October 10, 1982: Milwaukee Brewers bereiken World Series in vijfde game
Game vijf van de 1982 American League Championship Series op zondag 10 oktober 1982 was de belangrijkste wedstrijd die de fans in het Milwaukee County Stadium hadden gezien sinds de vorige bewoners, de Braves, met 6-2 onderuit gingen tegen de New York Yankees in de zevende game van de World Series van 1958. Hoewel de Brewers voor het eerst het naseizoen hadden gehaald in het door stakingen geteisterde 1981 na het winnen van de tweede helft van de AL East Divisietitel, werden ze in de eerste ronde uitgeschakeld. Deze keer wilden de Brewers de eerste reis van de franchise naar de World Series verdienen voor 54.968 uitzinnige fans.
De eerste vier wedstrijden in de best-of-five ALCS tegen de California Angels hadden een gevoel van déjà vu teweeggebracht. Het jaar daarvoor hadden de New York Yankees een beslissende serie voorsprong genomen door de eerste twee wedstrijden in Milwaukee te winnen, maar de Brewers deden iets terug door de wedstrijden drie en vier in New York te winnen. Drie opeenvolgende overwinningen in Yankee Stadium waren echter te hoog gegrepen en de Yankees hadden de Brew Crew in Game Five verslagen.
Tegen Californië keek Milwaukee opnieuw tegen een 2-0 achterstand aan toen de Angels beide wedstrijden in Anaheim wonnen. Ervaring weerhield de ploeg er echter van in paniek te raken, zoals manager Harvey Kuenn probeerde uit te leggen na Game Two: “We hebben al eerder de muren achter onze rug gehad. Ik bedoel, je zou moeten zeggen dat we met de rug tegen de muur staan. “1 Met de rug tegen de muur stormden de Brewers terug naar een gelijkspel en hoewel geen enkel team in 13 jaar ALCS-geschiedenis een 2-0 achterstand had overwonnen om te winnen, waren ze ervan overtuigd dat het dit jaar anders zou zijn.
Pete Vuckovich, de uiteindelijke winnaar van de 1982 AL Cy Young Award, stond voor een herkansing tegen Bruce Kison, die hem had verschalkt in de 4-2 overwinning van de Angels in Game Two. Vuckovich’s kans op verlossing kende een onverdachte start toen eerste slagman Brian Downing zijn vierde worp naar het rechtsveld sloeg voor een tweehonkslag. Nadat Rod Carew had uitgegooid, maakte derde honkman Paul Molitor een duikende vangbal van Reggie Jackson, maar zijn wilde worp naar het tweede honk raakte Downing in de rug, waardoor hij kon opschuiven naar het derde honk. Fred Lynn sloeg Downing binnen met een honkslag die de Angels een snelle 1-0 voorsprong gaf, Lynn schoof op naar het tweede honk toen linksvelder Ben Oglivie de tweede fout van de Brewers inning beging. Vuckovich beperkte de schade door Don Baylor (10 RBI’s in de eerste vier wedstrijden) uit te schakelen op een grounder voor de laatste nul.
In de tweede helft van de eerste inning zou een refrein van “Anything You Can Do” op zijn plaats zijn geweest voor de twee ploegen, hoewel het aantal fouten dat in de inning werd gemaakt aantoonde dat de dingen niet altijd beter werden gedaan. Eerst evenaarde Molitor de prestatie van Downing toen hij opende met een eigen tweehonkslag, waarna hij opschoof naar het derde honk na een groundout van Robin Yount. Vervolgens bereikte Cecil Cooper het veilige honk toen Angels derde honkman Doug DeCinces zich bij de parade van fouten voegde met een slechte worp naar het eerste honk. En tenslotte scoorde een opofferingsslag van Ted Simmons Molitor voor de gelijkmaker.
De Angels heroverden de leiding in de derde toen Lynn opnieuw een honkslag sloeg, Boone scoorde en Californië weer aan de leiding bracht, 2-1. Oglivie leek in de wolken door Lynn’s hits op deze dag, want hij speelde de bal verkeerd voor zijn tweede fout van de wedstrijd, waardoor Lynn kon opschuiven naar het tweede honk. Maar in een ander geval van déjà vu ontsnapte Vuckovich aan verdere problemen door een pop-fly van Baylor te forceren en zo uit de inning te komen.
Boone verhoogde de voorsprong van de Angels naar 3-1 met een RBI-single die DeCinces scoorde in de eerste helft van de vierde inning, maar Oglivie pakte dat punt terug met een solo homerun op Kison in de tweede helft van het frame. Oglivie’s homerun was zijn enige aanvallende bijdrage aan de ALCS en was één van de weinige keren dat “Harvey’s Wallbangers” van zich hadden doen spreken. De bijnaam van de ploeg was een liefkozende verwijzing naar zowel Harvey Kuenn, die in de 48ste wedstrijd van het seizoen de leiding had overgenomen, als naar de .279 slaggemiddelde van de ploeg en de 216 homeruns die ze in het reguliere seizoen hadden vergaard. De ALCS was echter een ander verhaal, want de Brewers worstelden met de knuppels en eindigden met een mager slaggemiddelde van .219. Naarmate Game Five vorderde, met hun slagmensen die bleven tegenstribbelen en de Angels die vasthielden aan een 3-2 voorsprong, leek de tijd te dringen voor het seizoen van Milwaukee.
