What 10 Students Learned From Having To Say Their Worst Thoughts On Race Out Loud

What 10 Students Learned From Having To Say Their Worst Thoughts On Race Out Loud

Kiedy Judi Benson po raz pierwszy usłyszała niefiltrowaną prawdę o rasie od osoby czarnoskórej, miała 25 lat. Był rok 1973, a ona uczęszczała na zajęcia na Uniwersytecie Północnej Florydy w Jacksonville, zatytułowane „Konflikt międzyludzki: Black and White.”

Klasa była radykalna jak na swój czas i miejsce. We wczesnych latach 70-tych Jacksonville, był jeszcze surowy wokół praw obywatelskich – nowy do autobusów szkolnych, wciąż walczy z desegregacji w więzieniach. To było miasto podzielone, z gwałtownymi zamieszkami na tle rasowym w swojej niedawnej historii.

Ale kiedy Benson przybyła na pierwszy dzień zajęć, myślała, że jest poza tym wszystkim. Jak napisała w dzienniku, który musiała prowadzić dla klasy:

„Podobnie jak inni biali w klasie, myślałam, że tego dnia będę miała wszystko razem i pokażę rasistom w grupie co nieco, jak również zademonstruję czarnym siostrom i braciom, jak bardzo jestem cool.”

Była w niemiłym przebudzeniu. W klasie było 10 studentów – pięciu czarnych, pięciu białych – i profesor, Peter Kranz. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobił, było polecenie studentom, aby rozeszli się po sali i powiedzieli, co naprawdę myślą o ludziach innej rasy.

Tak też zrobili, jeden po drugim, podczas gdy Kranz, który jest biały, zapisywał ich wypowiedzi na tablicy. Prawie 50 lat później, Benson wciąż może sobie przypomnieć niektóre z tych wypowiedzi.

„Wszyscy biali są bogaci, czarni kradną. Wszyscy biali są rasistami i nie można im ufać … Czarni mężczyźni chcą gwałcić białe kobiety. Biali mężczyźni chcą gwałcić czarne kobiety” – wspomina. „Najbardziej zaskoczyło mnie to, kiedy powiedzieli, że nie sądzą, aby biali ludzie kochali swoje dzieci. Dlatego mieli mamusie, które się nimi opiekowały. Pojawiło się też stwierdzenie, że biali uważają, że czarni śmierdzą, ale zgadnijcie co? Czarni uważają, że biali śmierdzą jak mokry pies”.

W dzisiejszych czasach, kiedy prawie sześciu na dziesięciu Amerykanów twierdzi, że stosunki rasowe w USA są złe, rzadko słyszymy o tym, że konfrontacja rasowa przebiega dobrze – zwłaszcza taka, jaką ułatwił Kranz, gdzie ludzie są zachęcani do mówienia sobie nawzajem w twarz niedopuszczalnych rzeczy, o których myślą w tajemnicy. Niezależnie od tego, czy dochodzi do nich w sieci, czy na ulicy, tego typu spotkania kończą się wybuchem wściekłości lub, co gorsza, przemocy.

Ale ta klasa z 1973 roku była rzadkim przykładem udanej próby. Był tu nauczyciel, który zdecydował, że jedynym sposobem na postęp rasowy jest konfrontacja uczniów różnych ras. Postanowił więc zaryzykować. Wyzwolił wszystkie brzydkie uczucia w nadziei, że uda mu się przekuć je w coś dobrego. I w chaosie znaleźli katharsis.

Nie ma miejsca na grzeczność

Philip Mobley miał 19 lat, kiedy wziął udział w zajęciach Kranza.

„To ja powiedziałem, że uważam, iż biali ludzie, kiedy zmokną, śmierdzą jak pies, bo tak właśnie słyszałem. Pamiętam, że to powiedziałem”, mówi Mobley.

Był też tym, który powiedział, że myśli, iż biali ludzie nie kochają swoich dzieci, bo gdyby tak było, sami by je wychowywali, zamiast zatrudniać czarne nianie.

Mobley został wychowany, aby trzymać język za zębami przy białych ludziach. Jako dziecko, jego ojciec trzymał go głównie w schronieniu po czarnej stronie miasta. Ale raz na jakiś czas, podczas załatwiania spraw, napotykali białą osobę, jak pewnego dnia, kiedy poszli do białego rzeźnika, który zdenerwował się, ponieważ spóźnili się na zamówienie, a ona miała gdzie indziej być.

