Klasy wagowe UFC: Ultimate Guide and Infographic

Klasy wagowe UFC: Ultimate Guide and Infographic

Wprowadzenie do klas wagowych UFC

Tak jak boks, UFC jest podzielone na różne kategorie wagowe. Zrozumienie tych kategorii wagowych i tego, którzy fighterzy w nich walczą, jest niezbędne, zanim zaczniesz stawiać zakłady na UFC.

Klasy wagowe istnieją, aby wyrównać szanse między fighterami i dla ich bezpieczeństwa. Walka w danej kategorii wagowej oznacza, że zagwarantowana jest uczciwa walka (przynajmniej pod względem fizycznym), a zwycięzca zostanie wyłoniony na podstawie umiejętności fightera w przeciwieństwie do jakiejkolwiek znaczącej przewagi wielkości fizycznej.

Na tej stronie znajdziesz WSZYSTKO, co musisz wiedzieć o kategoriach wagowych w UFC i dlaczego mają one znaczenie dla zakładów.

W tym przewodniku po klasach wagowych UFC znajdziesz:

• Maksymalną i minimalną dozwoloną wagę dla każdej klasy wagowej UFC.
• Historię klasy wagowej, godnych uwagi fighterów z przeszłości i teraźniejszości oraz aktualnych mistrzów.
• Szczegółowe wskazówki dotyczące zakładów na każdą klasę wagową UFC.

Pilnowanie klas wagowych jest niezbędne, aby zmaksymalizować zyski z zakładów. Jeśli zawodnik przechodzi do nieznanej klasy, aby walczyć ze swoim następnym przeciwnikiem, powinieneś być tego świadomy. Powinieneś wiedzieć, jakie style walki są najbardziej powszechne w każdej klasie i jakie są najczęstsze powody zatrzymań.

Każda klasa wagowa ma swoje własne cechy i im lepiej je rozumiesz, tym większe prawdopodobieństwo, że wygrasz swoje zakłady.

Czytaj dalej, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat każdej klasy wagowej UFC, od najcięższej do najlżejszej.

Kliknij tutaj, aby zapoznać się z naszym szczegółowym przewodnikiem strategicznym, jak obstawiać w UFC.

Klasy wagowe UFC Infografika

Szybka nawigacja

• Klasa ciężka
• Klasa półciężka
• Klasa średnia
• Klasa półśrednia
• Klasa półciężka

.

• Lightweight Class
• Featherweight Class
• Bantamweight Class
• Flyweight Class
• Strawweight Class
• Klasy wagowe nieużywane w UFC

UFC Heavyweight

Witamy na szczycie linii. Fighterzy w dywizji ciężkiej UFC są najwięksi i najsilniejsi w tym sporcie.

Pomiędzy innymi, ci poważnie ciężcy zawodnicy są mniej wytrzymali niż włochaci zawodnicy z niższej wagi w czasie, co jest częściowo powodem, dla którego widzieliśmy, jak tytuł wagi ciężkiej zmieniał ręce tak wiele razy.

Oto główne rzeczy, które warto wiedzieć o klasie ciężkiej:

• Waga minimalna to 205lb
• Waga maksymalna to 265lb
• Aktualnym mistrzem jest Stipe Miocic

Historia klasy ciężkiej UFC

Mark Coleman był pierwszym posiadaczem tytułu wagi ciężkiej UFC w 1997r, zanim dwukrotnie zmienił właściciela w tym samym roku, najpierw Maurice Smith, a następnie Randy Couture.

Couture kontynuował swoją bogatą karierę w dywizji ciężkiej i półciężkiej, stając się jednym z zaledwie sześciu mężczyzn, którzy posiadali tytuły w dwóch oddzielnych kategoriach.

Pierwsze panowanie Couture’a jako mistrza wagi ciężkiej było jednak krótkotrwałe. Tytuł został mu odebrany, gdy podpisał kontrakt z konkurencyjną firmą MMA.

Kevin Randleman ostatecznie zdobył tytuł i utrzymał go do 2000 roku, kiedy to Couture otrzymał propozycję powrotu do UFC, aby spróbować swoich sił w walce o poprzedni tytuł. Couture wygrał przez TKO w trzeciej rundzie, aby rozpocząć swoją drugą karierę jako mistrz wagi ciężkiej.

Z powodzeniem bronił pasa dwa razy w następnym roku, a także przegrał walkę z Joshem Barnettem tylko po to, aby wynik został unieważniony z powodu stosowania sterydów przez pretendenta.

Couture ostatecznie stracił tytuł po raz drugi w wyczerpującym pięciorundowym spotkaniu z Ricco Rodriguezem na UFC 39 w 2002 roku.

Rodriguez z kolei stracił tytuł w swojej pierwszej obronie, na rzecz Tima Sylvii, który rozpoczął rywalizację z białoruskim Andreiem Arlovskim na szczycie dywizji ciężkiej, przy czym żaden z mężczyzn nie był w stanie utrzymać tytułu dłużej niż przez kilka walk.

Po utracie i odzyskaniu tytułu od Arlovskiego, ogłoszono, że Sylvia będzie bronił swojego pasa przeciwko Couture’owi, który powraca z emerytury w celu odzyskania tytułu po raz trzeci.

Walka odbyła się na UFC 68 w 2007 roku, z Couture’em stawiającym na dominujący pokaz zarówno uderzeń jak i zapasów. Pomimo czasu spędzonego z dala od oktagonu, Couture wygrał walkę przez jednogłośną decyzję.

W wieku 43 lat Randy Couture został najstarszym mistrzem UFC w historii.

Couture obronił pas jeszcze dwukrotnie przed walką z Brockiem Lesnarem na UFC 91.

Lesnar był już gwiazdą w wrestlingu WWE, a jego przejście do UFC wygenerowało wiele szumu. Pomimo przegranej w swojej debiutanckiej walce w 2007 roku, Lesnar wygrał swój następny pojedynek i zdobył szansę na tytuł wagi ciężkiej.

Lesnar pokonał Couture’a przez TKO w drugiej rundzie i tak po prostu, Couture stracił pas po raz trzeci i ostatni.

Panowanie Lesnara jako mistrza wagi ciężkiej było ciężko prześladowane przez choroby i kontuzje, co doprowadziło do tego, że bronił pasa tylko dwa razy między 2008 a 2010 rokiem.

Trzecia obrona tytułu Lesnara była przeciwko Meksykaninowi Cainowi Velasquezowi na UFC 121 w 2010 roku. Velasquez wyprodukował feeryczny pokaz uderzenia, co doprowadziło do TKO w pierwszej rundzie i nowego mistrza wagi ciężkiej.

Velasquez był dominującą siłą w dywizji przez następne pięć lat, broniąc pasa w sumie trzy razy, jak również tracąc go na rzecz Juniora Dos Santosa w 2011 roku, zanim go odzyskał.

W końcu stracił tytuł na rzecz Fabricio Werduma w 2015 roku, który stracił go w swojej bardzo następnej walce ze Stipe Miociciem.

W latach 2016-2018, Miocic ustanowił rekord dla największej liczby kolejnych obron tytułu w dywizji ciężkiej z trzema, pokonując po drodze zarówno Dos Santosa, jak i mocno faworyzowanego Francisa Ngannou.

Obecny mistrz – Stipe Miocic

Miocic zdobył tytuł wagi ciężkiej i nagrodę Performance of the Night 17 sierpnia 2019 roku, kiedy na UFC 241 wygrał swój pojedynek z byłym mistrzem wagi ciężkiej, Danielem Cormierem, przez TKO.

Jak na razie Cormier jest najbardziej prawdopodobnym pretendentem do tytułu wagi ciężkiej, co oznacza, że w niedalekiej przyszłości czeka nas walka w stylu rewanżowym!

Główni pretendenci w klasie ciężkiej

Charakterystyka fighterów wagi ciężkiej

Fighterzy wagi ciężkiej są najwięksi i najsilniejsi w UFC. Nic dziwnego, że ciężkie uderzenia są największą bronią dla większości fighterów w tej klasie.

Wczesne zatrzymania są powszechne, a walki, które trwają długo mają tendencję do szybkiego wyczerpywania się zawodników w miarę jak walka się pogłębia.

Co to oznacza dla zakładów?

Obstawianie wczesnych zatrzymań i KO/TKO w dywizji ciężkiej UFC jest często skuteczną strategią.

Sama waga fighterów w połączeniu z siłą, jaką rzucają, oznacza, że kontuzje są powszechne.

Gdy fighter wagi ciężkiej doznaje kontuzji, może być mu trudniej odzyskać szczytową formę w porównaniu z bardziej odpornymi i walecznymi lżejszymi zawodnikami. Oznacza to, że rekord kontuzji fighterów i ich kondycja powinny być brane pod uwagę przy obstawianiu zakładów.

Spójrz na historię tytułu wagi ciężkiej – z szesnastu różnych mistrzów tylko jednemu udało się obronić pas trzy razy z rzędu.

UFC Light Heavyweight

Druga najcięższa klasa wagowa w UFC, fighterzy wagi lekkiej często poruszają się w górę i w dół z klasy ciężkiej, aby konkurować w obu.

Inną rzeczą, którą kochamy jest to, że istnieje 20-funtowa różnica między maksymalną i minimalną wagą w klasie lekkiej wagi, co oznacza, że wciąż jest miejsce na wiele różnych stylów walki.

