Nieznośny rumieniec: Rodzice mówią o synu's samobójstwie
Steve i Dawn Thomas rzadko widzieli, jak ich syn Brandon się rumieni, a jeśli już, to nie było to zmartwieniem.
Brandon był blond i jasny, jak jego brat bliźniak, Devin, i sporadyczny rumieniec koloru nie wydawał się niepokojący.
„Nie bylibyśmy tego świadkami,” powiedział Steve Thomas. „To nawet nie działo się tutaj w domu. Myślę, że to było jego miejsce komfortu.”
Więc byli oszołomieni zeszłej jesieni, kiedy Brandon, przyjazny, lubiany student Uniwersytetu w Waszyngtonie, wyznał matce, że od czterech lat zmaga się z paraliżującym, chronicznym rumieniem.
I byli zdruzgotani 29 maja, kiedy Brandon skoczył z balkonu 11 piętra swojego akademika w Seattle, zostawiając za sobą pięciostronicową notatkę obwiniającą jego samobójstwo o rozpacz spowodowaną mało znanym zaburzeniem.
„Kiedy Brandon w końcu pozwolił nam wejść do swojego sekretnego życia udręki, byliśmy oczywiście daleko w tyle”, powiedziała jego matka.
Sześć tygodni później, Thomasowie wypowiadają się na temat śmierci Brandona, aby uhonorować jego ostatnie życzenie. W liście młody człowiek, który ukrywał problem przed przyjaciółmi, rodziną — nawet przed swoim bliźniakiem — chciał, aby świat wiedział, że nie ma nic trywialnego w czerwienieniu się.
„Jednym z powodów, dla których odebrał sobie życie, było to, że gdyby podjął ten drastyczny środek, podniosłoby to świadomość”, powiedziała Dawn Thomas. „Chciał, aby jego śmierć miała wpływ.”
W tym celu Dawn, 45, Steve, 47, i Devin, 20, siedzą na kanapie w wypielęgnowanym domu rodziny nad jeziorem w Renton, Wash…, tuż za Seattle, ze stoickim spokojem patrząc na notatnik reportera i kamerę wideo. Dawn, która pracuje w pobliskim Microsofcie, a Steve, strażak, chciał ustawić rekord straight.
„Miałem ludzi podchodzi do mnie, nawet na jego usługi, i powiedzieć 'Wiem, ja też się rumienię, kiedy jestem publicznie,'” powiedział Dawn Thomas. „Nie o to tu chodzi.”
Zamiast tego mówią, że Brandon toczył codzienną walkę z tym, co eksperci opisują jako patologiczny rumieniec, zaczerwienienie twarzy, które wykracza daleko poza typowy rumieniec, jaki większość ludzi odczuwa przy popełnianiu społecznego faux pas lub mówieniu przed grupą.
Oszacowane 5 procent do 7 procent populacji może cierpieć z powodu chronicznego rumieńca, niekontrolowanej reakcji wywołanej przez nadaktywny system nerwowy i spotęgowanej przez upadek społecznego wstydu. To według Dr. Enrique Jadresic, chilijskiego psychiatry i światowego eksperta w dziedzinie tego zaburzenia, który również sam cierpiał z tego powodu.
„Rumienienie się, które przypuszczalnie jest drobnym objawem, może zniszczyć nie tylko poczucie własnej wartości, ale również wolę i chęć do życia”, powiedział Jadresic, autor książki z 2008 roku na temat tego stanu, o nazwie „When Blushing Hurts: Overcoming Abnormal Facial Blushing.”
Istnieją sposoby leczenia chronicznego rumieńca, w tym hipnoza, terapia, leki przeciwlękowe i, dla niektórych, kontrowersyjna operacja, która wycina lub zaciska nerw w torsie, który kontroluje rumienienie się. Ale tak jak Brandon, wielu tak zwanych rumieńców cierpi po cichu, wstydząc się przyznać do stanu, który koloryzuje pracę, romanse i inne kluczowe części życia.
’No, mom, you need to just go look it up’
Kiedy Brandon zadzwonił do swojej matki we łzach ostatniej jesieni, wiedziała tylko, że to było poważne — i że musiał desperacko potrzebować pomocy.
„Siedziałam tam, starając się upewnić, że starannie dobieram słowa: 'OK, Brandon, wiesz, że wszyscy się rumienimy’,” wspomina Dawn Thomas. „A on odpowiedział: 'Mamo, nie, musisz to sprawdzić’.”
Online, odkryła to, co Brandon znalazł: blogi, anegdotyczne raporty i kilka badań naukowych opisujących ludzi, dla których rutynowe rumienienie się stało się nie do zniesienia.
