John Marshall Harlan
John Marshall Harlan, (ur. 20 maja 1899 r. w Chicago – zm. 29 grudnia 1971 r. w Waszyngtonie), sędzia Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w latach 1955-1971.
Był wnukiem Johna Marshalla Harlana, który zasiadał w Sądzie Najwyższym w latach 1877-1911. Młodszy John Marshall ukończył studia na Uniwersytecie Princeton w 1920 r., w 1923 r. uzyskał tytuł magistra na Uniwersytecie Oksfordzkim, a w 1924 r. otrzymał dyplom prawniczy w New York Law School i w następnym roku został dopuszczony do adwokatury. Następnie praktykował prawo i pełnił szereg funkcji publicznych, podczas II wojny światowej służył w Armii Powietrznej, a po wojnie wznowił prestiżową praktykę prawniczą. W 1954 r. został mianowany przez prezydenta Dwighta D. Eisenhowera sędzią Sądu Apelacyjnego Stanów Zjednoczonych, a kilka miesięcy później Eisenhower powołał go do Sądu Najwyższego.
Harlan okazał się sumiennym i zdecydowanie niezależnym członkiem Sądu, który był znany z jasnych, ściśle uzasadnionych opinii. Wierzył w utrzymanie ścisłej linii podziału między władzą federalną a stanową i sprzeciwiał się tendencji Sądu pod przewodnictwem Prezesa Earla Warrena do wkraczania w to, co Harlan uważał za sprawy niepodlegające ściśle konstytucyjnym kompetencjom. Takie stanowisko przyniosło mu reputację konserwatysty, mimo umiarkowanego wydźwięku niektórych jego opinii.