„Jak media kształtują kwestie polityczne” Scott London

„Jak media kształtują kwestie polityczne” Scott London

Ten esej przeglądowy przygląda się temu, jak media – szczególnie wiadomości telewizyjne – kształtują postawy i zachowania polityczne. Analizuje różnicę między ramami „epizodycznymi” i „tematycznymi”, rolę mediów jako politycznych „twórców agendy”, kwestię „establishment bias”, tak zwaną etykę obiektywizmu, słabnące zaufanie społeczeństwa do prasy, polityczne konsekwencje wiadomości oraz kilka innych pytań, które my wszyscy – zawodowi dziennikarze i konsumenci wiadomości – musimy przemyśleć i pogodzić się z naszą coraz bardziej opętaną wiadomościami i przesiąkniętą mediami kulturą. Praca została napisana w styczniu 1993 roku.

W ciągle poszerzającym się korpusie badań nad efektami medialnymi, stosunkowo mało uwagi poświęcono temu, jak wiadomości są ujęte w ramy, a jeszcze mniej napisano o politycznych konsekwencjach ram medialnych. Ramy są centralną ideą organizującą, która pozwala nadać sens istotnym wydarzeniom i zasugerować, o co chodzi. Wiadomości i informacje nie mają wewnętrznej wartości, jeśli nie są osadzone w znaczącym kontekście, który je organizuje i nadaje im spójność. Wiadomości mogą być rozumiane jako narracje, które zawierają informacje i elementy faktograficzne, ale niosą również ukryte przesłanie. Medium, w przypadku relacji informacyjnych, jest ostatecznym przekazem. Jak pisze James Britton:

Doświadczenie jest kalejdoskopowe: doświadczenie każdej chwili jest unikalne i niepowtarzalne. Dopóki nie potrafimy pogrupować jego elementów na podstawie ich podobieństwa, nie możemy formułować żadnych oczekiwań, przewidywań: bez nich nie możemy nic zrobić z chwili obecnej.

Aby zidentyfikować ramy, zawartość informacyjna raportów informacyjnych jest mniej ważna niż towarzyszący jej komentarz interpretacyjny. O ile jest to prawdą w odniesieniu do dziennikarstwa w ogóle, jest to szczególnie widoczne w wiadomościach telewizyjnych, które są pełne metafor, powiedzonek i innych symbolicznych urządzeń, które zapewniają skrócony sposób sugerowania podstawowej fabuły. Urządzenia te stanowią retoryczny pomost, dzięki któremu dyskretne bity informacji uzyskują kontekst i relację między sobą.

Shanto Iyengar, profesor nauk politycznych i studiów komunikacyjnych na UCLA, jest pionierem badań nad efektami ramowania przekazów informacyjnych na opinię publiczną i wybory polityczne. Wyjaśnia on, że widzowie są „wrażliwi na kontekstowe wskazówki, kiedy rozumują o sprawach krajowych. Ich wyjaśnienia kwestii takich jak terroryzm lub ubóstwo są krytycznie zależne od konkretnych punktów odniesienia dostarczonych w prezentacjach medialnych.”

Ramy dla danej historii są rzadko świadomie wybrane, ale zamiast tego reprezentują wysiłek dziennikarza lub sponsora, aby przekazać historię w sposób bezpośredni i znaczący. Jako takie, ramy wiadomości są często czerpane z, i odzwierciedlają, wspólne narracje kulturowe i mity i rezonują z większymi tematami społecznymi, na które dziennikarze mają tendencję do bycia wyczulonymi.

EPISODIC VS. THEMATIC FRAMING

W swojej książce Is Anyone Responsible?, Shanto Iyengar ocenia wpływ ramowania wiadomości telewizyjnych na kwestie polityczne. Poprzez serię eksperymentów laboratoryjnych (z których raporty stanowią rdzeń książki) odkrywa, że ramowanie kwestii przez wiadomości telewizyjne kształtuje sposób, w jaki opinia publiczna rozumie przyczyny i rozwiązania głównych problemów politycznych.

