Robert Moog
RA MoogEdit
W 1953 roku Moog stworzył swój własny projekt thereminu, a w następnym roku opublikował artykuł o thereminie w Radio and Television News. W tym samym roku założył RA Moog, sprzedając thereminy i zestawy do thereminów wysyłkowo ze swojego domu, gdy kończył edukację. Jeden z jego klientów, Raymond Scott, przerobił theremin Mooga do sterowania za pomocą klawiatury, tworząc Clavivox.
Syntezator MoogEdit
W Cornell, Moog rozpoczął pracę nad swoimi pierwszymi modułami syntezatora z kompozytorem Herbem Deutschiem. W tamtym czasie syntezatory były ogromnymi, wypełniającymi całe pomieszczenie instrumentami; Moog miał nadzieję zbudować bardziej kompaktowy syntezator, który spodobałby się muzykom. Wierzył, że praktyczność i przystępność cenowa były najważniejszymi parametrami.
W 1964 roku Moog rozpoczął tworzenie syntezatora Moog. Syntezator składał się z oddzielnych modułów, które tworzyły i kształtowały dźwięki, połączonych patch cordami. Jedną z innowacyjnych funkcji była obwiednia, która kontrolowała sposób narastania i zanikania nut. Moog zadebiutował tym instrumentem na konwencji Audio Engineering Society w Nowym Jorku w 1964 roku. Był on znacznie mniejszy od innych syntezatorów, takich jak wprowadzony dekadę wcześniej syntezator RCA, i znacznie tańszy, kosztował 10 000 USD w porównaniu z sześciocyfrowymi sumami innych syntezatorów. Podczas gdy syntezator RCA był programowany za pomocą kart perforowanych, syntezator Mooga mógł być grany za pomocą klawiatury, co czyniło go atrakcyjnym dla muzyków. New Scientist opisał go jako pierwszy komercyjny syntezator.
Rozwój Mooga był napędzany prośbami i sugestiami różnych muzyków, w tym Richarda Teitelbauma, Herberta Deutscha (który opracował interfejs klawiatury instrumentu), Vladimira Ussachevsky’ego i Wendy Carlos. Innymi jego wczesnymi klientami byli choreograf Alwin Nikolais i kompozytor John Cage. Moog opisywał siebie jako twórcę narzędzi, projektującego rzeczy dla swoich użytkowników, a nie dla siebie. Na uniwersytetach powstawały laboratoria muzyki elektronicznej z syntezatorami Mooga. Po syntezatorze w 1970 roku pojawił się bardziej przenośny model, Minimoog, opisywany jako najbardziej znany i wpływowy syntezator w historii.
Upadek firmyEdit
Chociaż komentatorzy chwalili zdolności inżynierskie Mooga, opisywali go jako kiepskiego biznesmena. Opatentował jedynie swój projekt filtra; David Borden, jeden z pierwszych użytkowników Minimooga, uważał, że gdyby Moog opatentował swój projekt koła pitch, stałby się niezwykle bogaty. Według Sound on Sound, gdyby Moog stworzył monopol na inne pomysły syntezatorów, które stworzył, takie jak modularność, generowanie obwiedni i kontrola napięcia, „prawdopodobnie przemysł syntezatorów, jaki znamy dzisiaj, nigdy by się nie wydarzył”.
Począwszy od 1971 roku, Moog Music przyjął inwestorów, połączył się z Norlin Musical Instruments i przeniósł się do „mniej niż idealnego” lokalu w Buffalo, w stanie Nowy Jork, w czasie wyniszczającej recesji. Moog pozostał zatrudniony w firmie jako projektant do 1977 roku. Powiedział, że odszedłby wcześniej, gdyby jego kontrakt nie wymagał od niego pozostania zatrudnionym przez cztery lata, aby móc spieniężyć swoje akcje. Pod koniec dekady firma Moog Music stanęła w obliczu konkurencji ze strony tańszych, łatwiejszych w obsłudze instrumentów takich konkurentów jak Arp, Aries, Roland i E-mu.
Big Briar i odrodzenie Moog MusicEdit
W 1978 roku Moog przeniósł się do Karoliny Północnej i założył nową firmę produkującą instrumenty elektroniczne, Big Briar. Pracował również jako konsultant i wiceprezes ds. badań nad nowymi produktami w Kurzweil Music Systems od 1984 do 1988 roku. Na początku lat 90-tych był profesorem badawczym muzyki na Uniwersytecie Północnej Karoliny w Asheville. W 2002 roku, po odkupieniu praw do nazwy, zmienił nazwę Big Briar na Moog Music. W późniejszych latach kontynuował projektowanie instrumentów elektronicznych, w tym fortepianu obsługiwanego za pomocą ekranu dotykowego.
.