Historia amerykańskiego standardu złota
Odkąd Stany Zjednoczone opuściły standard złota na dobre w 1971 roku, niektórzy politycy i inwestorzy wzywają do jego powrotu. Podczas jednej z republikańskich debat prezydenckich w październiku, senator z Teksasu Ted Cruz stał się najnowszym z nich, podkreślając stabilność i kwitnący dobrobyt, jakim cieszyła się amerykańska gospodarka w latach, gdy dolar był powiązany z żółtym metalem.
W poprzednich Rozmowach Franka, podkreśliłem niektóre z konsekwencji posiadania swobodnie pływającej waluty fiat, z których jedną jest gwałtownie rosnący dług narodowy.Kiedy pieniądze są ograniczone, tak jak to jest w prawdziwym systemie standardu złota, tak samo jest z lekkomyślnymi wydatkami rządowymi.
Możesz zobaczyć jak dramatycznie cały dług w USA, zarówno publiczny, jak i prywatny, zaczął gwałtownie przekraczać wzrost gospodarczy po zakończeniu standardu złota.
Ale moim dzisiejszym celem nie jest argumentowanie za lub przeciw standardowi złota. System ten działał dobrze w drugiej połowie XIX wieku, ale gospodarki rozrosły się tak bardzo, że nie ma już sposobu, aby mogły być podtrzymywane przez tak ograniczony towar.
Nawet były przewodniczący Rezerwy Federalnej Alan Greenspan, który konsekwentnie wspierał ideę, że złoto jest pieniądzem, zgadza się z tym, mówiąc Gold Report w 2013 roku: „Powrót do standardu złota w jakiejkolwiek formie nie znajduje się nigdzie na niczyim horyzoncie.”
Więc zamiast tego chcę przedstawić fakty dotyczące przeszłych relacji Ameryki ze złotem jako walutą i rozwiać niektóre z błędnych przekonań, które ludzie mogą mieć.
1789
Przez pierwsze 40 lat swojego istnienia, Stany Zjednoczone działają na bimetalicznym systemie złota i srebra-oficjalnie, przynajmniej. Praktycznie, srebrne monety są preferowaną walutą, a zakupy krajowe dokonywane za złoto są rzadkie.
1834
Kongres dostosowuje stosunek srebra do złota, z 15-1 do 16-1. Dzięki temu złoto staje się tańsze w stosunku do cen na rynku światowym. Srebro zaczyna być eksportowane, a do 1850 roku srebrne monety znikają w USA. Żółty metal staje się główną formą waluty.
1862
USA porzuca na krótko standard złota podczas wojny secesyjnej. Po raz pierwszy emituje pieniądz fiat bez możliwości wymiany na srebro, złoto lub jakikolwiek inny metal. W 1879 roku Kongres zamraża ilość papierowych pieniędzy w obiegu na poziomie 347 milionów dolarów, na którym to poziomie pozostają one przez około sto lat.
1879
Stany Zjednoczone ostatecznie przyjmują „klasyczny” standard złota, który zwolennicy, tacy jak senator Cruz, chcą przywrócić. W takim systemie, standardowa masa żółtego metalu określa wartość jednostki walutowej. Pieniądz papierowy nie jest więc dobrem odrębnym od złota i jest w pełni wymienialny.
System ten trwa do I Wojny Światowej. Chociaż okres ten nie jest wolny od kryzysów finansowych, nadal jest powszechnie uważany za jeden z najbardziej stabilnych ekonomicznie w historii Ameryki.
Nie przeceniajmy jednak tej stabilności. Poniższa tabela pokazuje nam, że w latach 1879-1913, kiedy obowiązywał klasyczny standard złota, Stany Zjednoczone doświadczyły średniej stopy deflacji na poziomie -0,02 procent. W tym samym czasie ceny konsumpcyjne charakteryzują się odchyleniem standardowym wynoszącym zaledwie 1,98. Inflacja nigdy nie spada poniżej -4,74% ani nie wzrasta powyżej 4,53%. Inne okresy, dla kontrastu, mają ogromne wahania cen konsumpcyjnych.
1900
Zaniepokojony faktem, że Stany Zjednoczone mogą powrócić do systemu bimetalicznego, Kongres uchwala Gold Standard Act, czyniąc złotego dolara oficjalną jednostką monetarną. Greenbacki pozostają prawnym środkiem płatniczym, ale po raz pierwszy mogą być wymieniane na złoto.
1913
W odpowiedzi na okresowe paniki bankowe, kiedy rezerwy złota były niewystarczające, zostaje powołana Rezerwa Federalna jako pożyczkodawca ostatniej instancji. Fed jest nie tylko odpowiedzialny za utrzymanie standardu złota, ale także rozpoczyna emisję banknotów Rezerwy Federalnej, które są w 40 procentach zabezpieczone przez żółty metal.
1933
Cztery lata po krachu na Wall Street w 1929 roku, Fed usuwa USA ze standardu złota, aby rozszerzyć politykę monetarną. Wymienialność zostaje zatem zakończona.
„Wolny obieg złotych monet jest niepotrzebny” – mówi do Kongresu prezydent Franklin Roosevelt, nalegając, że transfer złota „jest niezbędny tylko do płacenia za międzynarodowe salda handlowe.”
Roosevelt nacjonalizuje złoto, wydając rozporządzenie wykonawcze wymagające, aby wszystkie złote monety, złoto kruszcowe i certyfikaty zostały zwrócone do Fedu po cenie 20,67 dolarów za uncję. Za gromadzenie złota w monetach lub sztabach grozi kara grzywny w wysokości do 10 000 dolarów i/lub kara więzienia. Polityka ta zostaje wzmocniona w Gold Reserve Act z 1934 r.
1944
Przedstawiciele Stanów Zjednoczonych i 43 innych krajów spotykają się w Bretton Woods, New Hampshire, aby znormalizować stosunki handlowe i finansowe. Porozumienie jest quasi-złotym standardem, w którym każda waluta inna niż dolar amerykański ma ustalony parytet do dolara, który sam jest powiązany i może być wymieniony na złoto w cenie 35 dolarów za uncję. (Nie dotyczy to jednak Amerykanów, którzy nadal nie mogą posiadać złota). Dolar staje się światową walutą rezerwową.
1971
Prezydent Richard Nixon „zamyka złote okno” po ogłoszeniu, że Stany Zjednoczone nie będą już wymieniać dolarów na złoto. Ten ruch początkowo ma być tymczasowy, ale w 1976 r. amerykański system monetarny oficjalnie staje się systemem opartym wyłącznie na pieniądzu fiat. W ciągu dekady złoto wzrasta o 2330 procent, z 35 dolarów za uncję do 850 dolarów.
1974
31 grudnia prezydent Gerald Ford ponownie zezwala na prywatną własność złota w USA.
Teraz oglądaj: Popular Videos from Insider Inc.
.