Tonight I Can Write by Pablo Neruda

admin 0 Comments Articles

Tonight I Can Write by Pablo Neruda

Pablo Neruda, de dichter van ‘Tonight I Can Write’, behoorde tot de Generatie van 1927, een groep van Spaanse dichters. Verschillende mensen hebben verschillend gedacht over Neruda, maar de waarheid is dat hij de harten van miljoenen veroverde door zijn poëzie. Neruda werd een veel grotere dichter dan Vallejo, die meer erkenning verdiende. Hoewel hij het vermogen miste om kritisch en kritisch te zijn, was hij soms heel scherpzinnig over zijn land en zijn dichters. Bovendien werd hij beschouwd als een edelmoedig man, maar hij moest ook veel spot van zijn critici verduren vanwege zijn loyaliteit aan de Commissie. Zijn lezers beschouwen hem nog steeds als hun meest favoriete dichter.

Pablo Neruda publiceerde enkele van zijn vroege gedichten in de jaren twintig in het studententijdschrift Claridad aan de universiteit van Santiago. Het waren echter Twintig Liefdesgedichten en een Lied van Wanhoop die van hem de veel geciteerde Latijns-Amerikaanse dichter maakten. Zijn populariteit overtrof ruimschoots die van zijn tijdgenoten in zijn eigen land of zelfs in andere landen. Neruda’s poëzie is vertaald in verschillende talen, en alleen al in India is hij vertaald in Hindi, Bangla, Urdu en andere regionale talen.

Summary

In de regels van ‘Tonight I Can Write’ beschrijft de spreker hoe gemakkelijk het voor hem is om het “droevigste gedicht van allemaal” te schrijven. Hij verkeert in een gemoedstoestand die hem in staat stelt ontroerende regels te schrijven, waarvan hij verschillende voorbeelden geeft. Hij kan zo schrijven omdat hij een liefdesrelatie aan zijn hoofd heeft, terwijl hij zich ook zorgen maakt over zijn pas ontdekte eenzaamheid. Tot slot zegt de spreker, die waarschijnlijk de dichter zelf is, dat dit het “laatste gedicht is dat” hij “voor haar zal schrijven”.

Hier kunt u het volledige gedicht lezen.

Themes

Doorheen ‘Vannacht kan ik schrijven’ houdt Neruda zich bezig met thema’s als liefde, verloren liefde, en eenzaamheid. Hij drukt zijn eenzaamheid uit in poëtische taal en aangrijpende beelden. Neruda’s spreker bespreekt ook verandering, de transformatie van zijn relatie met “haar” en hoe hij zich nu voelt. Het lijkt hem dat zij “van iemand anders” zal zijn en dat hij haar kwijt is. Maar, lezers opgelet, het is enkel door deze droevige gemoedstoestand dat hij in staat is dit gedicht te schrijven. Hij herinnert zich “nachten als deze” toen hij haar vasthield en nu is hij “verloren zonder haar”.

Structuur

De gedichten die Pablo Neruda in de schijnwerpers brachten zijn in wezen liefdesgedichten waarin hij gebruik maakt van levendige natuurbeelden en symboliek om zich uit te drukken. In het gedicht Vannacht kan ik schrijven is de dichter uitgebreid lyrisch en de werkwoorden die hij gebruikt in de regels als “De nacht is verbrijzeld/en de blauwe sterren sidderen in de verte”, benadrukken de opgekropte passie die zijn poëzie inspireert. De betekenis van de liefdesrelatie ligt in het feit dat hij haar verloren heeft, want hij geeft toe dat terwijl: She loved me/sometimes I loved her too.

Lezers moeten er ook op letten dat dit gedicht oorspronkelijk in het Spaans is geschreven. Dit betekent dat elementen van de structuur anders zullen zijn in de beschikbare Engelse vertalingen dan in het oorspronkelijke Spaans.

Literaire Devices

Neruda maakt in ‘Tonight I Can Write’ gebruik van verschillende literaire apparaten. Deze omvatten maar zijn niet beperkt tot beeldspraak, alliteratie, en juxtapositie. Het gedicht bestaat uit nachtelijke beeldspraak, en de alliteratie van de medeklinker klank “s” door de regels heen weerspiegelen de stille nacht. De nacht kan zowel verraderlijk als mooi zijn, en dit kan ook de relatie van de persona’s weergeven. Pablo Neruda gebruikt levendige natuurbeelden om het verlies van zijn liefde in dit gedicht uit te drukken – waarschijnlijk de laatste keer dat hij schrijft over de vrouw die hij ooit liefhad en verloor.

Er is een opzettelijke nevenschikking van de emoties, vergezeld van bijvoeglijke naamwoorden die ons doen geloven dat het de afwijzing van de vrouw is die de dichter inspireert tot schrijven; het is de pijn die poëzie voortbrengt. De herhaling van het woord “laatste” in de laatste regels van het gedicht zijn opnieuw de behoefte van de jongeman aan een soort wraak, zijn gedicht een geschenk aan haar voor het achterlaten van de herinneringen die hem in staat stellen te componeren.

