Szczepienie przeciwko odrze i zakażenie: Questions and Misconceptions

admin 0 Comments Articles

Szczepienie przeciwko odrze i zakażenie: Questions and Misconceptions

Measles doświadcza historycznego odrodzenia w Stanach Zjednoczonych, w dużej mierze w wyniku spadku liczby szczepień w niektórych regionach kraju. Epidemie odry nie są niczym nowym: wirus odry, znany również jako rubeola, nęka ludzkość od wieków. Obecna epidemia różni się jednak od tych, które regularnie występowały w okresie przedszczepionkowym, ponieważ ma miejsce w populacji o wysokim stopniu zaszczepienia. Powoduje to potencjalne zamieszanie dla opinii publicznej oraz komplikacje dla lekarzy, epidemiologów i klinicznych laboratoriów mikrobiologicznych pracujących nad identyfikacją zakażonych pacjentów oraz śledzeniem i kontrolowaniem epidemii. W niedawnym poście omówiliśmy diagnostykę laboratoryjną odry w erze poeliminacyjnej; tutaj zbadamy niektóre wspólne źródła zamieszania i błędnych przekonań na temat obecnej epidemii odry w Stanach Zjednoczonych i podobnych epidemii w populacjach, w których większość ludzi została zaszczepiona.

Can You Get Measles if You’ve been Vaccinated?

Możliwe jest zachorowanie na odrę po zaszczepieniu, ale jest to niezwykle rzadkie.
Szczepionka przeciwko odrze (która w USA jest zawsze podawana jako część skojarzonej szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR)) jest bardzo skuteczna, a standardowy schemat 2-dawkowy zapewnia odporność ochronną u około 99% osób, które ją otrzymały. Rutynowe szczepienia dzieci, podawane zwykle w wieku 12 miesięcy i 4 lat, doprowadziły ostatecznie do skutecznej eliminacji odry w Stanach Zjednoczonych w 2000 roku.

Dlaczego niektóre osoby, które otrzymały szczepionkę przeciwko odrze, chorują na odrę podczas epidemii?

Istnieją 2 rodzaje niepowodzenia szczepionki, które mogą sprawić, że osoby po szczepieniu będą podatne na zakażenie, i oba są niezwykle rzadkie:

• Pierwotne niepowodzenie szczepionki. Około 1 na 100 zaszczepionych osób nie wytwarza ochronnej odpowiedzi przeciwciał po otrzymaniu 2 szczepionek przeciwko odrze; u tych osób mówi się o pierwotnym niepowodzeniu szczepienia. Kiedy w 1963 roku wprowadzono szczepionkę przeciwko odrze, podawano ją jako pojedynczą dawkę, ale eliminację osiągnięto dopiero po dodaniu drugiej dawki do schematu szczepienia w 1989 roku, aby zmniejszyć liczbę osób z pierwotnym niepowodzeniem szczepienia.
• Wtórna niewydolność szczepionki. Wtórne niepowodzenie szczepienia występuje, gdy odpowiedź przeciwciał na szczepienie zanika z upływem czasu. Wtórne niepowodzenie szczepienia wydaje się być jeszcze rzadsze niż niepowodzenie szczepienia pierwotnego, a u większości osób szczepienie przeciwko odrze wydaje się zapewniać ochronę przez całe życie.

W warunkach eliminacji osoby z pierwotnym lub wtórnym niepowodzeniem szczepienia (a także inne osoby podatne na zachorowanie na odrę, w tym dzieci zbyt małe, aby mogły być zaszczepione, i niektóre osoby z upośledzoną odpornością) mają bardzo małe szanse zachorowania na odrę, po prostu dlatego, że nie są na nią narażone. Obecność większej liczby osób zakażonych odrą zwiększa jednak ryzyko kontaktu osoby zakażonej z osobą z pierwotnym lub wtórnym niedoborem szczepionki. Obecnie, gdy wskaźniki uodpornienia spadają, a Stany Zjednoczone są zagrożone utratą statusu eliminacji, osoby nieuodpornione na odrę są coraz bardziej narażone na kontakt z osobami zakażonymi odrą, a tym samym na własne zakażenie.

Rozkład przypadków w trwających w Stanach Zjednoczonych ogniskach odry (ryc. 1) stanowi dobry przykład tego, jak epidemie odry wpływają na osoby o różnym stanie zaszczepienia. Spośród 704 przypadków zgłoszonych między 1 stycznia a 29 kwietnia 2019 r. większość (71%) wystąpiła u osób nieszczepionych, podczas gdy 11% zakażonych osób otrzymało co najmniej jedną dawkę szczepionki MMR; status szczepienia 18% przypadków był nieznany (ryc. 2). Jeśli weźmiemy pod uwagę, że mniej niż 10% dzieci w Stanach Zjednoczonych ogółem nie jest szczepionych przeciwko odrze, fakt, że co najmniej 71% zachorowań wystąpiło u osób nieszczepionych, daje poczucie, o ile bardziej ta populacja jest narażona na zakażenie odrą, która jest jedną z najbardziej zaraźliwych znanych infekcji – aż 90% nieuodpornionych osób narażonych na kontakt z osobą chorą na odrę ulegnie zakażeniu!
Liczba osób zaszczepionych (lub dorosłych urodzonych przed 1957 rokiem, którzy prawie wszyscy nabyli odporność w wyniku naturalnego zakażenia na obszarze przedszczepiennym) jest o tyle większa niż osób nieszczepionych, że nieuchronnie będzie ich o wiele więcej narażonych na zachorowanie na odrę. W związku z tym, nawet jeśli tylko niewielka część osób zaszczepionych ulegnie zakażeniu, to i tak będzie to stanowiło znaczną liczbę zachorowań.

