Orale Glutamine kan post-infectie IBS-D verlichten

admin 0 Comments Articles

Orale Glutamine kan post-infectie IBS-D verlichten

Diëtische glutaminesuppletie kan een therapeutische optie zijn voor de behandeling van patiënten met het door diarree overheerste prikkelbare darmsyndroom (IBS-D) en een verhoogde intestinale permeabiliteit, meldden onderzoekers.

In de dubbelblinde placebogecontroleerde studie werden patiënten gerandomiseerd naar 5 g glutamine driemaal daags (n=54) of placebo (n=52) gedurende 8 weken. Het primaire eindpunt was een vermindering van ≥50 punten op het Irritable Bowel Syndrome Severity Scoring System (IBS-SS), aldus G. Nicholas Verne, MD, van Tulane University School of Medicine in New Orleans, en collega’s.

Na 8 weken werd het primaire resultaat bereikt door 43 patiënten (79,6%) in de glutaminegroep en drie (5,8%) in de placebogroep, voor een 14-voudig verschil, schreven ze in Gut.

Het aminozuursupplement kan ook nuttig blijken voor het voorkomen van chronische GI-symptomen na acute enterische infecties, merkten de auteurs op.

“Onze resultaten en andere suggereren dat het werkingsmechanisme van glutamine het herstellen van normale intestinale permeabiliteit kan zijn, wat leidt tot verbeterde gastro-intestinale symptomen,” schreven ze, eraan toevoegend dat eerder onderzoek suggereerde dat glutamine direct de intestinale permeabiliteit moduleert bij patiënten met IBS-D.

Ingeschreven gedurende 2011-2015, hadden de 106 studiedeelnemers IBS-D met permeabiliteit. Hun gemiddelde leeftijd was 31,7 jaar, ongeveer 70% was vrouw, en 80% was blank. Naast een verhoogde ontlastingfrequentie en diarree vorm op de Bristol Stool Scale, hadden alle patiënten intestinale hyperpermeabiliteit, gedefinieerd als een verhoogde urine lactulose/mannitol ratio van ≥0,07 (0,11±0,04). Klinische tekenen en symptomen kwamen overeen met IBS-D na een eerdere darminfectie.

Tweede studie-eindpunten waren ruwe IBS-SS-scores, veranderingen in dagelijkse frequentie van stoelgang, vorm van de ontlasting (Bristol Stool Scale), en intestinale permeabiliteit.

Glutamine-therapie verminderde ook alle secundaire eindpuntmaten. IBS-SS scores na 8 weken in de glutamine- en placebogroepen waren 181,39 versus 296,06 (P<0,0001), terwijl de dagelijkse frequentie van de stoelgang 2,91 versus 5,26 was (P<0,0001). De Bristol Stool Scale resultaten waren 3,9 versus 6,5 (P<0,0001), en de intestinale permeabiliteit was 0,05 versus 0,10 (P<0,0001), met normalisatie in de glutamine maar niet de controlegroep. De percentages van glutamine-gerelateerde stopzetting en bijwerkingen waren 3,8% in beide groepen, en er deden zich geen neurologische of andere ernstige bijwerkingen voor.

“Dit is een interessant artikel dat mogelijk belangrijke implicaties heeft voor IBS-patiënten,” vertelde William Chey, MD, van de Universiteit van Michigan in Ann Arbor, MedPage Today. Terwijl behandelingen zich traditioneel hebben gericht op het verbeteren van karakteristieke symptomen, hebben slechts weinigen zich gericht op pathofysiologische factoren waarvan bekend is dat ze abnormaal zijn bij IBS, vervolgde hij.

Nieuwere microbioom-gerichte, anti-dysbiose benaderingen, echter, zijn opgedoken met niet-absorbeerbare antibiotica, probiotica, fecale transplantaties, en dieettherapieën, en de Zhou-studie brengt een aantal van deze samen, verklaarde hij.

“Tot deze studie waren er vrijwel geen gegevens uit klinische studies om de stippen te verbinden tussen veranderde permeabiliteit en IBS-symptomen. Dit is een van de eerste studies die een voedingssupplement gebruikt, in plaats van een eliminatiedieet, om IBS aan te pakken, en het luidt dus het tijdperk van functionele voeding in als een nieuwe behandelingsbenadering voor IBS-patiënten,” zei Chey.

In termen van werkingsmechanismen, legden de auteurs uit dat in post-infectieve IBS, chronische darmontsteking mucosale pro-inflammatoire cytokinen, T-lymfocyten en mestcellen verhoogt, die blijven bestaan na het oplossen van de darminfectie.

In een subset van patiënten leiden deze lokale ontstekingsmediatoren tot verhoogde darmpermeabiliteit, waardoor bacteriën en toxische stoffen de slijmvlieslaag van de darm kunnen passeren, waardoor mucosale immuunreacties worden geactiveerd en buikpijn en diarree worden veroorzaakt. Aangezien glutamine de belangrijkste energiebron is voor de snel delende epitheelcellen van de darm, kan elke uitputting leiden tot atrofie van epitheelcellen en tight-junction-eiwitten, met daaropvolgende hyperpermeabiliteit.

“Onderzoek is nu nodig om de beste duur van de therapie en de beste dosis glutamine te identificeren, aangezien onze studie de therapie beperkte tot 15 glutamine/dag gedurende 8 weken,” schreef Verne’s groep.

“Het is ook de moeite waard om te speculeren over de potentiële voordelen van deze strategie in een meer algemene populatie van IBS-patiënten,” zei Chey.

De beperkingen van de studie omvatten de mogelijkheid van variabele nauwkeurigheid in de IBS-SS voor patiënten met verschillende ernst van de ziekte. Bovendien zijn de resultaten mogelijk niet generaliseerbaar naar andere populaties, zoals IBS-D met normale intestinale permeabiliteit of constipatie-overheersende IBS.

Ook sloot de studie patiënten uit met verhoogde niveaus van aminotransferasen of creatinine en patiënten met bacteriële overgroei of coeliakie sprue. Ten slotte zou het van melk afgeleide wei-eiwit dat in de placebo-arm werd gebruikt, op zichzelf mogelijk IBS-symptomen hebben uitgelokt, hoewel in deze arm geen verergering van de symptomen werd waargenomen.