Tangled Up in Edie: Prawda o Bobie Dylanie i „Factory Girl” Andy’ego Warhola – Edie Empire – LiveJournal
Jako fan zarówno Boba Dylana, jak i Andy’ego Warhola, nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że istnieje tak silne połączenie między nimi, dopóki nie zobaczyłem filmu „Factory Girl”. Film został wydany na początku 2007 roku i było trochę szumu o Dylanie, który groził, że pozwie producentów, The Weinstein Company, za swój portret w filmie.
The Factory Girl to Edie Sedgwick, która stała się muzą (a.k.a. „Superstar”) Andy’ego Warhola w połowie lat 60-tych, występując w kilku jego filmach. Będąc nowicjuszem w temacie życia i kariery Warhola i Dylana, nigdy bym nie zgadła, że ich artystyczne światy były w jakiś sposób splecione. Zafascynowała mnie informacja, że Edie miała związek z Dylanem, choć istnieją sprzeczne historie co do natury tego związku.
Dylan obawiał się, że jego portret w filmie sugeruje, iż był on przyczyną upadku Edie Sedgwick, co spowodowało nadużywanie narkotyków i alkoholu, które doprowadziło do przedwczesnej śmierci w wieku 28 lat. Jednak film, który krytycy nazwali powierzchowne w jego opowiadania, sugeruje, że zniszczenie Edie było spowodowane przez wiele czynników, głównie jej zamieszanie, kim była i jak radzić sobie z niepowodzeniami w jej życiu.
The filmowców również dać Dylan typu charakter w filmie o nazwie „Billy Quinn,” Zakładam, aby uniknąć procesu sądowego, chociaż każdy wie, że ma być Bob Dylan. W filmie, Edie ma namiętny, ale krótki romans z Billy Quinn. Związek nie trwa, ale Billy pomaga Edie zdobyć zaufanie i stanąć do Andy Warhol, który jej zdaniem nie traktuje jej z szacunkiem lub rekompensaty finansowej, że zasługuje.
Film obejmuje tylko wierzchołek góry lodowej, i zmotywował mnie, aby dowiedzieć się więcej szczegółów na temat relacji Edie i Dylan. Oczywiście, film zniekształcił i przeorganizował niektóre fakty, aby pasowały do jego celu, ale okazuje się, że ogromnym faktem, który został pominięty było to, że przyjaciel i menadżer Boba Dylana, Bobby Neuwirth, był naprawdę tym, który miał długi, namiętny romans z Edie.
Edie faktycznie poznała Dylana i Neuwirtha w grudniu 1964 roku – kilka miesięcy przed tym, jak poznała Andy’ego Warhola. W tym czasie Dylan mieszkał z przyszłą żoną Sarą Lowndes w Chelsea Hotel, jednak wciąż był związany z Joan Baez, co widać w filmie „Don’t Look Back”, kręconym w Anglii od 30 kwietnia do 10 maja 1965 roku. Edie utrzymywała przyjaźń z dwoma Bobami, gdy zaangażowała się w pracę z Andy Warholem i jego filmami między marcem 1965 a lutym 1966 roku.
Pomiędzy Dylanem, Neuwirthem i menadżerem Dylana, Albertem Grossmanem, wszyscy oni przekonali Edie, że powinna przestać pracować dla Andy Warhola i zrobić duży film z Bobem Dylanem w roli głównej. Wielu uważa, że Edie podkochiwała się w Dylanie i mogła mieć z nim przelotny romans. Wydawała się mieć nadzieję, że ich związek będzie się rozwijał podczas wspólnej pracy nad filmem, dlatego była tak zdruzgotana, kiedy najwyraźniej dowiedziała się od Warhola podczas kłótni w restauracji Gingerman w lutym 1966 roku (scena przedstawiona w „Factory Girl”), że Dylan potajemnie ożenił się z Sarą w listopadzie 1965 roku.
