Rzadki materiał filmowy artysty Henry’ego Ossawy Tannera w Paryżu w latach 30-tych XX wieku

admin 0 Comments Articles

Rzadki materiał filmowy artysty Henry’ego Ossawy Tannera w Paryżu w latach 30-tych XX wieku

Na płótnach Henry’ego Ossawy Tannera przeważały odległe krajobrazy i ekspresyjne sceny biblijne. XIX-wieczny amerykański artysta, który rozpoczął karierę w Filadelfii, a ostatecznie wystawiał bogate w detale płótna na Salonie Paryskim, pozostawił niewiele wizualnych okruchów ilustrujących jego własne życie. Było tam rzeźbione popiersie jego ojca, portrety jego matki, a także żony i ich syna Jessego. (Czasami wkradał bliskich do swoich obrazów biblijnych, używając ich jako modeli). Ale przez większość czasu Tanner nie mieszał siebie do swoich prac. Więc jego pojawienie się w ostatnim filmie dokumentalnym było cenną niespodzianką.

Myth of a Colorblind France jest przeglądem czarnych amerykańskich artystów, którzy przenieśli się do Paryża, aby żyć wolniej od rasizmu, takich jak Josephine Baker, James Baldwin i Beauford Delaney. Tanner pojawia się na krótko, spacerując ze swoją siostrzenicą Sadie w klipie z domowego filmu nagranego w 1930 roku. Śmieje się, wypowiada ciche słowa i uchyla kapelusza. Patrzy też podejrzliwie na kamerę, trochę nieswojo czując się w centrum jej uwagi. Sadie Tanner Mossell Alexander i jej mąż Raymond Pace Alexander zabrali ze sobą kamerę 16 mm, aby odwiedzić wujka Henry’ego. Możesz obejrzeć pełną 15-minutową rolkę ich materiału filmowego poprzez Penn Archives.

Myth of a Colorblind France dyrektor Alan Govenar powiedział Hyperallergic, że „posiadanie małej ręcznej kamery filmowej było bardzo wyjątkowe. Sam materiał filmowy jest naprawdę niezwykły.” Został on również profesjonalnie zmontowany, z napisami początkowymi odnotowującymi miejsca i ludzi, którzy się pojawiają (jak sufrażystka i działaczka na rzecz praw obywatelskich Mary Church Terrel i kompozytor Clarence Cameron White). „To, wyobrażam sobie, jest bardzo niezwykłe dla filmów domowych z tego okresu,” archiwista Penn J.M. Duffin podzielił się z Hyperallergic.

Ta podróż była ostatnim razem, kiedy Tanner i Sadie widzieli się nawzajem. Urodziła się po jego stałej przeprowadzce do Paryża w 1891 roku, a poznali się podczas jego sporadycznych podróży po Stanach. „Spotkaliśmy się po naszym przybyciu do Paryża”, wspominała w przemówieniu w Philadelphia Museum of Art w 1970 roku, z okazji indywidualnej wystawy dzieł Tannera. „Dzień po naszym przyjeździe zabrał nas na lunch do swojej ulubionej restauracji, małej, typowo francuskiej, rodzinnej firmy na Lewym Brzegu, obsługującej głównie artystów”. Nie jest jasne, czy jest to bistro, które pojawia się w filmie.

W czasie, gdy koledzy Tannera malowali nocne kluby, pejzaże ulic i siebie nawzajem, on utrzymywał XX wiek – i swoje doświadczenia z nim związane – poza kadrem. Widząc go jako eleganckiego dżentelmena z krwi i kości, szybko śmiejącego się z rękami w kieszeniach, nadajemy mu nowy wymiar.

Raymond prawdopodobnie grał kamerzystę przez większość czasu, ale „Część z tego mogła zostać nakręcona przez Tannera, ponieważ jest materiał, w którym Sadie jest widziana z Raymondem,” zauważa Govenar. „Myślę, że cieszyli się z używania tej kamery”. I wyraźnie cieszyli się wzajemnym towarzystwem. W swoim przemówieniu Sadie powiedziała, że jej wujek zachęcał ją do ponownych odwiedzin, ale na przeszkodzie stanęły inne zobowiązania i narodziny jej dzieci. W rzeczywistości, dochodziła do siebie po porodzie swojej najmłodszej córki, kiedy otrzymała kabel powiadamiający ją, że wujek Henry zmarł.

Myth of a Colorblind France jest dostępny w wirtualnych kinach.