Louis Farrakhan
Louis Farrakhan, w pełni Louis Abdul Farrakhan, oryginalne nazwisko Louis Eugene Walcott, (urodzony 11 maja 1933, Bronx, Nowy Jork, Nowy Jork, U.S.), lider (od 1978) Narodu Islamu, afroamerykańskiego ruchu, który łączył elementy islamu z czarnym nacjonalizmem.
Walcott, jak był wtedy znany, został wychowany w Bostonie przez matkę, Sarah Mae Manning, imigrantkę z St. Kitts i Nevis. Głęboko religijny jako chłopiec, stał się aktywny w kościele episkopalnym St. Cyprian’s Episcopal Church w jego dzielnicy Roxbury. Ukończył z wyróżnieniem prestiżową Boston English High School, gdzie grał również na skrzypcach i był członkiem drużyny lekkoatletycznej. W latach 1951 – 1953 uczęszczał do Winston-Salem Teachers College, ale zrezygnował z nauki, aby kontynuować karierę muzyczną. Znany jako „The Charmer”, występował zawodowo w bostońskich klubach nocnych jako wokalista piosenek calypso i country. W 1953 roku ożenił się z Khadijah, z którą będzie miał dziewięcioro dzieci.
W 1955 roku Walcott dołączył do Narodu Islamu. Zgodnie ze zwyczajem Narodu, zastąpił swoje nazwisko literą „X”, zwyczajem wśród wyznawców Narodu Islamu, którzy uważali, że ich nazwiska rodowe pochodzą od białych posiadaczy niewolników. Louis X po raz pierwszy sprawdził się w Temple No. 7 w Harlemie, gdzie stał się protegowanym Malcolma X, ministra świątyni i jednego z najbardziej prominentnych członków Narodu Islamu. Louis X otrzymał swoje muzułmańskie imię Abdul Haleem Farrakhan od Elijah Muhammada, przywódcy Narodu Islamu. Farrakhan został mianowany głównym ministrem Świątyni nr 11 w Bostonie, którą Malcolm założył wcześniej.
Po zerwaniu Malcolma X z Narodem w 1964 roku z powodu różnic politycznych i osobistych z Eliaszem Muhammadem, Farrakhan zastąpił Malcolma jako główny minister Świątyni nr 7 w Harlemie i jako Krajowy Przedstawiciel Narodu, drugi w kolejności dowódca organizacji. Podobnie jak jego poprzednik, Farrakhan był dynamicznym, charyzmatycznym przywódcą i potężnym mówcą z umiejętnością przemawiania do mas Afroamerykanów.
Kiedy Elijah Muhammad zmarł w lutym 1975 roku, Naród Islamu uległ fragmentacji. Niespodziewanie, przywództwo Narodu wybrał Wallace Muhammad (obecnie znany jako Warith Deen Mohammed), piąty z sześciu synów Eliasza, jako nowy Najwyższy Minister. Farrakhan, rozczarowany, że nie został następcą Eliasza, stanął w 1978 r. na czele rozłamowej grupy, którą nazwał Narodem Islamu i która zachowała oryginalne nauki Eliasza Muhammada. Farrakhan nie zgadzał się z próbami Wallace’a Muhammada, aby przenieść Naród do ortodoksyjnego islamu sunnickiego i pozbyć się radykalnego czarnego nacjonalizmu i separatystycznych nauk Eliasza Muhammada, które podkreślały nieodłączną niegodziwość białych.
Farrakhan stał się znany amerykańskiej opinii publicznej poprzez serię kontrowersji, które rozpoczęły się podczas kampanii prezydenckiej księdza Jesse Jacksona w 1984 roku, którego Farrakhan wspierał. Farrakhan wycofał swoje poparcie po tym jak żydowscy wyborcy oprotestowali jego pochwałę Adolfa Hitlera, i został uwikłany w ciągły konflikt z amerykańską społecznością żydowską z powodu jego rzekomo antysemickich wypowiedzi; Farrakhan zaprzeczył jakoby był antysemitą. W późniejszych przemówieniach obwiniał rząd USA za to, co twierdził, że był spisek, aby zniszczyć czarnych ludzi z AIDS i uzależniających narkotyków.
W 1995 roku Naród sponsorował Million Man March w Waszyngtonie, D.C., aby promować jedność afroamerykańską i wartości rodzinne. Szacuje się, że liczba uczestników marszu, z których większość stanowili mężczyźni, wahała się od 400 000 do prawie 1,1 miliona, co w tamtym czasie czyniło go największym tego rodzaju zgromadzeniem w historii Ameryki. Pod przywództwem Farrakhana Naród Islamu założył w Waszyngtonie klinikę dla chorych na AIDS i pomógł wypędzić handlarzy narkotyków z mieszkań komunalnych i prywatnych apartamentowców w tym mieście. Pracował również z członkami gangów w Los Angeles. W międzyczasie Naród nadal promował reformy społeczne w społecznościach afroamerykańskich zgodnie ze swoimi tradycyjnymi celami samowystarczalności i niezależności ekonomicznej.
Na początku XXI wieku, podstawowe członkostwo Narodu Islamu Farrakhana było szacowane na 10 000 do 50 000 – chociaż w tym samym okresie Farrakhan wygłaszał przemówienia w dużych miastach w całych Stanach Zjednoczonych, które regularnie przyciągały tłumy przekraczające 30 000. Pod przywództwem Farrakhana Naród był jednym z najszybciej rozwijających się ruchów muzułmańskich w kraju. Zagraniczne oddziały Narodu powstały w Ghanie, Londynie, Paryżu i na Wyspach Karaibskich. Aby wzmocnić międzynarodowe wpływy Narodu, Farrakhan nawiązał stosunki z krajami muzułmańskimi, a pod koniec lat 80. nawiązał kontakt z libijskim dyktatorem Muammarem al-Kaddafim. Po doświadczeniu bliskim śmierci w 2000 roku, spowodowanym powikłaniami raka prostaty (raka zdiagnozowano u niego w 1991 roku), Farrakhan złagodził swoją rasistowską retorykę i próbował wzmocnić relacje z innymi społecznościami mniejszościowymi, w tym z rdzennymi Amerykanami, Latynosami i Azjatami. Farrakhan również przeniósł swoją grupę bliżej ortodoksyjnego islamu sunnickiego w 2000 roku, kiedy on i Imam Warith Deen Mohammed, czołowy amerykański ortodoksyjny muzułmanin, uznali się nawzajem za kolegów muzułmanów.
Problemy zdrowotne zmusiły Farrakhana do zmniejszenia swojej roli w Narodzie Islamu na początku XXI wieku. On mimo to utrzymał dość wysoki profil, dając online kazania oprócz jego publicznych wystąpień. W 2010 roku publicznie przyjął dianetykę, praktykę scjentologii. Farrakhan powiedział również, że chce, aby wszyscy członkowie Narodu Islamu stali się „audytorami”, praktykami scjentologicznego procesu doradztwa jeden na jeden, który ma ułatwić jednostkom radzenie sobie z ich „engramami”, które, zgodnie z praktykami scjentologii, są mentalnymi obrazami przeszłych doświadczeń, które wywołują negatywne skutki emocjonalne w życiu człowieka. W 2015 r. poprowadził marsz w Waszyngtonie z okazji 20. rocznicy Marszu Miliona Ludzi.
.