„Największą rzeczą dla niego i największą rzeczą dla wszystkich ludzi, którzy cierpią z powodu chronicznego rumienia jest wstyd,” powiedziała. „Ludzie uważają to za trywialne, ponieważ wszyscy się rumienimy. A jaki jest problem?”
Na początku, problemem nie jest nawet samo rumienienie się, Jadresic powiedziała w e-mailach do msnbc.com. Około dojrzewania, niektórzy ludzie z podwyższonym współczulnym układem nerwowym, sieć, która kontroluje mimowolne działania, takie jak pocenie się i rumieniec, wydają się zaczynać rumienić więcej, ale bez społecznych wskazówek, takich jak zakłopotanie, które zazwyczaj wywołują rumieniec.
Rumienienie się występuje, gdy maleńkie naczynia krwionośne twarzy, zwane kapilarami, rozszerzają się, pozwalając na przepływ większej ilości krwi przez nie, powodując zaczerwienienie skóry. Rozszerzenie następuje w odpowiedzi na sygnały wysyłane z mózgu przez nerwy. Jest to działanie mimowolne, często wywoływane przez silne emocje, takie jak zakłopotanie czy złość, ale może być również spowodowane przez pikantne potrawy i alkohol. W chronicznych rumieńcach, chociaż, może nie być oczywistego wyzwalacza.
Tak było w przypadku Brandona, który zaczął się rumienić około 15 roku życia. Bez ostrzeżenia, czerwienił się od szyi aż po uszy.
„Śmiał się z ludźmi i ktoś zwracał uwagę, 'Och, spójrz jak Brandon się czerwieni'”, powiedziała Dawn Thomas, opowiadając o tym, co Brandon jej powiedział. „A on by się zastanawiał, 'Ja?’ Bo nie zdawał sobie sprawy, że się czerwieni.”
Kolor był zauważalny, powiedział Troy Colyer, 20, który przyjaźnił się z Brandonem od czasów gimnazjum i uczęszczał z nim na Uniwersytet Waszyngtoński. Ale Brandon był tak zabawnym, energicznym facetem, lubianym przez wszystkich, że nie zwracało to zbytniej uwagi.
„Kiedyś się rumienił, ale nie myśleliśmy o tym zbyt wiele,” wspomina Colyer, który zorganizował czuwanie po śmierci Brandona, w którym uczestniczyło co najmniej 100 osób. Ludzie myśleli, że to słodkie i zabawne.”
„Był ostatnią osobą na świecie, która mogłaby to zrobić.”
Niektórzy przyjaciele mogli żartować z rumieńców, ale nigdy nie było to w złym zamiarze; nikt nie wyśmiewał Brandona, powiedział Colyer. On i inni byli oszołomieni, gdy dowiedzieli się, że Brandon cierpi.
„Był ostatnią osobą na świecie, o której można by pomyśleć, że mogłaby to zrobić”, powiedział Colyer.
Choć nikt nie wiedział, matka Brandona powiedziała, że kiedy ktokolwiek zwrócił uwagę na rumieniec, Brandon stał się zakłopotany. A potem zaczął bać się rumieńców, których nie mógł kontrolować, co doprowadziło do tego, co eksperci nazywają „erytrofobią”, czyli strachem przed rumieńcami.
„Ponieważ są one widoczne, niekontrolowane i częste, zawsze jesteś czujny. Boisz się rumieńców lub możliwości ich wystąpienia,” wyjaśnił Jadresic.
Doktorzy, psychiatrzy i inni od dawna debatowali nad źródłem chronicznego rumieńca. Przez lata, specjaliści myśleli, że jest to problem psychologiczny.
„Widok był taki, że główny problem był w umyśle rumieńca, w sposobie w jaki rumieniec myślał o rumieńcu,” Jadresic said.
Najnowsze badania zasugerowały, że faktycznie jest to oparte na biologii, Jadresic said.
„Najwyraźniej, nie wszyscy rumienimy się tak samo, w tym samym stopniu i nasileniu,” zauważył.
Gdy ludzie rumienią się częściej i intensywniej niż normalnie, może to wywołać poważne reakcje psychologiczne i społeczne, Jadresic powiedział. Sześćdziesiąt procent osób rumieniących się w jednym badaniu i 90 procent w innym spełniło kryteria diagnostyczne zaburzenia lęku społecznego, czyli SAD, dodał.
’I am tired of blushing.’
Regardardless of the cause, chronic blushing can cripple a sufferer’s life. W swoim ostatnim liście do rodziców Brandon próbował wyjaśnić, w jaki sposób to zaburzenie go zdominowało.
„Rumienię się kilka razy dziennie. Nie musi to być wtedy, gdy jestem zawstydzony”, napisał.
