Łosoś i pstrąg morski Fakty

Łosoś i pstrąg morski Fakty

The Atlantic Salmon Trust ma na celu być ostatecznym źródłem informacji na temat łososia i pstrąga morskiego, ich niezwykłe życie, i zagrożeń, które dziś są zagrożeniem dla ich przetrwania.

Pstrągi łososia (I) można zwykle odróżnić od młodych troci wędrownych (II) po bardziej opływowym kształcie, głęboko rozwidlonym ogonie, dłuższej płetwie piersiowej, braku pomarańczowego koloru na płetwie tłuszczowej, mniejszym pysku, ostrzejszym pysku, tylko 1-4 plamach na pokrywach skrzelowych (często jedna duża plama), dobrze zdefiniowanych znakach pstrąga.

Smolty łososia
Kiedy parr łososia zaczyna migrować do morza, zwykle w marcu, kwietniu i maju, stopniowo staje się bardziej wydłużony, a płetwy ciemnieją. W skórze odkłada się warstwa kryształków guaniny, nadając ciału bardziej srebrzysty kolor i zasłaniając plamki i znaki palców, z wyjątkiem pokryw skrzelowych. Stają się wtedy smoltami.

Jak odróżnić łososia od troci?

Łososia (I) można odróżnić od dużej troci (II) po bardziej opływowym kształcie, wklęsłym ogonie, smuklejszym nadgarstku ogonowym, górnej szczęce sięgającej nie dalej niż do tyłu oka, niewielu, jeśli w ogóle, czarnych plamach poniżej linii bocznej, 10-15 (zwykle 11-13) łuskach liczonych skośnie do przodu od płetwy tłuszczowej do linii bocznej – troć ma 13-16.

Na co rybacy powinni zwracać szczególną uwagę w związku z każdym łososiem lub trocią, którego złowią?

Biolodzy zajmujący się łososiami i trociami często znakują ryby, które przechodzą przez ich ręce, w jeden z przedstawionych poniżej sposobów. Złowienie oznakowanego łososia należy natychmiast zgłosić odpowiednim władzom rybackim. Często adres znajduje się na przywieszce lub znaku. Zazwyczaj wymagane informacje to: data, miejsce i metoda połowu; długość, waga i płeć ryby oraz próbka łusek pobrana spomiędzy płetw grzbietowej i odbytowej powyżej linii bocznej.

Uwagi:

• Znakowanie powinien przeprowadzać wyłącznie przeszkolony i upoważniony personel.
• Płetwy, które zostały obcięte, z wyjątkiem tłuszczowej, regenerują się.
• Płetwa tłuszczowa nie powinna być usuwana, ponieważ przycinanie jest uznawane na arenie międzynarodowej jako wskazanie, że ryba została oznakowana mikrotagiem.
• Jeśli ryby z przyciętą płetwą tłuszczową zostaną zabite, głowa (gdzie znajduje się mikrotag) powinna, jeśli to możliwe, zostać wysłana do najbliższego laboratorium rybackiego.

Co oznacza termin anadromiczny?

Łosoś atlantycki i troć wędrowna są określane jako anadromiczne ze względu na ich zwyczaj migrowania z morza do wód słodkich w celu odbycia tarła. Jest to dokładne przeciwieństwo węgorza pospolitego, który opuszcza wody słodkie, aby odbyć tarło w Morzu Sargassowym, i dlatego nazywany jest katadromicznym.

Co to jest osmoregulacja?

Osmoregulacja to kontrola poziomu wody i soli mineralnych we krwi. Wszystkie ryby, które migrują ze słodkiej wody do słonej podczas swojego cyklu życiowego, muszą przejść przez ten proces.

Łosoś jest doskonałym osmoregulatorem. Jednak, jak praktycznie wszystkie osmoregulatory, łosoś nigdy nie jest w prawdziwej równowadze z jego otoczenia. W oceanie, łosoś jest kąpany w płynie, który jest około trzy razy bardziej skoncentrowany niż jego płyny ustrojowe, co oznacza, że będzie miał tendencję do utraty wody do otoczenia przez cały czas. A ponieważ skład jego płynów ustrojowych jest tak różny od wody oceanicznej, łosoś będzie miał do czynienia z wszelkiego rodzaju gradientami, które napędzają wymianę, która stale będzie miała tendencję do zwiększania stężenia i składu jego płynów ustrojowych poza granice homeostazy. W szczególności, bardzo wysokie stężenie NaCl (chlorku sodu) w wodzie oceanicznej w stosunku do jego stężenia w płynach ustrojowych łososia spowoduje stałą dyfuzję NaCl do ciała łososia. Jeśli nie podejmie się skutecznej walki z tym problemem, napływ NaCl może w krótkim czasie zabić łososia. Podsumowując, łosoś w oceanie stoi w obliczu jednoczesnego problemu odwodnienia (podobnie jak zwierzę lądowe) i obciążenia solą.
Jednakże w wodach słodkich problem jest w zasadzie odwrócony. Tutaj, łosoś jest kąpany w medium, które jest prawie pozbawione jonów, zwłaszcza NaCl, i znacznie bardziej rozcieńczone niż jego płyny ustrojowe. Dlatego problemy, z którymi łosoś musi sobie radzić w środowisku słodkowodnym, to utrata soli i ładowanie wody.

Jak łosoś rozwiązuje swoje problemy z osmoregulacją?