Oto główne rzeczy, które warto wiedzieć o dywizji lekkiej wagi ciężkiej UFC:

• Minimalna waga to 185lb
• Maksymalna waga to 205lb
• Obecnym mistrzem jest Jon Jones

Historia klasy lekkiej wagi ciężkiej

Klasa lekka wagi ciężkiej miała kilku świetnych mistrzów we wczesnych latach UFC, z Frankiem Shamrockiem jako pierwszym człowiekiem, który dzierżył ten pas. Shamrock był mistrzem w latach 1997-2000, i był uważany za jednego z pierwszych zawodników MMA, którzy wyróżniali się w wielu różnych stylach.

Shamrock zdobył inauguracyjny tytuł w zaledwie 16 sekund, zmuszając Kevina Jacksona do poddania się przez armbar. Udało mu się obronić tytuł cztery razy, ostatni raz w pojedynku z Tito Ortizem.

Ortiz był prawdopodobnie najgorętszym prospektem w MMA w tym czasie i musiał obniżyć wagę, aby walczyć z Shamrockiem. W epickiej walce, Ortiz miał przewagę siły, ale zmagał się ze zwinnością i zakresem kopnięć Shamrocka, ostatecznie ulegając przez TKO pod koniec czwartej rundy.

Po walce, Shamrock odszedł z UFC i opuścił tytuł, mając rekord 5-0-0 jako mistrz wagi półciężkiej.

Ortiz otrzymał kolejną szansę na tytuł, walcząc z Wanderleiem Silvą o wakujący pas. Ortiz wygrał przez jednogłośną decyzję, rozpoczynając trzyletnie panowanie jako mistrz od 2000 roku.

Ortiz skutecznie bronił tytułu pięć razy w ciągu tych trzech lat, w tym przeciwko bratu Franka, Kenowi Shamrockowi. To był rekord dla kolejnych obron w tym czasie.

Powracając do obrony tytułu po prawie roku przerwy, Ortiz został pokonany przez Randy Couture. Couture na krótko stracił tytuł w kontrowersyjnych okolicznościach na rzecz Vitora Belforta, po tym jak rękawica Brazylijczyka spowodowała rozcięcie w oku Couture’a.

Powtórne starcie zostało szybko zaaranżowane, a Couture zachował tytuł przez zatrzymanie przez lekarza w trzeciej rundzie.

Couture doznał pierwszego nokautu w karierze UFC podczas obrony pasa przeciwko Chuckowi Liddellowi. Couture wcześniej pokonał Liddella przez poddanie w walce o tymczasowy tytuł w 2002 roku, ale w rewanżu w 2005 roku siła uderzenia Liddella okazała się zbyt duża dla Couture’a.

Liddell skutecznie bronił swojego tytułu cztery razy w latach 2005-2007, w tym w rewanżach z Couture’em i Ortizem.

W końcu stracił tytuł na rzecz Quintona Jacksona w 2007 roku, który utrzymał go przez rok. W ciągu następnych 2 lat, tytuł wagi półciężkiej zmieniał właściciela nie mniej niż 5 razy, z konkurencyjną dywizją, w której żaden zawodnik nie mógł prawdziwie dominować.

Zmieniło się to, gdy mistrz w 2011 roku, Mauricio Rua zmierzył się z Jonem Jonesem o tytuł na UFC 128.

W dominującym pokazie swoich charakterystycznych kreatywnych i akrobatycznych uderzeń, Jones znokautował Ruę kolanem w połowie trzeciej rundy, stając się najmłodszym mistrzem UFC w wieku 23 lat.

Jones stał się sensacją, największą amerykańską gwiazdą UFC i zdobył międzynarodową umowę sponsorską z Nike.

Styl Jonesa charakteryzuje się innowacyjnym uderzeniem, jednocześnie wykorzystując w pełni swój wzrost i super długi zasięg, aby utrzymać przeciwników w zasięgu. Ulubieniec fanów, Jones wykorzystuje dewastujące i fizycznie imponujące ruchy ofensywne, takie jak obrotowe kopnięcia.

Mimo swojego czasami niekonwencjonalnego uderzenia, Jones jest również niezwykle kompetentnym zapaśnikiem i wszechstronnym zawodnikiem. Z jego 13 zwycięskich walk o tytuł, 6 było decyzjami sędziów, 4 były KO/TKO, a 3 poddania.

Jednakże panowanie Jonesa jako najlepszego zawodnika wagi półciężkiej było naznaczone kontrowersjami poza oktagonem.

Do pokonania Daniela Cormiera w obronie tytułu na UFC 182, Jones bronił swojego pasa 8 razy. Jednak wkrótce po walce Jones testował pozytywnie na kokainę, zanim został aresztowany za rzekomy incydent hit and run w Albuquerque w Nowym Meksyku.

Jones został zawieszony przez UFC, a jego tytuł został pozbawiony, pozwalając Cormierowi walczyć z Anthonym Johnsonem o tytuł na UFC 187 w 2015 roku. Cormier poddał Johnsona w trzeciej rundzie, aby zostać nowym mistrzem wagi lekkiej – pierwszym nowym mistrzem od czterech lat.

Cormier z powodzeniem obronił pas dwukrotnie, najpierw przeciwko Alexandrowi Gustafssonowi, a następnie w rewanżu przeciwko Johnsonowi.

W międzyczasie Jones powrócił z zawieszenia i pokonał Ovince’a Saint Preux w 2016 roku o tymczasowy tytuł, zanim otrzymał drugie zawieszenie za naruszenia dopingowe.

W końcu powrócił ponownie, aby zmierzyć się z Cormierem w grudge matchu o tytuł w 2017 roku na UFC 214. Po bliskiej walce, Jones połączył się z wysokim kopnięciem w głowę w trzeciej rundzie, prowadząc do zwycięstwa TKO.

Jednakże Jones ponownie nie przeszedł testu antydopingowego, testując pozytywnie na steryd anaboliczny, i po raz kolejny jego tytuł został pozbawiony.

Jones stanął w obliczu kolejnego zawieszenia. W międzyczasie Cormier został ogłoszony mistrzem wagi półciężkiej, ale zdecydował się nie bronić pasa, zamiast tego przenosząc się z powrotem do dywizji ciężkiej.

Obecny mistrz – Jon Jones

W końcu, po kolejnym roku zawieszenia, Jones powrócił, aby ponownie odzyskać wakujący tytuł wagi półciężkiej, pokonując Gustafssona przez TKO.

Jones od tego czasu obronił swój tytuł czterokrotnie (raz przeciwko Gustafssonowi), zdobywając dla siebie rekord największej liczby zwycięstw w historii walk o tytuł UFC.

Główni pretendenci w kategorii lekkiej wagi ciężkiej

Charakterystyka fighterów wagi lekkiej

Ciężcy strikerzy są na porządku dziennym w klasie lekkiej wagi ciężkiej. Jednak, gdy przeanalizujemy najbardziej dominującego zawodnika w historii tej klasy, Jona Jonesa, jasne jest, że zróżnicowany zestaw umiejętności jest nadal niezbędny, aby rozwijać się w tej dywizji.

Jones ma niszczycielską siłę, ale jest również niezwykle niezręcznym zawodnikiem i zdolnym do wygrywania walk zarówno przez poddanie, jak i na punkty.

Jest również, być może zaskakująco, miejsce dla różnych kształtów ciała w dywizji. Na przykład, Cormier jest o 5″ niższy wzrost i ma 12″ niższy zasięg niż Jones. Mimo to, walki między tymi dwoma nie były w żadnym wypadku walkami na piechotę, ponieważ Cormier znalazł sposoby, aby wpłynąć na Jonesa, nawet jeśli nie mógł wyjść z tego zwycięsko.

Co to oznacza dla zakładów?

Siła zawodników w tej dywizji oznacza, że KO finisze są zawsze wyraźną możliwością.

Wyniki Jonesa w tej dywizji, w przeciwieństwie do klasy ciężkiej, pokazują, że prawdziwa dominacja jest możliwa, gdy naprawdę wyjątkowy zawodnik ma lepsze pole do popisu.

Choć jest to złe dla konkurencyjności, nadal istnieją zakłady prop bets, które pozwalają zarabiać pieniądze na dominujących zawodnikach. Na przykład, wiele zakładów sportowych pozwoli Ci postawić na liczbę udanych obron tytułów w czasie lub jak konkretna walka zostanie rozstrzygnięta.

UFC Middleweight

Teraz dostajemy się do niektórych z naprawdę ciężkich zawodników UFC.

Dywizja wagi średniej jest domem dla Andersona Silvy, posiadacza najdłuższego stażu mistrzowskiego w każdej klasie i powszechnie uważanego za jednego z najlepszych strikerów wszech czasów.

Choć ciężkie uderzenia są powszechne, umiejętności zapaśnicze pozostają niezwykle ważne w klasie wagi średniej.

Oto główne rzeczy, które warto wiedzieć na ten temat:

• Minimalna waga to 170lb
• Maksymalna waga to 185lb
• Obecnym mistrzem jest Israel Adesanya

Historia klasy średniej UFC

Tytuł wagi średniej miał nieco patowe początki ze względu na dużą rotację fighterów wagi średniej w UFC.