„Rozmawiała z nim, jakby był dzieckiem”, mówi Mobley. „Po prostu krzyczała na niego jak na dziecko, a on tylko odpowiadał, 'Tak, proszę pani. Tak proszę pani. A kiedy wrócił do samochodu, zapytałem: 'Czekaj, dlaczego pozwoliłeś tej pani mówić do ciebie w ten sposób? I do niego, jego odpowiedź była, 'Muszę dbać o moją rodzinę.'”

Więc kiedy Mobley wszedł do klasy, przyswoił sobie ideę, że szczere mówienie do białych ludzi nie było opcją. Opisał siebie wtedy jako bardzo grzecznego, coś w rodzaju kujona.

I rzeczywiście, na początku wszyscy studenci w klasie byli całkiem grzeczni.

„Powiedziałbym, że dawno temu, jak większość ludzi, naprawdę starałem się unikać konfrontacji za wszelką cenę. Byłam taką myszką”, wspomina Benson.

Ale w tej klasie nie było miejsca na grzeczność. Klasa została zainspirowana programem opracowanym przez dwóch czarnych psychiatrów, Price’a M. Cobbsa i Williama H. Griera, autorów książki Black Rage z 1968 roku. Ideą książki było to, że czarni ludzie byli rozwścieczeni tym wszystkim – rasizmem, niewolnictwem, codziennymi obelgami – a wynikająca z tego wściekłość była tłumiona i zżerała ich.

Zaproponowane przez nich rozwiązanie polegało na umieszczeniu czarnych i białych ludzi razem w pokoju i zmuszeniu ich do bezpośredniej i szczerej rozmowy o swoich uczuciach względem siebie.

„Konfrontacja była metodą, a celem było prawdziwe zrozumienie przez uczestników prawdziwych problemów między czarnymi i białymi”, pisze Terence Clarke w swojej książce An Arena of Truth, która opowiada historię zajęć Kranza i ideologię, która za nimi stała. „Byłoby ostro … a jedynym ograniczeniem było to, że rzeczywista przemoc fizyczna nie byłaby dozwolona”.

Kranz sam uczestniczył w jednym z warsztatów Cobbsa i Griera, a zdobyte lekcje wykorzystał w swojej pracy na Uniwersytecie Północnej Florydy. Wyglądało to mniej więcej tak:

• Tydzień pierwszy: wyznaj swoje najgłębsze rasistowskie myśli.
• Tydzień drugi: przeczytaj Autobiografię Malcolma X, przedyskutuj, wyznaj ponownie.
• Tydzień trzeci: Zorganizuj wizytę lokalnej Czarnej Pantery. Wylej swoje serce do swojego dziennika.

W jednym z bardziej radykalnych wymagań klasowych, każdy uczeń musiał pozostać w domu osoby innej rasy przez tydzień. Dla studentów było to denerwujące wymaganie, ale ostatecznie stanowiło główny cel eksperymentu Kranza: rozwijanie empatii rasowej, która rozciągałaby się daleko poza ściany klasy.

Mobley pamięta, że był tak przerażony, że upewnił się, że ma przyjaciela w pobliżu, jako koło ratunkowe.

„Pamiętam, że powiedziałem mu, powiedziałem, 'Kiedy tu dotrzemy, musisz się przejechać na około 30 minut, ponieważ nie czuję się komfortowo idąc i pozostając z tymi białymi ludźmi przez cały tydzień.”

Ale on to zrobił – oni wszyscy to zrobili. W końcu, stereotypy, które studenci kiedyś trzymali zaczęły zanikać.

„To było wyzwalające”

Mobley pamięta moment, w którym zauważył przemianę wśród uczniów w klasie.

„Myślę, że to, co się działo, to bardziej to, że białe dzieciaki czuły się bardziej emocjonalne, zakłopotane, a czarne … prawdopodobnie trochę bardziej asertywne i wolne. Byłeś uciskany przez tak długi czas, a potem nagle ktoś daje ci możliwość powiedzenia tego, co czujesz … To było wyzwalające.”

