Skip naar hoofdinhoud – Toetsenbord toegankelijk
De United States Code is bedoeld als een georganiseerde, logische compilatie van de wetten die door het Congres zijn aangenomen. Op het hoogste niveau verdeelt het de wereld van de wetgeving in vijftig topisch geordende Titels, en elke Titel is verder onderverdeeld in een willekeurig aantal logische subonderwerpen. In theorie zou elke wet – of individuele bepalingen binnen een wet – die door het Congres wordt aangenomen, moeten kunnen worden ingedeeld in een of meer vakjes in het raamwerk van de Code. Aan de andere kant bevat wetgeving vaak bundels van bepalingen die geen verband houden met een bepaald onderwerp, maar die gezamenlijk beantwoorden aan een bepaalde behoefte of een bepaald probleem van het publiek. Een landbouwwet kan bijvoorbeeld bepalingen bevatten die van invloed zijn op de fiscale status van landbouwers, hun grondbeheer of de behandeling van het milieu, een systeem van prijslimieten of steunmaatregelen, enzovoort. Elk van deze afzonderlijke bepalingen hoort logischerwijs op een andere plaats in het wetboek thuis. (Dit is natuurlijk niet altijd het geval; sommige wetgeving heeft betrekking op een vrij beperkt scala van verwante onderwerpen.)
Het proces van opneming van een nieuw goedgekeurd stuk wetgeving in het wetboek staat bekend als “classificatie” – in wezen een proces waarbij wordt besloten waar in de logische organisatie van het wetboek de verschillende delen van de specifieke wet thuishoren. Soms is de indeling gemakkelijk; de wet kan met het wetboek in gedachten zijn geschreven en bepaalde delen van het bestaande wetboek specifiek wijzigen, uitbreiden of intrekken, zodat het geen grote uitdaging is om uit te zoeken hoe de verschillende delen moeten worden ingedeeld. En zoals gezegd kan een bepaalde wet een beperkte reikwijdte hebben, zodat het zowel eenvoudig als verstandig is om deze in zijn geheel naar een bepaalde plaats in het wetboek over te hevelen. Maar dit is gewoonlijk niet het geval, en vaak zullen verschillende wetsbepalingen logischerwijze op verschillende, verspreide plaatsen in het wetboek thuishoren. Het gevolg is dat de wet vaak niet op één plaats te vinden is, netjes aangeduid met zijn populaire naam. Evenmin zal een full-text-search van het wetboek noodzakelijkerwijs aan het licht brengen waar alle stukken zijn verspreid. In plaats daarvan laten degenen die wetten in het wetboek indelen meestal een noot achter waarin wordt uitgelegd hoe een bepaalde wet in het wetboek is ingedeeld. Deze is meestal te vinden in de aantekening bij een relevant deel van het wetboek, meestal onder een paragraaf die wordt aangeduid als de “Korte titel”.