Kun je je ooit “klaar” voelen voor kinderen? 400 Lezers Wogen In
Twee van mijn beste vriendinnen zijn zwanger. Het is opwindend en vreugdevol, en maakt dat ik op het eerstvolgende vliegtuig naar Australië wil stappen om zachtjes in hun buiken te knijpen (na een quarantaine van twee weken in een goedkope hotelkamer). Hun aankondigingen, die allebei binnen een paar weken na elkaar kwamen, zetten me ook aan het denken: hoe hebben mijn vrienden, die in zoveel opzichten op mij lijken, besloten dat ze klaar waren voor kinderen? Wat is dat gevoel dat zij beiden hebben ervaren, en ik niet?
Het concept van “je klaar voelen” om een baby te krijgen – en het idee dat dit gevoel in sommige opzichten een mythe zou kunnen zijn – is complex. Zelfs tussen mijn vrienden die ouders zijn, zijn er zo veel tegenstrijdige meningen. Gefascineerd en geïntrigeerd door zoveel verschillende antwoorden op dezelfde vraag, besloot ik een enquête op te stellen en de ouders van de Man Repeller gemeenschap te vragen: Hoe wist je dat je klaar was om kinderen te krijgen?
In die meer dan 400 antwoorden zaten heel wat complexe gevoelens – meningen die na de geboorte veranderden, zorgen die werden bevestigd, spijt en overweldigende vreugde. Hieronder, een selectie van verhelderende, doordachte, en eerlijke reacties van de Man Repeller gemeenschap.
Gedachten over hoe “klaar voor een baby” voelt
“Als je denkt dat je het goed zou doen op uw eigen als een alleenstaande ouder – of je nu gekoppeld bent of niet – je bent er klaar voor.”
“Vertrouwen dat je eigenwaarde gaat over wie je bent – niet je sociale leven, de coole evenementen waar je naartoe gaat, of hoe je eruitziet.”
“Voornamelijk de bereidheid om op te offeren, verantwoordelijkheid te nemen, en in het onbekende te stappen.”
“Ik leefde mijn kinderloze leven met volle teugen. Ik verhuisde naar het buitenland toen ik net van de universiteit kwam, ik sliep massa’s, ik reisde wanneer ik maar kon, ik feestte (wat in die tijd belangrijk voor me was), en ik vermaakte vrienden en familie voortdurend. Toen ik mijn man ontmoette, hebben we zeven jaar lang veel van hetzelfde gedaan. Toen we eenmaal onze zoon hadden, hadden we allebei een punt bereikt waarop we een langzamer leven wilden leiden, onze tijd thuis wilden doorbrengen en onze aandacht op iemand anders dan onszelf wilden richten. (Hoewel er achteraf gezien zeker te veel aandacht was voor die nieuwe kleine baby en niet genoeg voor ons!)”
“Weten hoe ernstig slaaptekort aanvoelt, en bereid zijn om al je wensen voor de nabije toekomst op te geven.”
“Ik had de FOMO op zaterdagavond, die me in mijn twintiger en begin dertiger jaren achtervolgde, grotendeels overwonnen. Ik was ook getrouwd met iemand met wie ik veel werk en therapie had gedaan om op een stabiele plek te komen.”
“Mijn waarden verschoven. Eenzaamheid, plezier en spontaniteit werden iets minder urgent dan willen weten hoe het ouderschap was.”
“Ik was nooit zo enthousiast over het krijgen van kinderen omdat ik begreep dat het een enorme uitdaging zou zijn, en ik probeer veel verantwoordelijkheid te vermijden. Ik was meer klaar om kinderen te krijgen dan dat ik ze graag wilde. Ik was er klaar voor, en ik blijf me er volledig voor inzetten, maar dat kwam niet voort uit de verwachting dat ik plezier zou beleven aan het ouderschap. Je kunt de hoop op vreugde niet gebruiken als je belangrijkste motivatie voor het ouderschap, want je moet nog steeds je best doen, ook al word je er ellendig van en haat je het. Dat begrijpen is hoe ik begrijp dat ik klaar ben voor kinderen.”
