de ander zal sterven.” Dat heb ik niet gezegd. Het was Boeddha of Bob Marley of iemand van die strekking. Maar dat doet er niet toe.
Wat er wel toe doet is dat in de maanden nadat mijn 16-jarig huwelijk uit elkaar viel, ik deze zin keer op keer in mijn hoofd herhaalde, in de hoop de pijn te verminderen die ik in elke centimeter van mijn lichaam voelde.
Iedere emotie die ik had – van angst tot wrok tot teleurstelling tot verwarring en zelfs hopeloosheid – manifesteerde zich als diepe, aanhoudende woede in mij, allemaal teweeggebracht omdat ik mijn ex haat.
Het was alsof elke andere emotie werd afgestompt, te zwak om mijn woede te overwinnen. Blijdschap, optimisme en opwinding waren onherkenbaar afgestompt.
Iedereen die een moeilijke scheiding heeft meegemaakt, weet waar ik het over heb. En de meesten van ons weten dat de enige dingen die een gebroken hart genezen tijd en afstand zijn.
Twee en een half jaar sinds mijn bedriegende echtgenoot de deur uitliep, heeft het “tijd” -gedeelte zijn werk gedaan.
Maar het feit dat we samen twee kinderen hebben, heeft het “afstand” -gedeelte van dit genezingsproces onmogelijk gemaakt. Je ex zal niet opeens verdraagzaam worden.
Het grappige aan co-ouderschap na een scheiding is dit: Je ex is dezelfde eikel die hij daarvoor was. Geen dure advocaat of gerechtelijk document zal dat veranderen. (Serieus. Overweeg dit voordat het uitgeven van duizenden dollars denken dat het zal doen.)
Die man die zijn rekeningen niet op tijd betaalde, hij is nog steeds niet van plan om de betaling voor de gezamenlijke creditcard aan u op tijd.
De man die geen tijd doorbracht met zijn kinderen vóór de echtscheiding is niet plotseling gaan overmatig geïnteresseerd in hen te zijn. In feite, zal hij waarschijnlijk nog meer van een eikel. (Het is niet alsof hij zich zorgen maakt over het kwetsen van je gevoelens.)
Ik hield vast aan het idee dat ik hem kon laten reageren op de manier die ik wilde door mijn woede te uiten, dat mijn onmacht om “een vrouw geminacht” te zijn mij precies zou moeten geven wat ik van hem wilde.
Minstens twee jaar lang zwaaide ik mijn woede naar hem toe als een wapen (terwijl ik me er privé aan vastklampte als een veiligheidsdeken). Ik klampte me vast aan mijn woede en het vergezochte idee dat mijn ex eigenlijk het juiste zou doen, totdat ik emotioneel bevroren raakte.
Twee jaar lang zat ik erin. Vast in het. Erin gevangen. Er moest iets veranderen. Ik bleef maar terugkomen op dit citaat: “Vasthouden aan woede is als het drinken van vergif en verwachten dat de ander zal sterven.”
Ik begreep het volkomen. Maar het begrijpen van de effecten van woede was niet veel van een hulp voor iemand als ik, dagelijks in gang gezet door teksten, vergissingen, en sleights (waargenomen of anderszins).
De vraag die ik moest beantwoord was: Hoe stop ik mijn ex om me zo kwaad te maken? Ik wist dat ik hem nooit zou kunnen veranderen, maar hoe kan ik mezelf veranderen? Hoe kon ik de manier waarop ik op hem reageer veranderen en eindelijk wat vrede in mijn leven vinden?
Schrijf u in voor onze nieuwsbrief.
Dat is wanneer het idee van “radicale acceptatie” werd gepresenteerd aan mij.
Mijn vriendin en collega Andrea Miller, auteur van Radical Acceptance: The Secret to Happy, Lasting Love, daagde de mensen in haar omgeving uit om 60 dagen lang de grondbeginselen van haar nieuwe boek in praktijk te brengen. Sommige mensen kozen hun echtgenoot, hun moeder, hun lichaam.
Ik koos mijn ex-man, en ik was sceptisch.
“Radicale acceptatie” komt uit een plaats van liefde, en liefde is echt het laatste wat ik voel voor mijn ex. Dus ik was benieuwd hoe dit zou werken.
Dit is wat ik deed: Ik maakte een lijst van alle dingen waarvan ik wist dat ze me irriteerden aan mijn ex (gebrek aan planning, slechte communicatie, het niet op tijd betalen van rekeningen, het op het laatste moment verzetten van afspraken, enzovoort.)
Telkens wanneer ik werd geconfronteerd met een bekende slecht gedrag, wendde ik me tot het advies uit Andrea Miller’s boek.
Trending op YourTango:
Toen hij te laat was met onze gezamenlijke rekeningen: “Liefde en overvloed verwekken verdere liefde en overvloed.”
Toen hij op het laatste moment het schema veranderde: “Je bent niet langer aan het onderdrukken. Je aanvaardt. Ik kan niet beschrijven wat een prachtig gevoel dat is.”
Toen zijn schemawijziging op het laatste moment mijn plannen in de war stuurde: “Het is het tegenovergestelde van egoïstisch om van jezelf te houden, je waarde te kennen en je schoonheid te claimen. Enzovoort, enzovoort.
In plaats van me te concentreren op zijn daden, concentreerde ik me op het aanpassen van mijn reactie erop.
Langzaamaan, naarmate de dagen verstreken, begon ik een lichtheid te merken in onze interacties. Ik voelde niet langer die brandende woede in mijn buik na zijn sms’jes. Onze gesprekken werden gespreksonderwerp in plaats van confronterend.
Eerlijk gezegd, begon ik helemaal niet meer aan hem te denken. En als ik dat deed, waren het geen haatdragende gedachten. Ik begon aan de toekomst te denken, een gelukkiger toekomst, misschien zelfs een gelukkiger toekomst met iemand anders die het geluk had mijn genegenheid te winnen.
In een poging de man van wie ik vroeger hield, de vader van mijn kinderen, “radicaal te aanvaarden”, veranderde ik uiteindelijk mezelf tot in de kern. Ik heb misschien geen eeuwige liefde met mijn ex gevonden, maar ik ben erin geslaagd een toekomst van vrede op te bouwen.
In het “radicaal accepteren” van hun vader ondanks zijn gebreken, leer ik mijn eigen kinderen hoe ze op de best mogelijke manier kunnen liefhebben. En dat is iets wat we allemaal verdienen.
Sloane Bradshaw is een schrijver en voormalig medewerker voor YourTango.