Republika Środkowoafrykańska
Geografia
Położona około 500 mil (805 km) na północ od równika, Republika Środkowoafrykańska jest krajem bez dostępu do morza, graniczącym z Kamerunem, Czadem, Sudanem, Demokratyczną Republiką Konga i Republiką Konga. Ubangi i Shari są największymi z wielu rzek.
Rząd
Republika.
Historia
Od XVI do XIX wieku ludność tego regionu była pustoszona przez handlarzy niewolników. Banda, Baya, Ngbandi i Azande tworzą największe grupy etniczne.
Francuzi zajęli ten region w 1894 roku. Jako kolonia Ubangi-Shari, co jest teraz Republika Środkowoafrykańska została zjednoczona z Czadu w 1905 roku. W 1910 roku został połączony z Gabonu i Kongo Środkowego, aby stać się francuski Afryki Równikowej. Po II wojnie światowej rebelia w 1946 r. zmusiła Francuzów do przyznania samorządności. W 1958 r. terytorium głosowało za autonomiczną republiką w ramach Wspólnoty Francuskiej, a 13 sierpnia 1960 r. prezydent David Dacko proklamował niezależność republiki od Francji. Dacko przeniósł kraj politycznie w orbitę Pekinu, ale został obalony w zamachu stanu w dniu 31 grudnia 1965 roku, przez pułkownika Jean-Bdel Bokassa, szef sztabu armii.
W dniu 4 grudnia 1976 roku, Republika Środkowoafrykańska stała się Imperium Afryki Środkowej. Marszałek Jean-Bdel Bokassa, który rządził republiką od czasu objęcia władzy w 1965 roku, został ogłoszony cesarzem Bokassa I. Brutalność i nadmiar charakteryzowały jego reżim. Został on obalony w zamachu stanu 20 września 1979 roku. Były prezydent David Dacko powrócił do władzy i zmienił nazwę kraju na Republika Środkowoafrykańska. Przewrót wojskowy na Sept. 1, 1981, obalony prezydenta Dacko ponownie.
W 1991 roku, prezydent Andr Kolingba, pod presją, ogłosił ruch w kierunku demokracji parlamentarnej. W wyborach, które odbyły się w Aug. 1993, premier Ange-Flix Patass pokonał Kolingba. Część popularności Patassa opierała się na jego zobowiązaniu do wypłacenia zaległych pensji wojskowym i urzędnikom państwowym.
Ożywienie gospodarcze w 1994 roku było zbyt małe, aby skutecznie poprawić katastrofalną sytuację finansową narodu. Patass być niezdolny pensja należny pracownik rządowy, i wojsko rewoltować w 1996. Na prośbę Patassa, wojska francuskie stłumiły powstanie. W 1998 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych wysłała do kraju afrykańskie siły pokojowe. W wyborach, które odbyły się we wrześniu 1999 roku, pośród powszechnych zarzutów o masowe oszustwa, Patass z łatwością pokonał Kolingbę. Patass przeżył próbę zamachu stanu w maju 2001 roku, ale dwa lata później, w marcu 2003 roku, został obalony przez generała Franois Boziza. Po dwóch latach rządów wojskowych odbyły się wybory prezydenckie, które Boziz wygrał w sposób, który międzynarodowi obserwatorzy nazwali wolnymi i uczciwymi wyborami.
Premier Elie Dote i jego rząd podali się do dymisji w styczniu 2008 roku, dzień przed tym, jak parlament miał debatować nad wotum nieufności wobec niego. Faustin Archange Touadra został wyznaczony na jego następcę.
W listopadzie 2010 r. przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym rozpoczął się proces Jeana-Pierre’a Bemby, byłego wiceprezydenta Konga. Jest on oskarżony o wydanie swojej milicji rozkazu popełnienia zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości, w tym gwałtów, morderstw i tortur, w Republice Środkowoafrykańskiej w 2002 i 2003 roku podczas niepokojów społecznych, które nastąpiły po próbie zamachu stanu przeciwko Patassowi.
.