“Weten dat je op de lange termijn kinderen wilt. Als je je leven ziet met kinderen erin, dan moet je ze op een gegeven moment gewoon hebben.”
“Het meer willen dan het niet willen.”
Over de vraag of “je klaar voelen” een mythe is
“Mijn beste jeugdvriendin kreeg een kind toen ze 25 was en in New York woonde. Vijfentwintig in New York voelde als 16-en-zwanger overal elders. Haar schoonmoeder vertelde haar dat het niet uitmaakt wanneer je er een krijgt, je bent nooit klaar voor een baby. En ik denk echt dat dat waar is. Ik heb altijd kinderen gewild en wilde zo graag zwanger worden, maar toen mijn dochter er was, was ik er eigenlijk helemaal nog niet ‘klaar’ voor. Zo veel van zwangerschap en geboorte was een mysterie voor me, en zelfs op mijn 30e had ik maar heel weinig vrienden in de buurt die kinderen hadden. Ik voelde me alleen op een manier die ik nog nooit eerder had gevoeld. Dus ook al voelde ik me ‘klaar’, ik denk niet dat ik er meer klaar voor was dan mijn vriendin vijf jaar eerder.”
“Ik dacht dat ik dat was, maar wat had ik het mis. Ik had veel ervaring in het werken met kinderen. Ik heb meerdere verwante bachelordiploma’s, evenals een master in een verwant sociaal werkgebied. Bovendien was ik een van vijf kinderen en opgevoed door een lerares. Toch had ik er geen idee van hoe moeilijk het zou zijn. Naar mijn mening bestaat er geen realistisch niveau van ‘gereedheid’.”
“Het is niet echt mogelijk om volledig klaar te zijn voor het moederschap. Ik denk dat het vaak wordt verward met opwinding. Ik denk dat het mogelijk is om voorbereid te zijn, zeker, in de zin van alle dingen kopen. Maar ‘klaar’ is gewoon niet mogelijk, want als je eenmaal moeder bent, besef je dat er nog zoveel meer bij komt kijken. Het is een steeds veranderende situatie.”
“Ik wist persoonlijk dat ik nooit helemaal klaar zou zijn voor kinderen, dus ik moest er gewoon induiken. Het was verdomd eng. Ik was niet enthousiast om zwanger te zijn omdat ik er niet zeker van was dat ik een goede ouder kon zijn, ook al wist ik dat ik kinderen wilde.”
“Ik denk niet dat je ooit echt klaar kunt zijn voor de emotionele orkaan die op het punt staat je leven, lichaam en wereld op zijn kop te zetten. Maar ik zou zeggen dat wachten de sleutel is. Ik had een vruchtbaar en leuk decennium in mijn twintiger jaren, dus nu ik aan huis gebonden ben, heb ik geen gevoelens van spijt.”
“Ik heb me nooit ‘klaar’ gevoeld – ik voelde alleen dat ik het gezin dat ik met mijn man had gecreëerd, wilde uitbreiden. Ik was meer een ‘willen’ dan een ‘klaar zijn’.”
“Ik voelde me klaar, maar in werkelijkheid was ik dat niet. Maar, het lukt je! Blind vertrouwen hielp me door een vreselijke zwangerschap heen. Je kunt pas begrijpen hoe weinig je er klaar voor bent als de baby in je armen ligt en je hem vanuit het ziekenhuis mee naar huis mag nemen zonder ook maar een test of vragenlijst over het feit dat je een echte ouder bent.”
