Thomas Gage (ok. 1719-1787)
Generał dywizji Thomas Gage był głównodowodzącym sił brytyjskich w Ameryce Północnej i gubernatorem zatoki Massachusetts podczas jednych z najbardziej chaotycznych lat rewolucji amerykańskiej.
Urodzony pod koniec 1719 lub na początku 1720 roku, Gage uczęszczał do Westminster School w centrum Londynu od 1728 do 1736 roku. W 1740 roku otrzymał komisję wojskową, a w 1743 roku został awansowany na kapitana i adiutanta generała majora Williama Anne Keppel, hrabiego Albemarle i gubernatora Wirginii. Gage brał udział w intensywnych walkach w wojnie o sukcesję austriacką przeciwko Francuzom we Flandrii, szczególnie w bitwie pod Fontenoy. W 1746 roku Gage był z Albemarle’em w bitwie pod Culloden w pierwszej linii niszczącej siły jakobitów. Następnie Gage powrócił do walk we Flandrii aż do traktatu z Aix-la-Chapelle, który zakończył konflikt w 1748 roku. Dzięki wpływom rodzinnym przeniósł się do 44 Regimentu Piechoty, gdzie pozostał przez następne dziesięć lat, służąc głównie w Irlandii. W 1748 roku nabył w tej jednostce komisję majora, a w 1751 roku awansował na podpułkownika.
W 1754 roku regiment Gage’a był częścią armii generała dywizji Edwarda Braddocka wysłanej do Ameryki w celu wypędzenia Francuzów z zachodniej Pensylwanii (po ich przybyciu młody George Washington dołączył do Gage’a jako członek sztabu Braddocka; ci dwaj, którzy później stanęli naprzeciw siebie po drugiej stronie linii pod Bostonem). Gage został ranny, dowodząc strażą przednią armii Braddocka podczas zasadzki 9 lipca 1755 roku, która zabiła Braddocka. Gage uczestniczył później w innych nieudanych operacjach, w tym w nieudanym ataku na Fort Ticonderoga w 1758 roku, gdzie został ponownie ranny. Pod koniec walk Gage został awansowany na generała brygady i dowodził tylną strażą armii Sir Jeffreya Amhersta, kolejnego gubernatora Wirginii, który był wtedy również głównodowodzącym armii brytyjskiej w Ameryce. Gage ożenił się również z Margaret Kemble, Amerykanką z Brunswick, New Jersey. Gdy Francuzi poddali Kanadę w 1760 roku, Gage został awansowany na generała majora, przez kilka lat służył jako gubernator Montrealu, a następnie zastąpił Amhersta jako głównodowodzący 8000 ludzi, którzy na papierze stanowili brytyjskie siły w Ameryce. Po stłumieniu Rebelii Pontiaca, Gage osiadł na stałe w swojej nowej siedzibie w Nowym Jorku na następne dziewięć lat.
Jedną szczególną lekcją, której Gage nauczył się podczas swoich lat walki w Europie, Szkocji i Ameryce Północnej, było to, że tylko przytłaczająca siła może pokonać zdeterminowanego wroga. Dlatego też był konsekwentnie niechętny do rzucania małych oddziałów w szkodę. Gdy kryzys związany z ustawą stemplową zdestabilizował stosunki kolonialne, Gage odwołał regularne oddziały z zachodnich posterunków, by wzmocnić Nowy Jork, Filadelfię i Boston. Podczas zamieszek nowojorczyków przeciwko ustawie stemplowej w 1765 roku, odrzucił wezwanie gubernatora o oddziały do stłumienia zamieszek. W 1770 roku, w bezpośrednim następstwie „masakry” w Bostonie, zdecydował się całkowicie wycofać garnizon regularnych żołnierzy z miasta, zamiast ryzykować większy konflikt.
Jako wojskowy, Gage był całkowicie nieprzygotowany do sprostania wyzwaniom, jakie postawił przed nim kryzys konstytucyjny. Był na urlopie w Anglii w 1773 roku, kiedy Boston Tea Party wywołało imperialną furorę polityczną i wciąż tam był, kiedy Parlament uchwalił Boston Port Bill, pierwszą z ustaw przymusu, która wysłała stosunki transatlantyckie w ogon. Gage doniósł królowi, z niezwykłą naiwnością jak na kogoś, kto tak długo mieszkał w koloniach, że Amerykanie „będą Lyonami, podczas gdy my jesteśmy baranami, ale jeśli przyjmiemy zdecydowaną postawę, bez wątpienia okażą się bardzo potulni” i zasugerował, że tylko cztery regimenty będą „wystarczające, by zapobiec wszelkim niepokojom”. Gage został wysłany z powrotem w kwietniu 1774 roku, aby przejąć dowodzenie nad sytuacją zarówno jako głównodowodzący, jak i nowo mianowany gubernator Massachusetts Bay.