Rumieniłby się w klasie, przez telefon, podczas jazdy samochodem, późno w nocy, gdy przypomniał sobie, że rumienił się w ciągu dnia. Brał schody zamiast windy z 11 piętra, aby uniknąć spotkania z kimś, kogo znał wchodząc do windy w drodze na dół, co wiedział, że wywoła rumieniec.
Cała ta agonia była utrzymywana w tajemnicy, mówią przyjaciele i rodzina Brandona. Major biznesu, który miał nadzieję zostać strażakiem jak jego tata, był otwarty i kochał sport, zwłaszcza koszykówkę i piłkę nożną. On i jego brat mieli długoletnią rywalizację o Huskies vs Cougars, maskotki walczących drużyn uniwersyteckich w stanie. Kiedy Devin wyjechał do szkoły na Western Washington University w Bellingham, kilka godzin na północ od Seattle, bracia byli w częstym kontakcie. „Dużo pisaliśmy SMS-ami” – powiedział Devin.
W gronie przyjaciół Brandon był kimś w rodzaju rozjemcy, wspomina jego przyjaciel Troy Colyer.
„Był klejem, który trzymał wszystkich razem”, powiedział.
Na zewnątrz nie było śladu po młodym człowieku, którego ostatni list donosił, że płakał do snu prawie każdej nocy.
„Jestem zmęczony rumienieniem się”, napisał Brandon. „To wyczerpujące budzić się każdego dnia i musieć znaleźć małe sposoby na uniknięcie sytuacji, w których się rumienię.”
Desperackie wysiłki
Odkąd wiedzieli o problemie, rodzina Brandona próbowała desperacko uzyskać dla niego pomoc. W kwietniu zabrali go do lekarzy, znaleźli doradcę, dostali recepty na niskie dawki leków przeciwlękowych i beta-blokerów, które z powodzeniem stosowano w leczeniu rumienia. Omówili możliwość endoskopowej sympatektomii piersiowej, lub ETS, kontrowersyjnej operacji czasami używanej do leczenia zarówno nadmiernego pocenia się, lub nadpotliwości, jak i patologicznego rumienia.
Jadresic, który sam miał operację, wierzy, że może być ona skutecznym lekarstwem. Prowadził badania ponad 300 pacjentów opublikowane w zeszłym roku, które porównywały chirurgię, leczenie farmakologiczne i brak leczenia. Wśród osób leczonych ETS, 90 procent zgłosiło, że jest albo „dość zadowolony” lub „bardzo zadowolony” z wyników.
Still, operacja jest kontrowersyjna. Niektórzy pacjenci zgłaszali poważne skutki uboczne, w tym nietypowe pocenie się lub osłabienie, czasami bez kontroli rumienia.
„Pracownicy służby zdrowia powinni zapewnić, że operacja jest stosowana tylko w ostateczności”, powiedział Jadresic.
Brandon chciał operacji, ale niechętnie zgodził się najpierw spróbować leków i terapii, powiedzieli jego rodzice. Podczas niespokojnego spotkania w Seattle, lekarz powiedział Brandonowi, że operacja ma tylko 50 procent szans na sukces. W odpowiedzi, rodzina zaplanowała wizytę u nowego lekarza w Nowym Jorku tego lata, który był bardziej zaznajomiony z operacją. Jeśli to nie zadziała, planowali odwiedzić eksperta w Irlandii, który twierdzi, że leczy przewlekłe rumienienie się.
Zanim mogli podjąć te kroki, jednak Brandon odszedł.
„Był tak beznadziejny do czasu ,” powiedziała jego matka. „Wierzył w swoim umyśle, że nigdy nie będzie miał udanej kariery, i że nigdy nie będzie miał udanego związku z tego powodu.”
Teraz wypowiadają się na temat chronicznego rumienia, mając nadzieję na stworzenie strony internetowej, która zbiera informacje o stanie wszystko w jednym miejscu, zapewniając linki do książki Jadresic, która mogła dać nadzieję Brandonowi, gdyby zobaczył ją wcześniej. Strona jest wciąż w budowie. Ludzie, którzy chcą wiedzieć więcej — lub skontaktować się z rodzicami Brandona — mogą wysłać e-mail na adres [email protected].
Z większą ilością informacji, być może Brandon mógłby wytrzymać wystarczająco długo, aby uzyskać pomoc, powiedzieli jego rodzice. W obecnej sytuacji nigdy nie dowiedzą się dokładnie, dlaczego Brandon nie mógł czekać, ani jakie konkretne wydarzenie mogło skłonić go do ostatecznego działania.
„To jest najtrudniejsza część,” powiedział Steve Thomas. „Jest tak wiele pytań bez odpowiedzi.”
Więcej o Vitals:
- Raport: 16 procent nastolatków rozważało samobójstwo
- Depresyjni ludzie spędzają więcej czasu na czatach online
- Długotrwały niedobór leków na ADHD rozbija życie
.