Ponieważ odpowiedzialność wyborcza jest podstawą demokracji przedstawicielskiej, opinia publiczna musi być w stanie ustalić, kto jest odpowiedzialny za problemy społeczne, argumentuje Iyengar. Jednak media informacyjne systematycznie filtrują problemy i odsuwają winę od establishmentu, kadrując wiadomości jako „tylko przelotną paradę konkretnych wydarzeń, 'kontekst bez kontekstu’.”

Telewizyjne wiadomości są rutynowo relacjonowane w formie konkretnych wydarzeń lub przypadków – Iyengar nazywa to „epizodycznym” kadrowaniem wiadomości – w odróżnieniu od relacji „tematycznych”, które umieszczają kwestie polityczne i wydarzenia w jakimś ogólnym kontekście. „Epizodyczny przekaz”, mówi, „przedstawia konkretne wydarzenia, które ilustrują problemy, podczas gdy przekaz tematyczny przedstawia zbiorowe lub ogólne dowody”. Iyengar odkrył, że badani, którym pokazywano reportaże epizodyczne, byli mniej skłonni uznać społeczeństwo za odpowiedzialne za dane wydarzenie, a badani, którym pokazywano reportaże tematyczne, byli mniej skłonni uznać jednostki za odpowiedzialne. W jednej z najwyraźniejszych demonstracji tego zjawiska, badani, którzy oglądali historie o ubóstwie, w których pojawiali się bezdomni lub bezrobotni (kadrowanie epizodyczne), byli znacznie bardziej skłonni obwiniać o ubóstwo indywidualne błędy, takie jak lenistwo lub niski poziom wykształcenia, niż ci, którzy zamiast tego oglądali historie o wysokich krajowych wskaźnikach bezrobocia lub ubóstwa (kadrowanie tematyczne). Widzowie ramek tematycznych byli bardziej skłonni przypisać przyczyny i rozwiązania do polityki rządowej i innych czynników poza kontrolą ofiary.

Przewaga epizodycznych ramek w wiadomościach telewizyjnych zapewnia zniekształcony obraz „powtarzających się problemów jako niepowiązanych wydarzeń”, według Iyengara. To „uniemożliwia opinii publicznej kumulowanie dowodów w kierunku jakiejkolwiek logicznej, ostatecznej konsekwencji”. Co więcej, praktyka upraszcza „złożone kwestie do poziomu anegdotycznych dowodów” i „zachęca do rozumowania przez podobieństwo – ludzie osiedlają się na przyczyny i zabiegi, które 'pasują’ do obserwowanych problemów.”

Te twierdzenia stanowią prawdziwe wyzwanie dla standardowej procedury dziennikarskiej. Od początku tego wieku, kiedy etyka obiektywizmu zaczęła dominować w reportażu, dziennikarze używali indywidualnej ramy, aby udramatyzować historię. Powszechnie zakładano, że spersonalizowane historie są nie tylko bardziej przystępne i „warte uwagi”, ale że ta forma „muckrakingu” pobudza agencje rządowe i społeczne do działania, wzbudzając poparcie opinii publicznej w imieniu osób pokrzywdzonych przez los. Iyengar sugeruje jednak, że w rzeczywistości jest wręcz przeciwnie. Dodaje jednak, że efekty jego eksperymentów są bardzo zróżnicowane, w zależności od tematyki wiadomości.