Een belangrijk spel in de top van de vijfde hield de hoop van de Brewers in leven toen rechtsvelder Charlie Moore Reggie Jackson neerhaalde, die probeerde op te schuiven van de eerste naar de derde honk op weer een Lynn-single. Opdat niemand het belang van Moore’s assist zou onderschatten, bevestigde Vuckovich later, ” ‘Munchkin’ die Reggie uitschakelde was echt belangrijk. Als hij dat spel niet had gemaakt, weet alleen God hoeveel punten ze zouden hebben gescoord. “2
In de tweede helft van de zevende inning was de weg vrij voor Cooper – die naast Oglivie de “Wallbanger” was in de ergste inzinking – om een van de helden van de serie te worden. Cooper had een slaglijn van .313-32-121 met 205 hits geregistreerd in het reguliere seizoen, maar was aan Game Five begonnen op .125-0-2. Nu stond Angels reliever Luis Sanchez, die Kison had vervangen in de tweede helft van de zesde inning, tegenover Cooper in een twee-uit, met volle honken situatie. Na afloop van de wedstrijd erkende Cooper: “Als iemand vroeg waar Cecil Cooper tijdens de playoffs was geweest, zou dat een terechte vraag zijn geweest. “3 Zoals bleek was Cooper op het juiste moment op de juiste plaats in Game Five want hij sloeg een honkslag naar het linksveld die Moore en Jim Gantner scoorde voor een 4-3 Brewers voorsprong. Nadat Gantner over de thuisplaat dook met wat uiteindelijk het winnende punt bleek te zijn, bevond hij zich in Moore’s vreugdevolle omhelzing. “Het enige wat ik me herinner is dat ik op mijn knieën ging. Ik pakte hem vast en omhelsde hem,” herinnerde Moore zich.4
De wedstrijd was echter nog niet voorbij, en center fielder Marshall Edwards, die een gehavende Gorman Thomas in de eerste helft van de zevende had vervangen, maakte het tweede defensieve juweeltje van de Brewers met een springende vangbal bij de muur in de achtste inning die Baylor van een hit beroofde. ABC-omroeper Keith Jackson riep uit: “Als Gorman Thomas in het middenveld staat, is dat van de muur voor extra honken!”5
Edwards’ vangbal hield elke potentiële Angels-rally tegen, en na dat beetje opwinding zorgden de Brewers voor de zaken. Bob McClure, die in de zevende in de wedstrijd was gekomen, verdiende de overwinning, terwijl Pete Ladd zijn tweede save van de serie op zijn naam schreef door in de negende inning de ploeg op rij te zetten na een honkslag van Jackson op McClure. Zodra Yount Carew op het eerste uitgooide voor de laatste nul, stroomden de fans het veld op om een feest te ontketenen dat zich over de hele stad Milwaukee verspreidde, “om te laten zien dat, zelfs met een gat van een kwart eeuw, het niet vergeten was hoe een honkbalwimpel gevierd moest worden.”6
Na de wedstrijd werd Fred Lynn, die .611 had geslagen met 11 hits en 5 RBI’s, uitgeroepen tot de serie MVP, een zeldzame eer voor een speler van het verliezende team en een die Kuenn verontrustte, die zei: “Fred Lynn kreeg de MVP? Niet in mijn boekje. Het had naar Ladd moeten gaan. “7 Ladd, die alle 10 slagmensen die hij in de reeks had uitgeschakeld had uitgeschakeld, gaf toe: “Freddie verdiende de MVP. Maar wat we kregen is een kans om naar de World Series te gaan. En dat verdienden we. “8
Ladd had gelijk. Niets, inclusief een MVP tegenvaller, kon de prestaties van de Milwaukee Brewers overschaduwen: Ze hadden hun eerste reis naar de World Series verdiend nadat ze het eerste team waren geworden dat een 2-0 achterstand had overwonnen in een ALCS die ook de eerste dergelijke serie was die werd gespeeld tussen twee van de major leagues’ 1960 expansie teams. Brewers-eigenaar Bud Selig prees de inzet van zijn ploeg en verklaarde: “Je moet van ze houden. Ik hou van ze als van mijn eigen familie. “9 Inderdaad, fans in heel Wisconsin en een groot deel van de rest van het land hielden van “Harvey’s Wallbangers,” de 1982 American League kampioen Milwaukee Brewers.
Dit artikel verschijnt in “From the Braves to the Brewers: Great Games and Exciting History at Milwaukee’s County Stadium” (SABR, 2016), onder redactie van Gregory H. Wolf. Om meer verhalen uit dit boek te lezen op het SABR Games Project, klik hier.
Bronnen
Baseball-Reference.com.
Essential Games of the Milwaukee Brewers.
Milwaukee Journal.
Milwaukee Sentinel.
The Sporting News.
Noten
1 Dave Nightingale, “Second-Liners Rally Brewers,” The Sporting News, 18 oktober 1982, 24, 26.
2 Vic Feuerherd, “Brewers winnen eerste AL titel,” Milwaukee Sentinel, 11 oktober 1982.
3 Dave Nightingale, “Demons Return to Haunt Mauch,” The Sporting News, 18 oktober 1982, 26.
4 Tom Flaherty, “Ja! Ja! Een wimpel!” Milwaukee Journal, 11 oktober 1982.
5 Essential Games of the Milwaukee Brewers, “1982 ALCS Game 5 Pennant Clincher” (A&E Home Video, 2012), DVD.
6 “Go Brewers Go!” Milwaukee Sentinel, 11 oktober 1982.
7 “Second-Liners Rally Brewers.”
8 Ibid.
9 Joe Karius, “Selig’s longest day ends in victory celebration,” Milwaukee Sentinel, 11 oktober 1982.