Patrice O’Neal
Stand-up comedyEdit
O’Neal deed zijn eerste stand-up in oktober 1992 in Estelle’s in Boston. De week voor zijn debuut had hij daar een open-mic avond bijgewoond waar hij een artiest onderbrak, die hem op zijn beurt uitdaagde om het zelf eens met stand-up te proberen. Komiek Dane Cook was getuige van een van O’Neals eerste optredens en merkte op dat hij “een zachtaardige reus was … Hij had al een randje, maar hij was nu een beetje kwetsbaarder”. O’Neal ontwikkelde zijn act de volgende zes jaar in de buurt van Boston, waar hij al vroeg optrad onder de naam Bruiser O’Neal. In het midden van de jaren ’90 ontmoette O’Neal voor het eerst komiek en later goede vriend Jim Norton.
In 1998 verhuisde O’Neal naar New York City, waar hij regelmatig optrad in de Comedy Cellar. Begin 1998 nam hij deel aan het vierde jaarlijkse US Comedy Arts Festival in Aspen, Colorado. Daarna verhuisde hij naar Los Angeles in de hoop meer roem te vergaren: “Ik tapdanste als je het niet gelooft… om iets te bereiken.” O’Neal negeerde eisen van clubeigenaren om zijn confronterende act te veranderen en had moeite om genoeg geld te verdienen. Hij werd “in wezen Amerika uitgegooid” en accepteerde aanbiedingen om in het Verenigd Koninkrijk op te treden, eerst door de Engelse stand-up John Simmit voor een rol in zijn Upfront Comedy circuit. O’Neal werkte hard om het respect van zijn collega’s te krijgen, wat volgens hem enkele maanden duurde “voordat ze dachten: ‘Ok, deze kerel speelt geen spelletje'”. Tegen het midden van 1999 had O’Neal een comedytournee door Australië geleid. Tussen 2000 en 2002 trad O’Neal stand-up op in heel Europa, onder andere op de Black International Comedy Awards in Londen en in Edinburgh, Schotland met de komieken Lewis Schaffer en Rich Vos.
In 2006 en 2007 nam O’Neal deel aan Opie and Anthony’s Traveling Virus Comedy Tour, waarmee hij in grote arena’s door de VS optrad.
In 2010 nam O’Neal zijn eerste en enige special van een uur op voor Comedy Central, Elephant in the Room. De special ontstond nadat komiek Dave Attel het materiaal van O’Neal had geprezen bij zijn manager, die met het netwerk in gesprek ging over het produceren van een special. Ondanks dat O’Neal er op stond om in Washington, D.C. te filmen, wilde de omroep dat het in New York City werd opgenomen en O’Neal ging uiteindelijk akkoord. De première van de special vond plaats op 19 februari 2011. Drie dagen later verscheen een onversneden versie op cd en dvd. O’Neal promootte de special met een interview in Late Night met Jimmy Fallon, zijn eerste televisieoptreden in vier jaar.
TelevisieEdit
In het najaar van 2000 nam O’Neal een schrijfpositie aan bij de WWE nadat een medewerker hem had zien optreden. Hij was een grote fan van worstelen en kwam met zijn idee om een drie weken durende vete op te bouwen die zou uitmonden in een pay-per-view evenement. Hij bezocht het huis van eigenaar Vince McMahon, reisde met de organisatie mee voor een week van live shows in hun privé jet, en regisseerde enkele vignetten. O’Neal kreeg toen een contract van 13 weken aangeboden, maar wees het af omdat hij al plannen had, en zei dat als hij het was blijven doen, “het geen droom zou zijn geweest … Het was kort en krachtig”. Later in zijn carrière liep O’Neal weg van potentiële kansen zoals acteerrollen in The Office, Arrested Development en Web Junk 20. Hij verklaarde later: “Ik ben een professionele bruggenbouwer”. Het verhaal gaat dieper in op zijn kijk op Hollywood.
In 2002 was O’Neal teruggekeerd naar de VS nadat hij een aanbod had gekregen om een half uur durende comedyspecial op te nemen op Showtime. Hij maakte zijn eerste van een reeks televisieoptredens, te beginnen met het sketchprogramma The Colin Quinn Show, gevolgd door Tough Crowd with Colin Quinn, waarin hij van 2002 tot de opheffing in 2004 te zien was. In 2003 nam hij een special op voor Comedy Central Presents. Zijn eerste televisieoptreden was in The Apollo Comedy Hour. Daarna was hij te zien op Showtime at the Apollo en FNight Videos. Hij speelde gastrollen in MTV’s Apartment 2F, Assy McGee, Yes Dear, Arrested Development, Chappelle’s Show en The Office.
O’Neal was regelmatig te zien in de Fox-serie The Jury, en hij speelde de hoofdrol in het Comedy Central-animatieprogramma Shorties Watchin’ Shorties met Nick Di Paolo. Hij leverde de stem van Harold Jenkins in Noggin’s tekenfilmprogramma O’Grady High en was te zien als Jezus in Denis Leary’s Searchlight. In 2005 filmde hij een half uur durende One Night Stand special voor HBO. Daarna werd hij in 2006 de gastheer van seizoen één en twee van Web Junk 20 op VH1. Na twee seizoenen weigerde O’Neal het derde seizoen te presenteren, ondanks een aanbod dat zijn salaris verviervoudigde. Hij werd vervangen door Jim Breuer.