KSZTAŁTOWANIE AGENDY POLITYCZNEJ

Shanto Iyengar przygląda się temu, dlaczego myślimy to, co myślimy o polityce w książce Is Anyone Responsible? Ale teorie i założenia jego badań wywodzą się w dużej mierze z jego książki News That Matters z 1987 roku (współautorstwo z Donaldem Kinderem). W książce tej bada on, w jaki sposób myślimy o polityce, sugerując, że telewizja określa, co uważamy za ważne kwestie, w dużej mierze poprzez zwracanie uwagi na niektóre problemy i ignorowanie lub poświęcanie minimalnej uwagi innym. „Nasze dowody sugerują, że amerykańska publiczność ma ograniczoną pamięć do wiadomości z zeszłego miesiąca i powtarzającą się wrażliwość na dzisiejsze” – piszą Iyengar i Kinder. „Kiedy wiadomości telewizyjne koncentrują się na problemie, priorytety opinii publicznej są zmieniane i ponownie zmieniane, gdy wiadomości telewizyjne przechodzą do czegoś nowego.”

Pomysł mediów jako agenda-setter był prawie nowy. W późnych latach 60-tych, Maxwell E. McCombs i Donald L. Shaw zaczęli badać zdolność mediów informacyjnych do ustalania porządku obrad w amerykańskich wyborach prezydenckich. Szczególnie interesowała ich kwestia przekazu informacji – tego, czego ludzie faktycznie dowiadują się z wiadomości, a nie zmian w postawach, co było przedmiotem wcześniejszych badań. Ich badania wywołały strumień badań empirycznych, które podkreśliły krytyczną rolę mediów jako nośników informacji politycznej.

W swojej książce z 1977 r., The Emergence of American Political Issues, McCombs i Shaw argumentowali, że najważniejszym efektem mass mediów jest „jego zdolność do mentalnego porządku i organizacji naszego świata dla nas”. Media informacyjne „mogą nie odnosić sukcesów w mówieniu nam, co mamy myśleć”, oświadczyli autorzy, „ale odnoszą oszałamiające sukcesy w mówieniu nam, o czym mamy myśleć.”

McCombs i Shaw zauważają również, że tendencja mediów do strukturyzowania postrzegania rzeczywistości politycznej przez wyborców w efekcie stanowi stronniczość: „w znacznym stopniu sztuka polityki w demokracji jest sztuką określania, które wymiary kwestii są głównym przedmiotem zainteresowania opinii publicznej lub mogą być uwypuklone w celu zdobycia poparcia społecznego.”

Obserwator prezydentów Theodore White doszedł do tego samego wniosku w swojej przełomowej książce The Making of a President: „Władza prasy w Ameryce jest pierwotna. Wyznacza ona porządek publicznej dyskusji, a tej rozległej władzy politycznej nie powstrzymuje żadne prawo. Określa to, o czym ludzie będą mówić i myśleć – władza, która w innych narodach jest zarezerwowana dla tyranów, kapłanów, partii i mandarynów.”

THE PRO-ESTABLISHMENT MEDIA

Twierdzenie Iyengara, że media, poprzez epizodyczne kadrowanie wiadomości, odsuwają odpowiedzialność od wybranych urzędników, i że ich zasięg w rzeczywistości propaguje status quo, jest szeroko uzasadnione przez innych badaczy.

W wnikliwym artykule w wydaniu Columbia Journalism Review z maja/czerwca 1991 roku, James Boylan zastanawia się nad „alienacją wyborców i wyzwaniem, jakie stanowi ona dla prasy”. Pisze on, że „informacja, surowiec wiadomości, zwykle okazuje się być osobliwą własnością tych, którzy są u władzy oraz towarzyszących im ekspertów i publicystów.” Wniosek, jaki z tego wyciąga, jest taki, że „raporty polityczne, podobnie jak inne raporty, są definiowane w dużej mierze przez ich źródła.”

Prezydent Johnson zażartował kiedyś, że „Reporterzy są marionetkami. Po prostu reagują na pociągnięcia najpotężniejszych sznurków.” W tym stwierdzeniu pobrzmiewa echo klasycznej analizy prasy Waltera Lippmanna, zatytułowanej Opinia publiczna, w której postawił on trudne pytania o adekwatność i czystość informacji medialnych. Jeśli informacje, które otrzymujemy są skażone, pytał, czy jesteśmy w stanie wykonywać nasze obowiązki jako demokratyczni obywatele?