Na szczęście łosoś ma kilka niezwykłych przystosowań, zarówno behawioralnych, jak i fizjologicznych, które pozwalają mu prosperować zarówno w środowisku słodkim, jak i słonowodnym. Aby zrównoważyć odwadniające skutki słonej wody, łosoś pije obficie (kilka litrów dziennie). Natomiast w wodzie słodkiej (gdzie problemem jest obciążenie wodą) łosoś nie pije w ogóle. Jedyną spożywaną przez niego wodą jest ta, która z konieczności trafia do jego przełyku podczas żerowania. Oczywiście, kiedy łosoś żyjący w oceanie pije, przyjmuje dużo NaCl, co pogłębia problem obciążenia solą. Funkcjonowanie nerek również różni się pomiędzy tymi dwoma środowiskami. W wodzie słodkiej nerki łososia produkują duże ilości rozcieńczonego moczu (aby poradzić sobie z całą wodą, która dyfunduje do płynów ustrojowych łososia), podczas gdy w środowisku oceanicznym tempo produkcji moczu przez nerki drastycznie spada, a mocz jest tak skoncentrowany, jak tylko nerki są w stanie go wytworzyć. W rezultacie łosoś zużywa stosunkowo niewiele wody, aby pozbyć się nadmiaru jonów.

Czas reakcji aklimatyzacyjnych łososia

Zmiany behawioralne (picie lub nie picie) i fizjologiczne, które łosoś musi wprowadzić przy przejściu z wody słodkiej do słonej – i odwrotnie – są niezbędne, ale nie mogą być osiągnięte natychmiast. Tak więc, gdy młody łosoś podczas swojej podróży w kierunku morza po raz pierwszy dotrze do słonej wody u ujścia swojego macierzystego strumienia, pozostaje tam przez okres od kilku dni do kilku tygodni, stopniowo przechodząc do bardziej słonej wody w miarę aklimatyzacji. W tym czasie zaczyna pić wodę, w której pływa, jego nerki zaczynają produkować skoncentrowany mocz o małej objętości, a pompy NaCl w jego skrzelach dosłownie odwracają kierunek, w którym poruszają NaCl (tak, że teraz pompują NaCl z krwi do otaczającej wody.
Podobnie, gdy dorosły łosoś jest gotowy do tarła i dociera do ujścia swojego macierzystego strumienia, ponownie pozostaje w słonawej (tj. mniej skoncentrowanej niż pełnowartościowa woda morska) strefie wodnej ujścia strumienia, dopóki nie będzie w stanie odwrócić zmian, których dokonał jako młody osobnik po raz pierwszy wkraczający do oceanu.

Czym żywi się parr, gdy jest w wodzie słodkiej?

Larwy owadów wodnych i innych bezkręgowców wodnych wraz z owadami lądowymi, które wpadają do wody.

Czy wszystkie łososie atlantyckie migrują do morza?

Nie. Chociaż większość łososi atlantyckich spędza część swojego życia w morzu, są też takie, które nie migrują. W kilku jeziorach we wschodniej części Ameryki Północnej, istnieje forma znana jako łosoś zablokowany na lądzie, Salmo salar sebago (Girard), choć ich dostęp do morza nie jest zabroniony. Ryba ta jest popularnie nazywana Ouananiche (jezioro St. John) lub łososiem Sebago (Nowa Szkocja, Quebec, Nowy Brunszwik, Nowa Fundlandia i Stany Nowej Anglii). W jeziorze Vänern w Szwecji występuje niemigrująca forma łososia atlantyckiego zwana „blanklax”. Lądowe odmiany łososia atlantyckiego występują również w jeziorze Ładoga w Rosji oraz w Norwegii w jeziorze Byglandsfjord. Na Wyspie Południowej, w Nowej Zelandii, występuje również łosoś atlantycki lądowy.

Co to jest grilse?

Grilse to łosoś atlantycki, który spędził tylko jedną zimę w morzu przed powrotem do rzeki. Łosoś grilse jest często nie do odróżnienia od wielomorskiego łososia zimowego (MSW), z wyjątkiem odczytu skali. Są one średnio mniejsze (2-3lb w maju, 5-7lb w lipcu), ale kiedy wchodzą do rzek we wrześniu, często osiągają 8-10lb, a w październiku 12-15lb.

Jak duży może urosnąć łosoś?

Łosoś atlantycki może urosnąć do bardzo dużych rozmiarów, a największe, które osiągnęły do około 70lbs (32kg), są zwykle łowione w Norwegii i Rosji. Jednakże, niektóre bardzo duże ryby zostały odnotowane w szkockich rzekach. Ogólnie przyjmuje się, że największa ryba złowiona na wędkę w Wielkiej Brytanii została złowiona przez pannę Georginę Ballantyne w rzece Tay w 1922 roku: ważyła 64 funty (29 kg). Istnieje 1891 raport z ogromnego łososia 70lbs, również złowionych w rzece Tay, ale przy tej okazji w sieci.

Jaki jest największy łosoś kiedykolwiek zarejestrowany?

Największy zarejestrowany łosoś atlantycki, samiec złowiony w Norwegii Tana River, ważył 35.89 kg i miał ponad 150 cm długości.

Jak zmieniały się zasoby łososia na przestrzeni lat?

Wszystkie zasoby na całym północnym Atlantyku ulegały ogólnemu zmniejszeniu przez wiele lat. Niektóre elementy zasobów, takie jak ryby wcześnie pływające lub „wiosenne”, ucierpiały szczególnie mocno. Rzeczywiste poziomy zasobów są trudne do oszacowania, z wyjątkiem rzek posiadających wiarygodne urządzenia do liczenia, ale dane dotyczące połowów mogą być wykorzystane do podania wskazówek, w szczególności dotyczących tendencji.