Sympatyczny Układ Nerwowy

Sympatyczny Układ Nerwowy

Układ nerwowy, który kontroluje twoje reakcje w warunkach stresu, takich jak spotkanie z psem, wypadek lub strach przed zbliżającym się terminem to współczulny układ nerwowy. Ja jest podziałem autonomiczny układ nerwowy który przygotowuje ciało dla walki lub lot odpowiedzi.

Jest to sieć połączonych ze sobą neuronów, które przygotowują ciało do radzenia sobie z warunkami stresu i strachu. Współczulny układ nerwowy nie tylko inicjuje odpowiedzi wymagać radzić sobie z stresem warunkiem ale także robi koniecznym zmianom w funkcjonować organach ciała.

Although współczujący system aktywuje w
conditions stresu, mały współczujący ton jest zawsze teraźniejszy w ciele
regulować żywotne funkcje.

W tym artykule, będziemy mówić o organizacji współczulnego układu nerwowego, jego neuroprzekaźników i receptorów, i jego wpływ na różne narządy ciała.

W końcu, będziemy mówić o niektórych zaburzeniach
sympatycznego układu nerwowego. Omówimy również niektóre leki, które działają na ten
system.

Anatomia i organizacja:

Współczulny układ nerwowy jest również pododdziałem
obwodowego układu nerwowego. Podobnie jak inne pododdziały PNS, składa się on z włókien nerwowych prowadzących do lub pochodzących z mózgu i rdzenia kręgowego. Posiada również ciała komórek neuronalnych w postaci zwojów.

Włókna nerwowe

Włókna nerwowe są dwojakiego rodzaju.

Włókna nerwowe przedzwojowe: Są to włókna nerwowe, które wywodzą się z ośrodkowego układu nerwowego i kończą się w zwojach nerwowych. W układzie współczulnym, włókna przedzwojowe są krótkie.

Post-zwojowe włókna nerwowe: Pochodzą ze zwojów współczulnego układu nerwowego i kończą się w narządach docelowych. Włókna postzwojowe są długie w przypadku współczulnego układu nerwowego.

Układ współczulny ma wypływ piersiowo-lędźwiowy. Włókna nerwowe przedzwojowe pochodzą z odcinka piersiowego i lędźwiowego rdzenia kręgowego i kończą się w zwojach.

Zwoje

Są to zbiory ciał komórek neuronów znajdujące się poza OUN. Zwoje współczulnego układu nerwowego występują w postaci łańcuchów wzdłuż rdzenia kręgowego.

Jak stwierdzono wcześniej, układ współczulny ma
wypływ piersiowo-lędźwiowy z krótkimi włóknami przedzwojowymi. Tak więc zwoje
układu współczulnego są również obecne wzdłuż odcinka piersiowego i lędźwiowego
rdzenia kręgowego.

Neurotransmitery

Są to substancje chemiczne uwalniane przez aksony na zakończeniach nerwowych. Wiążą się one ze specyficznymi receptorami obecnymi na komórkach docelowych i inicjują reakcje chemiczne.

Istnieją trzy rodzaje neuroprzekaźników obecnych w
współczulnym układzie nerwowym:

Acetylocholina: Jest uwalniana przez włókna preganglionowe w zwojach nerwowych. To wiąże się z receptorami obecnymi na ciałach komórek neuronów lub ich dendrytów. Funkcją acetylocholiny jest przekazywanie sygnałów z włókien preganglionowych do ciał komórkowych znajdujących się w zwojach.

Nor-epinefryna: Jest uwalniana przez włókna postganglionowe w tkankach docelowych. Noradrenalina wiąże się z receptorami obecnymi na tkankach docelowych i inicjuje odpowiedzi. Odpowiedź generowana przez neuroprzekaźnik jest zależna od receptora, z którym się wiąże.

Epinefryna: Działa również na tkanki docelowe poprzez wiązanie się z receptorami współczulnego układu nerwowego. Jest tylko rzadko uwalniane przez włókna postganglionowe. Jednak duża ilość adrenaliny jest uwalniana przez rdzeń nadnerczy do krwi. Ta krążąca epinefryna wiąże się z receptorami i wywołuje odpowiedź zależną od receptora.

Receptory

Receptory współczulnego układu nerwowego dzielą się
na dwie kategorie:

Receptory zwojowe: Występują na zwojach nerwowych. Są to receptory nikotynowe aktywowane przez acetylocholinę.

