Ohanapecosh
Locatie: ZO hoek van het park
Toegankelijkheid: Eind mei – begin oktober
Gelegen in majestueus oerbos aan de oevers van de kristalheldere, klaterende rivier met dezelfde naam, verwelkomt Ohanapecosh bezoekers in de weelderige, smaragdgroene zuidoostelijke hoek van het nationale park. Op een hoogte van slechts 1,900 voet en omgeven door diep oerwoud, biedt Ohanapecosh een groot contrast met de alpine weiden en sneeuwvelden in de hoger gelegen gebieden van het park. Bezoekers van Ohanapecosh vinden geen onderdak of eetgelegenheid zoals in Longmire, Sunrise en Paradise, maar kunnen in plaats daarvan hun tent of camper opzetten op de uitnodigende camping van het park. En vanwege de lage ligging en beschutte omgeving van Ohanapecosh (een beetje in een regenschaduw), gaat de camping eerder open en later dicht dan de Cougar Rock en White River campgrounds van het park.
Ohanapecosh ligt slechts 10 mijl ten noorden van Packwood waar onderdak en voedselvoorziening beschikbaar is. Maar voor vele jaren, Ohanapecosh was de thuisbasis van een lodge catering aan gasten die op zoek zijn naar de hete bronnen van het gebied te genieten. De Ohanapacosh Hot Springs bestonden uit meer dan een dozijn bronnen (sommige wel 120 F heet) die vanuit een beboste bank in de Ohanapecosh Rivier uitmondden. In 1913, toen dit gebied nog deel uitmaakte van het nationale bos, vestigde Eva O’Neal een commercieel tentenkamp bij de bronnen. Door de groeiende populariteit van de bronnen ontwikkelde de plaatselijke ondernemer N.D. Tower er in 1921 een vakantieoord. Tegen die tijd trokken duizenden mensen naar de bronnen voor hun veronderstelde therapeutische krachten.
Met de hulp van investeerder Dr. Albert W. Bridge liet Tower een wegenploeg een weg aanleggen naar de bronnen vanuit Packwood. Vanuit het westen was het echter een wandeling van 16 mijl over een pad. De weg door Stevens Canyon zou pas in 1957 worden geopend. In 1925 hadden Bridge en Tower een klein hotel en twee badhuizen gebouwd, naast een tentenkamp en verschillende hutten. Ze hadden grootse plannen met de bronnen om een groot resort en sanatorium te bouwen zoals dat in Hot Springs, Arkansas (nu een nationaal park). De beheerders van het Mount Rainier National Park wilden Ohanapecosh al lang verwerven en het niet intensief ontwikkeld zien.
In 1931 werd het Mount Rainier National Park naar het oosten uitgebreid met 34.000 acres helemaal tot aan de Cascade Crest. De Ohanapecosh Hot Springs kwamen nu binnen het park te liggen, en het resort mocht op de huidige kleine schaal blijven bestaan. Tijdens de Grote Depressie kampeerden talloze mensen met reuma en andere kwalen weken- en maandenlang in Ohanapecosh om te weken in betonnen baden of in het badhuis. En terwijl het resort uiteindelijk meer hutten toevoegde in de jaren 1940, werden de faciliteiten beschouwd als ondermaats en een schande voor het park.
Plannen door parkambtenaren werden gemaakt om de exploitatie van het resort te beëindigen, maar een nieuwe eigenaar nam het over en sleepte het proces voor meerdere jaren uit. In 1960 werd het resort echter gesloten en in 1967 waren alle gebouwen verwijderd.
Niets is overgebleven van het oude resort, het badhuis en de baden. De parkdienst heeft de bronnen toegestaan om terug te keren naar hun natuurlijke staat. U kunt oude foto’s van het badhuis bekijken in het bezoekerscentrum en vervolgens een boekje met zelfgidsen pakken en een heerlijke natuurwandeling naar de bronnen maken. Alles wat er nu nog over is van de bronnen zijn drassige sijpels die loom in de nabijgelegen rivier uitmonden. Er zijn geen dompelbaden, maar je kunt altijd een duik in de rivier nemen als je daar zin in hebt. Het is er een verfrissende 40 graden F.
De hele zomer door leiden rangers wandelingen en houden lezingen over de warmwaterbronnen en andere facetten van het park. Veel programma’s vinden plaats in het amfitheater, dat ook avondprogramma’s voor kampeerders verzorgt. De camping, de grootste in het park met 188 plaatsen, accepteert reserveringen en is open van eind mei tot half oktober.
Er zijn een aantal prachtige wandelingen die beginnen vanaf of in de buurt van Ohanapecosh. Het bezoekerscentrum is een goede bron voor wandelinformatie en een breed scala aan wandelgidsen, boeken en kaarten kunnen daar worden gekocht. Een uitstekende kindvriendelijke wandeling direct vanuit Ohanapecosh is de 2,7 mijl lange lus naar de spectaculaire Silver Falls. De watervallen storten zich door een smalle rotsachtige kloof in een sprankelend plonsbad.
Een andere spectaculaire en gemakkelijke gezinsvriendelijke wandeling is naar de Grove of the Patriarchs. Wandel langs de Ohanapecosh rivier naar een weelderig eiland dat een oud kathedraalbos van torenhoge Western Red Cedars en Douglas-firs herbergt. Sommige van deze reusachtige bomen zijn meer dan 1.000 jaar oud. De wandeling is een gemakkelijke 1,3 mijl rondrit vanaf de Stevens Canyon Road of een langere 5,0 mijl rondrit vanaf Ohanapecosh.
Langere wandelingen van een hele dag in het gebied omvatten de East Side Trail langs de rivier; de rustige Cowlitz Divide Trail; de opwindende Shriner Peak Trail naar een van de historische vuur uitkijktorens van het park; en de Laughingwater Trail naar het afgelegen en in diep hout opgetrokken Three Lakes. De Laughingwater Trail is ook een van de weinige paden in het park die openstaan voor ruiters. Het sluit aan op de Pacific Crest Trail en biedt lange tochten voor ruiters en rugzaktoeristen.
En als u zich afvraagt waar het woord Ohanapecosh vandaan komt – er zijn verschillende verklaringen voor de oorsprong. Een van de meer algemeen aanvaarde is dat het een Upper Cowlitz Indiaanse naam is die betekent, “heldere stroom of diep blauw.”
– Craig Romano
