Lugh – potężny bóg światła, słońca i rzemiosła w wierzeniach celtyckich
A. Sutherland – AncientPages.com – Lugh, którego imię oznacza „lśniący” jest jednym z największych bohaterów irlandzkiego folkloru. Znany jest pod różnymi imionami, ale zazwyczaj wymieniany jest jako Lugh Długich Ramion (czasami, „Długie Ręce” lub nawet „Artful Hands”).
Lugh – najpotężniejszy z celtyckich bogów – jest bogiem wszystkich sztuk i rzemiosł. Czczony jako bóg słońca, symbolizuje oświecenie, ponieważ przynosi światu światło.
Dalej możemy rozpoznać jego imię w wielu historycznych miejscach na kontynencie europejskim. Nazwy takie jak Lugdunum („twierdza Lugha”), która jest dziś francuskim miastem Lyon i holenderskim miastem Leiden, uważano za pochodzące od łacińskiej nazwy „Lugdunum”. Carlisle (Anglia) było kiedyś Luguvalium, miastem w pobliżu Muru Hadriana w rzymskiej Brytanii, a w Walii Lugh był czczony jako Lleu, podczas gdy w regionach Galii jako Lugus.
Kim jest Lugh Wielki Celtycki Bóg?
Lugh narodził się ze związku Ethne, córki fomorskiego króla Balora i młodego człowieka, Ciana (Kian), który należał do Tuatha Dé Danann i w naszym wcześniejszym artykule na Starożytnych Stronach, opisaliśmy jak Lugh przyszedł na świat. Tailtiu była przybraną matką Lugha, a jego przybranym ojcem był bóg morza, Manannán mac Lir, który był starszy od ludzi z plemienia Tuatha de Danaan, ale uważany za jednego z nich.
Lugh był pięknym, jasnowłosym bogiem o lśniącej twarzy. Posiadał włócznię, potężną broń, która nigdy nie chybiła celu. Była ona „przedłużeniem jego ramienia” i dlatego stał się znany jako Lugh „o Długiej Broni”.
Lugh pojawia się w pałacu króla Nuady
Tuatha de Danann byli niesprawiedliwie rządzeni przez fomorskiego króla Balora. Pomimo bycia w połowie Fomorianinem, Lugh chciał walczyć po stronie Danannów i pomóc im pokonać Fomorian.
Na początku nie darzono go szczególnym zaufaniem, gdy pewnego dnia, przybył do bramy pałacu króla Nuady jako obcy. Odmówiono mu wstępu do sali, gdyż nie wpuszczano nikogo, kto nie był mistrzem jakiegoś rzemiosła. Stróż chciał poznać jego zawód.
„Jestem cieślą”, powiedział nieznajomy.
Strażnik odpowiedział, że król miał już wykwalifikowanego cieślę i nie potrzebował innego.
„Powiedz więc królowi, że jestem mistrzem kowalskim.”
„Mamy już kowala,” odpowiedział strażnik.
„W takim razie ja też jestem wojownikiem,” powiedział nieznajomy.
„Nie potrzebujemy go,” odpowiedział strażnik. „Wielki Ogma jest naszym mistrzem.”
Nieznajomy zaproponował wszystkie możliwe profesje, które opanował, nawet poetę, harfistę, naukowca, lekarza, czarodzieja i rzeźbiarza. Za każdym razem odpowiadano mu, że król Nuada ma już takiego fachowca na dworze.
„Zapytaj więc króla – rzekł nieznajomy (Lugh) do stróża – czy ma przy sobie człowieka od tych wszystkich rzemiosł naraz, bo jeśli ma, to nie ma potrzeby mnie w Tarze…”
Zobacz także:
Morrígan: Shape-Shifting Phantom Queen And Her Meeting With Irish Hero Cuchulainn
Fomorians: Supernatural Race Of Giants Who Came From Atlantis
Cruithne: Legendary King, His Seven Sons And The First Celtic Tribe That Inhabited British Isles
More Myths And Legends
W końcu Lugh został wpuszczony, ponieważ opanował wiele umiejętności. Duńczycy podziwiali jego siłę i inteligencję i nazwali go Samildanach („Many-Skills”). Został tymczasowym królem Tuatha, gdy Nuada stracił rękę w bitwie, a po śmierci Nuady sam Lugh został prawowitym królem Tuatha.
Fomorianie zostali w końcu pokonani, a odważne dokonanie Lugha pomogło przynieść wolność Irlandczykom.
To Lugh poprowadził Danannów przeciwko Fomorianom w drugiej i ostatniej bitwie pod Mag Tuired. Zabił swego dziadka Balora, przebijając mu złe oko procą i odciął mu głowę.
W tym samym czasie wypełnił starą druidzką przepowiednię mówiącą, że Balor, despotyczny król Fomorian zostanie zabity przez własnego wnuka, i tak też się stało.
Lugh był również duchowym przewodnikiem swego syna, Cuchulainna, i walczył w zastępstwie syna, aby dać mu odpocząć podczas jego samotnej i bardzo męczącej walki.
Najsłynniejszą bronią Lugha była „Niezwyciężona Włócznia” lub „Włócznia Zwycięstwa” o właściwościach podobnych do Miecza Nuady – po rzuceniu momentalnie trafiała w cel.
Włócznia była piekielnie gorąca i stawała się tym gorętsza, im dłużej była używana. W nocy przechowywano ją w kadzi z wodą, aby nie zapaliła się i nie spaliła ziemi.
Written by – A. Sutherland AncientPages.com Staff Writer
.