Receptory docelowe: Receptory te są obecne na narządach docelowych i są aktywowane przez epinefrynę lub nor-epinefryny. Receptory docelowe są czterech typów:

Receptory alfa-1: Są to receptory stymulujące obecne na naczyniach krwionośnych, oczach, pęcherzu moczowym, nerkach itp. Aktywacja tych receptorów powoduje skurcz mięśni gładkich.

Receptory alfa-2: Są to receptory hamujące obecne na zakończeniach nerwowych. Receptory te są zaangażowane w mechanizm sprzężenia zwrotnego. Aktywacja tych receptorów zapobiega dalszemu uwalnianiu neurotransmiterów z aksonów obecnych na terminalu nerwowym.

Receptory beta-1: Są to receptory pobudzające obecne w sercu. Aktywacja receptorów beta-1 zwiększa częstość akcji serca, siłę skurczów, automatyzm i frakcję wyrzutową.

Receptory beta-2: Mają one również charakter stymulacyjny. Są one obecne w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych, oskrzeli, zwieraczy, przewodu pokarmowego, pęcherza moczowego, itp. Aktywacja receptorów beta-2 powoduje rozluźnienie mięśni gładkich, efekt przeciwny do stymulacji receptorów alfa-1.

Efekty

Jak stwierdzono wcześniej, współczulny układ nerwowy jest aktywowany w warunkach stresu. Jednak współczulne pobudzenie narządów w niewielkim stopniu jest zawsze obecny w organizmie, nawet w stanie spoczynku.

Poniżej omówimy, w jaki sposób aktywacja współczulnego układu nerwowego reguluje różne funkcje życiowe organizmu.

Ciśnienie krwi:

Układ współczulny odgrywa najważniejszą rolę w regulacji ciśnienia krwi. Jest to szczególnie ważne, gdy ciśnienie krwi spada poniżej normy w warunkach takich jak krwotok, utrata krwi itp.

W odpowiedzi na obniżone ciśnienie krwi, układ współczulny jest aktywowany. Powoduje on zwężenie naczyń krwionośnych. W rezultacie całkowity opór obwodowy wzrasta, a ciśnienie krwi wzrasta.

Częstotliwość akcji serca:

Częstotliwość akcji serca jest również kontrolowana przez współczulny układ nerwowy. Receptory beta-1 obecne na sercu są aktywowane w warunkach takich jak utrata krwi, zmniejszenie objętości krążenia, zmniejszenie ciśnienia krwi, niewydolność serca, itp.

Aktywacja receptorów beta-1 powoduje wzrost częstości akcji serca, jak również kurczliwości mięśni serca i frakcji wyrzutowej. Wszystkie te reakcje zapobiegają przejściu organizmu w stan szoku krążeniowego.

Oddychanie

Receptory beta-1 są obecne w mięśniach gładkich układu oddechowego. Aktywacja tych receptorów powoduje rozluźnienie mięśni gładkich i otwarcie dróg oddechowych. W ten sposób aktywacja układu współczulnego sprzyja procesowi oddychania.

Trawienie

Aktywacja układu współczulnego zmniejsza skurcz mięśni gładkich w ścianach przewodu pokarmowego. Tym samym hamuje procesy trawienia. W przeciwieństwie do tego aktywowane są mięśnie gładkie występujące w zwieraczach. Tak więc, zwieracze przewodu pokarmowego pozostają zamknięte, że dalej utrudnia proces digestion.

Urination:

Proces oddawania moczu jest hamowany przez układ współczulny. Powoduje on skurcz mięśni gładkich obecnych w zwieraczach. W rezultacie powoduje to zatrzymanie moczu.

Reakcja seksualna:

Aktywacja układu współczulnego powoduje
ejakulację.

Reakcja wziernikowa:

Receptory alfa-1 są obecne w mięśniach promieniowych
oka. Aktywacja układu współczulnego powoduje skurcz mięśni promieniowych
. Powoduje to rozszerzenie źrenic.

Zaburzenia wpływające na aktywność układu współczulnego

Pomówmy trochę o zaburzeniach, które
zmieniają aktywność współczulnego układu nerwowego.