Analyse van Tonight I Can Write

Lines 1-7

Het lijkt niet alsof hij zich realiseerde wat het was om lief te hebben totdat hij over haar begint te schrijven. In feite is het het idee van de liefde dat hij meer liefheeft dan de vrouw, en daarom kan hij “de droevigste regels” schrijven. Dergelijke sentimenten charmeerden onmiddellijk de jongeren die zelf soortgelijke emoties ervoeren, en zij konden zich met Neruda identificeren en zich zijn woorden toe-eigenen in hun eigen liefdesaffaires. Dit is wat Neruda zozeer tot een dichter van het gewone volk maakt. Zoals het arme visserszoontje dat hem zijn brieven brengt in de film II Postino hem nukkig vertelt, behoort poëzie niet toe aan de dichter die haar componeert; zij behoort toe aan hen die haar moeten gebruiken, vooral minnaars die de geliefde met woorden voor zich willen winnen.

Regels 8-13

Neruda’s gedichten zitten vol gemakkelijk te begrijpen beelden, wat ze niet minder mooi maakt. Hem te horen spreken over “verzen (die) op de ziel vallen als dauw op de weide” maakt het hele proces van het schrijven van poëzie zo veelomvattend. Ook de opzettelijke herhaling van bepaalde woorden en beelden, zoals: Mijn zicht zoekt haar…/Mijn hart zoekt haar. Benadrukt de overspannen toestand van de krankzinnige minnaar. De dichter is een jaloerse minnaar die zich verbeeldt dat “Zij van een ander zal zijn”. Maar de alledaagsheid van deze liefdesrelatie, waarmee bijna iedereen zich kan identificeren, bereikt toch een diep universeel niveau wanneer hij bekent: De liefde is zo kort, het vergeten is zo lang.

De vrouw kan gezien worden als de neerbuigende en de personificatie van de dichterlijke inspiratie. De gedichten in de bundel zijn het resultaat van twee feitelijke liefdesaffaires waarin Neruda’s focus verschuift tussen de ene die mooi is en de andere die afstandelijk en bedreigend is. Van de conventionele dichter die hij was in zijn eerste twee boeken, Song of the Fiesta (1921) en Crepuscular (1923, breekt hij hier in Twenty Love Poems zeker met de traditie en probeert hij een nieuwe stem te vinden. De toon is modernistisch – eenvoudig, evocatief, en soms meditatief. De bundel heeft een persoonlijk thema van een man die geen held is en toch geen publieke figuur.

Lines 15-22

Er is een groeiend gevoel van eenzaamheid bij de dichter dat, hoewel de natuur en de omgeving in de loop der jaren onveranderd zijn gebleven, hij de vrouw die hij eens liefhad, is kwijtgeraakt. De uitdrukking is intens lyrisch en vol doodsangst als hij zegt:… De nacht is verbrijzeld/en de blauwe sterren sidderen in de verte. De schrijnendheid van de situatie wordt nog groter wanneer hij zich realiseert: Ik hield van haar,/en soms hield zij ook van mij. En evenzo hield zij van mij,/soms hield ik ook van haar./Hoe zou men niet van haar grote stille ogen hebben kunnen houden.

Lines 23-32

Nu de dichter de smarten van de scheiding ervaart, is de nacht “verbrijzeld” en lijken de sterren te sidderen. De nachtwind die om de hemel “draait” fluit een droevig deuntje. “Vannacht kan ik de droevigste regels schrijven.” De droevigste regels gaan over zijn verloren liefde… “ze is niet bij me” en Mijn zicht zoekt haar alsof ik naar haar toe wil gaan./Mijn hart zoekt haar, en ze is niet bij me. “Dit is alles”, vat de dichter zijn huidige situatie samen. Maar is dit echt alles? De dichter mist haar: Dezelfde nacht die dezelfde bomen wit kleurt./Wij, van toen, zijn niet meer dezelfde.

Ze is nu “van een ander” en hij mist nog steeds “Haar stem. Haar heldere lichaam. Haar oneindige ogen.” Hij heeft haar misschien een korte tijd liefgehad, maar haar vergeten heeft te lang geduurd; zijn ziel zoekt nog steeds naar haar, de smarten van de scheiding doorboren nog steeds zijn hart; en de dichter zweert dat dit “de laatste keer” is dat hij voor haar schrijft. Hij lijkt daar echter niet zo zeker van te zijn, en wij ook niet. En dat verleent ‘Tonight I Can Write’ een universeel karakter.

Historische context

Chili heeft een interessante politieke achtergrond vanwege zijn Spaanse erfenis en de manier waarop het land tot het eind van de 19e eeuw werd geregeerd. Het land werd voornamelijk bestuurd door een groep rijke landeigenaren, maar dit leidde tot veel onrust en uiteindelijk tot een burgeroorlog. Uiteindelijk werd een conservatief regime gevestigd, maar later werd dit verdrongen door een liberale beweging die prominent zou zijn geweest toen dit gedicht werd geschreven.

Gelijkaardige poëzie

Dit is lang niet het enige liefdesgedicht dat Pablo Neruda schreef. Andere die direct verband houden met de ontroerende beeldspraak in ‘Vannacht kan ik schrijven’ zijn ‘Als je me vergeet,’ ‘Sonnet XI,’ en ‘Gedaan ver weg’. Lezers zouden zich ook aangetrokken kunnen voelen tot de ontroerende woorden in Thomas Hardy’s ‘Rain on a Grave,’ geschreven na de dood van zijn vrouw Emma. Of ‘Sonnet 43’ van Elizabeth Barrett Browning, waarin zij op creatieve wijze haar liefde voor haar man, collega-dichter Robert Browning, beschrijft.