Pierwszy tytuł został zdobyty przez Dave’a Menne w 2001 roku, ale stracił tytuł prawie natychmiast do Murilo Bustamante. Brazylijczyk Bustamante z powodzeniem obronił swój tytuł przeciwko Mattowi Lindlandowi, po czym opuścił UFC w 2002 roku, aby podpisać kontrakt z zawodnikiem.

To sprawiło, że tytuł wagi średniej pozostał nieobsadzony przez kilka lat, zanim specjalista od zapasów Evan Tanner zdobył wakujący tytuł na UFC 51 w 2005 roku.

Tanner obronił swój tytuł przeciwko Richowi Franklinowi w tym samym roku. W walce z czasem pretendent stopniowo zadawał Tannerowi tyle obrażeń na twarzy, że walka została przerwana przez lekarza ringowego.

Jako nowy mistrz wagi średniej Franklin z powodzeniem obronił pas dwa razy, jednocześnie startując u boku Matta Hughesa jako trener w reality show UFC The Ultimate Fighter.

Trzecia obrona tytułu została zaplanowana na UFC 64, w 2006 roku, przeciwko brazylijskiemu pretendentowi Andersonowi Silvie. Silva był wschodzącą gwiazdą w UFC, która rozwijała swoją reputację jako straszny i dokładny napastnik.

Silva potrzebował niespełna trzech minut w pierwszej rundzie, aby zablokować głowę Franklina w klinczu i połączyć się z kilkoma uderzeniami kolanem, łamiąc nos Franklina, gdy ten upadł na płótno i powodując, że sędzia przerwał walkę.

To był początek najdłuższego panowania mistrza w historii UFC. W sumie Silva z powodzeniem obronił swój pas dziesięć razy w latach 2006-2013, co doprowadziło do tego, że wielu uważa go za największego zawodnika, jakiego UFC kiedykolwiek widziało.

Największą bronią Silvy było jego uderzenie, co prowadziło wielu do teoretyzowania, że mógłby zostać pokonany, gdyby biegły technicznie przeciwnik dostał go na ziemi. Jednakże Silva był również utalentowanym zapaśnikiem, skutecznie broniącym się, gdy przeciwnicy zmuszali go do walki na macie i wygrywającym wiele walk przez poddanie, jak również przez TKO.

Jak dominacja Silvy rosła, stał się on bardziej ekspresyjny i demonstracyjny podczas walk. W odpowiedzi na bardzo defensywne strategie przeciwników, Silva zaczął opuszczać ręce, tańczyć i szydzić z nich.

Samozadowolenie Silvy doprowadziło do kilku bliskich spotkań, gdy jego panowanie trwało. W obronie tytułu na UFC 117, Chris Sonnen był powszechnie uważany za prowadzącego walkę na dwie minuty przed końcem ostatniej rundy, kiedy Silva zdołał zablokować armbar i zmusić Sonnena do poddania się.

W jedenastej obronie tytułu, Silva zmierzył się z Chrisem Weidmanem jako wielki faworyt. Silva ponownie rozpoczął walkę od popisów, opuszczając ręce i drażniąc Weidmana. Kiedy jednak próbował swoich zwyczajowych uników, Weidman wyprowadził lewy sierpowy dokładnie w momencie, gdy Silva machał głową. Silva został znokautowany w prawdopodobnie najbardziej szokującym momencie w historii UFC, a Weidman został nowym mistrzem wagi średniej.

Silva otrzymał szansę natychmiastowego odzyskania tytułu na UFC 168. Pomijając wszelkie ślady showboatingu i samozadowolenia, Silva wciąż miał problemy z umiejętnościami zapaśniczymi Weidmana.

W drugiej rundzie Anderson szukał połączenia z niskim kopnięciem, które było skuteczną bronią w obu walkach. Weidman zdołał przyjąć kontakt na kolano, powodując, że lewa kość strzałkowa i piszczel Silvy pękły na dwie części, pozostawiając jego nogę wiszącą jak skarpetka.

Sędzia natychmiast przerwał walkę, a z dwoma najbardziej dramatycznymi zwycięstwami, jakie UFC kiedykolwiek widziało, Weidman pozostał mistrzem wagi średniej. Silva nigdy nie odzyskał pełnej sprawności, a po pozytywnym wyniku testu na obecność nielegalnych substancji wygrałby oficjalnie jeszcze tylko jedną walkę w UFC

W międzyczasie Weidman z powodzeniem obronił pas ponownie, przeciwko późnemu zastępcy Lyoto Machidzie na UFC 175 i Vitorowi Belfortowi na UFC 187. W sumie Weidman z powodzeniem obronił tytuł trzy razy w ciągu prawie trzech lat, ponieważ kontuzje utrudniały zarówno jemu, jak i głównym pretendentom.

Weidman ostatecznie stracił tytuł w epickiej walce z Lukiem Rockholdem, który z kolei natychmiast przegrał z Michaelem Bispingiem w wielkim przewrocie. Bisping, jedyny brytyjski zdobywca pasa UFC w historii, wziął walkę z 17-dniowym wyprzedzeniem i został poddany przez Rockholda półtora roku wcześniej.

Bisping z powodzeniem obronił swój tytuł raz przed zaplanowaną walką z powracającą supergwiazdą wagi półśredniej Georgesem St-Pierre. Minęły cztery lata od ostatniej walki St-Pierre’a, a jego powrót był wielkim wydarzeniem dla UFC.

W bliskiej i krwawej walce, St-Pierre zyskał przewagę po połączeniu się z lewym sierpowym w trzeciej rundzie i owinięciu Bispinga tylnym chwytem, gdy ten upadł na płótno.

Szybko po tym, jak stał się tylko czwartym zawodnikiem UFC w tym czasie, aby utrzymać tytuły w dwóch oddzielnych kategoriach wagowych, St-Pierre zdecydował się przejść na emeryturę ze względu na powracające kontuzje i postępujący wiek.

Obecny mistrz wagi średniej – Israel Adesanya

W międzyczasie Robert Whittaker z Nowej Zelandii pokonał Yoela Romero o tymczasowy tytuł wagi średniej, oczekując walki o zunifikowany tytuł przeciwko zwycięzcy St-Pierre’a i Bispinga.

Kiedy St-Pierre ogłosił, że zwalnia tytuł wagi średniej w grudniu 2017 roku, Whittaker został niekwestionowanym mistrzem wagi średniej.

Główni pretendenci w wadze średniej

Charakterystyka fighterów wagi średniej

W walkach wagi średniej balans przechyla się bardziej w stronę boksu i uderzeń, i nieco z dala od wrestlingu. Zapasy są jednak nadal ważne i wielu fighterów odniosło sukces w tej dywizji skupiając się na technicznych umiejętnościach parterowych.

Jednakże ciężcy strikerzy tacy jak Anderson Silva dominują w tej dywizji.

Siła fighterów sprawia, że walki są szczególnie brutalne, z wczesnymi zatrzymaniami zawsze jest wyraźna możliwość.

Co to oznacza dla zakładów?

Gdy dywizja wagi średniej łączy dwóch fighterów, którzy polegają na uderzeniach jako głównej metodzie ataku, można spodziewać się wczesnego zakończenia walki.

Znowu, uważaj na fighterów, którzy awansowali lub spadli w dywizji wagowej.

Fighterzy awansujący do wagi średniej prawdopodobnie będą próbowali wygrać przez poddanie lub zapasy, ponieważ mogą nie mieć siły, aby znokautować naturalnie cięższego mężczyznę. Z drugiej strony, ci, którzy przechodzą z wagi półciężkiej będą mieli nadzieję, że obezwładnią naturalnie mniejszych przeciwników swoim lepszym uderzeniem.

Koniec panowania Andersona Silvy pokazuje, że powinniśmy być świadomi znaków ostrzegawczych, że zawodnik staje się zadufany w sobie poprzez powtarzające się zwycięstwa. Mimo, że przystępował do walki z Weidmanem jako wielki faworyt, Silva był osłabiony w ostatnich meczach i stawał się lekkomyślny w swoich popisach.

Każdy, kto spojrzał poza nagłówek dziesięciu kolejnych obron tytułu, mógł przewidzieć wynik.

UFC Welterweight

Walczący w wadze półśredniej są silniejsi, ale wciąż wystarczająco mobilni, aby być bardzo skutecznymi zapaśnikami. Jest to popularna dywizja w UFC, ponieważ była domem dla jednej z najdłuższych pass obrony tytułu w historii ligi.

Oto główne rzeczy, które warto wiedzieć o wadze półciężkiej:

• Minimalna waga to 155lb
• Maksymalna waga to 170lb
• Aktualnym mistrzem jest Kamaru Usman

Historia kategorii welterweight

Tytuł wagi welterweight jest jednym z najstarszych w UFC, a Pat Miletich został pierwszym mistrzem w 1998 roku. Utrzymał tytuł przez trzy lata i bronił go cztery razy, zanim ostatecznie został poddany przez Karaibskiego Carlosa Newtona.

Wkrótce stracił tytuł w kontrowersyjnych okolicznościach, kiedy to pretendent Matt Hughes power slammed Newton podczas duszenia, co doprowadziło do jednoczesnego znokautowania obu panów. Niestety dla Newtona, sędzia zauważył tylko, że był on zimny, przyznając walkę Hughesowi.