Over hoe de gevoelens veranderden na de geboorte
“Er komt veel rouw kijken bij het accepteren van het moederschap. Loslaten wat ik had en wat had kunnen zijn, was de enige manier waarop ik gelukkig kon zijn als moeder. Ik kreeg een verrassingskind terwijl ik aan de pil was en had maar twee maanden om me op mijn dochter voor te bereiden. Ik heb een universiteitsdiploma, een carrière en een dorp dat me steunt, dus ik besloot dat ik de middelen had om mijn dochter goed op te voeden, in plaats van haar voor adoptie op te geven. (Abortus was geen optie omdat ze al zo ver was.) En toen werd ik een jaar geleden alleenstaande moeder en moest ik me er opnieuw toe verbinden om moeder te worden, omdat mijn realiteit aanzienlijk anders was dan toen ik mijn eerste beslissing nam. Ik wist niet dat mijn ex een typisch duizendjarig leven zou verkiezen boven zijn dochter, maar het gebeurde en ik moest me aanpassen. Het was veel te laat om een factor van klaar zijn te zijn, en meer over het opzettelijk veranderen van mijn mentaliteit en het construeren van een realiteit waarmee ik kon leven.”
“Een ding dat ik naïef niet besefte was de constantheid van dit alles. De baby is er altijd. En de baby heeft je altijd nodig. Het dichtste bij ‘vrije tijd’ is om 4 uur ’s nachts met één hand door Instagram scrollen terwijl je baby aan je lekkende borst zit.”
“Ik was verrast hoe natuurlijk de zorg voor een kind op me overkwam toen ze er eenmaal was. Ik verlang niet meer zo naar avondjes uit met vrienden, en als ik de kans krijg om uit te gaan, voelt dat specialer. Financieel gezien heb ik alternatieven gevonden voor winkelen en manieren om mezelf te verwennen: ik gebruik Rent the Runway in plaats van 300 dollar uit te geven aan een mooie jurk die ik maar één of twee keer zal dragen, we blijven thuis en koken een lekkere maaltijd in plaats van uit te gaan, en ik heb veel van de ‘gratis’ voorzieningen die de stad biedt, zoals bibliotheken en parken, leren waarderen.”
“Eerlijk gezegd? Ik voelde me schuldig omdat het moeilijk was, en ik kon niet geloven dat dit de nieuwe realiteit was. Ik wilde eruit. Ik wilde er even tussenuit. Ik droomde ervan het huis te verlaten om even naar de winkel te gaan en in plaats daarvan in te checken in een hotel, een bad te nemen en eeuwig te slapen. Ik weet nu dat die gevoelens normaal zijn.”
“Na de bevalling realiseerde ik me dat ‘paraatheid’ vooral verwees naar het vermogen van een moeder om te overleven binnen een kapitalistische patriarchale maatschappij. Voor het grootste deel hebben moeders nog steeds geen steun in de samenleving, dus klaar zijn gaat eigenlijk over het hebben van alle dingen die een moeder in staat stellen om te blijven participeren in de samenleving ondanks het hebben van kinderen. Dat wil zeggen: een vaste baan of financiële stabiliteit, een mede-ouder of een ondersteunend netwerk, de mogelijkheid om voor kinderopvang te zorgen. Zonder deze dingen wordt het vermogen van een moeder om aan de samenleving deel te nemen verwaarloosbaar.”
“Ik realiseerde me na de geboorte van onze dochter dat ik er eigenlijk nog helemaal niet klaar voor was! De uitdrukking ‘wel alle spullen maar geen idee’ schiet me te binnen. We waren er klaar voor in de zin dat we alle praktische elementen in huis hadden, maar het is moeilijk om onder woorden te brengen wat een baby van je nodig heeft. En ik bedoel op een constante cyclus, de hele dag, elke dag. Ik vond het moeilijk om me aan te passen aan het feit dat ik het gevoel had dat er nooit tijd was voor iets anders dan de baby gelukkig houden. Ik voelde me ook (en voel me nog steeds) diep schuldig dat ik er niet echt van genoot.”
“Ik draaide helemaal door. Ik dacht dat ik een grote fout had gemaakt en dat ik geen moeder hoorde te zijn. Het krijgen van een pasgeborene was de moeilijkste ervaring ooit.”