Czy można zachorować na odrę po szczepionce przeciw odrze?

O ile nie jest się osobą o znacznie obniżonej odporności (w takim przypadku generalnie nie powinno się przyjmować szczepionki), odpowiedź brzmi: nie.

Osoby z ciężkimi zaburzeniami odporności mogą zarazić się odrą w wyniku szczepienia; Z tego powodu szczepienia przeciwko odrze (i innym żywym szczepionkom) nie są zalecane u osób z obniżoną odpornością. Jest to kolejny powód, dla którego tak ważne jest zaszczepienie wszystkich, którzy mogą bezpiecznie przyjąć szczepionkę: osoby, które nie mogą być zaszczepione, są zależne od odporności stadnej, którą zapewnia stały, wysoki poziom szczepień w społeczeństwie. Inną grupą, która polega na odporności stadnej, są dzieci, które są zbyt małe, aby mogły być zaszczepione. W USA.., Pierwsza dawka szczepionki MMR jest rutynowo podawana w wieku 12 miesięcy, ale dodatkową dawkę można podać już w wieku 6 miesięcy, jeśli pediatra uzna to za stosowne, zwykle podczas epidemii lub przed podróżą zagraniczną.

Co to znaczy, gdy szczepionka przeciwko odrze zostanie zidentyfikowana u pacjenta? Od osoby, która niedawno otrzymała szczepionkę MMR, można odzyskać szczepionkowego wirusa odry z wymazu z nosogardła, ale nie oznacza to, że ta osoba jest chora na odrę.
Gdy w środowisku nie krąży odra, można przyjąć, że u niedawno zaszczepionego dziecka, u którego wystąpiła gorączka i wysypka, mamy do czynienia albo z reakcją na szczepionkę, albo z jedną z wielu powszechnych i zwykle samoograniczających się infekcji wirusowych u dzieci, które wywołują podobne objawy, a na które dziecko mogło przypadkowo zachorować w czasie szczepienia. W obu przypadkach zwykle nie ma potrzeby ustalania przyczyny objawów, ponieważ nie jest konieczne żadne specyficzne leczenie ani interwencja. Jeśli jednak odra występuje w społeczeństwie, wysypka poodpryskowa może być prawdziwym zakażeniem odrą, nabytym tuż przed lub tuż po szczepieniu (czyli zanim zdąży się wytworzyć odporność poszczepienna). Może się to wydawać nieprawdopodobnym zbiegiem okoliczności, ale może się zdarzyć w przypadku wybuchu epidemii w społeczności o niskim odsetku szczepień, gdy rodzice zdecydują się zaszczepić swoje wcześniej nieszczepione dzieci na odrę po tym, jak zobaczą, że choroba zaatakowała inne dzieci.
Określenie, czy gorączka i wysypka są spowodowane objawami związanymi ze szczepionką, czy dzikim typem odry, jest niezwykle ważne z punktu widzenia zdrowia publicznego. Przypadki odry są uważnie śledzone przez epidemiologów i innych urzędników zajmujących się zdrowiem publicznym. Dzieci chore na odrę muszą być izolowane od innych, a osoby, z którymi miały kontakt, wymagają dodatkowej izolacji i profilaktyki poekspozycyjnej, jeśli nie są uodpornione na odrę. Jak wspomniano powyżej, ponieważ szczepionka przeciwko odrze jest szczepionką zawierającą żywe wirusy, atenuowany szczep szczepionkowy replikuje się w podzbiorze komórek odpornościowych po szczepieniu, w związku z czym może być wykryty w próbkach z nosogardła, tak jak odra typu dzikiego. Należy jednak pamiętać, że szczep szczepionkowy odry nie przenosi się z człowieka na człowieka i nie powoduje powikłań, które często występują w przypadku zakażenia odrą typu dzikiego. Techniki oparte na technice PCR w czasie rzeczywistym, które szybko odróżniają odrę szczepionkową od odry dzikiej, mogą być bardzo pomocne w szybkiej identyfikacji zakażonych dzieci w ogniskach epidemicznych, bez niepotrzebnego poddawania niezakażonych dzieci kwarantannie. Tego typu testy nie są jednak rutynowo dostępne w laboratoriach referencyjnych, dlatego lekarze, którzy mają trudności z odróżnieniem objawów wywołanych szczepionką od zakażenia dzikim typem odry, powinni skontaktować się z lokalnym wydziałem zdrowia publicznego w celu uzyskania informacji na temat możliwości wykonania testów.
Szczepienia są niezwykle skutecznym narzędziem zapobiegania chorobom zakaźnym i zgonom związanym z zakażeniami, a także przynoszą liczne dodatkowe korzyści ekonomiczne i społeczne. Zdolność szczepionek do wywoływania wysoce specyficznej, skutecznej i długotrwałej odpowiedzi układu odpornościowego bez ryzyka zakażenia jest zdumiewająca, ale zamieszanie i niezrozumienie wśród społeczeństwa sposobu działania szczepionek może mieć głęboki wpływ na ich przyjmowanie oraz kontrolę i eliminację chorób. Odpowiedź immunologiczna na żywe szczepionki, takie jak MMR, jest złożona, ale wniosek jest prosty: te szczepionki są bezpieczne, skuteczne i uratowały – i nadal ratują – niezliczone życia..