No advantage of using ferrous bisglycinate as an iron fortificant

admin 0 Comments Articles

No advantage of using ferrous bisglycinate as an iron fortificant

Dear Sir:

In the June 2000 issue of the Journal, Bovell-Benjamin et al (1) compared the absorption of iron from ferrous sulfate, ferrous bisglycinate, and ferric trisglycinate added to a whole-maize meal. Stwierdzili, że wchłanianie żelaza było lepsze z bisglicynianu żelazawego niż z siarczanu żelazawego lub trisglicynianu żelazowego i że bisglicynian żelazawy był skutecznym i bezpiecznym źródłem żelaza, które było szczególnie przydatne jako środek wzmacniający żelazo w dietach bogatych w fityniany. Ich innym głównym wnioskiem było to, że żelazo z bisglicynianu żelazawego nie wymienia się w jelitowej niehemowej puli żelaza z żelazem z kukurydzy lub siarczanem żelazawym.

W porównaniach absorpcji żelaza z posiłków, procentowa absorpcja, oparta na metodologii znacznika, musi być pomnożona przez ilości żelaza obecne w odpowiednich oznaczonych pulach. Bovell-Benjamin i wsp. doszli do wniosku, że żelazo z bisglicynianu żelazawego nie wymienia się z żelazem z kukurydzy lub siarczanu żelazawego. Wniosek ten oparto na obserwacji, że gdy te same ilości żelaza w postaci siarczanu żelazawego i bisglicynianu żelazawego podawano oddzielnie wraz z posiłkiem kukurydzianym, wchłanianie żelaza wynosiło odpowiednio 1,7% i 6,0%; gdy te same ilości żelaza dodawano do tego samego posiłku kukurydzianego, wchłanianie znaczników wynosiło odpowiednio 1,0% i 6,8%. Autorzy połączyli średnie procentowe wchłanianie w swoich badaniach 1A i 1B, które następnie wynosiły odpowiednio 1,3% i 6,4%, co wskazuje na 4,7-krotnie większą absorpcję żelaza z bisglicynianu żelazawego (P < 0,05). Nie jest jasne, w jaki sposób wniosek o „braku wymiany” został wyciągnięty między etykietami w puli jelitowej w badaniu 1B. Jednakże, ponieważ badania absorpcji zostały przeprowadzone u tych samych osób, dane mogą być analizowane w sposób bardziej czuły i specyficzny poprzez porównanie absorpcji u tych samych osób, a nie w 2 grupach osób. Średnia absorpcja żelaza ze znacznika w przypadku siarczanu żelazawego podawanego oddzielnie z kukurydzą wynosiła 1,7% (badanie 1A); gdy siarczan żelazawy podawano razem z kukurydzą i bisglicynianem żelazawym (badanie 1B) absorpcja była niższa (1,0%). Te średnie wartości sugerują, że absorpcja była różna w tych 2 badaniach. Kiedy porównaliśmy bardziej poprawnie indywidualne proporcje we wchłanianiu znacznika siarczanu żelazawego w badaniach 1A i 1B, ten średni stosunek wynosił 1,653 (t = 2,436, P = 0,0375). Odpowiednie porównanie bisglicynianu żelazawego w badaniach 1A i 1B wykazało, że wchłanianie było takie samo, gdy siarczan żelazawy podawano sam w badaniu 1A i gdy podawano go razem z taką samą ilością siarczanu żelazawego w tych samych posiłkach w badaniu 1B (średni stosunek: 0,956, t = -0,299, P = 0,77). Oznacza to, że 1) wchłanianie żelaza z puli żelaza niehemowego spadło o ≈40% (1/1,65), gdy siarczan żelazawy był podawany razem z bisglicynianem żelazawym i 2) że procentowe wchłanianie żelaza z hipotetycznej puli chelatowej bisglicynianu żelazawego nie miało wpływu. Najbardziej oczywistym wyjaśnieniem jest to, że część żelaza przeniosła się z „puli bisglicynianu żelazawego” do „puli kukurydzy”, która wiemy z kilku poprzednich badań jest jednolicie oznakowana przez dodany siarczan żelazawy.