Prasa … jest zbyt wątła, aby unieść cały ciężar suwerenności ludu, aby spontanicznie dostarczyć prawdę, którą demokraci mieli nadzieję, że jest wrodzona. A kiedy oczekujemy, że dostarczy ona takiego zbioru prawdy, stosujemy mylny standard oceny. Nie rozumiemy ograniczonej natury wiadomości.

W swojej często cytowanej książce Media Power Politcs (1981), David Paletz i Robert Entman argumentują, że „poprzez przyznanie elitom znacznej kontroli nad treścią, akcentami i przepływem opinii publicznej, praktyki medialne zmniejszają władzę społeczeństwa.” Co to oznacza, doszli do wniosku, że „mass media są często nieświadomymi służebnicami potężnych.”

Ten sam wniosek wyciąga Robert Karl Manoff z New York University w wydaniu Center Magazine z marca/kwietnia 1987 roku. Utrzymuje on, że jednym z głównych problemów dzisiejszego dziennikarstwa jest to, że prasa jest sprzymierzona z państwem. „Prasa”, pisze, „jest właściwie służebnicą władzy i amerykańskiej polityki”. Relacjonuje konflikt rządowy tylko wtedy, gdy konflikt istnieje wewnątrz samego państwa. Dziennikarze i urzędnicy dzielą „etos menedżera”, w którym obaj zgadzają się, że bezpieczeństwo narodowe, na przykład, najlepiej jest załatwiać bez wiedzy społeczeństwa.

Arthur J. Heise, profesor nadzwyczajny na Florida International University w Miami, postrzega rolę mediów jako „funkcję zarządzania publicznego”, którą uważa za niezbędną dla zdrowej demokracji. Erozję zaufania publicznego do rządu można przynajmniej częściowo przypisać niepowodzeniu mediów, które „w swojej roli wolnej i niezależnej prasy … nie wywiązują się ze swoich konstytucyjnych obowiązków”. Wiele osób w mediach informacyjnych mogłoby się zgodzić, przynajmniej w dużej mierze, że nie relacjonują one spraw państwa tak wyczerpująco, tak wnikliwie i tak agresywnie, jak mogłyby.”

Problem może mieć mniej wspólnego z rodzajem lub ilością relacji niż z faktem, że przez większość czasu większość mediów opiera się na informacjach nie wyłowionych przez reporterów śledczych, ale dostarczonych przez rząd. Ta zależność od oficjalnie dostarczonych informacji jest tak duża, że dziennikarze tak wybitni jak Tom Wicker z New York Timesa określili ją jako „największą słabość” amerykańskiej prasy”

W prowokacyjnym artykule zatytułowanym „All the Congressmen’s Men,” zmarły Walter Karp, autor Liberty Under Siege: American Politics, 1976-1988, zauważył, że „prasa nie działa, ona działa na ….. Tak bierna jest prasa, że nawet pozornie śmiałe historie „przeciwstawne” często mają sankcję najwyższych urzędników.” Cytuje on bogate źródła i przedstawia liczne dowody sugerujące, że osławiona potęga prasy jest niczym więcej niż „wyświechtaną fikcją”, a siły polityczne w efekcie podporządkowały sobie media i zniekształciły je. „Nasza sfera publiczna jest przesiąknięta półmrokiem”, zarzuca, „a my nazywamy to zmierzchowymi wiadomościami.”

Karp, Heise, Iyengar i Kinder powołują się na przełomowe badania przeprowadzone przez krytyka mediów Leona V. Sigala, który przeanalizował prawie 3,000 wiadomości, które pojawiły się w New York Times i Washington Post w latach 1949-1969. Odkrył on, że prawie cztery na pięć z tych historii dotyczyły oficjalnych źródeł.