Zaimponowawszy królowi „jego charakterem jako uczciwego, zdecydowanego człowieka”, Gage otrzymał niemal całkowitą swobodę w wykonywaniu rozkazów, które otrzymał z Londynu. Lord Dartmouth, sekretarz stanu ds. kolonii amerykańskich, gorąco zachęcał do podjęcia określonych działań, takich jak aresztowanie czołowych radykalnych malkontentów lub zajęcie kolonialnych magazynów wojskowych, ale każdemu jego listowi towarzyszyło zapewnienie, że to, jak, a nawet czy Gage zastosuje takie środki, zależy wyłącznie od niego. W rezultacie Gage zrobił bardzo niewiele. Trzymając się Aktów Przymusu, przeniósł stolicę prowincji z Bostonu do Salem i we wrześniu 1774 roku próbował skonfiskować proch strzelniczy w Cambridge, ale pojawienie się setek miejscowych milicjantów spowodowało, że wycofał się do Bostonu i czekał na posiłki. Mając pod swoją komendą 3 500 regularnych żołnierzy, Gage oświadczył, że potrzebuje kolejnych tysięcy i pełnej przybrzeżnej blokady morskiej. Po kilku miesiącach otrzymywania coraz bardziej gorączkowych próśb od Gage’a, wiara w jego możliwości poradzenia sobie z sytuacją wyparowała i trzech głównych generałów – William Howe, Henry Clinton i John Burgoyne – zostało wysłanych z posiłkami, by wspomóc Gage’a.
19 kwietnia 1775 roku, Gage w końcu zdecydował się działać po nietypowo mocnym liście z Dartmouth. Wysłał oddział, aby przejąć źródła wojskowe w Concord i aresztować dwóch czołowych radykałów, Johna Hancocka i Samuela Adamsa. Operacja ta nie przyniosła żadnych rezultatów poza zjednaniem sobie patriotów do „The Shot Heard 'Round the World” i kosztowała Gage’a znaczne straty podczas koszmarnej bitwy biegowej z Concord do Bostonu. Miasto zostało wtedy oblężone przez tysiące milicjantów z całej Nowej Anglii, co zamknęło Gage’a i jego siły. Posiłki przybyły w maju, ale sytuacja nie uległa poprawie, gdyż Gage nadal się wahał. W czerwcu oddziały prowincjonalne ustawiły artylerię na wysokim terenie, który dowodził Bostonem, co zmusiło Gage’a do podjęcia próby wyparcia ich. Rozkazał frontalny atak na kolonialne fortyfikacje na Breed’s Hill z widokiem na Charlestown. 17 czerwca generał major William Howe wysłał swoich 2500 ludzi na wzgórze, na którym znajdowało się około 3000 okopanych prowincjuszy. Potrzeba było trzech ataków, by wyprzeć Amerykanów ze wzgórz Breed’s i Bunker, a następnie całkowicie opuścić półwysep w jednej z najkosztowniejszych bitew całej wojny o niepodległość. Brytyjczycy stracili 1150 ludzi (około 40 procent), w tym uderzająco dużą liczbę oficerów. W rzeczywistości, ze wszystkich brytyjskich oficerów zabitych w wojnie, jeden na ośmiu został stracony w tym, co stało się znane jako bitwa o Bunker Hill.
Do 17 czerwca nowy sekretarz stanu ds. kolonii, George Germain, planował odwołanie Gage’a. Gage został odesłany do domu w październiku i już nigdy nie pełnił funkcji dowódcy polowego. Jego jedyna inna działalność wojskowa miała miejsce w 1781 roku, kiedy to ponownie pomagał Amherstowi, swojemu przełożonemu sprzed 30 lat, w przygotowaniu obrony Anglii przed potencjalnym francuskim atakiem. Gdy w 1782 roku upadło ministerstwo północne, zabierając ze sobą wielu z tych, którzy pamiętali jego błędy z 1775 roku, Gage został awansowany na pełnego generała, ale był to jego ostatni zaszczyt. Zmarł w swoim domu w Londynie 2 kwietnia 1787 r.
.