Hughes rozpoczął długą karierę jako mistrz wagi półśredniej, dominując w dywizji i z powodzeniem broniąc swojego pasa pięć razy. Kombinacja Hughesa, polegająca na zapaśniczym ustawianiu przeciwnika w niewygodnych pozycjach, a następnie wyprowadzaniu potężnych ciosów, doprowadziła do tego, że został uznany za jednego z największych pound for pound fighterów, jakich UFC kiedykolwiek widziało.

Hughes ostatecznie stracił tytuł na rzecz BJ Penna, ale hawajski fighter od razu wpadł w problemy kontraktowe z UFC, a jego tytuł został odebrany, zanim zdążył go obronić.

Hughes wkrótce odzyskał wakujący tytuł, pokonując młodszego pretendenta Georgesa St-Pierre’a przez armbar. Hughes obronił tytuł przeciwko Frankowi Triggowi, odnosząc imponujące zwycięstwo w powrocie, a także pokonał kilku innych pretendentów do tytułu w wadze półciężkiej w walkach bez tytułu.

Powtórne starcie ze St-Pierre’em było zaplanowane na UFC 63 w 2006 roku, ale kontuzja GSP doprowadziła do zastąpienia go przez BJ Penna, jedynego człowieka, który pokonał Hughesa w ciągu poprzednich sześciu lat.

W epickim spotkaniu, Penn wyglądał na wczesną przewagę, ale kontuzje zebrały swoje żniwo w trzeciej rundzie. Hughes zyskał kontrolę nad walką, raining down punches while trapping Penn pod jego ciała. Ostatecznie wygrał walkę przez TKO.

Do rewanżu ze St-Pierre’em doszło ostatecznie na UFC 65 i tym razem Kanadyjczyk odprawił Hughesa wysokim kopnięciem na głowę.

St-Pierre potknął się przy pierwszej próbie obrony pasa. W ogromnym szoku, wielki faworyt przyjął zbyt wiele ciosów w pierwszej rundzie przeciwko Mattowi Serrze na UFC 69, co doprowadziło do wczesnego TKO.

Serra był nękany przez kontuzje pleców w następnym roku, co pozwoliło St-Pierre’owi zdobyć tymczasowy tytuł w wadze półśredniej i ustawić pojedynek unifikacyjny na UFC 83. W przeciwieństwie do bijatyki w pierwszej walce między tymi dwoma, St-Pierre był w stanie kontrolować bardziej techniczne spotkanie.

Zapasy St-Pierre’a wyczerpały Serrę, który był zbyt wyczerpany, aby zamontować sensowną obronę na powtarzające się uderzenia kolanami St-Pierre’a, co doprowadziło sędziego do przerwania walki.

Po odzyskaniu tytułu w wadze półciężkiej, Georges St-Pierre rozpoczął jedną z najdłuższych pass mistrzowskich w historii UFC, pokonując wielu utalentowanych rywali w latach 2008-2014.

Nie obyło się bez kontrowersji, w tym zarzutów o używanie ropy naftowej do smarowania ciała w obronie tytułu przeciwko BJ Pennowi. Niemniej jednak, siedem lat, w których pozostał mistrzem, ugruntowało spuściznę St-Pierre’a jako jednego z największych fighterów w historii tego sportu.

W sumie St-Pierre obronił swój tytuł dziewięć razy z rzędu, z czego osiem z nich pochodziło z decyzji sędziów po tym, jak technicznie stawał się lepszy od swoich przeciwników.

W 2014 roku, po kontrowersyjnym przyznaniu zwycięstwa przeciwko Johnny’emu Hendricksowi w jego ostatniej obronie tytułu, St-Pierre postanowił odejść z UFC, zwalniając swój tytuł w wadze welterweight.

Hendricks pokonał Robbiego Lawlera o wakujący tytuł, przed przegraniem rewanżu i zrzeczeniem się pasa przez split decision.

Jako nowy mistrz wagi welterweight, Lawler z powodzeniem obronił tytuł w klasycznej walce z Rorym MacDonaldem na UFC 189, a następnie ponownie z Carlosem Conditem na UFC 193.

W końcu, na UFC 201 w 2016 roku, Lawler został znokautowany w pierwszej rundzie przez potężnego challengera Tyrona Woodleya.

Woodley rozpoczął trzyletnie panowanie jako mistrz, broniąc pasa czterokrotnie.

Obecny mistrz – Kamaru Usman

Po dziewięciu walkach zwycięskiej passy, Usman zmierzył się z ówczesnym mistrzem Tyronem Woodly, 2 marca 2019 roku zdobywając tytuł.

Usman od tego czasu obronił swój tytuł tylko raz przeciwko Colby’emu Covingtonowi, ale oczekuje się, że wkrótce stoczy kolejny pojedynek.

Charakterystyka zawodników wagi welterweight

W klasie welterweight zaczynamy dostrzegać prawdziwą siłę fighterów wysuwającą się na pierwszy plan. Oglądając walkę w wadze półciężkiej, jesteś równie prawdopodobne, że zobaczysz ciosy na korpus i poważnie uszkadzające ciosy i kopnięcia, jak biegłe zapasy.

Dywizja ta była również historycznie jedną z najgłębszych, z wieloma najbardziej utalentowanymi zawodnikami w historii UFC walczącymi w niej – dzięki czemu dominacja Georgesa St-Pierre’a jest jeszcze bardziej imponująca.

Co to oznacza dla zakładów?

Dywizja wagi półśredniej oferuje szeroką różnorodność stylów walki, więc jest wiele ciekawych matchupów, na które można stawiać.

Ponieważ rozmiar i kształt ciała pozwala na tak wiele różnych stylów, ważne jest, aby rozważyć, jak mocne i słabe strony każdego zawodnika pasują do siebie, być może bardziej niż w jakiejkolwiek innej dywizji.

Dominacja St-Pierre’a opierała się w dużej mierze na jego submission moves i szybkości, ale wielu zawodników w wadze półśredniej polega na czystej sile ciosu, aby zapewnić sobie zwycięstwa.

Badając fighterów, często można przewidzieć wiele o tym jak walka się potoczy.

Inna lekcja z historii dywizji wagi półśredniej jest o znaczeniu kontuzji i innych problemów przed walką. Może to zabrzmieć oczywisto, ale jeśli zawodnik walczył w okresie przygotowawczym, może to odegrać kluczową rolę w tym, jak potoczą się walki.

Na przykład, po tym jak St-Pierre zdobył tytuł po raz pierwszy, natychmiast stracił go w szokującej walce z Mattem Serrą, który był bardzo niedoceniany przez bukmacherów. Z perspektywy czasu, wielu obwiniało tę stratę o osobiste zmagania St-Pierre’a, w tym śmierć członków rodziny, zmianę kierownictwa i problemy z motywacją.

Rzeczy takie jak te powinny być zawsze brane pod uwagę przy obstawianiu.

Waga lekka UFC

Choć Conor McGregor wydawał się niepokonany w dywizji piórkowej, zdecydowanie zmagał się z problemami, gdy awansował do wagi lekkiej i dalej.

Walczący w wadze lekkiej są nadal wystarczająco lekcy, aby prezentować prawdziwą szybkość, ale mają wystarczająco dużo siły i wagi, aby zadawać druzgocące ciosy. Możesz rzucić w wytrzymałość, aby wytrzymać kilka bardzo ciężkich uderzeń zbyt.

Lightweight jest również pierwszą klasą UFC bez żeńskich zawodników.

Oto główne rzeczy, które należy wiedzieć o wadze lekkiej:

• Waga minimalna to 145lb
• Waga maksymalna to 155lb
• Aktualnym mistrzem jest Khabib Nurmagomedov

Historia klasy lekkiej

W przeciwieństwie do wielu kategorii wagowych, dywizja lekka nie została tak naprawdę zdominowana przez jednego zawodnika przez dłuższy okres czasu. Była ona jednak gospodarzem niektórych z najbardziej dramatycznych momentów w UFC – zarówno w ringu, jak i poza nim.

Zewnętrzne problemy, takie jak kontrakty i testy narkotykowe wpłynęły na dywizję lekką UFC we wczesnych latach.

Pierwszym mistrzem wagi lekkiej był Jen Pulver, zdobywając tytuł inauguracyjny przeciwko Caol Uno z Japonii w 2001 roku. Z powodzeniem bronił swojego tytułu dwukrotnie w kolejnych latach, najpierw przeciwko Dennisowi Hallmanowi, a następnie w epickim spotkaniu przeciwko ikonicznemu BJ Pennowi.

Jednakże Pulver wkrótce opuścił UFC, porzucając swój tytuł wagi lekkiej. Turniej z 2003 roku miał na celu wyłonienie nowego mistrza wagi lekkiej, ale wyniki nie były jednoznaczne.

W końcu tytuł wagi lekkiej pozostał nieobsadzony do 2006 roku, kiedy Sean Sherk pokonał Kenny’ego Floriana przez jednogłośną decyzję, aby zdobyć tytuł. Po jednej obronie tytułu, Sherk przeszedł testy na obecność sterydów anabolicznych.

Sherk, który miał walczyć z BJ Pennem, został pozbawiony tytułu, a Penn zamiast tego walczył z Joe Stevensonem na UFC 80 o tytuł. Penn wygrał walkę przez poddanie w drugiej rundzie, stając się nowym mistrzem wagi piórkowej.