Po pewnym czasie razem, przeszli do nowej fazy, gdzie zamiast sortowania według rasy, podzielili się wzdłuż różnych linii, takich jak kto lubił podnoszenie ciężarów, kto był kujonem, kto był rodzicem.

„Nie minęło wiele czasu, gdy rozmawialiśmy po zajęciach, śmialiśmy się po zajęciach i szliśmy na piwo do domku na łodzi” mówi Benson. Mobley wspomina, że stali się „jak rodzina.”

To była przemiana, która wynikała z tego, co studenci opisali jako prawdziwą lekcję z zajęć: tak, konfrontacja jest krytyczna, ale nie jest ostatnim przystankiem. To początek procesu – mówisz sekret na głos, prosto w twarz danej osobie, a potem siedzisz i słuchasz. Odchodzisz wściekły lub obronny, albo wciąż pełen gniewu. Ale to cię nie zabija. Po prostu wracasz i pracujesz nad tym.

„Przez konieczność obnażenia się i odkrycia, że nie zamierzasz wpaść w otchłań, to czyni cię silniejszym”, mówi Benson. „A pierwszy raz, kiedy jesteś w stanie powiedzieć coś szczerze, nie będąc atakowanym, to czyni cię silniejszym”.

Lekcja ta oznaczała radykalne odejście od tego, jak zazwyczaj myślimy o konfrontacji. Kiedy Kranz studiował z Cobbsem i Grierem, dowiedział się, że ludzie unikają konfrontacji, ponieważ uważają, że jest to humanitarna rzecz do zrobienia. Obawiali się, że jeśli otworzą drzwi choćby odrobinę, mogą skończyć z zamieszkami. Ale rezultatem tego była duża ilość tłumionej wściekłości i strachu, która uwidaczniała się na ich ciałach.

Na pewno zajęcia Kranza były wysoce kontrolowanym środowiskiem, bezpieczną przestrzenią dla trudnych rozmów o rasie. Profesor był wyszkolonym psychologiem klinicznym i wiedział, jak formalnie wprowadzić, jak pisze Clarke w An Arena of Truth, „okres ochłonięcia i refleksji”. A niektórzy badacze rasy odepchnęli ideę radykalnego konfliktu, mówiąc, że istnieją lepsze sposoby na badanie tak niepokojących stereotypów.

Jeszcze, były w tym lekcje dla szerszego świata o tym, jak znormalizować konfrontację, i dopasować ją do zwykłego życia.

Dzieścia lat po zakończeniu zajęć, na przykład, Benson mówi, że nie była już myszką – nie ze swoim byłym mężem, lub łagodnie rasistowskimi znajomymi, lub kimkolwiek naprawdę.

Ze swojej strony, Mobley znalazł się w pozycji konieczności tłumaczenia metody dla swojego nastoletniego syna. Pewnego roku, w szkole średniej jego syna, przewodniczący klasy był czarny i dyrektor oświadczył, że po raz pierwszy, przewodniczący klasy nie będzie automatycznie dostawał do wygłoszenia szkolnego przemówienia na rozpoczęcie roku szkolnego.

„Wszystkie czarne dzieciaki były wściekłe,” mówi Mobley. „I pamiętam, że przyszli do nas do domu. Rozmawialiśmy o tym, wyraziliśmy ten gniew. I przygotowałem ich, aby powiedzieć, musisz iść i dać administracji znać, jak się z tym czujesz … istnieje potrzeba, aby niektórzy ludzie byli w twojej twarzy … Jednocześnie, musi za tym stać sensowna rozmowa. Bo jeśli mam zamiar po prostu sprawić, że wściekły bez robienia łączenia i edukacji i wzrostu, wszystko, co zrobiłem, to sprawił, że wściekły.”

Jest to oczywista lekcja, z wyjątkiem tego, że jest to trudne do wykonania. Często domyślnie jest nic nie mówić i dusić się w gniewie, albo wybuchać. Ale ponieważ Mobley miał to doświadczenie tak wiele lat temu, był w stanie dać swojemu synowi opcje, których nie miał jako dziecko: Nie zatrać się w gniewie. Ale nie trzymaj go w sobie, bo może zjeść cię od środka. A wtedy nigdy nie wygrasz, ani nie sprawisz, że cokolwiek stanie się lepsze.