“Het meest schokkende voor mij toen ik terugkwam uit het ziekenhuis nadat ik mijn zoon had gekregen, was dat ik niet de onafhankelijkheid had om te zeggen: ‘Ik ga ergens heen, ik weet niet wanneer ik terugkom.’ Als je iemand bent die erg onafhankelijk is en graag dingen uit het niets doet, dan zal het tijd kosten om je aan te passen. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar het is de waarheid. Maar ik hou van mijn baby met heel mijn hart, en ook al kostte het een paar maanden om me aan te passen, ik zou het voor niets ter wereld willen veranderen.”
Over wat ze wilden weten voordat ze ouders werden
“Het duurde een tijdje – we hebben het over jaren – om er aan te wennen. Ik vond het zelfs een tijdje niet leuk om moeder genoemd te worden, omdat ik een vooroordeel had over wat een moeder eigenlijk is. Ik zei tegen mezelf dat niet iedereen meteen van het ouderschap houdt, en dat je er stap voor stap van kunt gaan houden. Ook zou ik tegen mezelf zeggen dat ik moet genieten van het mooie moment en me niet zo druk moet maken. Ik heb ook ergens gelezen dat vergelijking vreugde steelt. Het is zo waar. Laat je niet meeslepen in vergelijkingen met andere ouders, zwangerschappen en kinderen – verzet je er koste wat kost tegen!”
“Neem je tijd en haast je niet. Wees er klaar voor, voel je er klaar voor, want het is een zware klus, maar ook een dankbare klus, meer dan woorden kunnen uitleggen. Als je biologische klok tikt, dan zeg ik ga ervoor-je zult er geen spijt van krijgen, en je zult er klaar voor zijn als de kleine er eenmaal is. Die tandeloze glimlach is alles!”
“Ik wou dat ik eerder kinderen had gekregen, maar ik ben blij dat ik eerst mijn diploma heb gehaald. Ik heb een vriendin haar studie zien doen met kinderen, en zij heeft er niet alles uitgehaald wat ik heb kunnen doen. Ik denk dat je je nooit helemaal ‘klaar’ zult voelen, maar ik denk wel dat je er zeker van moet zijn dat je kinderen wilt. Het enige gevoel dat je niet moet negeren is het gevoel dat je misschien helemaal geen kinderen wilt.”
“Concentreer je niet zozeer op de materiële bereidheid. In plaats daarvan moet je reizen, uit eten gaan en tijd met je partner doorbrengen, want de tijd die je samen doorbrengt, zal postpartum helpen en de band als levenspartners door dik en dun verstevigen.”
“Ik heb me niet echt gerealiseerd hoe mijn carrière volledig op pauze zou worden gezet. Tenzij je je een goede crèche of oppas kunt veroorloven, vertraagt dat echt alles. Mijn tweeling was niet gepland, maar ik had wel zeven maanden de tijd om me mentaal voor te bereiden op de bevalling en daarna een maand in het ziekenhuis. Dat gezegd hebbende, zelfs als je er financieel klaar voor bent, ben je dat misschien emotioneel nog niet. Het is een rit hoe dan ook. Geweldige ups en downs.”
“Mijn pre-baby ik was erg optimistisch en naïef over het vermogen van een moeder om een carrière, andere interesses en hobby’s na te streven na het krijgen van kinderen. Ik zou tegen mijn pre-baby-zelf zeggen dat het veel moeilijker zal zijn dan je denkt en dat je veel meer zult moeten werken dan je denkt om ‘het allemaal te kunnen doen’.”
“Meer sparen. Mijn baan verliezen terwijl ik zwanger was en toen mijn man ontslagen werd, was een beetje stressvol, maar het heeft er wel toe geleid dat ik mijn eigen bedrijf ben begonnen. Je bent er nooit klaar voor. Het is allemaal zo onbekend: emotioneel, lichamelijk, financieel en romantisch (het kan een aanslag zijn op je seksleven.)”
“Het gaat er niet om dat je voorbereid bent, het gaat erom dat je beschikbaar bent. Elke dag gebeuren er nieuwe dingen waar je je niet op kunt voorbereiden. Je moet alleen beschikbaar zijn om ze op te vangen.”
Graphic by Lorenza Centi.