Znaczenie źródeł medialnych staje się natychmiast widoczne w kontekście kadrowania mediów. Jak pisze Iyengar w numerze American Political Science Review z września 1987 roku, „przywołanie różnych punktów odniesienia uruchamia zupełnie inne strategie wyboru lub osądu”

Wybory między ryzykownymi perspektywami mogą być dogłębnie zmienione jedynie poprzez zmianę opisu alternatyw. Na przykład opisywanie perspektyw w kategoriach możliwych strat skłania do poszukiwania ryzyka, podczas gdy opisywanie identycznych perspektyw w kategoriach potencjalnych zysków sprawia, że ludzie unikają ryzyka.

OBIEKTYWNOŚĆ

Obiektywność była rządzącą zasadą w amerykańskim dziennikarstwie przez większą część XX wieku. Etyka ta pojawiła się jako reakcja na sensację, która przenikała przemysł informacyjny sto lat temu. Standard obiektywizmu wymagał większej dyscypliny ze strony reporterów i redaktorów, ponieważ wymagał, aby każda informacja była przypisana do jakiegoś autorytetu lub wiarygodnego źródła. Obiektywizm zwiększył ilość dosłownych faktów w wiadomościach, a także wzmocnił rosnące poczucie dyscypliny i etyki w dziennikarstwie. (Etyki obiektywizmu nie należy jednak mylić z doktryną „uczciwości”, która wymaga przedstawiania przeciwstawnych i/lub zrównoważonych punktów widzenia.)

W ostatnich latach napisano jednak coraz więcej prac sugerujących, że ideał obiektywizmu, według słów Bena Bagdikiana, „kosztował dziennikarstwo i politykę publiczną wysoką cenę.” Historyk społeczny Michael Schudson zauważa, że obiektywizm stał się standardem w dziennikarstwie „dokładnie wtedy, gdy niemożność przezwyciężenia subiektywizmu w prezentowaniu wiadomości była powszechnie akceptowana i … właśnie dlatego, że subiektywizm zaczął być uważany za nieunikniony”.”

W przekonującym eseju z 1984 roku w The Quill, Theodore Glasser, profesor dziennikarstwa na Uniwersytecie Minnesoty, postawił tezę, że „obiektywizm wyklucza odpowiedzialność.”

Po pierwsze … obiektywizm w dziennikarstwie jest stronniczy na korzyść status quo; jest z natury konserwatywny do tego stopnia, że zachęca reporterów do polegania na tym, co socjolog Alvin Gouldner tak trafnie określa jako „zarządców status quo” – prominentnych i elitarnych. Po drugie, obiektywne raportowanie jest uprzedzone do niezależnego myślenia; emasculuje intelekt, traktując go jak bezinteresownego widza. Wreszcie, obiektywne raportowanie jest sprzeczne z samą ideą odpowiedzialności; wiadomości dnia są postrzegane jako coś, co dziennikarze są zmuszeni relacjonować, a nie coś, za co są odpowiedzialni. . . . To, co przyniosła obiektywność, w skrócie, to lekceważenie konsekwencji tworzenia wiadomości.

THE MEDIA AND CIVIC LITERACY

Centrum Joan Shorenstein Center on the Press, Politics and Public Policy na Uniwersytecie Harvarda opublikowało niedawno raport zatytułowany „Restoring the Bond: Connecting Campaign Coverage to Voters”. Jedną z lekcji wyciągniętych z kampanii prezydenckiej w 1988 roku, stwierdza raport, jest to, że dziennikarze przyczynili się do alienacji i gniewu wśród wyborców. „Jeśli z tej pracy wyłania się jeden nadrzędny temat, to jest nim obawa, że kampanie stały się odległe od spraw wyborców, że rozwinął się 'rozdźwięk’ między wyborcami a ich przyszłymi przywódcami – i że dziennikarstwo, zamiast wypełniać tę lukę, pomogło ją stworzyć i utrzymać.”