Niewydolność serca: W niewydolności serca zmniejsza się częstość akcji serca i kurczliwość mięśnia sercowego. W wyniku tego dochodzi do zwiększonego odpalania układu współczulnego. Jednakże, ta zwiększona aktywność współczulna może jeszcze bardziej zaostrzyć stan prowadzący do zwiększonego ryzyka śmiertelności.

Nadciśnienie tętnicze: W nadciśnieniu tętniczym występuje zmniejszone odpalanie układu współczulnego. Jest to odpowiedź ochronna, która ma tendencję do obniżania ciśnienia krwi poprzez zmniejszenie całkowitego oporu obwodowego.

Twory rdzenia nadnerczy: W guzach rdzenia nadnerczy dochodzi do zwiększonego uwalniania epinefryny do krwi. Epinefryna wiąże się z receptorami układu współczulnego i może powodować wzrost ciśnienia krwi, zwiększenie częstości akcji serca itp. nawet wtedy, gdy układ współczulny jest uśpiony.

Leki

Leki działające na układ współczulny są stosowane do
leczenia wielu schorzeń, takich jak niewydolność serca, arytmia, nadciśnienie, astma, łagodny przerost gruczołu krokowego itp.

Leki te dzieli się na dwie podkategorie:

Leki sympatykomimetyczne:

Jak sama nazwa wskazuje, naśladują one aktywność
układu współczulnego. Wiążą się z receptorami i aktywują je, zwiększając
aktywność układu współczulnego. Każdy receptor ma swoich agonistów. Leki tej kategorii obejmują fenylefrynę, metyldopę, ibuterol, salbutamol,
etc.

Leki sympatykolityczne:

Leki te zmniejszają aktywność
układu współczulnego. Są to antagoniści, którzy wiążą się z receptorami i hamują ich
aktywację. Należą do nich prazosyna, tamsulosyna, propranolol, esmolol itp.

Wniosek/Podsumowanie:

Układ współczulny jest działem autonomicznego układu nerwowego, który przygotowuje organizm do warunków stresowych. Chociaż jest on aktywowany w warunkach stresu, niewielka ilość aktywności współczulnej jest obecna w organizmie za każdym razem, co jest niezbędne do regulacji różnych funkcji życiowych ciała.

Układ współczulny składa się z krótkich włókien przedzwojowych
i długich włókien zwojowych. Zwoje układu współczulnego
występują w linii wzdłuż segmentów piersiowo-lędźwiowych rdzenia kręgowego.

Zwoje układu współczulnego posiadają receptory nikotynowe
. Jednak w narządach docelowych obecne są cztery różne typy receptorów
. Należą do nich:

• Alfa-1
• Alfa-2
• Beta-1
• Beta-2

Receptory zwojowe są aktywowane przez
acetylocholinę. Receptory w narządach docelowych są aktywowane przez
epinefrynę lub nor-epinefrynę.

Wiele funkcji życiowych znajduje się pod kontrolą układu współczulnego
. Należą do nich:

• Ciśnienie krwi
• Rędkość serca
• Oddychanie
• Trawienie
• Jedzenie
• Seksualne. odpowiedzi
• Odpowiedź słupkowa

Leki, które działają na układ współczulny albo
zwiększają, albo zmniejszają jego aktywność. Działają one głównie poprzez wiązanie się z receptorami,
ułatwiając lub hamując ich aktywację.

1. Dorland’s
   (2012). Dorland’s Illustrated Medical Dictionary (32nd ed.). Elsevier
   Saunders. p. 1862. ISBN 978-1-4160-6257-8.
2. Pocock G, Richards C
   (2006). Human Physiology The Basis of Medicine (Third ed.). Oxford
   University Press. p. 63. ISBN 978-0-19-856878-0.
3. Brodal, Per (2004). The Central Nervous System: Structure and Function (3 ed.). Oxford University Press US.
   pp. 369-396. ISBN 0-19-516560-8.
4. Drake, Richard L.;
   Vogl, Wayne; Mitchell, Adam W.M., eds. (2005). Gray’s Anatomy for Students (1 ed.). Elsevier. pp. 76-84. ISBN 0-443-06612-4.
5. Rang, H.P.;
   Dale, M.M.; Ritter, J.M.; Flower, R.J. (2007). Rang and Dale’s Pharmacology (6 ed.). Elsevier. s. 135. ISBN 978-0-443-06911-6

.