Wszystko to sugeruje, że absorpcja żelaza z siarczanu żelazawego podawanego z kukurydzą w badaniu 1A została zmierzona prawidłowo. Jednak absorpcja żelaza z bisglicynianu żelazawego w badaniu 1A nie może być obliczona, ponieważ nie wiemy 1) ile żelaza przeniosło się z bisglicynianu żelazawego do puli żelaza niehemowego w kukurydzy, a zatem 2) ile żelaza pozostało w formie chelatu. Wiemy z badania 2A, że żelazo w bisglicynian żelazawy jest gorzej wchłaniane niż siarczan żelazawy, gdy jest podawany sam. Można założyć, że bisglicynian żelazawy jest częściowo zdysocjowany i że nieznana, ale prawdopodobnie znaczna ilość żelaza jest uwalniana do puli żelaza niehemowego (puli kukurydzianej). Absolutnym warunkiem w tego rodzaju badaniach znacznikowych jest znajomość specyficznej aktywności żelaza.

To oznaczałoby, że niemożliwe jest oszacowanie całkowitej ilości wchłoniętego żelaza. Właściwie jedynym sposobem, aby prawidłowo analizować wymianę izotopową między związkiem żelaza i żelaza w żywności jest przez porównanie absorpcji żelaza z biosyntetycznie radioiron-oznakowany żywności (np. kukurydza) i związek żelaza, który ma być testowany. Niekompletna wymiana izotopowa pomiędzy żelazem w innym chelacie żelaza, FeNaEDTA, a biosyntetycznie znakowaną radiożelazem kukurydzą została zaobserwowana przez kilku badaczy (3-5). W niepublikowanych badaniach w naszym laboratorium stwierdziliśmy stosunek absorpcji 0,58 ± 0,044 między biosyntetycznie znakowaną radiożelazem kukurydzą a żelazem w FeNaEDTA (n = 10). Wszystkie te wyniki sugerują, że frakcja chelatów żelaza może tworzyć oddzielną pulę, że część żelaza jest zdysocjowana i wymienia się z pulą żelaza niehemowego, i że jakaś nieznana frakcja jest wchłaniana z pewnego rodzaju możliwej śluzówkowo-żelazowej puli.

Interesująca część dyskusji w obecnym badaniu (1) dotyczyła procesu absorpcji żelaza z jelit, gdy silne chelaty żelaza są również obecne. Nasze założenie jest , że jest pula na powierzchni śluzówki jelita , z której żelazo jest wzięte przez specjalne niehemowe żelazne receptory. Ta pula śluzówkowa jest bezpośrednio połączona z niehemową, śródścienną pulą żelaza niehemowego. W tej puli żelazo ferryczne jest prawdopodobnie redukowane do żelaza żelaznego, aby mogło być wchłaniane. Chelaty żelaza, takie jak bisglicynian żelaza i FeNaEDTA, są początkowo obecne w puli chelatowej żelaza, która jest połączona zarówno ze wspólną niehemową pulą intraluminalną (gdzie może mieć miejsce wymiana izotopowa), jak i bezpośrednio z śluzówkową pulą niehemową żelaza, gdzie zawarte w niej żelazo może być uwalniane i wchłaniane. W ten sposób status żelaza wpływa na absorpcję zarówno z żelaza w puli chelatowej (jak opisano tutaj), jak i z żelaza w zwykłej wewnątrzśluzówkowej puli niehemowej żelaza. Taka hipoteza mogłaby wyjaśnić wiele z pozornie sprzecznych wyników.

Na podstawie naszej analizy przedstawionych danych, nie możemy przyjąć głównych wniosków wyciągniętych przez Bovell-Benjamin et al. Nie ma dowodów na poparcie wniosku, że bisglicynian żelaza jest przydatny jako środek wzmacniający żelazo.