Bob Dylan, którego podziwiał Warhol, faktycznie odwiedził Fabrykę w styczniu 1966 roku i zrobił dwa Screen Testy (#82 i #83). Fragmenty można zobaczyć na stronie http://www.stunned.org/weblog/2007/02/bob_dylans_screen_test.html
Andy Warhol sfilmował setki artystów i osobistości do swoich „Screen Tests” między początkiem 1964 a listopadem 1966 roku. Wydarzenia te są udokumentowane w książce „Andy Warhol’s Screen Tests” autorstwa Callie Angell z Andy Warhol Film Project (Whitney Museum of American Art). W dowód wdzięczności za wykonanie Screen Testu, Warhol podarował Dylanowi swój srebrny obraz Elvisa. Zdjęcie Dylana w Fabryce można zobaczyć tutaj: http://www.warholstars.org/x/lp1/bd1nf65.jpg
Dylan i Neuwirth mocno zachęcali Edie do opuszczenia Factory pod koniec 1965 roku. Ostatecznie zrobiła to na początku 1966 roku. Odejście Edie spowodowało, że Andy Warhol poczuł się zdradzony nie tylko przez Edie, ale także przez Boba Dylana. Pogarda Warhola pojawiła się w kilku filmach, m.in. w satyrze na grającą na harmonijce ustnej podobiznę Dylana w „More Milk Yvette” (1965), w spoofie zatytułowanym „Bob Dylan Story” (1966) oraz w powtarzającym się w złym tempie utworze Dylana w „Imitation of Christ” (1967).
Niestety dla Edie, perspektywa filmu z Dylanem nigdy nie doszła do skutku. W jednym z najsłynniejszych filmów Warhola, „Poor Little Rich Girl”, wydanym w czerwcu 1965 roku, teraz wydaje się ironią, że w tle słychać „It Ain’t Me Babe” Dylana.
Zainteresowanie Edie Dylanem było bez wątpienia podsycane przez uwagę, jaką od niego otrzymywała. Album Boba Dylana „Blonde on Blonde” został wydany 16 maja 1966 roku. Jedną z kobiet przedstawionych na wewnętrznej stronie okładki była Edie Sedgwick. Niektóre z piosenek były podobno o Edie, w tym „Just Like a Woman” i „Leopard-Skin Pill-Box Hat”.
While Edie trzymał uwagę w 1965 roku dwóch z najbardziej wpływowych artystów z ’60s– Dylan i Warhol– w ciągu roku obaj ruszyli dalej bez niej. Warhol zastąpił zdjęcia Edie w filmie „Chelsea Girls” piosenkarką Nico, która znała Dylana w Europie i została sprowadzona z Londynu przez Alberta Grossmana. Nico śpiewała w grupie Warhola, The Velvet Underground. Tymczasem Dylan rozpoczął życie rodzinne z Sarą i wycofał się do Woodstock, New York.
Po Edie opuścił Factory, stała się bardziej zależna od narkotyków, a jej związek z Bobby Neuwirth zakończył się w 1967 roku z powodu jej używania narkotyków. Kiedy Edie zmarła w 1971 roku z powodu przedawkowania narkotyków, Andy Warhol ledwie przyznał, że ją znał. Oczywiście nigdy nie pogodził się z jej rzekomą „zdradą”.
Podczas gdy filmy Andy’ego Warhola były awangardowe w swej naturze i nieatrakcyjne dla mainstreamowej publiczności, jedyną rzeczą, która była oczywista, był urok i piękno Edie. Na filmie wyglądała jak szczęśliwa, beztroska młoda kobieta, która kocha życie – prototyp nowoczesnej dziewczyny. Jednak nie mogło to być dalsze od prawdy.
Niestety, jak widać w filmie „Ciao Manhattan” wydanym w 1972 roku, gdzie gra fikcyjną postać opartą na historii jej życia, Edie nie może dłużej zaprzeczać smutkowi i desperacji, które ukrywała pod fasadą „Superstar” Warhola.
Choć jej życie było tragicznie krótkie, duch i urok Edie żyją dalej w twórczości dwojga artystów, którzy pomimo rozbieżnych stylów i postaw, mieli ze sobą więcej wspólnego niż większość ludzi zdaje sobie sprawę.
.