Penn rozpoczął dwuletnie panowanie jako mistrz, z powodzeniem broniąc pasa trzy razy, a nawet biorąc strzał na tytuł wagi welterweight w między czasie. Penn był momentami kontrowersyjnym zawodnikiem, kultywującym reputację niebezpiecznego i żądnego krwi fightera.

Każda z jego obron tytułu kończyła się zdecydowanymi zwycięstwami, dzięki czemu Penn zyskał reputację jednego z najbardziej szanowanych fighterów w UFC.

W końcu stracił tytuł w kontrowersyjny sposób na rzecz Frankiego Edgara, który wygrał przez jednogłośną decyzję, mimo że wielu uważało, że Penn zasłużył na zwycięstwo. Penn zasłużył na natychmiastowe ponowne starcie, które również przegrał.

Edgar ostatecznie dorównał osiągnięciu Penna w postaci trzech udanych wyzwań tytułowych, zanim stracił pas w 2012 roku na rzecz Bensona Hendersona, byłego zawodnika WEC i nowicjusza w UFC.

Henderson również wygrał ponowne starcie i stał się trzecim mistrzem wagi piórkowej, który bronił pasa trzy razy, zanim Anthony Pettis pokonał go przez poddanie w pierwszej rundzie na UFC 164 w 2013 r.

Pettis obronił pas raz, zanim przegrał z Rafaelem dos Anjosem na UFC 185. Kłopoty z kontuzjami nękały dos Anjosa, a on ostatecznie stracił pas na rzecz Eddiego Alvareza.

W międzyczasie Conor McGregor awansował do dywizji lekkiej po tym, jak pozostał niepokonany w klasie piórkowej. Otrzymał szansę na tytuł wagi lekkiej dos Anjosa na UFC 196, ale dos Anjos musiał się wycofać po złamaniu stopy.

Nate Diaz wkroczył jako zastępstwo w ostatniej chwili, ale ze względu na problemy z robieniem wagi w krótkim czasie, walka toczyła się w 170lb – skok o dwie klasy wagowe przez McGregora.

Mimo bycia wielkim faworytem, McGregor przegrał walkę w nieznanej klasie. Była to jego pierwsza przegrana w historii UFC.

Powtórne starcie, ponownie w wadze welterweight, było najlepiej sprzedającym się wydarzeniem pay-per-view UFC w historii. McGregor wygrał przez decyzję większościową, ustawiając kolejne ujęcie na tytuł wagi lekkiej, obecnie posiadany przez Alvareza.

McGregor pokonał Alvareza w drugiej rundzie przez TKO z dominującym pokazem uderzenia, w procesie stając się pierwszym zawodnikiem UFC w historii, który posiadał tytuł w dwóch różnych kategoriach wagowych jednocześnie.

Jak zainteresowania McGregora zwróciły się poza UFC, brak aktywności doprowadził do tego, że jego tytuł wagi lekkiej został pozbawiony w 2018 roku bez niego kiedykolwiek bronił.

Obecny mistrz – Khabib Nurmagomedov

Wielu fighterów było zaplanowanych do walki z Khabibem Nurmagomedovem o wakujący tytuł, w tym Max Holloway i Tony Ferguson, którzy obaj ostatecznie musieli się wycofać z powodu kontuzji i problemów z cięciem wagi.

W końcu Nurmagomedov zmierzył się z Alem Iaquintą o tytuł na UFC 223, pokonując go przez jednogłośną decyzję.

W międzyczasie McGregor zaczął ponownie skupiać swoją uwagę na UFC, choć nie w oktagonie. W okresie poprzedzającym UFC 223 McGregor rzucił poręczą w autobus zawierający kilku fighterów, w tym Nurmagomedov, z którym McGregor miał trwającą feud.

Kilku fighterów poniosło obrażenia od rozbitego autobusu, co doprowadziło do zmiany harmonogramu różnych walk. McGregor został aresztowany i ostatecznie oskarżony o napaść i przestępstwo kryminalne.

Wszystko to wygodnie zapewniło duży rozgłos dla UFC 229, gdzie Nurmagomedov miał bronić swojego tytułu przeciwko powracającemu McGregorowi.

Okazja stała się nowym rekordowym wydarzeniem MMA w systemie pay-per-view. Nurmagomedov ostatecznie spowodował, że McGregor poddał się w czwartej rundzie z kolejnym imponującym pokazem. Podczas gdy walka była drugą w historii przegraną McGregora w UFC, Nurmagomedov pozostał niepokonany.

Jednakże ogromne kontrowersje pojawiły się ponownie chwile po walce, gdy Nurmagomedov wskoczył w tłum, aby skonfrontować się ze świtą McGregora, a członek zespołu Rosjanina wskoczył do oktagonu i wymienił ciosy z McGregorem.

Od tego czasu Numagomedov zmierzył się z Poirierem na UFC 242, co zaowocowało kolejnym skutecznie obronionym tytułem.

Główni pretendenci w kategorii lekkiej

Charakterystyka zawodników wagi lekkiej

Nie daj się zwieść nazwie – waga lekka to potężni fighterzy. Obrońca tytułu, Khabib Nurmagomedov, jest bardzo technicznym zawodnikiem, łączącym radzieckie sambo z judo i innymi technikami zapaśniczymi, aby zniszczyć przeciwników.

W przeciwieństwie do nich, niektórzy z innych czołowych pretendentów w dywizji, jak McGregor i Poirier, wolą skupić się na lądowaniu ciężkich ciosów i zdobywać zwycięstwa przez KO/TKO.

Kształt ciała fighterów wagi lekkiej pozwala na taki zakres opcji walki, z siłą i techniką o mniej więcej równym znaczeniu.

Co to oznacza dla zakładów?

Dywizja lekka oferuje wiele możliwości zakładów, ponieważ często można zobaczyć fighterów o bardzo zróżnicowanych stylach i specjalizacjach. W przypadku Nurmagomedova, który jest niepokonany w UFC, im dłużej trwają jego walki, tym bardziej prawdopodobne jest, że wyjdzie z nich zwycięsko, ze względu na jego niezręczne i technicznie lepsze zapasy. Z drugiej strony, jeśli miałby przegrać mecz, prawdopodobnie byłoby to spowodowane przyjęciem wczesnego ciosu przez twardego uderzacza, a nie byciem out-wrestled.

Inną dobrą lekcją, którą możemy zobaczyć z historii dywizji lekkiej, jest zwrócenie szczególnej uwagi na sportowców przenoszących kategorie wagowe. Conor McGregor zdominował wagę muszą w dużej mierze dzięki sile swoich ciosów, zwłaszcza lewej ręki.

W walkach, które następnie przegrał, z Diazem w 170lb i Khabibem w 155lb prawdopodobnie był w stanie wylądować te same ciosy kilka razy – po prostu nie robią takich samych szkód, jak w dywizji piórkowej.

W przypadku pierwszej przegranej McGregora z Diazem, był on ogromnym faworytem w zakładach sportowych ze względu na jego popularność i reputację, jak wszystko inne, mimo że poruszał się w górę o dwie całe klasy wagowe. Każdy, kto stawiał przeciwko publiczności przy tej okazji, mógł znaleźć wiele wartości.

UFC Featherweight

Featherweight jest popularną kategorią w UFC. Nie tylko jest to oryginalny dom prawdopodobnie największej międzynarodowej supergwiazdy UFC, jaką kiedykolwiek wyprodukował Conor McGregor, ale także posiada najbardziej dominującą obecną mistrzynię kobiet Amandę Nunes.

Dywizja wagi piórkowej widziała niektóre z najbardziej ikonicznych momentów w historii tego sportu.

Oto główne rzeczy, które warto wiedzieć o klasie wagi piórkowej:

• Minimalna waga to 135lb
• Maksymalna waga to 145lb
• Aktualnym mistrzem mężczyzn jest Alexander Volkanovski
• Aktualnym mistrzem kobiet jest Amanda Nunes

Historia kategorii piórkowej

Męska waga piórkowa UFC

Ale najbardziej rozpoznawalnym nazwiskiem, które wyłoniło się z dywizji piórkowej jest bez wątpienia Conor McGregor, dywizja ta była tak naprawdę zdominowana przez lata przez jednego z jego przeciwników i jednego z najlepszych pound for pound fighterów, jacy kiedykolwiek walczyli w UFC.

Jose Aldo z Brazylii został inauguracyjnym mistrzem wagi piórkowej UFC po połączeniu się firmy z World Extreme Cagefighting w 2010 roku. Do tej pory ma najwięcej nokautów w historii, gdy walki z UFC i WEC są połączone.

Aldo’s Muay Thai striking wraz z jego umiejętnościami zapaśniczymi zobaczył go skutecznie obronić swój tytuł wagi piórkowej siedem razy w latach 2010-2015, rekord dla dywizji piórkowej.

Z jego siedmiu obron, Aldo wygrał przez jednogłośną decyzję pięć razy, podkreślając jego wyższość techniczną nad każdym innym zawodnikiem w dywizji.

Jego ósma obrona tytułu miała być przeciwko Conorowi McGregorowi na UFC 189, w jednym z najbardziej oczekiwanych pojedynków w historii UFC. Jednak na miesiąc przed walką Aldo został zmuszony do wycofania się z powodu kontuzji żeber.

