Niemcy i ruch America First

admin 0 Comments Articles

Niemcy i ruch America First

Po sześciomiesięcznym pobycie w Wielkiej Brytanii Lindberghowie udali się do Niemiec, gdzie zostali potraktowani jako honorowi goście III Rzeszy. Karol odwiedził ośrodki lotnictwa wojskowego, gdzie oceniał tempo dozbrajania Niemiec, a Anne bawiła się w Berlinie. Lindbergh chwalił konstrukcje myśliwców i bombowców Luftwaffe i twierdził, że „Europa i cały świat mają szczęście, że nazistowskie Niemcy leżą obecnie pomiędzy komunistyczną Rosją a zdemoralizowaną Francją”. Lindbergh postrzegał Związek Radziecki jako największe zagrożenie dla cywilizacji zachodniej, a jego wiara w supremację siły powietrznej doprowadziła go do wniosku, że Wielka Brytania i Francja zostały skutecznie poddane rosnącej potędze Luftwaffe.

Przez późne lata trzydzieste Lindbergh podróżował po świecie jako ambasador bez teki. Wrócił do Niemiec w październiku 1938 roku, a Hermann Göring odznaczył go Krzyżem Służbowym Orła Niemieckiego. Choć wywołało to ostrą krytykę, Lindbergh pozostał niezwykle popularny wśród amerykańskiej opinii publicznej. Lindberghowie przygotowywali się do zakupu domu na berlińskim przedmieściu Wannsee, kiedy naziści dokonali pogromów, które stały się znane jako Noc Kryształowa w nocy z 9 na 10 listopada 1938 roku. Lindbergh i jego rodzina zamiast przenieść się do Paryża, przed przeniesieniem do Stanów Zjednoczonych zaledwie kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej.

Po powrocie, Lindbergh stał się wokalnym orędownikiem amerykańskiej neutralności. Postrzegał konflikt europejski jako braterską sprzeczkę między wschodzącymi Niemcami a krajami, które chciały odmówić im miejsca w hierarchii władzy i prestiżu; Niemcy same, twierdził Lindbergh, mogły „powstrzymać azjatyckie hordy” i zapobiec opanowaniu Europy. W eseju dla Reader’s Digest z listopada 1939 r. Lindbergh przestrzegał przed „wojną wewnątrz naszej własnej rodziny narodów, wojną która zredukuje siłę i zniszczy skarby Białej Rasy” i dalej apelował: „nie popełniajmy rasowego samobójstwa przez konflikt wewnętrzny”. Lindbergh nie był jedyną osobą opowiadającą się za amerykańskim izolacjonizmem opartym na idei białej supremacji, nie był też wyjątkowy w sugerowaniu, że Żydzi są jedyną grupą najbardziej zainteresowaną zaangażowaniem Stanów Zjednoczonych w wojnę w Europie. Antysemicki kaznodzieja radiowy Charles Coughlin przyjął przesłanie Lindbergha, a publiczne wypowiedzi Lindbergha posłużyły jako główny bodziec do utworzenia w 1940 roku Komitetu America First. Grupa, która szczyciła się członkostwem 800.000, sprzeciwiała się amerykańskiej pomocy dla aliantów i liczyła Lindbergha jako jej najbardziej prominentnego rzecznika.

W tym czasie Lindbergh działał również jako wysokiej rangi doradca Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych, a on prowadził osobistą korespondencję z dowódcą generalnym, Henrym („Hap”) Arnoldem. Argumenty Lindbergha za zwiększeniem amerykańskich zdolności obronnych znalazły zwolenników wśród planistów wojskowych, ale jego strategiczna wizja była zamglona przez jego przekonanie, że lotnictwo jest wyłącznie zachodnią innowacją, „jednym z tych bezcennych dóbr, które pozwalają białej rasie w ogóle żyć w napierającym morzu żółci, czerni i brązu”. Na spotkaniu America First w październiku 1940 r. Lindbergh oświadczył, że „żaden naród w Azji nie rozwinął swojego lotnictwa na tyle, by stanowić obecnie poważne zagrożenie dla Stanów Zjednoczonych”. Nieco ponad rok później japoński atak na Pearl Harbor pokazałby, jak fatalnie błędny był ten wniosek.

Debata publiczna na temat wojny stała się osobistą bitwą między Lindberghiem a prezydentem Franklinem D. Rooseveltem. W kwietniu 1941 roku, kiedy Roosevelt porównał Lindbergha do sympatyka Konfederacji Clementa Vallandighama, Lindbergh zareagował rezygnacją z komisji rezerwy Korpusu Powietrznego. Przez cały rok 1941 Lindbergh angażował się w ruch antywojenny, przemawiając do wielotysięcznych tłumów od wybrzeża do wybrzeża. Harold Ickes, sekretarz spraw wewnętrznych w administracji Roosevelta, który stał się najbardziej skutecznym i nieustępliwym przeciwnikiem Lindbergha, publicznie wezwał go do potępienia nazistowskich Niemiec. Lindbergh odmówił. Nawet bliscy przyjaciele i zwolennicy, jak Robert E. Wood, błagali Lindbergha, by odniósł się do chóru pro-nazistowskich oskarżeń przeciwko niemu, Lindbergh zamiast tego przeszedł do ataku.

11 września 1941 roku, na przemówieniu America First w Des Moines, Iowa, Lindbergh zidentyfikował „Brytyjczyków, Żydów i administrację Roosevelta” jako „agitatorów wojennych”, którzy użyli „dezinformacji” i „propagandy”, aby wprowadzić w błąd i przestraszyć amerykańską opinię publiczną. Reakcja była natychmiastowa. Publiczne poparcie dla Lindbergha wyparowało, a przemówienie z Des Moines zostało potępione jako antysemickie i nieamerykańskie. Na masowym wiecu America First w Madison Square Garden 30 października 1941 r. wielu uczestników otwarcie okazywało nazistowskie sympatie. Następne przemówienie Lindbergha zaplanowano na 10 grudnia, ale zostało ono odwołane z powodu ataku na Pearl Harbor. Zwolennicy America First wyrazili przekonanie, że Roosevelt znalazł „tylne drzwi do wojny”

.