Pyton birmański
Pythony birmańskie są jednym z najdłuższych i najcięższych gatunków węży na świecie. Ze średnią długością 12 stóp i maksymalną długością prawdopodobnie 23 stóp, są to ogromne węże!
Te gady są rodzime dla południowej i południowo-wschodniej Azji, ale zostały wprowadzone jako gatunek inwazyjny na Florydzie. Szczególnie w południowej Florydzie, ten inwazyjny gatunek stał się poważnym zagrożeniem dla rodzimych populacji zwierząt, w tym lisów, królików, szopów, jeleni, aligatorów, kojotów i panter florydzkich. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o pytonie birmańskim.
Opis pytona birmańskiego
Pythony birmańskie mają ciemno ubarwione łuski z brązowymi plamami i jaśniejszymi obwódkami na całym ciele. Wzory te są podobne do tych, które można znaleźć na żyrafach. W naturze są one zazwyczaj nie dłużej niż 12 ft. długo, a poszczególne zwierzęta dłuższe niż 13 ft. są bardzo rzadkie. Najdłuższa zweryfikowana długość odnotowana to wąż w niewoli, który urósł do 18 stóp 10 cali, ale były doniesienia o dłuższych wężach.
Interesujące fakty o pytonie birmańskim
Te masywne węże są wykwalifikowanymi drapieżnikami, a to prowadzi do problemów dla rodzimych gatunków w ich inwazyjnym zasięgu. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tych ogromnych stworzeniach.
- Katastrofa naturalna – Inwazja tych węży na Florydzie rozpoczęła się w wyniku handlu zwierzętami domowymi. Pierwotne powstanie inwazyjnych populacji można prześledzić na podstawie huraganu Andrew w 1992 roku, kiedy to zniszczona została placówka hodowlana pytonów. Uciekinierzy są przodkami około 100,000 pytonów obecnie atakujących Everglades.
- Pet Peeve – Innym źródłem inwazyjnych węży są zwierzęta domowe. Węże te są kupowane gdy są małe, a gdy właściciel uświadamia sobie że nie może opiekować się swoim szybko rosnącym towarzyszem, wypuszcza je na wolność. Niestety, węże te przetrwały i rozkwitły w siedliskach Florydy, rozmnażają się i rozprzestrzeniają.
- No Venom Here – Węże te nie są gatunkami jadowitymi. Zamiast tego używają wielu zębów, co pozwala im dobrze chwytać swoje ofiary. Po tym jak chwyciły swój posiłek, zwijają się wokół niego i ściskają! Nazywa się to użyciem zwężenia do zabicia ofiary.
- Matczyna miłość – W przeciwieństwie do wielu innych gadów, te węże inkubują swoje jaja używając swoich ciał. Podczas gdy większość gadów zakopie swoje jaja, pozwalając słońcu i roślinności na ich inkubację, pytony używają swoich mięśni. Samice będą rzeczywiście gwałtownie drgać ich mięśnie, aby zwiększyć temperaturę, podobnie jak my drżymy.
Siedlisko Pytona Birmańskiego
Pioty birmańskie nie są wężami wodnymi, ale są bardzo dobrymi pływakami. Ich ulubione siedliska znajdują się w bezpośredniej bliskości stałych źródeł wody. Ta preferencja do siedlisk wodnych sprawia, że doskonale nadają się do środowiska Florydy.
Powszechnie można je znaleźć na bagnach, terenach podmokłych, łąkach, bagnach, terenach leśnych, żlebach, skalistych podgórzach i dolinach rzecznych. Te typy siedlisk występują zarówno w ich rodzimym zasięgu w Azji, jak i w ich inwazyjnym zasięgu na Florydzie.
Rozmieszczenie Pytona Birmańskiego
W ich naturalnym zasięgu, gady te występują w południowej i południowo-wschodniej Azji. Pochodzą ze wschodnich Indii, Sumbawy, Nepalu, Bali, Bhutanu, Sulawesi, Bangladeszu, Indonezji, Birmy, Hong Kongu, Tajlandii, Chin, Laosu, Malezji, Kambodży i Wietnamu.