Z pośpiesznie zmienionym harmonogramem McGregor zamiast tego walczył z Chadem Mendesem o tymczasowy tytuł wagi piórkowej.

Conor McGregor stale wyrabiał sobie nazwisko jako jeden z najcięższych ciosów w grze. Z jego 6 zwycięstw w UFC w tym momencie tylko jedno przeszło przez dystans. Jedno czyste połączenie z niszczycielskiej lewej ręki McGregora zazwyczaj wystarczało, aby znokautować jego przeciwnika.

Zapaśniczy styl Mendesa był postrzegany jako coś w rodzaju niewiadomej dla umiejętności bokserskich McGregora.

Pomimo, że siła McGregora i kopnięcia na korpus spowodowały, że Mendes szybko się zmęczył, Kalifornijczyk wciąż miał przewagę w pierwszej rundzie, skutecznie sprowadzając McGregora na matę.

W miarę upływu drugiej rundy Mendes wyraźnie zaczął ciężej oddychać. Na kilka sekund przed końcem rundy McGregor połączył się z kombinacją ciosów i kontynuował walkę z Mendesem na ziemi, co spowodowało przerwanie pojedynku przez sędziego.

Ten wynik jeszcze bardziej przyspieszył awans McGregora na gwiazdę, a dzięki jego umiejętnościom trash talking i promocji, walka unifikacyjna z Aldo stała się jeszcze bardziej oczekiwana.

McGregor spędził dużą część przygotowań do walki szydząc z Aldo, co wiele osób sugerowało, że położyło podwaliny pod to, co ostatecznie wydarzyło się na UFC 194.

W ciągu pierwszych dziesięciu sekund, rozpalony Aldo rzucił lewy hak, który nie połączył się, a zamiast tego nadepnął prosto na kontrę McGregora i rozpadł się na płótno. Wyraźnie zdezorientowany Aldo otrzymał jeszcze dwa ciosy młotkowe na ziemi, zanim sędzia przerwał walkę.

Prawdopodobnie największa walka w historii UFC w tym momencie skończyła się w zaledwie 13 sekund.

McGregor był zdecydowanie największym przyciąganiem w dywizji piórkowej przez kilka lat, więc kiedy zdecydował się przenieść w górę klas wagowych po tym, jak został mistrzem wagi piórkowej, przyniósł ze sobą wiele uwagi mediów.

Pozostał mistrzem wagi piórkowej przez dwa lata, bez faktycznej obrony swojego tytułu. Ostatecznie, pod koniec 2016 roku, tytuł wagi piórkowej McGregora został mu odebrany z powodu braku aktywności.

Obecny mistrz – Alexander Volkanovski

Volkanovski nie utrzymał swojego tytułu długo. To właśnie 14 grudnia 2019 roku zdobył tytuł na UFC 245 przeciwko Maxowi Hollowayowi. Wygrał walkę jednogłośną decyzją, używając kombinacji niskich kopnięć i out strikingów swojego przeciwnika.

Waga piórkowa kobiet UFC

Inauguracyjna walka o tytuł wagi muszej kobiet została stoczona pomiędzy Germaine de Randamie i Holly Holm w 2017 roku na UFC 208.

W kontrowersyjnej walce, w której de Randamie rzuciła kilka ciosów po gongu, które zraniły Holm, de Randamie została ogłoszona zwyciężczynią przez jednogłośną decyzję.

Kontrowersje nie skończyły się również w ringu, ponieważ de Randamie odmówiła obrony tytułu wagi piórkowej przeciwko pretendentce Cris Cyborg z Brazylii, preferując powrót do dywizji bantamweight.

Zamiast tego, Cyborg zmierzyła się z Tonyą Evinger o wakujący tytuł, nokautując ją w trzeciej rundzie.

Cyborg broniła tytułu dwukrotnie w następnym roku, najpierw pokonując Holly Holm przez jednogłośną decyzję, a następnie nokautując Yanę Kunitskayę.

Obecna mistrzyni – Amanda Nunes

Na UFC 232, Cyborg broniła tytułu przeciwko Amandzie Nunes, która awansowała z wagi bantamweight, aby zmierzyć się o pas.

W niezwykle dominującym pokazie potężnych ciosów, Nunes znokautowała Cyborg w 51 sekund, stając się pierwszą kobietą, która posiada tytuły w dwóch różnych kategoriach wagowych jednocześnie.

Główne pretendentki w kategorii piórkowej

Charakterystyka fighterów wagi piórkowej

Featherweight fighters są wystarczająco lekcy, aby mieć dobrą zwinność i zdolność do poruszania się przez wiele rund, podczas gdy również wystarczająco ciężkie, aby regularnie zatrzymywać walki z siłą uderzenia.

Mężczyźni, którzy zdominowali dywizję, będąc jednocześnie biegłymi zapaśnikami, wszyscy są znani głównie ze swoich potężnych zdolności uderzeniowych: McGregor, Aldo, Holloway.

To samo dotyczy kobiet, z Amandą Nunes zdobywającą swój niedawny tytuł dzięki czystej sile ciosu.

Co to oznacza dla zakładów na UFC Featherweight?

Choć walki mogą przejść na dystans, wczesne zatrzymania są powszechne. Kiedy czysta siła jest w grze, potencjał do wzlotów jest również wyższy, ponieważ słabszy zawodnik może potrzebować tylko jednego ciosu, aby zakończyć walkę.

Inną lekcją, którą możemy wyciągnąć z historii dywizji piórkowej jest znaczenie rozpoznania, kiedy zawodnik minął swój szczyt lub wiek go dogania.

Przez 5 lat Jose Aldo całkowicie zdominował dywizję, broniąc swojego pasa siedem razy i pozostając niepokonanym w UFC i WEC. Jednak w siedmiu walkach od czasu jego pierwszorundowego nokautu przeciwko McGregorowi, Aldo przegrał czterokrotnie.

Fighterzy UFC są streaky, a gdy ich impet zostanie zatrzymany i zniknie aura niezwyciężoności, może być trudno odzyskać równowagę.

UFC Bantamweight

Następna jest Bantamweight, dom jednej z obecnych niekwestionowanych gwiazd UFC w Amandzie Nunes, jak również Hall of Famer w Rondzie Rousey.

Męska waga bantamweight, z drugiej strony, widziała stały strumień mistrzów i pretendentów zmieniających się przez lata, bez nikogo dominującego jak u kobiet.

Oto główne rzeczy, które warto wiedzieć o wadze bantamweight:

• Minimalna waga to 125lb
• Maksymalna waga to 135lb
• Tytuł męski jest obecnie wakujący po tym, jak poprzedni mistrz TJ Dillashaw nie przeszedł testu narkotykowego Obecna mistrzyni kobiet to Amanda Nunes

Historia kategorii Bantamweight

Bantamweight jest jedną z klas męskich, która nigdy nie miała długoletniego mistrza.długoterminowego mistrza, z najbardziej kolejnych obrony tytułu jest dwa od tytuł został utworzony w 2010 roku.

Kiedy UFC połączyło się z World Extreme Cagefighting, Dominick Cruz zmierzył się ze Scottem Jorgensonem o nowo utworzony tytuł w wadze bantamweight. Cruz wyszedł zwycięsko przez jednogłośną decyzję i z powodzeniem obronił tytuł w następnym roku przeciwko Urijah Faber.

Jednakże seria kontuzji utrudniała Cruzowi, ponieważ musiał stale opóźniać różne obrony tytułu. Ostatecznie został zmuszony do opuszczenia tytułu wagi bantamweight w 2014 roku, a Renan Barao został awansowany z tymczasowego na niekwestionowanego mistrza.

Rządy Barao nie miały trwać długo. Chociaż z powodzeniem obronił swój zunifikowany tytuł przeciwko Faberowi na UFC 169, kilka miesięcy później został pokonany przez T.J. Dillashaw na UFC 173.

Dillashaw był dużym underdogiem idącym do walki, i pozostaje jednym z wielkich upsetów w historii UFC.

Natychmiastowy rewanż był na kartach, dopóki Barao nie miał problemów zdrowotnych związanych z jego cięciem wagi i musiał się wycofać. Dillashaw zamiast tego z powodzeniem obronił pas przeciwko Joe Soto.

Do ponownego starcia z Barao ostatecznie doszło w czerwcu 2015 roku i po raz kolejny Dillashaw rozprawił się ze swoim przeciwnikiem przez TKO. Kolejnym challengerem Dillashawa była znajoma twarz w dywizji bantamweight.

Dominick Cruz w końcu przezwyciężył swoją serię kontuzji, aby dokonać powrotu, cztery lata po swojej ostatniej walce o tytuł. W epickim pięciorundowym starciu Cruz z trudem odzyskał tytuł przez niejednogłośną decyzję.

Później z powodzeniem obronił go raz, zanim przegrał z Codym Garbrandtem po kolejnych problemach z kontuzjami.

Garbrandt nie był w stanie utrzymać tytułu zbyt długo, po tym jak został znokautowany przez Dillashawa na UFC 217.

Po udanej obronie tytułu w rewanżu i nieudanym strzale w tytuł wagi muszej przeciwko Henry’emu Cejudo, Dillashaw został zbanowany w 2019 roku za oblanie testu narkotykowego, pozostawiając otwarty tytuł bantamweight.