In 2007 onthulde O’Neal dat hij een kans om te verschijnen in Celebrity Fit Club afsloeg en zei: “mijn carrière is belangrijker dan mijn gezondheid”. O’Neal was vijf keer te zien op het jaarlijkse festival Just for Laughs in Montreal, Canada, waaronder een eenmansshow van een week in Théâtre Sainte-Catherine in 2008.
In 2007 schreef O’Neal een webserie genaamd The Patrice O’Neal Show – Coming Soon!, met zijn vriendin, Nero, Bryan Kennedy, Harris Stanton en Wil Sylvince. De serie duurde niet lang omdat het geen sponsor kon vinden vanwege de aanstootgevende inhoud. Hij was te gast in een andere door For Your Imagination geproduceerde show, genaamd Break a Leg, waarin hij “Volwassen Gary Coleman” speelde.
In 2011 trad O’Neal op als een van de komieken voor The Comedy Central Roast of Charlie Sheen omdat hij zijn respect voor de acteur uitsprak en het hem persoonlijk wilde zeggen. De show werd uitgezonden op 19 september 2011 en O’Neal was de laatste komiek die optrad. Het haalde 6,4 miljoen kijkers, nog steeds de best gewaardeerde editie van de Comedy Central roasts. O’Neal’s optreden in de roast zou zijn laatste televisieoptreden zijn voor zijn vroegtijdige dood twee maanden later. Na de opnames ontmoette O’Neal William Shatner en zijn vrouw, die ook aanwezig waren, in de garage en het echtpaar bood O’Neal hun steun aan met betrekking tot zijn diabetes, waarna de drie huilden. Shatner herinnerde zich: “Hij wist dat hij stervende was, dat hij een stervende man was, en op een bepaalde manier wilde hij sterven … Dat is wat ik zag. Daarom huilden we.”
RadioEdit
In 2002 was O’Neal teruggekeerd naar de omgeving van New York City. Hij maakte zijn debuut in de Opie and Anthony radioshow op 17 januari 2002, toen vriend en komiek Rich Vos hem meenam naar de show, die op dat moment werd uitgezonden door WNEW. Nadat de show in 2002 werd geannuleerd en in 2004 opnieuw werd gelanceerd op XM Satellite Radio, keerde O’Neal terug als gast, of soms als vervanger van een afwezige Norton en werd hij een van de populairste gasten van de show.
In 2006 vestigde O’Neal zich in Jersey City. Van 2006 tot 2008 presenteerde O’Neal een programma met relatieadvies op XM, dat aanvankelijk Bitch Management heette, voordat het werd omgedoopt tot The Black Philip Show, een verwijzing naar dokter en tv-persoonlijkheid “Dr. Phil” McGraw. De show werd uitgezonden op zaterdagavond met Dante Nero als co-host, en een roterende cast van vrouwelijke komieken op de derde microfoon. De show stopte na de fusie tussen XM en Sirius, toen het nieuwe management niet in staat was om de budgetten voor de zaterdagavondprogrammering op elkaar af te stemmen.
In maart 2010 sloot O’Neal een deal met Comedy Central voor een stand-up special en een script voor een voorgestelde reality tv-show, Patrice O’Neal’s Guide to White People. Hij kreeg het idee voor de laatste nadat hij zich mengde in een gesprek met twee blanke mannen over gitaar riffs, en het idee bedacht van hem “proberen te leren over blanke mensen”. De show werd geannuleerd voordat de opnames konden beginnen.
O’Neal’s opvattingen over vrouwen zijn onderwerp van discussie geweest en soms omschreven als misogynistisch. In een optreden in augustus 2010 op Marc Maron’s WTF podcast, verklaarde hij dat hij een “vreselijke vrouwenhater” was toen hij zijn toenmalige vriendin ontmoette.
Andere projecten en postume releasesEdit
O’Neal was ook te gast in andere shows, zoals The Alex Jones Show en segmenten op Fox News.
Hij speelde de stem van Jeffron James in Grand Theft Auto IV op het in-game radiostation Fizz!.
Op 27 oktober 2011 werd O’Neal’s laatste interview uitgebracht met Jay Mohr voor zijn podcast, Mohr Stories. Hij verklaarde dat zijn verschijning bij Sheen’s roast weinig had betekend voor zijn carrière, behalve dan dat hij een weekend stand-up shows bij Caroline’s had helpen uitverkopen. Hij onthulde nog een ontmoeting met FX over een mogelijke animatieserie, en een project waarbij zijn vrienden bij hem thuis interviews kwamen opnemen.
Na de dood van O’Neal kondigde BSeen Media de release aan van zijn eerste comedy album Mr. P, waar hij aan had gewerkt. De set, opgenomen in april 2011 in D.C. Improv in Washington, D.C., werd uitgebracht op 7 februari 2012, met zijn betrokkenheid voorafgaand aan zijn overlijden. De verkoop van de release werd gedoneerd aan zijn moeder, vriendin en stiefdochter. Het album bereikte nummer één op de Billboard Comedy Albums chart en nummer 35 op de Billboard 200. Op 6 november 2012 werd een 20 minuten durende selectie van niet eerder uitgebracht materiaal uitgebracht op O’Neal’s website en via iTunes, getiteld Better Than You.
Op 19 februari 2021 bracht Comedy Central Patrice O’Neal: Killing is Easy uit, een documentaire over O’Neal’s leven en carrière. Het werd geregisseerd door Michael Bonfiglio die ook diende als uitvoerend producent, samen met Bill Burr, Al Madrigal, Michael Bertolina, en Vondecarlo Brown.