W swoim inwazyjnym zasięgu na Florydzie, występują najczęściej na południu Florydy, szczególnie w Florida Everglades. Populacje zostały również znalezione w północnej Florydzie i Florida Panhandle.
Dieta Pytona Birmańskiego
Te gady zjedzą prawie każde zwierzę, w które mogą zatopić swoje zęby. Są mięsożerne, co oznacza, że żywią się mięsem i praktycznie nie jedzą roślin. Nie jest rzadkością znalezienie węży w pobliżu ludzkich siedzib po prostu z powodu zwiększonej populacji szkodników (a więc ofiar).
Gatunki ofiar zależą w dużym stopniu od ich wielkości. Mniejsze węże będą jadły szczury, myszy, króliki, ptaki i inne odpowiednio duże ofiary. Większe osobniki będą żywić się świniami, kozami, jeleniami, a nawet aligatorami.
Python birmański i interakcje z ludźmi
W ich dzikim zasięgu, stworzenia te są faktycznie uważane za wrażliwe przez Czerwoną Listę IUCN. Niszczenie siedlisk zmniejsza liczebność populacji, ale nielegalne chwytanie dla handlu zwierzętami domowymi jest jeszcze bardziej szkodliwe. W wielu miejscach w Stanach Zjednoczonych nielegalne jest posiadanie tego gatunku węża jako zwierzęcia domowego. Gady te są również chwytane i zabijane dla ich mięsa i skóry, która jest używana na rynku skórzanym.
Domestykacja
Chociaż populacje hodowlane w niewoli i selektywna hodowla miały miejsce w handlu zwierzętami domowymi, gatunek ten nie był poddawany zmianom na tyle długo, aby można go było uznać za udomowiony.
Czy Pyton Birmański jest dobrym zwierzęciem domowym
W przeważającej części, węże te nie są dobrymi zwierzętami domowymi. Tylko doświadczony ekspert z odpowiednimi pozwoleniami i licencjami może lub powinien legalnie posiadać ten gatunek. Mogą rosnąć dość duże, i chociaż nie są bardzo niebezpieczne dla ludzi, trzymanie tak długiego węża może okazać się trudne.
Pielęgnacja pytona birmańskiego
W środowisku zoologicznym, te duże gady muszą mieć zapewnioną odpowiednią przestrzeń mieszkalną. Ich naturalne siedliska charakteryzują się bardzo wysoką wilgotnością, a ich pomieszczenia muszą odpowiadać temu środowisku, aby zwierzę pozostało zdrowe.
Temperatura w ich siedlisku musi utrzymywać się w połowie lat osiemdziesiątych F, dlatego należy zapewnić im źródło światła i poduszkę cieplną. Ważne jest również utrzymanie gradientu temperatury w pomieszczeniu, tak aby węże miały możliwość wyboru optymalnej temperatury dla siebie. Być może najważniejszym aspektem ich wybiegu jest zapewnienie, że jest on bezpieczny, aby zapewnić, że wąż nie może uciec.
Zachowanie pytona birmańskiego
W przeważającej części, gady te są stworzeniami samotnymi. Będą współdziałać ze sobą tylko przez wzgląd na rozmnażanie. Większość ich polowań odbywa się w nocy, a w ciągu dnia wygrzewają się na słońcu.
Jako drapieżniki z zasadzki, spędzają większość czasu ukrywając się w zaroślach, czekając na ofiarę, która przyjdzie do nich. Kiedy zimą temperatury stają się bardzo niskie, znacznie zmniejszają swój poziom aktywności i przechodzą w pseudohibernację zwaną brumacją.
Reprodukcja Pytona Birmańskiego
Po rozmnożeniu, samice składają od 12 do 36 jaj, zwykle w marcu lub kwietniu. Będzie ona inkubować swoje jaja używając swojego ciała. Drganie jej mięśni może skutecznie podnieść temperaturę otoczenia wokół jaj. Po wykluciu, samica zostawia młode węże by same sobie radziły. Czas inkubacji wynosi zazwyczaj około 60 dni, ale może się różnić w zależności od osobnika.