Women’s UFC Bantamweight

W przeciwieństwie do męskiej kategorii wagowej, która została zmarnowana przez kontuzje i nieudane testy narkotykowe, kobieca dywizja bantamweight była domem dla niektórych z najbardziej ekscytujących i ikonicznych mistrzów w historii UFC.

Wczesne dni dywizji były związane z „Rowdy” Rondą Rousey, jedną z najbardziej dominujących zawodniczek i największych gwiazd UFC.

Rousey była pierwszą kobietą, którą UFC kiedykolwiek podpisało, i natychmiast została zainstalowana jako mistrzyni wagi bantamweight po jej przybyciu.

Rousey rozpoczęła konsolidację swojej dominacji z serią zapierających dech w piersiach obron tytułu. Na początku swojej kariery preferowała używanie armbaru, aby zmusić przeciwniczki do poddania się, który to nawyk wykorzystała w swoich dwóch pierwszych obronach tytułu.

Później zaczęła bardziej wykorzystywać swoją siłę uderzenia, polegając na wczesnym uderzeniu, aby obezwładnić przeciwniczki. Rzeczywiście, jej ostatnie trzy udane obrony tytułu zakończyły się odpowiednio w 0:16, 0:14 i 0:34.

Przez lata, w których Rousey była mistrzynią wagi bantamweight, była nie tylko najbardziej dominującą zawodniczką UFC w swojej dywizji, ale jedną z najbardziej dominujących zawodniczek na świecie.

To sprawiło, że jej ostateczna utrata tytułu wagi bantamweight była tym bardziej dramatyczna.

Rousey była ogromną faworytką przeciwko Holly Holm na UFC 193. W przeciwieństwie do jej ostatnich obron tytułu, Rousey nie mogła wydawać się obezwładnić Holm, jak miała poprzednich przeciwników.

Niezdolna do sprowadzenia Holm na podłogę, Rousey wyraźnie zmagała się z potężnym uderzeniem swojej przeciwniczki. Walka była tylko drugą w historii Rousey, która przeszła przez pierwszą rundę.

Kiedy Holm połączyła się z kopnięciem na głowę Rousey w minutę w drugiej rundzie, walka została zatrzymana, a Holm została nową mistrzynią wagi bantamweight.

Mimo niesamowicie imponującego występu i jednego z największych wstrząsów w historii UFC, Holm nie była w stanie obronić swojego tytułu, przegrywając z Mieshą Tate w swojej następnej walce.

Jednakże czas Tate na szczycie był równie krótki, kiedy to została pokonana przez Amandę Nunes na UFC 200.

Obecna mistrzyni – Amanda Nunes

Odkąd została mistrzynią wagi bantamweight, Brazylijka Amanda Nunes bije rekordy dla kobiet w UFC. Oprócz udanej obrony tytułu w wadze bantamweight 3 razy, w tym w ostatniej walce Rousey w UFC, Nunes stała się pierwszą kobietą, która posiada tytuły w różnych kategoriach wagowych, kiedy awansowała, aby zdobyć tytuł w wadze piórkowej w 2018 roku.

Dzisiaj jest jedną z najlepszych zawodniczek pound for pound w UFC i posiada dwa tytuły zarówno tytuł w wadze piórkowej kobiet, jak i w wadze bantamweight kobiet. Zajmuje również pierwsze miejsce w rankingu pound for pound kobiet we wszystkich tytułach kobiecych.

Główne pretendentki w kategorii Bantamweight kobiet

Charakterystyka Bantamweight Fighters

Jak zaczynamy przechodzić do cięższych kategorii, styl walki przesuwa się nieznacznie z dominującej zapaśniczej do bardziej mieszanej. Szybkość i zwinność są nadal bardzo ważne, ale z nieco wyższą wagą mocniejsze style również mogą być efektywne.

Co to oznacza dla zakładów?

Mniej łatwo jest przewidzieć sposób zwycięstwa. Fighterzy z różnymi umiejętnościami mogą odnosić ogromne sukcesy – na przykład Ronda Rousey była równie skuteczna z ciężkimi ciosami, jak i ze swoim charakterystycznym armbarem.

Wydarzenie dla kobiet było również historycznie zdominowane przez jedną zawodniczkę – najpierw Rousey, a teraz Nunes. Niemniej jednak każdy, kto był w stanie przejrzeć przez hype i zidentyfikować, że siła Holly Holm spowoduje problemy Rousey w ich walce o tytuł, zarobiłby dużo pieniędzy na tym zakładzie.

UFC Flyweight

Flyweight jest najniższą klasą wagową dla mężczyzn i drugą najniższą klasą dla kobiet. Jeden krok w górę od wagi słomkowej, zawodnicy w tej klasie są nadal głównie zdefiniowane przez ich szybkości, zwinności i techniczności, ale z trochę więcej mocy wrzucony.

• Minimalna waga to 115lb
• Maksymalna waga to 125lb
• Aktualny mistrz mężczyzn to Vacant
• Aktualny mistrz kobiet to Valentina Shevchenko

Historia kategorii Flyweight

W męskim wydarzeniu, historia dywizji flyweight zaczyna się i kończy na jednym nazwisku – Demetrious Johnson.

Johnson, lub Mighty Mouse, jak jest powszechnie znany, jest jednym z największych fighterów w historii UFC i posiada mnóstwo rekordów, w tym najwięcej kolejnych obron tytułu z 11.

Tytuł wagi muszej został stworzony w 2012 roku, a zwycięzca czteroosobowego turnieju na UFC 152 w Toronto miał zostać koronowany na inauguracyjnego mistrza. Johnson, specjalista od zapasów i take-down, zobaczył, że każda z jego walk przeszła przez dystans.

W finale przeciwko Johnowi Dodsonowi, Johnson przetrwał kilka strachów przed wygraną przez jednogłośną decyzję. Jako nowy mistrz wagi muszej, Johnson rozpoczął najdłuższe dominujące panowanie w historii UFC.

Przez następne 6 lat Johnson z powodzeniem bronił tytułu jeszcze 11 razy przeciwko największym zawodnikom w dywizji, w tym złotemu medaliście olimpijskiemu Henry’emu Cejudo i ponownemu starciu z Dodsonem.

Johnson jest wysoce technicznie uzdolnionym zawodnikiem, a większość jego zwycięstw pochodziła z poddania lub jednogłośnej decyzji, jeśli walka toczyła się na dystansie. W ciągu tych sześciu lat Johnson pokazał swoją sprawność w szerokiej gamie różnorodnych stylów i wprowadził ruchy, które nigdy wcześniej nie były widziane w UFC.

Obecny mistrz wagi muszej mężczyzn – VACANT

Henry Cejudo, który zdobył złoty medal w zapasach w stylu wolnym na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie w 2008 roku, przegrał swoją pierwszą walkę o tytuł z Demetriusem Johnsonem w 2016 roku. Jednak po pokonaniu kilku innych czołowych pretendentów w dywizji, Cejudo zasłużył na ponowne starcie w kwietniu 2018 roku, na UFC 227.

Ich pierwsza walka zakończyła się TKO dla Cejudo po kilku ciężkich ciosach, ale na UFC 227 umiejętności zapaśnicze obu fighterów wyszły na pierwszy plan. W napiętym i technicznym spotkaniu, Cejudo został nagrodzony przez sędziów przez podzieloną decyzję.

Panowanie Johnsona jako mistrza wagi muszej dobiegło końca, podobnie jak jego kariera w UFC, ponieważ po walce z Cejudo podpisał kontrakt z ONE Championship w Singapurze. Cejudo w międzyczasie poszedł z powodzeniem bronić tego tytułu przeciwko regularnemu bantamweight TJ Dillashaw w 2019 roku, z imponującym pokazem uderzenia.

Od tego czasu Cejudo, który zażądał wyższej wypłaty i nie otrzymał jej, odszedł i zrzekł się tytułu. Od teraz tytuł jest wakujący i do wzięcia.

Women’s Flyweight

Dywizja wagi muszej kobiet jest niedawnym dodatkiem do UFC, z inauguracyjnym pojedynkiem o tytuł, który odbył się w grudniu, 2017 roku.

Obecna mistrzyni – Valentina Shevchenko

Montana miała bronić tytułu przeciwko Valentinie Shevchenko, ale natrafiła na problemy zdrowotne związane ze zrobieniem wagi. Tytuł został pozbawiony, a Shevchenko zamiast tego zmierzyła się z Joanną Jędrzejczyk, która awansowała z wagi słomkowej o wakujący pas.

Od tego czasu trzykrotnie broniła tytułu przeciwko Katlyn Chookagain z ostatnim pojedynkiem, który odbył się 8 lutego 2020 roku na UFC 247. Show wygrała pojedynek przez TKO w trzeciej rundzie.

Ostatnio był zaplanowany pojedynek z Joanne Calderwood na 6 czerwca 2020 roku, ale pojedynek został przełożony z powodu kontuzji nogi.

Główni pretendenci w męskiej kategorii wagowej

Charakterystyka fighterów wagi muszej

Podobna do wagi słomkowej, flyweight fighters są głównie związane z szybkością i umiejętności technicznych. Najniższe kategorie wagowe są mniej prawdopodobne, aby polegać na czystej sile, a walki w wadze muszej są często definiowane przez ponadprzeciętną sprawność sercowo-naczyniową i silne umiejętności zapaśnicze.