Raport Centrum również skrytykował dominujące „insider” podejście do relacji kampanii; media koncentrują się na strategii politycznej i reklamy nad treścią, a tendencja do produkcji wymagań telewizji do określenia sposobu, w jaki kandydaci i kwestie są prezentowane i omawiane podczas kampanii prezydenckich. „W praktyce”, konkluduje raport, „oznacza to, że opinia publiczna traci kontrolę nad procesem demokratycznym.”

Według argumentów przedstawionych przez Shanto Iyengara, załamanie zaufania publicznego do reportażu medialnego jest wynikiem sposobu, w jaki kampanie są oprawiane. „Nigdzie nie jest osłabiający wpływ epizodycznego kadrowania na odpowiedzialność polityczną bardziej widoczny niż w prezydenckich kampaniach wyborczych … gwarantują, że relacjonowanie problemów i propozycje polityczne kandydatów otrzymają minimalną uwagę.”

W trakcie kampanii 1992 roku podjęto wysiłek, przynajmniej ze strony niektórych dziennikarzy, aby być bardziej zorientowanym na problem, o czym świadczy bogactwo artykułów i debat na temat tego, jak poprawić dyskurs publiczny. Everette Dennis, dyrektor wykonawczy Gannet Center for Media Studies na Uniwersytecie Columbia, sugeruje w swojej książce Reshaping the Media, że standardy raportowania zmierzają w kierunku większej ilości analiz i tematycznych relacji:

Jest dziś więcej kontekstu, ponieważ widzimy relacje z krajowych trendów. Jesteśmy również świadkami lepszych wysiłków, aby połączyć fragmenty wiadomości we wzory ciągłości. Jest to przeciwieństwo tego, co opisywał Lord Tennyson, gdy ostrzegał przed „fragmentami pojedynczych przypadków”. Sprawozdania dotyczące spraw publicznych w gazetach i stacjach radiowych i telewizyjnych są bardziej świadome czasu i rozciągniętych w czasie decyzji rządowych. Teraz śledzi długi ewolucyjny przepływ w decyzjach rządu, które często nie nadają się do natychmiastowości i szybkich wiadomości, ale wymagają ciągłości i kontynuacji.

POLITYCZNE KONSEKWENCJE MEDIÓW NEWS

W ostatecznym rozrachunku jednak, bardzo mało napisano o politycznych konsekwencjach raportowania mediów. Niepowodzenie w postrzeganiu dziennikarstwa jako demokratycznego środka, a nie celu samego w sobie, jest być może symptomatyczne dla przepaści między prasą a społeczeństwem. Paul Burstein z Uniwersytetu Waszyngtońskiego, dokonując przeglądu dostępnych badań nad politycznymi skutkami mass mediów, zauważa, że polityka jest ważna tylko o tyle, o ile „działania polityczne mają ważne konsekwencje”. Socjologowie muszą to wiedzieć, na pewnym poziomie, ale studiując politykę starannie unikają skupiania się na konsekwencjach.”

Polityka jest rutynowo brana pod uwagę jako oznaczająca kampanie, wybory i sprawy wielkiego rządu. Niezwykle niewiele źródeł odnosi się do roli mediów w ułatwianiu prowadzenia polityki publicznej. Jeśli demokracja wymaga od nas czegoś więcej niż tylko oddania głosu, media ledwie odzwierciedlają to pojęcie. Jak ujął to Christopher Lasch:

To, czego wymaga demokracja, to publiczna debata, a nie informacja. . . . Jeśli informacje nie są generowane przez trwałą debatę publiczną, większość z nich będzie w najlepszym razie nieistotna, a w najgorszym wprowadzająca w błąd i manipulująca. . . . Znaczna część prasy, w swoim zapale do informowania społeczeństwa, stała się przewodnikiem dla odpowiednika wiadomości-śmieci.

Ale krytycy tego twierdzenia, tacy jak Paul Light, dziekan Humphrey Institute of Public Affairs na Uniwersytecie Minnesota, utrzymują, że to do obywateli, aby określić agendę.