Co to oznacza dla zakładów?

Choć KO i TKO zdarzają się w walkach w wadze muszej, poddania są typowo częstszym sposobem na zakończenie walki. Walki często toczą się również na dystansie, gdzie kompetentne pokazy techniczne są nagradzane przez sędziów.

Podczas jego sześcioletniego panowania, tylko dwie walki Demetriousa Johnsona zakończyły się przez TKO, a każda z nich trwała co najmniej 2 minuty.

Unikaj stawiania na efektowne wczesne skończenia i zamiast tego skup się na tym, jak umiejętności zapaśnicze każdego z zawodników pasują do siebie.

UFC Strawweight

Strawweight jest jedną z trzech kategorii wagowych UFC, w których rywalizują kobiety i jedyną klasą, która jest wyłącznie dla kobiet. Jest to najlżejsza klasa wagowa w UFC.

• Maksymalna waga dla fighterów wagi słomkowej wynosi 115lb (52.2kg)
• Nie ma wymogu minimalnej wagi
• Obecną mistrzynią wagi słomkowej jest Weili Zhang z Chin

Historia klasy słomkowej

Inauguracyjną mistrzynią wagi słomkowej była Carla Esparza, kiedy zdobyła pierwszy w historii tytuł w 2013 roku. UFC dodało tę kategorię wagową w 20. sezonie The Ultimate Fightera i podpisało Esparzę wraz z 10 innymi fighterami, aby rywalizować w turnieju, aby wyłonić mistrza wagi słomkowej.

Esparza zmierzyła się z Rose Namajunas w finale. W dominującym występie, Esparza ostatecznie zmusiła Namajunas do odklepania w 1:26 trzeciej rundy.

Jednakże panowanie Esparzy było krótkotrwałe. Straciła swój tytuł zaledwie trzy miesiące później na rzecz Joanny Jędrzejczyk, specjalistki od kickboxingu Muay Thai z Polski.

Jedrzejczyk cieszyła się dłuższym okresem jako mistrz wagi słomkowej, z powodzeniem broniąc swojego tytułu pięć razy w latach 2015-2017. Na UFC 217 w Madison Square Garden, Jędrzejczyk zmierzyła się w obronie tytułu z Rose Namajunas.

W swoim pierwszym strzale w kaflu od czasu pokonania przez Esparzę w inauguracyjnej walce mistrzowskiej, Namajunas była uważana za dość duży underdog przeciwko niepokonanej mistrzyni. Dała jednak dominujący pokaz uderzenia, który doprowadził do TKO w pierwszej rundzie z Jędrzejczyk powaloną lewą ręką.

Namajunas z powodzeniem obroniła swój tytuł w rewanżu na UFC 223, który przeszedł przez dystans. Jednogłośna decyzja sędziów pozwoliła jej zachować tytuł, zanim zrobiła sobie ponad rok przerwy z powodu powracającej kontuzji kręgosłupa.

W UFC 237 w Rio de Janeiro ostatecznie straciła tytuł na rzecz faworytki z rodzinnego miasta, Jessiki Andrade.

Obecna mistrzyni – Zhang Weili

Weili została mistrzynią wagi słomkowej po pokonaniu Jessiki Andrade 31 sierpnia 2019 roku przez TKO.

Obroniła tytuł po raz pierwszy 7 marca 2020 roku na UFC 248 przeciwko Joannie Jędrzejczyk

Dzięki ograniczeniom podróżniczym COVID-19, które stanęły jej na drodze do podróży i obrony tytułu w USA, udało jej się w końcu tam pojechać i z powodzeniem obronić tytuł na UFC 248.

Główne pretendentki w kategorii słomkowej kobiet

Charakterystyka fighterów wagi słomkowej

Jako najlżejsza kategoria, Strawweight fighters nie są zazwyczaj związane z wielką siłą. Raczej mają tendencję do być zwinne i technicznie wykwalifikowanych, nie opierając się na czystej naturalnej siły, aby pokonać ich opponents.

Nie ma dolnego limitu dla bojowników wagi słomkowej i, podobnie jak we wszystkich klasach, bojownicy byli znani do masy i walczyć w kategorii powyżej. Ostatnio była mistrzyni wagi słomkowej Joanna Jędrzejczyk przeszła do wagi muszej 125lb.

Co to oznacza dla zakładów?

Waga słomkowa jest jedną z młodszych dywizji w UFC, więc wciąż jest dużo fluktuacji zarówno pod względem fighterów jak i statystyk.

Brak ogromnej siły i skupienie się na zapasach i umiejętnościach technicznych oznacza, że walki często toczą się na dystansie, a wczesne KO nie są tak częste. Na przykład, w 15 walkach przed zdobyciem tytułu wagi słomkowej, żadna z walk Jessici Andrade nie zakończyła się przed upływem 01:50.

Tendencje te powinny być brane pod uwagę przy obstawianiu walk wagi słomkowej.

Klasy wagowe nieużywane w UFC

Klasy wagowe UFC mają wiele krzyżówek z klasami zarówno w boksie jak i innych firmach MMA. Dwa godne uwagi wyjątki od UFC to:

• Cruiserweight
• Super Heavyweight

Jest kilka powodów takiego stanu rzeczy.

Jeden z nich jest praktyczny – mimo że UFC się rozrasta, wciąż ma stosunkowo małe pole zawodników. Rozproszenie cienkiego pola w dwóch wielu klasach wagowych zaszkodziłoby integralności zawodów – skutkując wieloma błędnymi dopasowaniami i niekonkurencyjnymi walkami.

W przypadku cruiserweight (klasa tradycyjnie pomiędzy lekką wagą ciężką a ciężką) po prostu historycznie nie było wystarczająco dużo zawodników w tej wadze, aby uzasadnić klasę w UFC.

Co więcej, ostatnie dowody sugerują, że różnica wagowa między wagą półciężką a ciężką jest całkowicie uzasadniona tak jak jest – Daniel Cormier jest niedawnym mistrzem w obu klasach.

Jeśli chodzi o brak kategorii superciężkiej – takiej bez górnego limitu – to samo jest prawdą, ale jeszcze bardziej. Znalezienie wystarczająco wykwalifikowanych zawodników powyżej, na przykład, 260lb, aby stworzyć konkurencyjne pole jest trudne.

To, co prawdopodobnie się stanie, to ogromni mężczyźni zostaną wprowadzeni do UFC z niewielką lub żadną rzeczywistą zdolnością do sztuk walki.

Bezpieczeństwo jest kolejną obawą. UFC otrzymało krytykę w przeszłości za cięższych zawodników dokonujących drastycznych cięć wagi, aby walczyć w niższych klasach, zagrażając naturalnie lżejszym zawodnikom. Bez górnego limitu, fighterzy na granicy z klasą ciężką mogliby napotkać fizyczne niedogodności i poważne niebezpieczeństwo przeciwko znacznie cięższym przeciwnikom.

No Weight Classes in Original UFC

W pierwszych dniach UFC, zanim stało się bardziej renomowaną instytucją sportową, klasy wagowe nie zostały jeszcze wprowadzone, a zasady w ogóle były na minimalnym poziomie.

W rzeczywistości, UFC 1 w 1993 roku zawierało tylko dwie zasady – brak gryzienia i wydłubywania oczu (no fun!).

Już w pierwszym pojedynku 400 funtowa zapaśniczka sumo Teila Tuli zmierzyła się z Gerardem Gordeau, który wszedł do walki w wadze nieco ponad połowy wagi Tuli. Pomimo znacznej przewagi wielkości, brak umiejętności technicznych lub samoobrony Tuli’ego znokautował go kopnięciem w głowę w ciągu pierwszych 30 sekund.

Szalone sceny takie jak ta były powszechne we wczesnych dniach. W UFC 7 Marco Ruas znokautował Paula „Niedźwiedzia Polarnego” Varelansa, mimo że był o około 90 funtów lżejszy i 7 cali niższy.

Nie było żadnych regulacji dotyczących tego, co fighterzy mogli nosić. W rzeczywistości, w pierwszej rundzie walki na UFC 1 Art Jimmerson wyszedł na ring przeciwko Royce’owi Gracie z jedną rękawicą bokserską.

Jako utalentowany bokser, Jimmerson uważał, że zaletą będzie posiadanie jednej ręki w rękawicy.

Niespodziewanie, nie tylko pojedyncza rękawica wyglądała śmiesznie, ale była całkowitą przeszkodą w walce z dopracowanym Jiu-Jitsu Gracie i doprowadziła do nokautu w pierwszej rundzie.

UFC przeszło długą drogę od swoich wczesnych chaotycznych i nieprzewidywalnych dni. Dzisiaj, MMA jest jednym z najszybciej rozwijających się sportów na świecie. Z biegiem lat UFC stało się zgrabniejsze, bardziej sprawiedliwe i profesjonalne, zachowując jednocześnie swoją brutalną i ekscytującą przewagę.

Kategorie wagowe UFC są sercem tego profesjonalizmu. Jak widać w naszym przewodniku, różne klasy wagowe stwarzają wyjątkowe możliwości obstawiania. Studiowanie nawyków fighterów w ich klasach, jak również historii danej klasy, jest niezbędne, aby być wygrywającym graczem UFC.