Problem, oczywiście, jest po stronie konsumenta księgi. Mając więcej analiz i ochrony finansowej, która może iść z nim, jest mało przydatne, jeśli wyborcy zdecydują się oglądać Geraldo, Oprah, Maury, Phil i Sally zamiast. . . . Tak jak skupiamy się na stronie podażowej równania, problem z amerykańską polityką wydaje się leżeć po stronie popytu, czy wyborcy chcą informacji, które my, elity, cenimy, czy nie.

Nawet gdy media oferują treść i analizę, mogą nadal nie oferować obywatelom podstawy do wyboru lub działania. Wspólne działanie wymaga dialogu, a ten jest czymś, co media informacyjne rzadko, jeśli w ogóle, zapewniają lub prowadzą. Jako pasywni odbiorcy informacji, jesteśmy po prostu publicznością tego, co Bill Moyers nazwał „monologiem obrazów telewizyjnych”. W Obrazach edukacji, krytyk medialny George Kaplan podsumowuje problem:

Wiele z dzisiejszych poważnych filmów dokumentalnych to przemyślane prezentacje, które pozostawiają nas poinformowanych i zdrowo zaciekawionych. Obalają one stereotypowe twierdzenie, że telewizja przyczyniła się do uczynienia z nas ludzi mniej refleksyjnych, o krótszym czasie koncentracji uwagi. Jednak, ogólnie rzecz biorąc, nie narzucają nam moralnych i intelektualnych wyborów. Zwykle pozostawiają nas niewzruszonych i niepodważonych.

Podsumowując, dziennikarze mogą traktować nas poważnie jako konsumentów wiadomości, ale generalnie ignorują naszą szerszą rolę jako obywateli. Z reguły nie zachęcają do komunikacji, nie wzmacniają dialogu publicznego, nie ułatwiają formułowania wspólnych decyzji. Wręcz przeciwnie, rutynowo przedstawiają wiadomości w obiektywnych i epizodycznych formatach. I „nawet jeśli funkcja dziennikarstwa jest uważana za edukację”, według słów Jamesa Boylana, „rola publiczności jest nadal prawdopodobne, aby być postrzegane jako pasywne.”

Prace recenzowane w tym eseju:

• Ben H. Bagdikian. The Media Monopoly. (Boston: Beacon Press, 1983)
• Barone Center on the Press, Politics and Public Policy raport: „Restoring the Bond: Connecting Campaign Coverage to Voters”. Listopad 1989
• James Boylan. „Where Have all the People Gone?” Columbia Journalism Review, maj-czerwiec 1991 r.
• Everette E. Dennis. Reshaping the Media. (Newbury Park, CA, 1990)
• Theodore Glasser. „Obiektywizm wyklucza odpowiedzialność.” The Quill, Feb. 1984.
• Shanto Iyengar. Is Anyone Responsible? (Univ. of Chicago Press, 1991)
• Shanto Iyengar. „Television News and Citizens’ Explanations of National Issues.” American Political Science Review, Sep. 1987.
• Shanto Iyengar & Donald Kinder. News That Matters. (Univ. of Chicago Press, 1987)
• George Kaplan. Obrazy edukacji. (NSPRA/IEL, 1992)
• Walter Karp. „All the Congressmen’s Men.” Harper’s Magazine, Jul. 1989.
• Christopher Lasch. „Journalism, Publicity and the Lost Art of Argument”. Gannet Center Journal, Spring 1990.
• Maxwell E. McCombs & Donald L. Shaw. The Emergence of American Political Issues: The Agenda-Setting Function of the Press. (West Publishing Co., 1977)
• David L. Paletz & Robert M. Entman. Media Power Politics. (New York: Free Press, 1981)
• Michael Schudson. Discovering the News. (New York: Basic Books, 1978)

Ten przegląd literatury został napisany w 1993 roku jako część studium tła przygotowanego dla Fundacji Ketteringa.

.